Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 124 รอรับผลประโยชน์

บทที่ 124 รอรับผลประโยชน์

ลี่จุนถิงเรียกร้องค่ายกเลิกสัญญาสิบเท่า ทว่าลี่จีถองจะไปหามาจากไหน เธอจึงได้ไปหาส้งหวั่นหวั่น

“หวั่นหวั่น เธอว่าตอนนี้ป้าควรจะทำยังไงดี?” ลี่จีถองถามด้วยความวิตกกังวล

“งั้นคุณป้าก็ทำตามที่จุนถิงเรียกร้องซิคะ ยังไงจุนถิงก็ไม่ได้มีข้อเรียกร้องอื่นๆ”

ส้งหวั่นหวั่นยกน้ำชาขึ้นมาหนึ่งถ้วย ค่อยๆลิ้มลองรสของชา

ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับตัวเองมากนัก เธอไม่ได้สนใจว่าอวิ๋นเจิ้งซีจะสามารถยกเลิกสัญญาได้หรือไม่ เธอสนใจเพียงแค่ลี่จุนถิงคนเดียวเท่านั้น

ลี่จีถองสีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้ากล่าวขึ้น: “ป้าจะบอกให้นะหวั่นหวั่น ทางป้าจะไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน”

“แต่ว่าหากคุณป้าไม่ทำแบบนี้ คุณป้าก็ไม่มีหนทางอื่นเหมือนกัน”

ส้งหวั่นหวั่นรู้ว่าลี่จีถองนั้นใส่ใจอวิ๋นเจิ้งซีมากเพียงใด

“ป้าคิดว่า สามารถยื้อไปหนึ่งวันก็ยื้อหนึ่งวัน ยังไงอากับลี่จุนถิงก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เขาจะเก่งกาจมากขนาดไหนก็คงไม่สามารถทำอะไรป้าได้ เธอว่ามั้ย?”

ลี่จีถองบอกกับตัวเองต้องเก็บอารมณ์ให้ได้ แต่ในใจก็ยังมีความกระวนกระวายอยู่บ้าง

ได้ฟังแบบนี้ ส้งหวั่นหวั่นก็มีสีหน้าที่ลำบากใจ: “แต่คุณป้าคะ คุณป้าทำอย่างนี้มันจะทำให้จุนถิงลำบากใจหรือเปล่า”

“ป้าไม่สนใจหรอก ยังไงป้าก็เบี้ยวจนชินละ ใช่ว่าจุนถิงจะไม่เข้าใจนิสัยของป้า อีกอย่าง ถึงแม้จะไม่ได้ ก็ยังมีอาซ้ออยู่ อาซ้อต้องช่วยป้าแน่นอน” แค่คิดถึงโม่เสี่ยวฮุ่ยก็ทำให้ลี่จีถองมีความมั่นใจขึ้น

ส้งหวั่นหวั่นกลอกตาไปมา ก็คิดถึงวิธีหนึ่ง: “คุณป้า ฉันมีอยู่หนึ่งวิธี คุณป้าจะลองฟังดูไหม?”

“วิธีอะไรรีบพูดมาสิ ต้องฟังอยู่แล้ว” ลี่จีถองดวงตาเปล่งประกาย

“คุณป้าที่จริงเราสามารถหาเจียงหนิงเอ๋อมาร่วมมือกับเรา” ส้งหวั่นหวั่นขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของลี่จีถอง

“เจียงหนิงเอ๋อ?” ลี่จีถองที่มีความสงสัยจนต้องถามซ้ำอีกรอบ

ใช่ ก็คือน้องสาวต่างแม่ของเจียงหยุนเอ๋อ ส้งหวั่นหวั่นหัวเราะกล่าว เจียงหนิงเอ๋อคนนี้วันๆก็มองเจียงหยุนเอ๋ออย่างขัดหูขัดตา หากเราสามารถทำให้พี่น้องต้องมาสู้รบฆ่าฟันกัน จากนั้นเราก็แค่นั่งรับผลประโยชน์ ก็เท่ากับได้ดูละครฟอร์มยักษ์ด้วยละสิ

ลี่จีถองฟังแล้วสีหน้าตื่นเต้น ตบมือเห็นด้วย: “ความคิดนี้ใช้ได้เลยนะ ก็ตามนี้เลย วันนี้ป้าก็จะไปพบเจียงหนิงเอ๋อ”

ส้งหวั่นหวั่นยกมุมปากขึ้น ตอนนี้เพียงเธอพูดอะไรนิดหน่อย ผู้หญิงโง่คนนี้ก็ช่วยตัวเองจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย

ลี่จีถองกับส้งหวั่นหวั่นหลังจากที่คุยเรื่องอื่นๆแล้ว ก็ได้เดินทางไปที่คุก

“เจียงหนิงเอ๋อ มีคนมาเยี่ยม” ผู้คุมขณะที่พูดก็ได้พาเจียงหนิงเอ๋อออกมาด้วย

เจียงหนิงเอ๋อเดิมทีนั่งหดตัวอยู่ในมุม รีบเงยหน้าขึ้นทันที หรือว่าแม่จะมาเยี่ยม? มีวิธีที่จะช่วยจะช่วยตัวเองออกไปแล้ว?

ไม่คิดว่าตอนที่มาถึงห้องเยี่ยมนั้น กลับเห็นคนที่ตัวเองนั้นไม่รู้จัก

“คุณคือ?” เจียงหนิงเอ๋อมองลี่จีถองอย่างระมัดระวัง

ลี่จีถองหัวเราะ แล้วกล่าว: “เธอไม่ต้องระวังฉันแบบนี้ ฉันมาขอความร่วมมือกับเธอ”

“คุณเป็นใคร?” เจียงหนิงเอ๋อหนังตากระตุก

“ฉันเป็นคุณป้าของลี่จุนถิง ลี่จีถอง” ลี่จีถองขณะที่พูดประโยคนี้ ดูภูมิใจมาก ราวกับว่าเป็นนกยูงที่กำลังรำแพน

“แล้วคุณมาหาฉันเพื่อ?” เจียงหนิงเอ๋อคิดไม่ถึงว่าคุณตระกูลลี่จะมาหาตัวเอง

“เธอเกลียดเจียงหยุนเอ๋อไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมันมาก” เจียงหนิงเอ๋อกำมือแน่น

หากไม่ใช่มัน ตัวเองก็ไม่ต้องมาอยู่ห้องขังที่มืดๆแบบนี้

ในคุกทั้งสกปรกทั้งเหม็น นักโทษบางคนเวลาอารมณ์ไม่ดี เห็นตัวเองเป็นผู้หญิง ก็จะทุบตีตัวเอง

หากไม่ใช่เพราะเจียงหยุนเอ๋อมีเงินให้พวกนักโทษเหล่านั้น หากไม่ติดสินบนพวกเขาไม่แน่ตอนนี้อาจจะโดนทำร้ายจนเสียชีวิตไปแล้ว

อยู่ในคุกเวลาที่ต้องทนต่อเรื่องที่อัปยศอดสู เจียงหยุนเอ๋อก็ได้สาบาน ขอเพียงเธอเจียงหนิงเอ๋อออกไปได้ เธอจะทำให้เจียงหยุนเอ๋อตายทั้งเป็น

“แล้วเธอจะยินดีร่วมมือกับฉันไหม?” ลี่จีถองมองสีหน้าของเจียงหนิงเอ๋อ โหดเหี้ยมไม่เบา

เจียงหนิงเอ๋อเลิกคิ้วเบาๆ แล้วถาม: “ร่วมมือยังไง?”

“จะร่วมมือยังไงเธอตอนนี้เธอยังไม่ต้องห่วง ตอนนี้เธอยังอยู่ในคุก รอให้เธอออกมาก่อนค่อยว่ากัน ตอนนี้เราเพียงแค่ตกลงกันก็พอ”

“ได้ หากเป็นการจัดการกับเจียงหยุนเอ๋อไม่ว่ายังไงฉันก็ยินดี” เจียงหนิงเอ๋อรู้สึกมีความสุข เจียงหยุนเอ๋อที่ทำตัวเอง ทำให้มีศัตรูตั้งมากมาย

“ได้ งั้นเราก็ตกลงตามนี้นะ ฉันจะรอเธอออกมา ค่อยมาจัดการเจียงหยุนเอ๋อด้วยกัน” ลี่จีถองพูดจบก็ลุกขึ้นจากไป

เจียงหนิงเอ๋อมองลี่จีถองที่จากไปจนลับตา ก็หัวเราะเสียงดัง เจียงหยุนเอ๋อ เธอรอตายได้เลย

…………..

เจียงหยุนเอ๋อตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ไปบริษัท

ฮันนีมูนเสร็จ สิ่งที่ควรปลดปล่อยก็ได้ปลดปล่อยไปแล้ว เจียงหยุนเอ๋อบอกกับตัวเองให้ปรับสภาพจิตใจให้เป็นปกติ รีบเข้าสู้ภาวะตึงเครียดของงานอีกครั้ง

เจียงหยุนเอ๋อมาถึงบริษัท

ผลักประตูเข้าไป เจียงหยุนเอ๋อก็เห็นเอกสารวางเต็มโต๊ะทำงาน เวลานี้ผู้ช่วยได้เดินเข้ามา

“ผู้จัดการ เอกสารเหล่านี้ต้องการให้ท่านตรวจดูก่อน คุณไม่อยู่ฉันได้วางไว้บนโต๊ะทั้งหมดแล้ว รอให้คนกลับมาจัดการ” ผู้ช่วยกล่าวอย่างสุภาพ

เจียงหยุนเอ๋อกุมขมับ นั่งลงบนเก้าอี้ มองเห็นเอกสารมากมายขนาดนี้จนตัวเธอจะปวดหัวแล้ว ทว่าก็ไม่มีหนทางอื่นยังไงก็ต้องทำ

“ผู้จัดการ ครั้งนี้ไปเที่ยวเป็นยังไงบ้างคะ?” เลขาอย่างอารมณ์ดี

“ก็ไม่เลว ก็ดีอยู่นะ” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้ายิ้มๆ

“ได้เกิดเรื่องอะไรที่น่าสนใจขึ้นบ้างไหมอะ?” ขณะที่เลขาพูดนั้นแฝงด้วยความรู้สึกที่สอดรู้สอดเห็น

“เธอไม่มีงานทำหรือไง? อยากให้ฉันจัดโอทีให้เธอทำใช่มั้ย?” เจียงหยุนเอ๋อจ้องมองเลขาไปแวบหนึ่ง

เธอรู้ว่าผู้ช่วยของเธออยากถามเรื่องตัวเองกับลี่จุนถิง คนพวกนี้ช่างสอดรู้สอดเห็นเสียจริง

ผู้ช่วยเดิมทีก็มีความคิดที่ล้อเล่นอยู่แล้ว จึงได้รีบส่ายหัวแล้วกล่าว: “ไม่ไม่ไม่ ไม่กล้าแล้ว”

เดิมทีมีหัวหน้าที่บ้างานตัวเธอก็ยุ่งวุ่นไปหมด ช่วงเวลานี้เจียงหยุนเอ๋อออกไปเที่ยว เธอจึงได้ทำงานสบายๆไปไม่กี่วัน ไม่อยากที่จะทำโอทีอยู่แล้ว

“เดี๋ยวเอากาแฟมาให้ฉันหนึ่งแก้ว” เจียงหยุนเอ๋อได้เข้าสู่ภาวะการทำงานแล้ว

“ค่ะ” ผู้ช่วยพยักหน้า ก็ได้จากไป

ไม่นานนัก ผู้ช่วยก็ได้ยกกาแฟเข้ามา

“ผู้จัดการ กาแฟค่ะ หากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะคะ” ขณะที่พูดผู้ช่วยก็ได้เดินออกไปด้วย

แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อได้กลิ่นกาแฟแล้ว รู้สึกสะอิดสะเอียน จึงได้รีบเข้าไปในห้องน้ำ

“ผู้จัดการ คุณเป็นอะไร?” ผู้ช่วยรีบวิ่งพุ่งเข้าไปข้างใน ช่วยเธอลูบหลังอย่างระมัดระวัง คุณเป็นอะไรคะ? เป็นโรคกระเพาะหรือเปล่า? ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าใช่มั้ย?”

“ไม่ใช่” เจียงหยุนเอ๋อทุบหน้าอกตัวเอา รู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย “ไม่มีอะไร น่าจะเป็นเพราะว่าช่วงเวลานี้กินมั่วไปหน่อย ก็เลยเป็นแบบนี้”

ผู้ช่วยมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยสายตาที่กังวลเล็กน้อย ดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อ