Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 141 ต้านทานไว้ไม่ไหว

บทที่ 141 ต้านทานไว้ไม่ไหว

ลี่จีถองตื่นตระหนกอย่างมากแล้วจับมือส้งหวั่นหวั่นไว้แน่น คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องราวมันจะร้ายแรงขนาดนี้: “หวั่นหวั่น ทำอย่างไรดีล่ะ? จะทำอย่างไรดี?”

ส้งหวั่นหวั่นหยักไหล่: “อย่างนั้นก็เอาเงินค่าผิดสัญญาพวกนั้นชดใช้ไป แค่นี้ก็ไม่มีเรื่องให้ต้องทะเลาะเบาะแว้งกันแล้ว”

พอลี่จีถองได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็สะบัดมือของส้งหวั่นหวั่นออกอย่างโกรธเคือง: “เธอก็พูดง่าย เงินค่าผิดสัญญาพวกนั้นตั้งหลายล้านนะ ฉันจะไปเอามาจากไหน ลี่จุนถิงคนนี้โหดจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะทำถึงขนาดนี้”

ในใจของลี่จีถองเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ที่มากกว่านั้นคือความผิดหวัง

“นี่ยังไม่ง่ายอีกเหรอ?” เจียงหนิงเอ๋อยืนยิ้มอย่างเย็นชาอยู่ด้านข้าง

ผู้หญิงคนนี้โง่ไม่ยอมหยุด เดิมทีก็เจ้าชู้อยู่แล้วนี่

“เธอมีวิธีอะไร?” ลี่จีถองเหลือบมองเจียงหนิงเอ๋ออย่างดูถูกแวบหนึ่ง

เจียงหนิงเอ๋อค่อยๆ เดินมานั่งที่โต๊ะอย่างช้าๆ จากนั้นจึงเอ่ยปากขึ้นว่า: “ก็ไปเอาจากเจียงหยุนเอ๋อสิ”

ลี่จีถองปรบมืออย่างรวดเร็ว เข้าใจในทันทีและพูดว่า: “จริงด้วย ในเมื่อเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะเธอ ฉันควรไปเอาที่เธอถึงจะถูก”

เมื่อลี่จีถองพบวิธีแก้ไขเรื่องนี้แล้ว ก็โล่งใจในทันที ก่อนจะไปตีกอล์ฟกับพวกส้งหวั่นหวั่น

ตระกูลลี่

“จุนถิง อีกไม่กี่วันนี้คุณต้องไปทำงานต่างประเทศ คุณลองดูสิว่าของพวกนี้พอรึเปล่า?” เจียงหยุนเอ๋อตะโกนถามในห้องน้ำ

สองวันนี้ลี่จุนถิงจะต้องออกไปทำงานที่ต่างประเทศ เจียงหยุนเอ๋อจึงช่วยจัดกระเป๋าเดินทางในลี่จุนถิงอยู่ในห้อง

เสียงของลี่จุนถิงดังออกมาจากในห้องน้ำ: “ยังไงก็ได้ มีคุณทำให้ผมก็วางใจ”

หลังจากที่ตนเองได้อยู่กับเจียงหยุนเอ๋อแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็จะเป็นคนจัดกระเป๋าเดินทางไปต่างจังหวัดให้ทุกครั้ง

ดังนั้นลี่จุนถิงจึงวางใจมาก เพราะเจียงหยุนเอ๋อดูแลเรื่องต่างๆ ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องและดีกว่าผู้ช่วยของเขาไม่รู้จักกี่เท่า

เพราะฉะนั้นลี่จุนถิงจึงไม่จำเป็นจะต้องสนใจ

เจียงหยุนเอ๋อยิ้มเบาๆ และส่ายหัวอย่างจนปัญญา

เมื่อเจียงหยุนเอ๋อนำเสื้อผ้าชุดสุดท้ายยัดเข้าไปในกระเป๋าเดินทางเรียบร้อยแล้ว

ลี่จุนถิงก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกว่าร่างของตนเองรายล้อมไปด้วยกลิ่นของเจลอาบน้ำที่หอมสดชื่น

ลี่จุนถิงเข้ามาโอบรอบเอวเธอจากด้านหลังแล้วเอาคางเกยไหล่เธอ

“ทำอะไรน่ะ?” เจียงหยุนเอ๋อหยักไหล่ “ฉันใกล้จะจัดเสร็จแล้ว คุณไปเช็ดผมให้แห้งก่อน เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”

ลี่จุนถิงส่ายหัว: “ไม่เอา ผมจะกอดคุณไว้อย่างนี้”

เจียงหยุนเอ๋อยื่นมืออีกข้างออกไปตบแก้มลี่จุนถิงเบาๆ : “พอแล้ว อีกเดี๋ยวฉันก็ทำเสร็จแล้ว จะให้คุณกอดให้พอเลย”

พอลี่จุนถิงได้ยินแบบนี้ก็ยอมปล่อยมืออย่างพอใจ แล้วนั่งลงอย่างเชื่อฟังพร้อมยิ้มกริ่มมองเจียงหยุนเอ๋อที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดกระเป๋าเดินทางให้ตนเองอยู่

เจียงหยุนเอ๋อจัดของไปด้วยและพูดไปด้วยว่าตนเองวางของไว้ที่ตรงไหนบ้าง ลี่จุนถิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้าติดๆ กัน

“โอเคแล้ว พยักหน้าจนหัวจะหลุดอยู่แล้ว” ท่าทางของลี่จุนถิงทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกขบขันจนต้องหัวเราะออกมาและเดินไปตรงหน้าเขาพร้อมใช้นิ้วมือจิ้มลงบนหน้าผากของเขา

ลี่จุนถิงกุมมือเจียงหยุนเอ๋อไว้อย่างง่ายดายและออกแรงดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน

เจียงหยุนเอ๋อจึงเสียหลักแล้วนั่งลงบนขาของลี่จุนถิง

“หยุนเอ๋อ ถ้าผมไม่อยู่แล้ว คุณต้องดูแลตัวเองกับถวนจื่อดีๆ นะ รู้ไหม?” ลี่จุนถิงพูดพร้อมบีบจมูกเจียงหยุนเอ๋อ

เจียงหยุนเอ๋อตีมือเขาให้ปล่อยเบาๆ: “รู้แล้วรู้แล้ว ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย”

ลี่จุนถิงชอบทำเหมือนเธอเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย

“ผมไม่สน ก็คุณเป็น” ลี่จุนถิงเอนศีรษะซบลงบนไหล่ของเจียงหยุนเอ๋อ

เจียงหยุนเอ๋อเอื้อมมือไปลูบผมของลี่จุนถิง

ลี่จุนถิงจึงพูดอีกว่า: “ถ้ามีเรื่องออะไร จำไว้ว่าต้องไปหาจี้งยี้หรือไม่ก็โทรหาผมก็ได้ ผมเปิดโทรศัพท์มือถือไว้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”

เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า: “ทราบแล้วค่ะ”

ลี่จุนถิงค่อยๆ เสียดสีร่างของเจียงหยุนเอ๋ออย่างเนิบๆ เหมือนลูกแมว: “หยุนเอ๋อ”

เจียงหยุนเอ๋อรู้เลยว่าที่ลี่จุนถิงมีท่าทางแบบนี้เพราะต้องการอีกครั้ง

เจียงหยุนเอ๋อส่ายหน้าและเตรียมที่จะลุกขึ้น เธอไม่อยากจะคลอเคลียกับลี่จุนถิงมากมากไปกว่านี้แล้ว

ดูเหมือนลี่จุนถิงจะสังเกตเห็นนานแล้ว เลยดึงเจียงหยุนเอ๋อเข้ามากอดแน่นๆ แล้วเข้าครอบครองริมฝีปากสีแดงสดของเจียงหยุนเอ๋อ

ตอนแรกเจียงหยุนเอ๋อก็อยากจะต่อต้าน แต่ลี่จุนถิงบุกโจมตีมากขึ้นเรื่อยๆ เจียงหยุนเอ๋อจึงต้านทานไว้ไม่ไหว ในที่สุดก็เปลี่ยนเป็นตอบรับและร่างกายก็ค่อยๆ อ่อนลง

ลี่จุนถิงรู้ดีว่าตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อต้านทานไว้ไม่ไหวแล้ว จึงล้มตัวไปข้างหลังเบาๆ คนทั้งสองเอนตัวลงนอนไปแล้ว

เคล้าคลอแนบชิดกันตลอดหนึ่งคืน

วันรุ่งขึ้นในตอนที่เจียงหยุนเอ๋อตื่นขึ้นมา เห็นว่าที่นอนด้านข้างก็ว่างเปล่าและลี่จุนถิงก็ได้ออกไปแล้ว

เจียงหยุนเอ๋อจึงลุกขึ้นมาแล้วไปหาถวนจื่อเพื่อปลุกเขาก่อน จากนั้นค่อยกลับมาล้างหน้าบ้วนปาก

ตอนนี้ถวนจื่อก็โตแล้ว เรื่องล้างหน้าบ้วนปากและแต่งตัวจึงไม่จำเป็นจะต้องให้เธอคอยคุมแล้ว

“ถวนจื่อ วันนี้หม่ามี้ต้องไปทำงาน อย่างนั้นให้คุณลุงคนขับรถพาหนูไปส่งที่สโมสรดีไหม?” เจียงหยุนเอ๋อเทนมเสร็จก็ยื่นให้ถวนจื่อ

ถวนจื่อรับนมมาแล้วดื่มอึกใหญ่ จากนั้นก็พยักหน้า: “หม่ามี้รีบไปเถอะครับ ไม่ต้องห่วงผม ผมโตแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้วครับ”

เจียงหยุนเอ๋อลูบแก้มของถวนจื่อด้วยความปลื้มใจเป็นอย่างมาก

หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จเจียงหยุนเอ๋อก็ออกไปก่อนเพื่อไปจัดการเรื่องที่บริษัท

ส่วนถวนจื่อก็ทานอาหารเช้าอย่างเชื่อฟังเมื่อทานเสร็จแล้วก็ให้คนขับรถพาเขาไปที่สโมสรการแข่งขันออนไลน์สโมสรกีฬาอีสปอร์ตLJ

เพื่อถวนจื่อแล้วลี่จุนถิงจึงได้สร้างสโมสรขึ้นมาโดยเฉพาะ ด้วยหวังว่าเขาจะมีเวลาฝึกซ้อมกับคู่ต่อสู้มากยิ่งขึ้น

หลังจากที่ถวนจื่อมาถึงสโมสรกีฬาอีสปอร์ต

ในเวลานี้ก็มีพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาหา: “ถวนจื่อ มีคนมาหานาย”

“ใคร?” ถวนจื่อถามพร้อมกระโดดลงจากเก้าอี้

“เป็นผู้หญิง”

“ผู้หญิง?” ถวนจื่อรีบวิ่งออกไปเพราะคิดว่าเป็นเจียงหยุนเอ๋อ

แต่พอเห็นคนที่มาหา เขาก็ชะงักไปสักพัก ไม่รู้ว่าควรเข้าใกล้ดีหรือไม่

ลี่จีถองเห็นถวนจื่อวิ่งมาหาตนเอง แต่แล้วจู่ๆ ก็หยุดไปทันที

ลี่จีถองจึงเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว: “ถวนจื่อรีบมานี่สิ มาหาคุณป้าตรงนี้เร็ว”

ถวนจื่อรู้สึกลังเลมากจึงยืนอยู่กับที่แล้วมองลี่จีถอง เขาไม่รู้ว่าเขาควรเดินไปดีไหม

เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นญาติของลี่จุนถิง แต่ถวนจื่อก็ยังกังวลเกี่ยวกับเธอ

เพราะเมื่อก่อน เธอปรากฏตัวกับโม่เสี่ยวฮุ่ย แล้วโม่เสี่ยวฮุ่ยไม่ชอบเจียงหยุนเอ๋อ

ในโลกของเด็กนั้นมักจะต่อว่าอย่างง่ายๆ ขอแค่คุณมากับคนเลวเพียงครั้งเดียว นั้นหมายความว่าคุณไม่ใช่คนดีแน่นอน

ลี่จีถองเห็นว่าถวนจื่อไม่ยอมเดินมาหาตน เธอจึงเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาถวนจื่อ จากนั้นหยุดแล้วลูบหัวเขา: “ไม่รู้จักคุณป้าเหรอ? ฉันเป็นคุณป้าของแด๊ดดี้หนู”

“คุณป้า” ถึงแม้ถวนจื่อจะไม่ชอบลี่จีถอง แต่เจียงหยุนเอ๋อก็เคยสอนเขาเรื่องมารยาท

“เด็กดี ไปกับคุณป้ากันเถอะ” ลี่จีถองพูดพร้อมกับดึงมือของถวนจื่อ

ถวนจื่อจึงถามอย่างสงสัยว่า: “ไปไหนครับ?”