Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 148 ไปช่วยคน

ทที่ 148 ไปช่วยคน

โม่เสี่ยวฮุ่ยสวมเสื้อคุมเพิ่มอีกตัวแล้วเอ่ย: “ให้เธอเข้ามาเถอะ”

ในตอนที่โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นส้งหวั่นหวั่นก็พบว่าเธอมีสีหน้าที่ตื่นตระหนกมาก: “ป้า แย่แล้ว แย่แล้วค่ะ”

พอโม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นส้งหวั่นหวั่นมีท่าทางแบบนี้ เธอจึงถามอย่างตึงเครียดว่า: “เกิดอะไรขึ้น? เธอค่อยๆ พูด”

“คุณอา คุณอาเธอ…” ส้งหวั่นหวั่นแสร้งทำท่าทางปวดใจอย่างมาก “เธอถูกตำรวจจับตัวไปแล้ว”

รูม่านตาของโม่เสี่ยวฮุ่ยหดลงเพราะตกใจ: “อะไรนะ? จีถองถูกจับไปแล้ว?”

ส้งหวั่นหวั่นพยักหน้าสุดชีวิต

โม่เสี่ยวฮุ่ยสงบสติอารมณ์ลง: “ทำไมจีถองถึงถูกจับล่ะ?”

ในเมื่อถูกตำรวจจับ อย่างนั้นจะต้องมีเหตุผลแน่นอน

ส้งหวั่นหวั่นส่ายหน้า: “หนูเองก็ไม่ทราบสาเหตุค่ะ ตอนแรกหนูกับคุณอากำลังทานของกินเล่นด้วยกันในห้องชั้นพิเศษ แต่จู่ๆ ก็มีตำรวจหลายคนบุกเข้ามา ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็จับตัวคุณอาไปแล้ว”

แน่นอนว่าส้งหวั่นหวั่นไม่มีทางบอกโม่เสี่ยวฮุ่ยหรอกว่าลี่จีถองทำอะไรลงไป ไม่ว่าอย่างไรภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนของตนก็ต้องคงอยู่ที่เดิม

“ถ้าไม่รู้ว่าเหตุผลอะไร แล้วทำไมถึงจับคนตามอำเภอใจแบบนี้ล่ะ ฉันจะรีบไปช่วยเธอออกจากสถานีตำรวจ” โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดพร้อมเดินขึ้นไปเปลี่ยนชุดที่ชั้นบน

ในเวลานี้ พ่อลี่กำลังจะเอนตัวลงนอนเตรียมที่จะหลับแล้ว พอเห็นโม่เสี่ยวฮุ่ยเดินเข้ามาอย่างรีบร้อนและเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุด เขาจึงถามอย่างสงสัยว่า: “ดึกขนาดนี้คุณยังไม่นอนอีก แล้วคุณจะไปทำอะไรอีกน่ะ?”

“เหล่าลี่ ไม่ต้องนอนแล้ว จีถองถูกจับไปที่สถานีตำรวจแล้ว” โม่เสี่ยวฮุ่ยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วยพร้อมพูดไปด้วย

พ่อลี่ลุกขึ้นมานั่ง ไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน: “พูดอะไรของคุณ?”

“ตอนนี้ฉันจะไปที่สถานีตำรวจ คุณจะไปไหม?” ตอนนี้โม่เสี่ยวฮุ่ยเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว

พ่อลี่รีบลุกออกจากเตียง: “ไปสิ ไปแน่นอน”

น้องสาวของตนเองถูกจับเข้าคุกทั้งคน แล้วเขาจะนิ่งดูดายได้อย่างไรกันล่ะ?

“อย่างนั้นคุณรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวฉันจะลงไปรอข้างล่าง” โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดจบก็เดินออกจากห้องไป

พ่อลี่รีบหยิบเสื้อผ้าสองสามชิ้นแล้วเปลี่ยนไปด้วยพร้อมเดินลงไปที่ชั้นล่าง

หลังจากที่ลงมาชั้นล่าง โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ขับรถมารออยู่นานแล้ว

พอพ่อลี่ขึ้นรถเสร็จ ทั้งคู่ก็รีบไปที่สถานีตำรวจ

“สวัสดี พวกคุณคือ?” ตำรวจที่กำลังเข้าเวรอยู่มองโม่เสี่ยวฮุ่ยและพ่อลี่เดินเข้ามาอย่างอวดดีแล้วถาม

โม่เสี่ยวฮุ่ยถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า: “คุณตำรวจท่านนี้ เมื่อกี้พวกคุณเพิ่งจะจับผู้หญิงที่ชื่อลี่จีถองมาใช่ไหม?”

ตำรวจที่เข้าเวรเหลือบมองนาฬิกาข้อมือแล้วพยักหน้า

“รีบปล่อยตัวเดี๋ยวนี้” พ่อลี่ไม่พูดพร่ำทำเพลง ตอนนี้เขาอยากที่จะช่วยน้องสาวออกมาโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น

ตำรวจที่เข้าเวรอยู่ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย: “คุณผู้ชายท่านนี้ สถานีตำรวจไม่ใช่บ้านคุณ ไม่ใช่คุณพูดอะไรก็ต้องทำอย่างนั้น คนที่พวกเราจับมาล้วนเป็นผู้ต้องสงสัย ถ้าคุณบอกให้ปล่อยก็ต้องปล่อย อย่างนี้ไม่วุ่นวายไปกันใหญ่เหรอ?”

พ่อลี่กำลังจะบันดาลโทสะ แต่ในตอนนี้เองก็มีตำรวจอาวุโสเดินออกมาจากด้านข้าง: “คุณลี่รอสักครู่ครับ”

ทั้งสามคนมองไปที่ตำรวจคนนั้น

ตำรวจอาวุโสเดินมาหาตำรวจที่เข้าเวรคนนั้นก่อนจะจ้องด้วยสายตาที่ตำหนิว่าเขาไม่มีความสามารถในการมองคนเลย จากนั้นก็ขมวดคิ้วและพูดกับพ่อลี่อย่างลำบากใจว่า: “คุณลี่ ไม่ใช่พวกเราไม่ยอมปล่อยคนนะครับ แต่คุณชายลี่ได้กำชับไว้แล้วว่าห้ามปล่อยตัว”

พอพ่อลี่ได้ยินก็ขมวดคิ้ว

ลูกชายของตนเองกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

ก่อนหน้านี้ที่ส่งลี่หยูนห่วนเข้ามา ก็ยังถูกคนในตระกูลจำนวนไม่น้อยวิจารณ์อย่างสาดเสียเทเสีย แล้วครั้งนี้ยังส่งอาของตัวเองเข้ามาอีก นั่นไม่ทำให้ผู้คนเขาหัวเราะเยาะกันหรอกเหรอ

แถมอีกไม่กี่วันท่านปู่ก็จะกลับมาแล้ว แต่ในตระกูลกลับเป็นแบบนี้ แล้วจะให้อธิบายอย่างไร

ตนเองก็เคยได้ยินโม่เสี่ยวฮุ่ยบอกว่าช่วงนี้ลี่จุนถิงกับลี่จีถองไม่ค่อยลงรอยกันมากสักเท่าไหร่ แต่เขาไม่เคยคิดว่าลี่จุนถิงจะเอาจริงนี่นา หรือคิดที่จะทะเลาะกันจนไม่สามารถจัดการได้จริงๆ ?

พ่อลี่คิดสักพักก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น: “ปล่อยคน”

ตำรวจอาวุโสคนนั้นมองพ่อลี่ด้วยสีหน้าที่ลำบากใจมาก

“ฉันยังพูดไม่ชัดพออีกเหรอ?” พ่อลี่พูดเสียงดังขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด “ฉันบอกว่าให้ปล่อยคน! หรือคำพูดของฉันมันใช้ไม่ได้แล้ว?”

ตำรวจอาวุโสคนนั้นรู้สึกแค่เพียงว่าตนเองขาสั่น แถมหน้าผากก็ยังมีเหงื่อไหลอีกด้วย จึงรีบเช็ดเหงื่อและเอ่ยปาก: “ครับ ปล่อย ปล่อยคน”

ตำรวจอาวุโสได้มองทางนายตำรวจที่เข้าเวรคนนั้น สื่อความหมายว่าให้เขารีบๆ ดำเนินการ

แบบนี้พ่อลี่จึงพยักหน้าอย่างพอใจ: “คุณไม่ต้องห่วง ผมจะไปพูดกับลี่จุนถิงเอง”

ตำรวจอาวุโสคนนั้นยิ้มอย่างจนปัญญา

เขาปวดหัวกับตระกูลลี่นี่จริงๆ ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ต่างก็รับมือไม่ง่ายเลย

ถ้าทุกคนมีความคิดเห็นตรงกันก็ยังจะพูดง่าย แต่ที่สำคัญที่สุดคือทุกคนมักจะมีความคิดคิดเห็นที่ตรงกันข้าม เพราะเป็นแบบนี้เลยทำให้คนกลางอย่างพวกเขาต้องทำใจลำบาก จะลงโทษใครก็ไม่ได้

ไม่นานลี่จีถองก็ถูกปล่อยตัว พอเห็นพ่อลี่ก็รีบเข้าไปหา: “พี่ชาย”

เมื่อพ่อลี่เห็นน้องสาวของตนเองร้องไห้ราวกับดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ก็ต้องรู้สึกปวดใจเป็นธรรมดา จากนั้นก็ลูบหัวเธอ: “เอาล่ะไม่เป็นไรแล้ว กลับบ้านกับพี่เถอะ”

ลี่จีถองพยักหน้า ตอนที่มองไปทางโม่เสี่ยวฮุ่ยก็ยังพูดอีกว่า: “ขอบคุณค่ะอาซ้อ จีถองทำให้คุณต้องเป็นห่วงแล้ว”

“เอาล่ะ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” โม่เสี่ยวฮุ่ยตบมือลี่จีถองเบาๆ

จากนั้นทั้งสามก็ออกไปจากสถานีตำรวจทั้งอย่างนี้

พอตำรวจอาวุโสเห็นทั้งสามออกไปแล้ว จึงรีบบอกให้ซู่จี้งยี้รู้

“คุณว่าอะไรนะ?” ในเวลานี้ซู่จี้งยี้ก็ยังคงอยู่ที่โรงพยาบาล

เจียงหยุนเอ๋อยังไม่ฟื้น ส่วนถวนจื่อก็ไม่ยอมไปไหน ซู่จี้งยี้เลยอยู่ในห้องผู้ป่วยเป็นเพื่อน

“ผู้ช่วยซู่ ผมเองก็จนปัญญาเหมือนกัน” ตำรวจอาวุโสรู้สึกลำบากใจมาก

ซู่จี้งยี้ขมวดคิ้ว: “ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าต้องให้เฝ้าดี ถ้ามีอะไรก็ค่อยพูดกันหลังจากที่คุณลี่กลับมาแล้ว?”

แต่ตำรวจอาวุโสก็ยังรู้สึกว่าตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์: “แต่ผู้ช่วยซู่ครับ คุณลี่เขา…”

“เอาล่ะพอแล้ว ผมรู้ว่าคุณจำใจต้องทำ อย่างนั้นก็เอาแบบนี้ไปก่อนเถอะ” ซู่จี้งยี้เองก็เข้าใจตำรวจอาวุโส อีกเดี๋ยวพอลี่จุนถิงกลับมาค่อยบอกว่าตนเองจัดการเรื่องนี้ไม่รอบคอบเอง

“ครับ ขอบคุณครับผู้ช่วยซู่” ตำรวจอาวุโสรู้สึกเหมือนตนเองได้รับอภัยโทษ

พอวางสาย ซู่จี้งยี้ก็รู้สึกปวดหัวมากและตนเองคงจะแย่แน่: “ทำอย่างไรดีล่ะ?”

ในขณะที่พูดก็บีบจมูกของตนเองราวกับกำลังหาทางแก้ปัญหา

หลันเยว่เฉินที่ได้ฟังเรื่องสถานการณ์อย่างชัดเจนผ่านทางโทรศัพท์ก็เอ่ยว่า: “เรื่องนี้คุณอย่าเพิ่งยุ่งเลย แล้วรอให้ลี่จุนถิงกลับมาก่อน เขาจัดการเองได้ ถึงอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องภายในครอบครัว”

“ก็คงทำได้เท่านี้แล้ว” ซู่จี้งยี้พยักหน้า

เจียงหยุนเอ๋อยังไม่ได้ได้สติ ส่วนถวนจื่อก็ทนไม่ไหวและหลับไป ซู่จี้งยี้เลยอุ้มถวนจื่อไป ส่วนหลันเยว่เฉินเองก็กลับไปพักผ่อน

ซู่จี้งยี้เรียกคนรับใช้จากที่บ้านให้มาคอยรับใช้อยู่ข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อ

ตกกลางดึก เจียงหยุนเอ๋อก็ฝันร้ายจนต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมมีเหงื่อไหลไปทั่วร่าง

เธออยากจะลุกขึ้นมานั่ง แต่พอออกแรงที่เอว ก็รู้สึกปวดท้องจนทนไม่ไหว ยังมีรอยบาดเจ็บตามร่างกายที่เกี่ยวพันกับเส้นประสาทของเธออีกด้วย

พอคนรับใช้ที่อยู่ด้านข้างเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อตื่นแล้ว ก็รีบเข้ามาตรงหน้า: “คุณนายน้อยไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ? คุณได้รับบาดเจ็บแล้ว อย่าเพิ่งขยับนะคะ เดี๋ยวฉันจะเรียกหมอให้”

พอพูดจบก็กดปุ่มข้างเตียงเพื่อเรียกให้หลันเยว่เฉินมา