Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 178 ความน่ารักของประธานลี่
บทที่ 178 ความน่ารักของประธานลี่
เห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อก็แทบจะหลุดหัวเราะออกมา แต่กลัวว่าลี่จุนถิงจะหาว่าไม่ไว้หน้าเขา เลยกลั้นหัวเราะเอาไว้
แต่ถึงเธอพยายามกลั้นไว้แค่ไหน ลี่จุนถิงก็ยังมองออกว่าตอนนี้เธอกำลังแอบหัวเราะเยาะตัวเองอยู่แน่ ๆ
เห็นสีหน้าของลี่จุนถิงดูน่าสนใจขึ้นมา เจียงหยุนเอ๋อก็อดขำไม่ได้แล้วพูดหยอกล้อไปว่า : “ใช่ไง ก็ต้องใส่แบบนี้แหละ”
จนถึงตอนนี้ ลี่จุนถิงถึงได้เข้าใจ ว่าทำไมตอนแรกที่ตัวเองรับปากไปนั้น เจียงหยุนเอ๋อถึงได้มีท่าทีแบบนั้น แถมยังบอกให้ป้าจางมาแสดงแทนตัวเองอีก
เมื่อคิดว่าตัวเองต้องสวมใส่ชุดแบบนี้ ลี่จุนถิงก็หน้าบึ้งขึ้นมาเล็กน้อย
เขาเป็นถึงผู้บริหารของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป เป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลลี่ ให้ใส่ชุดอย่างนี้……ดูไม่เหมาะสมกับฐานะของตัวเองเกินไปแล้วมั้ง?
ตอนนี้ ในใจของลี่จุนถิงเริ่มขัดแย้งกันเอง
ฝ่ายหนึ่งของเขาคิดว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะใส่ชุดแบบนี้ แต่อีกฝ่าย……ตัวเองรับปากถวนจื่อไว้แล้ว เขาไม่อยากผิดคำพูด
เจียงหยุนเอ๋อมองท่าทางของลี่จุนถิงอยู่ตลอด เห็นเขามีท่าทางสับสน เลยรีบพูดขึ้นมาว่า : “จุนถิง ต่อให้นายไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไรนะ ที่จริงฉันก็แค่มาถามนายให้แน่ใจอีกครั้ง”
ที่จริงเจียงหยุนเอ๋อเองก็รู้สึกว่า ชุดแบบนี้ไม่เหมาะกับลี่จุนถิง ถึงแม้ว่าเธอจะอยากเห็นว่าลี่จุนถิงใส่ชุดแบบนี้ออกมาจะเป็นยังไง แต่ในเมื่อลี่จุนถิงไม่เต็มใจ เธอก็ไม่อยากบังคับฝืนใจ
ถวนจื่อที่อยู่ข้าง ๆ กระพริบตาปริบ ๆ ด้วยท่าทางน่าสงสาร มองไปยังลี่จุนถิง เอ่ยพูดออกมาอย่างตั้งใจว่า : “แด๊ดดี้ เด็ก ๆ คนอื่นในโรงเรียนอนุบาล……พ่อแม่เขาก็ไปกันทั้งนั้นนะครับ”
เห็นท่าทางที่น่าสงสารของถวนจื่อ ลี่จุนถิงก็ใจอ่อนขึ้นมาทันที……
แต่ว่า……ตัวเองต้องใส่ชุดแบบนี้ไปจริง ๆ เหรอ?”
ในใจลี่จุนถิงยังคงสับสน ถวนจื่อก็มองอย่างไม่ละสายตา มองเขาตาปริบ ๆ อยู่อย่างนั้น แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
เจียงหยุนเอ๋อไม่อยากเห็นลี่จุนถิงลำบากใจ เลยรีบลูบหัวถวนจื่อ แล้วพูดปลอบเบา ๆ ว่า : “ถวนจื่อ ถ้าหากแด๊ดดี้ไม่เต็มใจ พวกเราก็พอเถอะนะ ดีไหมครับ?”
ถวนจื่อเงียบไปสักครู่ แต่ยังคงจ้องลี่จุนถิงอยู่ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาอย่างน้อยใจ : “ก็ได้ครับ……”
เห็นท่าทางถวนจื่อแบบนี้ ลี่จุนถิงก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา เลยรีบพูดว่า : “ก็ได้ ใส่ก็ใส่ ฉันจะไปกับพวกเธอด้วย”
เมื่อเห็นว่าในที่สุดลี่จุนถิงได้ตัดสินใจแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็ตาโตตกตะลึงไปชั่วขณะ
อะไรนะ? ลี่จุนถิงยอมตกลงงั้นเหรอ?
เธออุตส่าห์ช่วยลี่จุนถิงคิดหาเหตุผลมากมายเพื่อปฏิเสธงานนี้อยู่ในใจ แต่คิดไม่ถึงว่า……ท้ายที่สุดลี่จุนถิงก็ยอมตกลง!
คิ้วของลี่จุนถิงค่อย ๆ ขมวดขึ้นมา มองไปที่เสื้อผ้าในมือของเจียงหยุนเอ๋ออย่างพิจารณา ทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบ แล้วเจียงหยุนเอ๋อก็เห็นลี่จุนถิงยื่นมือมาหยิบเสื้อผ้าชุดนั้นไป
“ฉันเข้าไปเปลี่ยนผ้าก่อนนะ พวกเธอรอฉันสักครู่ละกัน” ลี่จุนถิงเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ไม่มีอะไรผิดปกติสักนิด
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไป ยังคงตกอยู่ในภวังค์ที่ลี่จุนถิงตอบตกลงไปเมื่อสักครู่นี้ เมื่อตั้งสติได้ก็เอ่ยพูด : “อืม ได้”
รอจนลี่จุนถิงหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าห้องไป เจียงหยุนเอ๋อถึงได้นึกถึงเรื่องเมื่อกี้ขึ้นมา
หืม? เมื่อกี้เขาตอบตกลงแล้วเหรอ? ตัวเองไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม?
หลังจากที่เห็นเสื้อผ้าแบบนี้แล้ว ลี่จุนถิงก็ยังตอบตกลงเหรอ? เหนือความคาดหมายของเธอจริง ๆ
เจียงหยุนเอ๋อและถวนจื่ออดทนรออยู่ด้านนอกสักพักหนึ่ง ถึงแม้จะรอนานไปหน่อย แต่ก็เป็นอย่างที่เจียงหยุนเอ๋อคิดไว้
รอให้ลี่จุนถิงสวมชุดนั้นแล้วจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าต้องรวบรวมความกล้าแค่ไหนถึงสามารถเดินออกมาสู้หน้าพวกเขาได้
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะรู้สึกว่าตลก
ถวนจื่อที่อยู่ข้าง ๆ ยืนรออย่างเบื่อหน่ายอยู่สักพัก เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นสีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อพอดี เลยถามด้วยความสงสัย : “หม่ามี้ ยิ้มอะไรอ่ะครับ?”
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร” เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัวไปมา ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกร้อนตัวขึ้นมา
เธอคิดไปคิดมา ก็เอ่ยถาม : “ถวนจื่อ ทำไมลูกถึงอยากให้แด๊ดดี้ไปกับพวกเราล่ะ?”
ถ้าหากไม่ใช่เพราะถวนจื่อทำท่าทางน่าสงสารแบบนั้น ลี่จุนถิงก็คงไม่ตอบตกลงง่าย ๆ อย่างนี้หรอกมั้ง?
ถวนจื่อเอียงหัว พูดอย่างมีเหตุผลว่า : “พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะครับ ก็ต้องอยากให้ไปด้วยกันสิ”
เจียงหยุนเอ๋อเห็นด้วย แล้วค่อย ๆ ยิ้มออกมา
หลังจากที่ทั้งสองคนพูดคุยกันไม่กี่ประโยค ลี่จุนถิงก็เดินออกมาจากในห้อง
มองไปยังลี่จุนถิงที่แต่งตัวแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อแทบจะละลายเพราะความน่ารักของเขา
เดิมทีคิดว่าน่าจะดูเรียบร้อยหน่อย คิดไม่ถึงว่า……จะดูน่ารักอะไรอย่างนี้!
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าต่อไปคงจะไม่มีโอกาสได้เห็นอะไรอย่างนี้แล้ว เลยอยากถ่ายรูปสักหน่อย เก็บบันทึกลี่จุนถิงในวันนี้เอาไว้
เธอคิด ๆ ดูแล้ว ไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ เลยหันไปพูดกับถวนจื่อ : “ถวนจื่อ วันนี้ลูกใส่ชุดน่ารักขนาดนี้ หม่ามี้ถ่ายรูปให้ดีไหมครับ?”
ได้ยินเจียงหยุนเอ๋อพูดอย่างนั้น ถวนจื่อก็ตื่นเต้นดีใจมากทีเดียว รับตอบกลับไป : “ดีครับ ดีครับ แด๊ดดี้มาถ่ายด้วยกันสิครับ!”
เห็นเขาดึงมือลี่จุนถิงเข้ามา เจียงหยุนเอ๋อก็รีบหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปพวกเขาหนึ่งรูป
ลี่จุนถิงทำไมถึงจะมองไม่ออกล่ะว่าเป็นแผนของเจียงหยุนเอ๋อ เพียงแค่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้นเอง เขามองไปที่เจียงหยุนเอ๋อด้วยท่าทางจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม ทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเคอะเขินที่ตัวเองถูกมองออกตั้งแต่แรก
หลังจากถ่ายรูปเสร็จ อาจเป็นเพราะรู้สึกอาย เจียงหยุนเอ๋อจึงได้รีบลากถวนจื่อออกไป
ทั้งสามคนรีบซิ่งรถไปยังโรงเรียนอนุบาล ตอนที่ถึงโรงเรียน ก็มีผู้ปกครองรวมตัวกันไม่น้อยแล้ว ทุกคนต่างแต่งตัวกันพิลึก ๆ ทั้งนั้น
แต่เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของครอบครัวถวนจื่อ ทุกคนในที่นั้นก็เหมือนกับถูกกดทับ
ยิ่งถวนจื่อหน้าตาดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ในโรงเรียนก็ได้รับความนิยมมาก เมื่อมาถึงก็มีเด็กผู้หญิงจำนวนไม่น้อยเข้ามาห้อมล้อมเขา
“ถวนจื่อ พ่อแม่ของนายดูดีจังเลย!”
“จริงด้วย! มิน่าล่ะนายถึงได้ดูดีอย่างนี้!”
ถูกกลุ่มคนรุมล้อมไว้ ถวนจื่อก็รู้สึกเขินอาย แต่ยังคงพูดออกไปด้วยความภูมิใจ : “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว! พ่อแม่ของฉันหน้าตาดีที่สุดแล้ว!”
ไม่นาน กิจกรรมก็กำลังจะเริ่มแล้ว
ถวนจื่อต้องขึ้นเวทีแสดง เจียงหยุนเอ๋อคิดไปคิดมา เห็นว่าในเมื่อมากันทั้งครอบครัวแล้ว ก็ลากลี่จุนถิงขึ้นเวทีด้วยดีกว่า
