Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 192 ไม่มีความจำเป็นที่ต้องติดต่อกัน

บทที่ 192 ไม่มีความจำเป็นที่ต้องติดต่อกัน

วันที่สอง เจียงหยุนเอ๋อส่งถวนจื่อไปโรงเรียนแล้ว ก็ไปเยี่ยมซูม่านลีที่โรงพยาบาล

“แม่คะ” เจียงหยุนเอ๋อได้วางผลไม้และยาบำรุงที่ซื้อมาบนตู้ของโรงพยาบาล

ซูม่านลีเห็นเจียงหยุนเอ๋อมาแล้ว ก็ได้วางเข็มกับด้ายในมือลง

ช่วงนี้อยู่โรงพยาบาลมันน่าเบื่อมาก ซูม่านลีก็เลยให้เจียงหยุนเอ๋อซื้อภาพปักมาให้เธอปัก

“ลูกมาแล้วเหรอ? ทำไมเอาของมาเยอะอย่างนี้?” ซูม่านลีต่อว่าเจียงหยุนเอ๋อเล็กน้อย “ลูกซื้อมา แม่ก็กินไม่ทัน ครั้งที่แล้วที่เอามายังกินไม่หมดเลย”

“ไม่เป็นไร วางไว้ก่อน อยากกินเมื่อไหร่ค่อยกิน” เจียงหยุนเอ๋อยิ้มๆแล้วก็นั่งลง

สิ่งสำคัญคือวันนี้ว่าง เจียงหยุนเอ๋อจึงได้มาเยี่ยม ต่อไปนี้หากงานบริษัทยุ่ง ก็ไม่รู้ว่าจะได้มาอีกทีเมื่อไหร่ ก็เลยซื้อมาเยอะหน่อย

“วันนี้บริษัทไม่มีงานเหรอ?” ซูม่านลีก็อาจจะไม่ได้เจอลูกสาวตัวเอง ก่อนหน้านั้นบริษัทของลูกเธอเกิดเรื่องเธอจึงได้เฝ้าติดตามสถานการณ์ตลอดเวลา เป็นห่วงจะแย่

เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า: “ช่วงนี้งานของบริษัทหยุดชั่วคราว หนูถึงมีเวลามาเยี่ยมแม่”

“อืม แม่เป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว” ซูม่านลีตบที่หน้าอกตัวเองเบาๆ “ต่อไปนี้จะใช้ใครก็ให้มันระวังกว่านี้หน่อย”

เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า เธอจะไม่มีทางให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง

สองแม่ลูกก็ได้เปลี่ยนไปสนทนาถึงเรื่องอื่นๆแทน สุขภาพร่างกายของซูม่านลีก็ดีขึ้นมากแล้ว เจียงหยุนเอ๋อจึงได้ขอตัวกลับก่อน

เพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตูโรงพยาบาล จู่ๆกู้ลั่วจิ่นก็ได้โทรศัพท์เข้ามา

“มีเรื่องอะไร?” เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้ทำจู่ๆกู้ลั่วจิ่นถึงได้โทรศัพท์มาหาตัวเอง

“หยุนเอ๋อ ผมอยากให้คุณออกมาคุยกับผมหน่อย จะได้มั้ย?” เสียงของกู้ลั่วจิ่นได้ถูกส่งมาจากปลายสาย

เจียงหยุนเอ๋อลังเลไปสักพัก ก็พูดขึ้น: “มีเรื่องอะไร ไม่สามารถคุยกันในโทรศัพท์เหรอ?”

เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเขาสองคนในตอนนี้ จริงๆไม่มีอะไรที่ต้องติดต่อกันอีกแล้ว ติดต่อกันบ่อยเกินไป ก็จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ง่าย

“เรื่องนี้มันเกี่ยวกับอาการป่วยของคุณแม่คุณ คุณไม่อยากจะรู้จริงๆเหรอ?” กู้ลั่วจิ่นพูดอย่างร้อนใจ ก็เพราะกลัวว่าเจียงหยุนเอ๋อจะวางสาย

เจียงหยุนเอ๋อเม้มปากคิด สุดท้ายก็ได้ตอบตกลง

แม้ว่าตอนนี้กู้ลั่วจิ่นจะไม่มีความเกี่ยวข้องกับเธอแล้ว และก็ไม่ได้ติดต่อกันนานมากแล้ว แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อยังคงรู้สึกแคร์เล็กน้อย

ไม่ใช่ว่าแคร์เขาคนนี้ แต่ว่าครั้งที่แล้วกู้ลั่วจิ่นก็เคยพูด อาการป่วยของแม่ตัวเองมีความเกี่ยวข้องกันเจียงหนิงเอ๋อและฟู้ชูเหม่ย

ดังนั้นเรื่องนี้มันเป็นปมที่อยู่ในใจของเจียงหยุนเอ๋อมาโดยตลอด

แต่ว่าหลังจากนั้นกู้ลั่วจิ่นก็ไม่เคยพูดถึงอีกเลย ดังนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็คิดว่าเรื่องนี้ไม่มีความคืบหน้าแล้ว

มาถึงร้านกาแฟที่กู้ลั่วจิ่นจองไว้

ตอนที่เจียงหยุนเอ๋ออยู่ด้านนอก ก็มองทะลุผ่านกระจก ก็เห็นกู้ลั่วจิ่นที่โบกมือให้กับตัวเธอ

เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าเดินเข้าไปในร้านกาแฟ นั่งลงตรงข้ามของกู้ลั่วจิ่น

“หยุนเอ๋อมาแล้วเหรอ จะดื่มอะไรดี?” กู้ลั่วจิ่นที่เห็นเจียงหยุนเอ๋อก็ยิ้มอย่างดีใจ

เจียงหยุนเอ๋อทำเพียงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วกล่าวขึ้น: “เอานมร้อนล่ะกัน”

ตอนนี้ตัวเองนั้นท้องอยู่ เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่กล้าดื่มอย่างอื่น

กู้ลั่วจิ่นยกสัญญาณมือขึ้น บริกรคนหนึ่งก็ได้เดินเข้ามา

กู้ลั่วจิ่นช่วยเจียงหยุนเอ๋อสั่งนมร้อนไปหนึ่งแก้ว ยังได้สั่งขนมเค้กให้เธออีกด้วย

“คุณสามารถมาได้ผมดีใจมากเลย” กู้ลั่วจิ่นขณะที่พูดคำพูดประโยคนี้ ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

จริงๆแล้วเมื่อกี้เขากลัวมากกลัวว่าจะหยุนเอ๋อจะวางสายของเขา

“พูดมากเถอะเรื่องอะไร” เจียงหยุนเอ๋อไม่อยากจะพูดกับกู้ลั่วจิ่นมากนัก

เห็นท่าทางที่เย็นชาของเจียงหยุนเอ๋อ กู้ลั่วจิ่นก็ไม่ได้ท้อใจแต่อย่างใด เพียงแต่รู้สึกเสียดาย: “เมื่อก่อนตอนที่ผมคบอยู่กับเจียงหนิงเอ๋ออยู่นั้น เคยถูกเธอใช้เรื่องตั้งครรภ์ในการมาข่มขู่ ดังนั้นเมื่อหลายปีก่อนผมถึงได้ทำให้คุณเสียใจ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมเพียงแต่…….”

กู้ลั่วจิ่นพูดๆอยู่ก็ก้มหน้าลง เสมือนเด็กน้อยที่ทำเรื่องผิด

เจียงหยุนเอ๋อได้ฟังคำพูดเหล่านี้แล้วก็รู้สึกแปลกใจ

ตอนแรก เรื่องแต่งงานของเขาทั้งสองคนทั้งหมดเป็นเพราะเจียงเย่เฉิงจัดการคนเดียว ตอนที่ยกเลิกงานแต่ง เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เขาจะทำให้เธอเสียใจ

สามารถพูดได้ว่าในใจของตัวเองแทบไม่รู้สึกอะไรเลย

กู้ลั่วจิ่นเห็นเจียงหยุนเอ๋อไม่พูดไม่จา นึกว่าเธอนั้นคิดย้อนกับไปในความทรงจำที่เจ็บปวด ก็ได้พูดต่อ: “ผมเสียใจมากจริงๆ ตอนนั้นผมก็ชอบคุณมาก แต่เพราะว่าตอนนั้นคุณได้ตั้งครรภ์แล้ว ผมโกรธมากจริงๆ ดังนั้นจึงทำให้ผมเสียตำแหน่งที่ควรจะได้ หลายปีมานี้ ผมยังคงรู้สึกผิดและเสียใจ ก็เพราะว่าผมขาดสติไม่สามารถควบคุมตัวเองดีๆจนไปมีความสัมพันธ์กับเจียงหนิงเอ๋อ”

เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้ามองกู้ลั่วจิ่นไปแวบหนึ่ง

กู้ลั่วจิ่นเห็นเจียงหยุนเอ๋อมีปฏิกิริยาแล้ว นึกว่าเธอรู้สึกเสียดายเล็กน้อย ก็ได้พูดต่อ ไม่ใช่เพราะผมอยากจะอยู่กับเจียงหนิงเอ๋อ ทั้งหมดเป็นเพราะผมมีความสัมพันธ์กับเธอ แล้วถูกอัดคลิปไว้ เธอบังคับข่มขู่ผม หากผมไม่ยอมตกลงก็จะทำให้คนรอบกายของพวกเราเสียชื่อเสียง ผมกลัว ดังนั้นเรื่องมันเลยกลายเป็นแบบนี้

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เจียงหยุนเอ๋ออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เป็นแผนการของเจียงหนิงเอ๋ออีกแล้ว ไม่ว่าตัวเองจะทำอะไร เธอก็จะมาเสือกทุกเรื่อง เจียงหยุนเอ๋อไม่เข้าใจจริงๆ ตัวเองเคยไปล่วงเกินเธอตรงไหน

ตอนนี้ฟังกู้ลั่วจิ่นพูดมาเยอะขนาดนี้ เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเอียน แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดตรงๆ: “อันที่จริงฉันไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ วันนี้ที่ฉันมาตามนัดเพราะเรื่องแม่ของฉัน ครั้งก่อนคุณเคยพูดแล้ว จะสืบเรื่องที่แม่ฉันได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้มีความคืบหน้าอะไรมั้ย?”

กู้ลั่วจิ่นเห็นว่าตัวเองพูดไปเยอะขนาดนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็ยังคงไม่ได้สนใจเลย ทำได้เพียงถอนหายใจ: “ก็พอรู้มาบ้าง ตอนแรกแม่ของคุณก็ยังดีๆอยู่ จู่ๆก็กลายเป็นแบบนี้ มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับแม่เลี้ยงของคุณอย่างมาก”

คำพูดเมื่อกี้ของเจียงหยุนเอ๋อ ต้องการให้กู้ลั่วจิ่นเข้าใจ เธอไม่ใช่เพราะว่ายังเสียดายอดีตหรืออาลัยอาวรณ์ แต่เป็นเพราะตัวเองนั้นไม่เคยรู้สึกอะไรเลย จึงได้เฉยชาอย่างนี้ สาเหตุน่าจะเกี่ยวกับแม่เลี้ยงของคุณ

เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้ว: “เกี่ยวข้องอย่างมาก มากขนาดไหน?”

“แม่เลี้ยงของคุณไม่ธรรมดาเลย เธอกับลุงเจียงภายนอกดูแล้วเหมือนรักกันมาก อันที่จริงเบื้องหลังของเธอยังมีผู้ชายคนอื่น” กู้ลั่วจิ่นได้เปิดเผยข้อมูลที่ตัวเองสืบมาได้ให้กับเจียงหยุนเอ๋อ

เจียงหยุนเอ๋อเลิกคิ้ว ใจวาบทันที ได้โน้มตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย: “คำพูดนี้หมายความว่ายังไง? หรือคุณจะพูดว่า ผู้หญิงคนนี้มีชู้เหรอ?”

หากเป็นเช่นนี้ พ่อของตัวเองก็โดนสวมเขาไม่ใช่เหรอ?

กู้ลั่วจิ่นส่ายหัว: “เรื่องราวที่แน่ชัดผมก็ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้ยังสืบอยู่ หากมีความคืบหน้า ผมจะรีบบอกกับคุณทันที”

หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อฟังแล้วก็สับสนมาก ถึงขนาดอยากให้พ่อของตัวเองโดนสวมเขาจริงๆ

อย่างไรเสียตอนแรกที่เขาทำแบบนี้กับซูม่านลี ทำกับตัวเอง นี่มันไม่ใช่สิ่งที่พ่อคนหนึ่งควรจะทำ