Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 195 วางท่าข่มขู่ใครล่ะ

บทที่ 195 วางท่าข่มขู่ใครล่ะ

ระหว่างทาง เพราะว่าเมื่อกี้ที่รออยู่ในห้องรับแขกสักพักใหญ่ ถวนจื่ออดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย: “หม่ามี๊ แด๊ดดี๊ เมื่อกี้พวกท่านเข้าไปในห้องทำอะไรเหรอ? อยู่ในนั้นตั้งนาน หม่ามี๊ ทำไมถึงได้แต่งหน้าใหม่ล่ะ?”

ย้อนคิดถึงภาพเมื่อกี้ หน้าของเจียงหยุนเอ๋อทั้งแดงทั้งร้อนอย่างห้ามไม่อยู่ พูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆ: “ไม่มีอะไร………”

แววตาของลี่จุนถิงแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม หันหน้ากลับไปมองถวนจื่อแล้วกล่าว ถวนจื่อ: “รอให้หนูโตก่อนหนูก็จะรู้เอง”

เจียงหยุนเอ๋อที่อายเล็กน้อยก็ได้ตบที่บ่าห้ามลี่จุนถิง แล้วกล่าว: “คุณไปพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้กับเด็กทำไม?”

“ผมพูดอะไรเหรอ? ผมไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” ลี่จุนถิงพูดด้วยสีหน้าที่ไม่รู้เรื่อง

ลี่จุนถิงน้อยมากที่จะแสดงท่าทางเป็นเด็กแบบนี้ ในสายตาของเจียงหยุนเอ๋อ กลับรู้สึกว่ามันน่ารักดี

“ช่างมันเถอะ ไม่คุยกับคุณแล้ว” เจียงหยุนเอ๋อทำปากจู๋ แสดงให้เห็นด้านที่เอาแต่ใจของตัวเองออกมาโดยตรง

สถานที่จัดเลี้ยงอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่ง เพราะตำแหน่งของตระกูลลี่ถูกวางอยู่ตรงนั้น อีกอย่างลี่จุนซินสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของแวดวงสังคมไฮโซ ก็ได้ดึงดูดให้แขกผู้มีเกียรติมากมายมาร่วมงาน

และคุณชายส่วนใหญ่ในงานก็มาเพราะลี่จุนซิน

ลี่จุนถิงพาเจียงหยุนเอ๋อและถวนจื่อเดินเข้าไปในโรงแรม ทันใดนั้นได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนตั้งมากมาย

บัดนี้ คนไม่น้อยที่รู้ว่าลี่จุนถิงนั้นอยู่กับผู้หญิงที่มีลูกติดคนหนึ่ง แม้ว่าไม่สามารถที่จะเข้าใจความคิดของลี่จุนถิงได้ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าแสดงออกเกินไป ทำได้เพียงคิดในใจหรือแอบกระซิบนินทากัน

พวกเขาที่ถูกคนมากมายสังเกตก็ได้เดินมาถึงยังด้านหน้าครอบครัวของลี่จุนถิง เมื่อเห็นผู้หลักผู้ใหญ่แล้ว ใจของเจียงหยุนเอ๋อยังคงมีความกลัวอยู่ไม่น้อย

แม้ว่าก่อนที่จะมาในงานลี่จุนถิงก็ได้ให้กำลังใจตัวเองแล้ว แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อก็ยังคงไม่สามารถที่จะก้าวข้ามความกลัวที่อยู่ในใจได้

“พ่อครับ แม่ครับ” ลี่จุนถิงเดินไปถึงหน้าของลี่เจี้ยนหวากับโม่เสี่ยวฮุ่ย ทักทายทักสอง

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่บ้านตระกูลลี่ทะเลาะกัน หลังจากนั้นลี่จุนถิงก็ไม่ได้ติดต่อกับพวกเขาเลย เพราะเหตุนี้อารมณ์ของลี่เจี้ยนหวากับโม่เสี่ยวฮุ่ยก็ไม่ได้ดีมากนัก เพียงแค่ตอบรับสั้นๆคำเดียว

เจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ข้างๆก็เรียกตาม แล้วก็รีบลูบหัวของถวนจื่อ แล้วกล่าว: “ถวนจื่อ รีบเรียกคุณปู่ คุณย่าสิ”

“คุณปู่คุณย่า” ถวนจื่อที่ได้ยินคำพูดของเจียงหยุนเอ๋อ ก็รีบด้วยน้ำเสียงที่หวานๆทันที

เพียงแต่ ตรงกันข้ามกับท่าทีของพวกเขา ลี่เจี้ยนหวากับโม่เสี่ยวฮุ่ยครั้งนี้คือตั้งใจที่จะไม่สนใจ ไม่ตอบสนอง ทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินเลย

เมื่อเป็นแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็อึดอัดเล็กน้อย ยืนอยู่ตรงที่เดิมโดยไม่รู้ว่าผิดอะไร มือก็อดไม่ได้ที่จะไปกำชายเสื้อของตัวเองเอาไว้

ลี่จุนถิงที่อยู่ด้านข้างก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงแฝงด้วยความไม่พอใจ: “คุณพ่อ คุณแม่ หยุนเอ๋อและถวนจื่อทักทายพวกท่าน”

“อ่อ? เหรอ? พ่ออายุมากแล้ว หูมันไม่ค่อยจะดี อย่าถือสาเลยนะ” น้ำเสียงของลี่เจี้ยนหวาก็ไม่ค่อยดีนัก ถึงอย่างไรลี่จุนถิงตอนนี้ก็กำลังเข้าข้างเจียงหยุนเอ๋ออยู่

แค่คิดถึงลูกชายตัวเองเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งแล้วราวกับว่าได้สูญเสียความคิดของตัวเองไปแล้ว ไม่ว่ายังไงลี่เจี้ยนหวาก็ไม่ที่สามารถมีความสุขได้

หากเป็นอย่างนี้ต่อไป หากคุณปู่ตระกูลลี่ไม่พอใจละก็ ถอดถอนตำแหน่งของลี่จุนถิงโดยตรง สำหรับพวกเขาแล้วไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย

ลี่จุนซินที่ยืนสังเกตการณ์อยู่เงียบๆมาโดยตลอด เห็นท่าทีที่อึดอัดของเจียงหยุนเอ๋อ ก็ได้ออกมาคลายความตึงเครียด: “ขอบคุณเธอมากที่มาร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้”

แม้ว่าลี่จุนซินเป็นคนที่มาช่วยแก้ไขสถานการณ์ให้ตัวเอง เพียงแต่รู้สึกว่าคำพูดนี้เหมือนกับว่าตัวเองนั้นเป็นคนนอก เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้รู้สึกดีใจเลยแม้แต่นิดเดียว

เจียงหยุนเอ๋อฝืนยิ้มเล็กน้อย กลับพบว่าตัวเองนั้นยิ้มไม่ออก ยิ่งทำให้หน้าของเธอแข็งกระด้างเล็กน้อย

ส้งหวั่นหวั่นกับลี่จีถองก็ยืนอยู่ข้างกายลี่จุนซิน เห็นท่าทางที่ดูแย่ของเจียงหยุนเอ๋อ ต่างก็แอบหัวเราะในใจ

เช้อ ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ สถานที่แบบนี้ก็ยังกล้าที่จะมาปรากฏตัวอีก ช่างมั่นใจตัวเองมากนัก

ลี่จีถองมองเจียงหยุนเอ๋อที่มาถวนจื่อมาด้วยหางตา ก็พูดอย่างเยาะเย้ย: “ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ใครๆก็เข้ามาได้ ก็ไม่รู้ว่าใครบางคนไปเอาความกล้ามาจากไหน คิดว่าตัวเองเป็นหงส์จริงๆเหรอ?”

เจียงหยุนเอ๋อก็รู้ว่าคำพูดนี้ของลี่จีถองหมายถึงตัวเอง ทันใดนั้นสีหน้าก็ดูแย่ลงทันที

ในเวลาเดียวกัน ลี่จุนถิงก็รู้ว่าลี่จีถองนั้นกำลังว่าเจียงหยุนเอ๋อ ก็ได้ใช้สายตาที่เย็นชาจ้องมองไป เมื่อสังเกตเห็นสายตาของเขา ลี่จีถองจึงได้สงบปากสงบคำ

ช่วงเวลานี้ สำหรับวิธีการต่างของลี่จุนถิง ลี่จีถองนั้นได้เข้าใจมากถึงมากที่สุด แม้ว่าเธอยังมีคุณปู่แห่งตระกูลลี่เป็นที่พึ่ง แต่ก็ไม่อยากที่จะล่วงเกินลี่จุนถิงง่ายๆแบบนี้

สำหรับเธอแล้ว มันไม่ใช่เรื่องที่ดี

มองลี่จุนถิงที่กอดเจียงหยุนเอ๋ออย่างรักใคร่ ส้งหวั่นหวั่นนั้นอิจฉามาก แต่เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อที่ถูกหัวเราะเยาะแบบนี้ ในใจก็รู้สึกมีความสุขที่เห็นคนอื่นเป็นทุกข์

แม้ว่าตอนนี้ลี่จุนถิงยังถูกเจียงหยุนเอ๋อสามารถหลอกได้ชั่วคราว แต่ส้งหวั่นหวั่นเชื่อว่า สักวันหนึ่งลี่จุนถิงต้องปล่อยมือเจียงหยุนเอ๋อ ถึงอย่างไร……..ไม่ว่าจะมองยังไง เจียงหยุนเอ๋อไม่มีค่าพอที่จะให้คนอื่นชอบ

แค่คิดแบบนี้ ส้งหวั่นหวั่นอารมณ์ค่อยดีขึ้นมาหน่อย

งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้พูดได้ว่ามันสำคัญมาก ตระกูลผู้ดีมากมายต่างก็มาร่วมงาน หากสามารถทำให้เจียงหยุนเอ๋อขายหน้าในสถานที่ที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ ต้องเป็นเรื่องที่ทำให้คนมีความสุขอย่างแน่นอน

เพราะว่างานเลี้ยงในค่ำคืนนี้นางเอกคือลี่จุนซิน ดังนั้นภายในงานเลี้ยง เห็นได้ชัดว่าเธอนั้นยุ่งมาก สุดท้ายก็เรียกลี่จุนถิงไปช่วยเธอต้อนรับแขก

“หยุนเอ๋อ คุณพาถวนจื่อไปพักก่อนเถอะ ผมจะรีบกลับมา” ก่อนที่ลี่จุนถิงจะไป ก็ไม่วายที่จะดูแลเจียงหยุนเอ๋อให้ดีก่อน

เจียงหยุนเอ๋อยิ้มเล็กน้อย ก็ได้ถามขึ้น: “ต้องการให้ฉันไปช่วยมั้ย? ดูแล้วเหมือนจะยุ่งมากเลย……….”

“ไม่ต้อง ตอนนี้คุณเหนื่อยมากไม่ได้” ขณะที่พูด ลี่จุนถิงก็ได้ยกมือขึ้นมาแตะที่ปลายจมูกของเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

เจียงหยุนเอ๋อถูกเขาพูดจนหน้าแดงเล็กน้อย เพราะสิ่งที่ลี่จุนถิงพูดมันดูคลุมเครือ เจียงหยุนเอ๋ออดไม่ได้ที่จะพูดอย่างไม่พอใจ: “คุณ……..ทำไมพูดแบบนี้……..ตอนนี้ฉันยังคงช่วยงานได้อยู่………”

“เอาล่ะ เชื่อฟังผม พักผ่อนดีๆละ เข้าใจหรือยัง?” ลี่จุนถิงหัวเราะพูด

ส้งหวั่นหวั่นเคยเห็นลี่จุนถิงที่อ่อนโยนแบบนี้เสียเมื่อไหร่ ได้แต่ยืนกำมืออยู่ข้างๆ ในใจมีแต่ความอิจฉาริษยา แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เจียงหยุนเอ๋อมีเวลาไม่มากที่จะได้ภูมิใจต่อไป เธอต้องคิดหาทางทำให้เจียงหยุนเอ๋อสูญเสียทุกอย่างให้ได้!

ลี่จีถองก็พูดอย่างไม่พอใจ: “นี่คือข่มขู่ใครเหรอ?”

ลี่จุนซินที่อยู่ข้างๆมองดูทุกอย่างอย่างเงียบๆ ก็ค่อยๆขมวดคิ้วขึ้นม