Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 210 ทำให้เธอแท้งลูก

บทที่ 210 ทำให้เธอแท้งลูก

ฟู้ชูเหม่ยหัวเราะอย่างเย็นชา: “ฮึ่ม แล้วบ้านของฉันล่ะ? ที่เป็นชื่อของฉันล่ะ?”

“คุณกับผมมีอะไรที่แตกต่างกันเหรอ?” ของคุณก็คือของผม เจียงเย่เฉิงถอนหายใจ

ฟู้ชูเหม่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ: “ใช่ ไม่แตกต่าง คุณเอาบ้านพวกนั้นไปจำนองแล้ว ลูกของคุณเจียงหนิงเอ๋อจะทำยังไง?”

เมื่อได้ยินชื่อเจียงหนิงเอ๋อ คิดถึงเรื่องที่เธอก่อ เจียงเย่เฉิงก็กลุ้มใจเหมือนกัน: “เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอก่อขึ้นมาเอง ตอนนี้ที่บ้านเรารายได้ไม่พอกับรายจ่าย จะเอาเงินที่ไหนไปช่วยหนิงเอ๋อใช้หนี้”

“พ่อ!” เจียงหนิงเอ๋อกระทืบเท้า เธอคิดไม่ถึงว่าเจียงเย่เฉิงจะพูดแบบนี้

ฟู้ชูเหม่ยฟังแล้วก็ไม่สบายใจ: “เธอเป็นลูกสาวของคุณนะ!”

“เป็นลูกสาวของผมแล้วยังไง? สถานการณ์ของบ้านตอนนี้ตัวเธอเองก็น่าจะรู้อยู่บ้างนะ? ยังกล้าไปก่อเรื่องข้างนอกอีก ช่างไร้สาระจริงๆ” เจียงเย่เฉิงตอบโต้แล้วลุกขึ้นมา “ไม่ว่ายังไงเรื่องนี้เธอต้องแก้ไขด้วยตัวเอง พ่อไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นให้เธอ ผมเตือนให้คุณก็อย่าไปยุ่ง ถือเป็นการสั่งสองเธอ เพื่อไม่ให้มีเรื่องทุกวี่ทุกวัน”

พูดจบเจียงเย่เฉิงก็เดินจากไป

ฟู้ชูเหม่ยยังอยากที่จะพูดต่อ มองดูเจียงเย่เฉิงที่ลับตาไป ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เจียงหนิงเอ๋อตกใจจนต้องเข้าไปซบร้องไห้ที่อกของฟู้ชูเหม่ย: “แม่คะ แล้วตอนนี้แม่ว่าควรทำไงคะ? บ้านก็ไม่มีแล้ว”

ฟู้ชูเหม่ยลูบที่หลังของเจียงหนิงเอ๋อเบา ถอนหายใจกล่าว: “ตอนนี้แม่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ลูกก็ผลัดไปก่อน แม่จะพยายามช่วยลูกหาวิธี”

เจียงหนิงเอ๋อไม่ได้ตอบ ได้แต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของฟู้ชูเหม่ย

เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจียงหยุนเอ๋อถึงได้เป็นแบบนี้ เจียงหนิงเอ๋อเกลียดเจียงหยุนเอ๋อเข้ากระดูกดำ น้ำตาคลอเบ้า ทันใดนั้นแววตาก็กลายเป็นความโกรธแค้นขึ้นมา

ในเมื่อเจียงหยุนเอ๋อไม่อยากที่จะให้ตัวเองมีความสุข บีบตัวเองจนหมดสิ้นหนทาง งั้นเธอก็อยากคิดจะมีความสุขเลย

ณ โรงพยาบาล

“ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว คุณพาถวนจื่อกลับไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้เขายังต้องไปโรงเรียนอีก” เจียงหยุนเอ๋อมองดูนาฬิกา

ช่วงนี้ถวนจื่อกับลี่จุนถิงมาอยู่เป็นเพื่อนตัวเองทุกวัน แม้ว่าวันชีวิตจะห่อเหี่ยว แต่มีครอบครัวคอยอยู่เคียงข้างมันก็ทำให้รู้สึกเจียงหยุนเอ๋ออบอุ่นหัวใจ

“ได้ คุณพักผ่อนดีๆละ ผมจะให้คนใช้ดูแลคุณ” ลี่จุนถิงจุงมือของถวนจื่อ

“ค่ะ”

ถวนจื่อดึงมือของเจียงหยุนเอ๋อ แล้วพูดอย่างไพเราะ: “หม่ามี๊ก็พักผ่อนเร็วๆนะครับ”

เจียงหยุนเอ๋อบีบแก้มของถวนจื่อ แล้วพยักหน้า

หลังจากที่ทั้งสามคนร่ำลากันแล้ว ลี่จุนถิงก็พาถวนจื่อจากไป

คนใช้เดินเข้ามา เริ่มเตรียมที่นอนให้กับเจียงหยุนเอ๋อ เก็บข้าวของ

“เธอไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะ กลางคืนฉันอยู่คนเดียวไม่เป็นไร” เจียงหยุนเอ๋อกล่าวอย่างยิ้มๆ

คนใช้ส่ายหัว: “คุณผู้หญิง คุณชายลี่ได้สั่งไว้แล้ว ดิฉันออกไปจากห้องนี้ไม่ได้ค่ะ คุณมีเรื่องอะไรก็เรียกใช้ดิฉันได้เลยค่ะ”

ในเมื่อเจียงหยุนเอ๋อรู้แล้วว่าลี่จุนถิงเป็นคนจัดการ ตัวเองพูดแล้วก็ไม่มีประโยชน์ ก็เลยโน้มตัวนอนลง

เมื่อคนใช้เห็นเจียงหยุนเอ๋อหลับสนิทแล้ว เธอก็ออกไปนอกห้อง นั่งอยู่หน้าห้องผู้ป่วยค่อยๆหลับไป

ในเวลานี้ มีคนแต่งชุดพยาบาลคนหนึ่ง เธอมองดูสถานการณ์โดยรอบ เห็นว่าไม่มีคนสังเกต ก็เลยเดินเข้าห้องผู้ป่วย

เธอสวมหน้ากากอนามัยเอาไว้ เห็นเพียงแต่ดวงตาคู่นั้น แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

เจียงหยุนเอ๋อได้ยินเสียงประตูดัง ก็เลยตื่น

เมื่อเห็นพยาบาล นึกว่ามาตรวจอาการ ก็เลยไม่ได้สังเกต แต่ก็ได้ทักทายไป: “ดึกขนาดนี้แล้วยังมาตรวจอีกเหรอคะ”

พยาบาลเพียงแค่พยักหน้า ไม่พูดจา เริ่มรื้อหาสิ่งของที่ตัวเองนำเข้ามา

เจียงหยุนเอ๋อที่พิงอยู่บนเตียง ดูพยาบาลจัดการข้าวของ

พยาบาลเดินเข้ามา ในมือได้ถือยาไว้เม็ดหนึ่ง ยื่นให้กับเจียงหยุนเอ๋อ

เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองพยาบาลแวบหนึ่ง: “นี่มันคือ?”

“คุณหมอเป็นคนสั่ง” พยาบาลพูดอย่างเรียบเฉย “กินมันซะ”

เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้ว น้ำเสียงของพยาบาลคนนี้แปลกๆ รู้สึกว่าเสียงนี้ช่างคุ้นเคยนัก

แต่ว่าเธอนึกไม่ออกมาเคยได้ยินมาจากที่ไหน

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้เธอสงสัยก็คือ เธอพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลตั้งหลายวัน คุณหมอพยายามที่จะหลีกเลี่ยงให้เธอทานยา ทำไมจู่ๆก็จะให้ตัวเองทานยาละ อีกอย่างไม่ได้บอกกล่าวล่วงอีกหน้าด้วย

เห็นเจียงหยุนเอ๋อลังเล พยาบาลพูดขึ้น: “วางใจเถอะ มันเป็นยาพยุงครรภ์”

เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า ก็เลยไม่ได้สงสัย ยื่นมือไปรับยามา

ในขณะที่รับยานั้น เธอเห็นแผลเป็นบนมือของพยาบาล ก็อึ้งไปทันที มือที่ยื่นออกไปได้หยุดชะงักทันที

รอยแผลเป็นนี้ช่างคุ้นเคยนัก เหมือนกับของ………

เจียงหนิงเอ๋อตอนเด็กตอนที่ออกไปเล่นกับตัวเองนั้น ไม่ทันระวังจึงได้รับบาดเจ็บ เป็นแผลที่เกิดจากการเย็บ

อีกอย่างหากจะพูดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ มันก็บังเอิญเกินไปมั้ย

เจียงหยุนเอ๋ออกสั่น เงยหน้าทันที พูดอย่างตกใจ: “เธอคือ………”

เจียงหนิงเอ๋อรีบใช้มือปิดปากของเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้ หน้าตาดุร้ายขึ้นมาทันที ได้แย่งยาจากเจียงหยุนเอ๋อจากมือของมาทันที พยายามจะยัดเข้าไปในปากของเจียงหยุนเอ๋อ

เจียงหยุนเอ๋อตอบสนองอย่างรวดเร็ว รีบปิดปากทันที ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าพยาบาลคนนี้เป็นเจียงหนิงเอ๋อ

เจียงหยุนเอ๋อพยายามปัดมือของเจียงหนิงเอ๋อออกอย่างสุดชีวิต แต่เจียงหนิงเอ๋อกำมันไว้อย่างแน่น ทั้งสองคนก็ต่อสู้กันไปมา

ในเวลานี้เจียงหนิงเอ๋อก็พูดจาขึ้นมาอย่างร้ายกาจ ครั้งนี้เป็นน้ำเสียงที่แท้จริงของเธอแล้ว: “เจียงหยุนเอ๋อ เธอมันนางจิ้งจอก เธอนึกว่าตอนนี้เธอเป็นสะใภ้ตระกูลลี่ เธอก็สามารถทำได้ทุกอย่างเหรอ? เธอต้องการบีบให้ฉันจนตรอกจริงๆใช่มั้ย? หากฉันถูกบีบจนตาย เธอก็อย่าหวังว่าจะมีความสุขเลย เธอกินยาเม็ดนี้เข้าไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะทำให้เธอแท้งลูก”

เจียงหยุนเอ๋อเบิกตากว้างมองเจียงหนิงเอ๋อ ส่ายหัวอย่างแรง เพื่อที่จะสะบัดมือของเจียงหนิงเอ๋อออก

เจียงหนิงเอ๋อเหมือนกับได้ใช้กำลังทั้งหมด ล็อกหน้าไว้อย่างแน่นๆ

การเคลื่อนไหวของข้างในได้ทำให้คนที่นอนหลับอยู่ข้างนอกตื่นแล้ว คนใช้รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว กลับเห็นภาพเจียงหยุนเอ๋อที่พยายามจะต่อต้าน จึงตะโกนด้วยความตกใจ: “หยุดเดี๋ยวนี้นะ เธอเป็นใคร!”

เจียงหนิงเอ๋อเห็นว่าจู่ๆก็มีคนเข้ามา ก็เลยรีบปล่อยมือ วิ่งออกไปอย่างรีบร้อน

การปล่อยมือเจียงหนิงเอ๋อ เจียงหยุนเอ๋อจึงรู้สึกว่าตัวเองสามารถหายใจอย่างปกติแล้ว เมื่อกี้เกือบจะโดนเธอทำให้ตายแล้ว พิงหายใจหอบอยู่ข้างเตียง

คนใช้เห็นเจียงหนิงเอ๋อจะหนี ก็รีบวิ่งออกไป แล้วตะโกนเสียงดัง: “บอดี้การ์ด จับพยาบาลคนนั้นเอาไว้ จับเธอเอาไว้”

เดิมทีคนใช้คิดอยากที่จะวิ่งตามไป แต่เห็นเจียงหยุนเอ๋อจู่ๆก็หายใจอย่างเจ็บปวด: “เร็วเข้า รีบไปตามหมอมา”

คนใช้รีบหันหน้ากลับมา เดินไปข้างกายเจียงหยุนเอ๋อ: “คุณผู้หญิงคุณเป็นยังไงบ้าง?”

“รีบไปตามหมอมา” พูดจบ เจียงหยุนเอ๋อก็อาเจียน ราวกับว่าอยากจะอาเจียนอะไรออกมา

การยื้อแย่งเมื่อกี้ เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่รู้ว่ายานั้นได้ถูกเจียงหนิงเอ๋อยัดเข้าไปในปากหรือเปล่า

คนใช้ไม่กล้าเสียเวลา รีบวิ่งออกไปตามหมอ