Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 218 รู้สึกผิดหวัง
ตอนที่ 218 รู้สึกผิดหวัง
ทางฟากคฤหาสน์ตระกูลลี่กำลังจัดเตรียมงานเลี้ยงกันอยู่
โม่เสี่ยวฮุ่ยและลี่เจี้ยนหวาก็เริ่มกำชับคนรับใช้ เพื่อเตรียมงานเลี้ยงครั้งนี้เป็นอย่างดี เพราะครั้งนี้คุณปู่ตระกูลลี่ก็อยู่ด้วย
ก่อนหน้านี้ช่วงที่คุณปู่ตระกูลลี่ไม่อยู่ ถ้าหากพวกเขายุ่งล่ะก็ ไม่แน่ก็ไม่จัดงานเลี้ยงรวมญาติอย่างพิถีพิถันอย่างนี้ แต่เมื่อคุณปู่ตระกูลลี่อยู่ด้วย จำเป็นต้องจัดให้สมบูรณ์แบบ
และครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นงานเลี้ยงต้อนรับคุณปู่ตระกูลลี่อีกด้วย
“เจี้ยนหวา แล้วจุนถิงล่ะ……” โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่ได้เจอหน้าลูกชายตัวเองมาระยะหนึ่งแล้ว และตัวเองก็มีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้เพียงคนเดียวด้วย ถึงแม้ว่าเพราะเรื่องของเจียงหยุนเอ๋อทำให้ทะเลาะกันจนหมางเมินกันไป แต่อย่างน้อยนั่นก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองนะ
“ไปตามเขามา” ลี่เจี้ยนหวาทำอะไรตรงไปตรงมายิ่งกว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยเสียอีก “คุณปู่อยู่นะ เขาไม่มาได้เหรอ? มันจะใช้ไม่ได้เกินไปแล้ว ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเรื่องผู้หญิงคนนั้น ก็เหลวไหลมากพออยู่แล้ว ถ้าหากงานเลี้ยงรวมญาติครั้งนี้ยังไม่มาอีกล่ะก็ ฉันจะไม่ยอมรับว่ามีลูกชายคนนี้อยู่อีกเด็ดขาด”
ระยะนี้ลี่เจี้ยนหวามีอคติกับลูกชายตัวเองมาก เพราะเรื่องที่ลี่จุนถิงลงโทษลี่จีถอง ทำให้เขาถูกคุณปู่ตระกูลลี่ต่อว่า
ได้ยินที่สามีพูดดังนั้น ในฐานะแม่ก็ทำใจไม่ได้ : “ดูที่คุณพูดมาสิ จุนถิงจะเป็นยังไงก็เป็นลูกชายของเรานะ เขาถูกผู้หญิงคนนั้นทำให้หลงหัวปักหัวปำ ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีกันแน่?”
“ดูเธอสิ ชอบให้ท้ายเขาแบบนี้ ตอนนี้เป็นไงล่ะ โตแล้ว แม้แต่คำพูดของพ่อแม่ก็ไม่เชื่อฟังแล้วไง” ลี่เจี้ยนหวาพูดอย่างจริงจัง
โม่เสี่ยวฮุ่ยรู้สึกน้อยใจ : “ฉันก็มีลูกชายคนนี้คนเดียว ถ้าฉันไม่ตามใจเขา แล้วใครจะตามใจล่ะ? ปกติคุณก็ไม่ได้สนใจอะไร ตอนนี้ก็มาโทษฉัน”
ตอนที่ลี่เจี้ยนหวาอยากจะพูดอะไรต่อ ก็ได้ยินคุณปู่ตระกูลลี่เอ่ยปากพูดขึ้นมา : “พอได้แล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว”
เมื่อกี้ที่พวกเขาทั้งสองคนพูดกัน คุณปู่ตระกูลลี่ได้ยินหมดแล้ว
ลี่เจี้ยนหวาและโม่เสี่ยวฮุ่ยหันกลับไปมองพ่อตัวเอง แล้วก็รีบปิดปากเงียบ
“จุนถิงเป็นแบบนี้ เป็นความรับผิดชอบของพวกแกทั้งสองคนนั่นแหละ” คุณปู่ตระกูลลี่กระแทกไม้เท้าครั้งหนึ่ง แล้วก็กลับห้องไป
สายตาจ้องมองจนคุณปู่ตระกูลลี่จากไป โม่เสี่ยวฮุ่ยก็เอ่ยปากพูด : “งั้นจุนถิง……”
“เรียกมา” ลี่เจี้ยนหวาพูดจบ ก็จากไป
โม่เสี่ยวฮุ่ยยังคงอยู่ที่เดิม ทั้งรู้สึกเสียใจและหมดหนทาง
ทางฝ่ายลี่จุนถิงนั้นได้รับแจ้งข่าวแล้ว
“อะไรกัน?” เจียงหยุนเอ๋อชะโงกมามองโทรศัพท์ของลี่จุนถิง
เมื่อสักครู่นี้สีหน้าของลี่จุนถิงยังดี ๆ อยู่เลย แต่เมื่อเห็นข้อความแล้วสีหน้าก็ดูถมึงทึงขึ้นมา
“งานเลี้ยงครอบครัวน่ะ” ลี่จุนถิงรู้ดีว่าวันนี้ต้องมาถึง
ก่อนหน้านี้เพราะเรื่องของเจียงหยุนเอ๋อ ทุกครั้งที่มีงานเลี้ยงครอบครัว ลี่จุนถิงก็ไม่ไปร่วม แต่ตอนนี้คุณปู่กลับมาแล้ว ถ้าหากเขาไม่ไปล่ะก็……
เจียงหยุนเอ๋อตกตะลึงไปเล็กน้อย เธอก็รู้ว่าลี่จุนถิงทำเพื่อตัวเอง เลยไม่ไปร่วมงานเลี้ยงของครอบครัว แต่เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าลี่จุนถิงกังวลเรื่องคุณปู่ตระกูลลี่ เลยไม่อยากให้เขาลำบากใจ : “ไปเถอะ”
“แต่ว่า……”
ไม่รอให้ลี่จุนถิงพูดจบ เจียงหยุนเอ๋อก็พูดขัดเขาขึ้นมา : “ก่อนหน้านี้เป็นเพราะฉัน นายเลยทะเลาะกับครอบครัว ฉันหวังว่านายจะสามารถปรับความเข้าใจกับคนในครอบครัวได้นะ”
ลี่จุนถิงเงียบไป ที่จริงหลายปีมานี้ ลี่จุนถิงก็ไม่ได้รู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองและคนในครอบครัวนั้นดีเท่าไหร่
แต่เมื่อลี่จุนถิงกลับมาคิดดู ถ้าหากตัวเองพูดกับคนในครอบครัวบ้าง ไม่แน่เรื่องตัวเองกับเจียงหยุนเอ๋ออาจจะจัดการได้ง่ายขึ้น
คนในครอบครัวเป็นเพราะไม่รู้จักนิสัยเจียงหยุนเอ๋อดีพอเลยปฏิบัติต่อเธอแบบนี้
“ก็ได้ งั้นฉันจะไป แต่ฉันต้องพาเธอและถวนจื่อไปด้วยกัน” แบบนี้ทุกคนก็จะมีโอกาสได้รู้จักกับเจียงหยุนเอ๋อแล้ว
“ห๊ะ?” เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไป “ฉันไปคงไม่ดีเท่าไหร่มั้ง”
ลี่จุนถิงยื่นมือไปโอบเจียงหยุนเอ๋อ : “ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของฉัน มีอะไรไม่ดีล่ะ เอาตามนี้แหละ”
ลี่จุนถิงไม่ยอมให้เจียงหยุนเอ๋อโต้ตอบได้ง่าย ๆ
เจียงหยุนเอ๋อจำใจต้องยอมทำตามคำสั่ง ไม่ว่ายังไงก็ตาม ตอนนี้ตัวเองก็ถือว่าเป็นสะใภ้ของตระกูลลี่ ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ดีแน่นอน
งานเลี้ยงวันนั้น เจียงหยุนเอ๋อจับถวนจื่อแต่งตัวเรียบร้อยมาก แล้วไปยังคฤหาสน์ตระกูลลี่กับลี่จุนถิง
คนรับใช้ของตระกูลลี่เมื่อเห็นรถของลี่จุนถิง ก็วิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยความดีใจ รีบแจ้งข่าวกับโม่เสี่ยวฮุ่ยและลี่เจี้ยนหวา
โม่เสี่ยวฮุ่ยรีบออกมาดู แต่ตอนที่เห็นลี่จุนถิงพยุงเจียงหยุนเอ๋อลงมาจากที่นั่งข้างคนขับ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที แม้แต่ท่าทางที่จะเดินออกไปก็หยุดลง
“แม่” ลี่จุนถิงเห็นท่าทางของโม่เสี่ยวฮุ่ย
โม่เสี่ยวฮุ่ยก็พยักหน้าอย่างนิ่ง ๆ แล้วหมุนตัวเดินเข้าบ้านไป : “เข้ามาสิ”
เจียงหยุนเอ๋อก็มองท่าทีที่เปลี่ยนไปของโม่เสี่ยวฮุ่ยออก เลยรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ลี่จุนถิงค่อย ๆ ตบหลังเจียงหยุนเอ๋อ แล้วจูงมือถวนจื่อเดินเข้าไป
คนในตระกูลลี่นั่งกันอยู่ที่ห้องรับแขกเพื่อรอให้ลี่จุนถิงกลับมา แต่เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ข้างเขา รอยยิ้มทุกคนก็หยุดนิ่งลงทันที
เจียงหยุนเอ๋อทำได้เพียงแกล้งมองไม่เห็น แล้วเอ่ยทักทายทุกคน
ลี่จีถองทำเสียงเย็นชาออกมา : “เหอะ แกยังรู้จักเรียกฉันว่าคุณน้าเหรอ ทำเรื่องแย่ ๆ กับฉันไว้ตั้งไม่รู้กี่เรื่อง”
คุณปู่ตระกูลลี่สองมือกุมอยู่บนหัวไม้เท้า ทำเสียง “เหอะ” ออกมา แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
โม่เสี่ยวฮุ่ยและลี่เจี้ยนหวาอยากให้ทุกคนเย็นชาเมินเฉยใส่เจียงหยุนเอ๋อใจแทบขาด แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินขณะที่เธอเอ่ยทักทาย
แล้วเดินมาข้างหน้าอย่างเป็นมิตร หยิบของที่ลี่จุนถิงเอามา : “เอาอะไรมาเยอะแยะ คนกันเองทั้งนั้น”
ลี่จุนถิงเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของโม่เสี่ยวฮุ่ย ก็เอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ : “แม่ ของพวกนี้เป็นของที่หยุนเอ๋อซื้อมามอบให้พ่อแม่”
เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ยได้ยิน มือที่ยื่นออกมาก็หยุดกลางอากาศทันที แล้วก็ดึงมือกลับไป
ลี่จุนถิงเป็นท่าทางของโม่เสี่ยวฮุ่ย สีหน้าก็ถมึงทึงขึ้นมา
ตอนที่มา ลี่จุนถิงก็คิดว่ามาเลยแล้วกัน แต่ตระกูลลี่ขาดเหลืออะไร เจียงหยุนเอ๋อก็จะซื้อของพวกนี้มาให้ได้
ลี่จุนถิงคิดว่าถือเป็นน้ำใจของเจียงหยุนเอ๋อ เลยไม่ได้ห้ามเธอ
ใครจะรู้ว่าคนในบ้านกลับไม่มีสักคนที่จะรับน้ำใจนี้ไว้ ลี่จุนถิงก็รู้สึกผิดหวัง
บรรยากาศภายในห้องรับแขกเปลี่ยนเป็นกระอักกระอ่วนทันที เจียงหยุนเอ๋อหน้าแดงไปหมด รู้สึกอายจนแทบจะมุดแผ่นดินหนี
ลี่จุนถิงปรายตามองทุกคนในห้องรับแขก แล้วรู้สึกน่าตลกเสียจริง เลยดึงมือเจียงหยุนเอ๋อและถวนจื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
ทันใดนั้นเอง ลี่หยูนห่วนก็เดินออกมา แล้วดึงลี่จุนถิงไว้
ลี่จุนถิงหันกลับไปมอง
“พี่ครับ จะทำอะไรน่ะ” ลี่หยูนห่วนยิ้มออกมา “ยังไงพี่สะใภ้ก็ตั้งท้องลูกของพี่อยู่นะ ก็ถือว่าเป็นคนในครอบครัวเรา พี่มาแล้วก็น่าจะให้เธอทานมื้อค่ำก่อนแล้วค่อยกลับสิ”
ลี่จุนถิงขมวดคิ้วมองลี่หยูนห่วน ไอเด็กคนนี้มันมีจิตใจดีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แถมยังรู้จักรั้งตัวเองไว้อีก?
ขณะนั้นเอง คนรับใช้ก็เดินเข้ามา : “คุณชาย คุณนายคะ มื้อค่ำเตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“เอาเถอะ อยู่ทานข้าวก่อน จะได้ไม่พูดว่าคนตระกูลลี่ใจจืดใจดำ” คุณปู่ตระกูลลี่กระแอมทีหนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นจากโซฟา
ในเมื่อคุณปู่ตระกูลลี่พูดออกมาแล้ว คนอื่นก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก
