Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 255 ฉันต้องการหม่ามี้
บทที่255 ฉันต้องการหม่ามี้
“ยาไม่รู้ชนิดงั้นเหรอ？ยานี้จะทำให้ความทรงจำหายไปด้วยงั้นเหรอ？” ลี่จุนซินได้ยินแบบนี้ก็ตกใจไม่น้อยเลย
“แต่เมื่อมาคิดๆ ดูแล้ว ยาพวกนี้มันผิดกฎหมาย อีกอย่างคนที่กรอกยาใส่ปากจะต้องใจโหดมาก กรอกยาเยอะขนาดนี้โดยไม่เบามือกับเด็กเลยล่ะ” หลันเยว่เฉินมีแววตาแห่งความเกลียดชังขึ้นมา
เขาทำงานด้านการแพทย์มาตั้งนาน ยังไม่เคยเห็นใครลงมือกับเด็กได้มากขนาดนี้เลย
ลี่จุนถิงกลัวว่ายาไม่ทราบชนิดนี้จะไปทำลายร่างกายของถวนจื่อ： “แล้วยานี้มีผลอะไรกับร่างกายของถวนจื่อไหม？”
หลันเยว่เฉินส่ายหัว： “ถวนจื่อจะไม่ได้รับอันตรายต่อชีวิต แต่ว่า……”
หลันเยว่เฉินพูดพลางมองลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงมองท่าทีของหลันเยว่เฉิน ในใจก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม： “คุณมองฉันทำไม พูดมาเลยตรงๆ”
“แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรกับสมองของถวนจื่อหรือเปล่า ยาชนิดนี้มันแรงมาก จะเกิดปปัญหากับประสาทแน่นอน”
ลี่จุนถิงนิ่งไป ก่อนจะจับมือของหลันเยว่เฉิน： “เกิดปัญหากับสมองหมายความว่าอย่างไร ถวนจื่อฉลาดขนาดนี้เขาจะ……”
ถวนจื่ออยู่กับเขามาตั้งนาน ความฉลาดของเขานั้นลี่จุนถิงเคยเห็นอย่างแน่นอน ถ้าเกิดสมองเกิดปัญหา ถึงแม้ต้วเองจะรับได้ แต่ไม่รู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะรับได้หรือเปล่า
“ฉันเพิ่งจะล้างท้องให้เขา แต่ว่า อาจไม่ได้ผลดีเท่าไหร่ ดังนั้นฉันหวังว่าคุณจะเตรียมใจเอาไว้ดีๆ” หลันเยว่เฉินพูดจบก็ถอนหายใจ เขาเองก็ชอบเด็กคนนี้ ไม่ใช่แค่น่ารัก ปากหวาน แถมฉลาดอีกด้วย
ถ้าเกิดว่าเกิดปัญหากับสมองจริงๆ หลันเยว่เฉินทำได้แค่บอกว่าเสียดายความสามารถของเด็กคนนี้จริงๆ เลย
หลันเยว่เฉินพูดจบ ลี่จุนถิงก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาไร้แวว
ลี่จุนซินยืนอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหน ตอนนี้เขาก็มีสีหน้าซีดไปเหมือนกัน
หลันเยว่เฉินพูดมากไปกว่านี้ ลี่จุนซินคิดว่าสีหน้าตัวเองจะดูแย่มากกว่าเดิม
จู่ๆ เธอก็วงวัย ว่าก่อนหน้านี้ที่ตัวเองทำไปนั้นมันถูกหรือเปล่า
เพื่อไม่ให้เจียงหยุนเอ๋อกับน้องชายตัวเองคบกัน เลยดึงเด็กคนนี้เข้ามาด้วย ทำให้เขาถูกคนอื่นมาทำแบบนี้ใส่
ตอนแรก ความรู้สึกผิดมันขึ้นมาในใจ ลี่จุนซินขบริมฝีปาก ก่อนจะก้มหน้าขอโทษลี่จุนถิง: “จุนถิง ขอโทษนะ ทั้งหมดเป็นเพราะพี่ไม่ดีเอง ไม่ควรจะลากถวนจื่อเข้ามาด้วยเลย”
ลี่จุนถิงจ้องลี่จุนซินด้วยสายตาเย็นชา： “หึ คุณไม่ต้องมาขอโทษฉัน เดี๋ยวถวนจื่อฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ คุณไปขอโทษเขาด้วยตัวเองเถอะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ลี่จุนซินก็ก้มหน้าไม่พูดอะไร
ลี่จุนถิงกำหมัดแน่น ก่อนจะกัดฟันพูดออกไป： “ฆาตกรโหดร้ายขนาดนี้ ถึงแม้ฉันจะต้องตามหามากแต่ไหนฉันก็จะไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน”
ลี่จุนซินคิดในใจ ถ้าเกิดสุดท้ายฆาตกรปรากฏตัวแล้ว เธอเองก็จะไม่ปล่อยฆาตกรคนนั้นไปเด็ดขาด
เมื่อถวนจื่อถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน ลี่จุนถิงกับลี่จุนซินก็รีบเดินตามเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย
ลี่จุนถิงนั่งอยู่ข้างเตียงตลอดเวลา ลี่จุนซินโน้มน้าวให้ลี่จุนถิงไปพักผ่อน แล้วให้คนรับใช้มาดูแลถวนจื่อแทน
ใครจะไปรู้ว่าลี่จุนถิงจะพูดว่า: “หรือว่าคนรับใช้ดูแลไม่พออีกเหรอ？ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะคนรับใช้พวกนี้ ถวนจื่อคงจะไม่เกิดอะไรขึ้นแบบตอนนี้หรอก”
ลี่จุนซินได้ยินดังนั้นก็ก้มหน้าลง เขารู้ว่าที่ลี่จุนถิงอ้างนั้น อันที่จริงอยากจะบอกว่าตัวเองไม่ควรเอาพวกเขาแม่ลูกมาขังไว้
แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้จะมาเสียดายก็ไม่มีประโยชน์อะไร
ลี่จุนซินเห็นว่าโน้มน้าวลี่จุนถิงไม่ได้ ก็เลยอยู่ในห้องพักผู้ป่วยไม่นานก่อนจะออกไป
ตกดึก ถวนจื่อยังไม่ฟื้นขึ้นมา
ซู่จี้งยี้เองก็มาที่โรงพยาบาลเพื่อหาลี่จุนถิง
“คุณ จับตาดูตระกูลส้งให้ดี” ลี่จุนถิงมองถวนจื่อที่อยู่บนเตียง ด้วยแววตาอ่อนโยน แต่น้ำเสียงกลับเย็นชา
“ทำไมต้องจับตามองตระกูลส้ง？” ซู่จี้งยี้ไม่เข้าใจ
ลี่จุนถิงพูดด้วยเสียงเย็นชา： “ฉันเพิ่งจะบอกว่าไม่แต่งงาน สุดท้ายถวนจื่อก็ถูกปล่อยออกมา คุณคิดว่าเรื่องนี้นอกจากตระกูลส้ง จะมีใครทำอีกเหรอ？”
ซู่จี้งยี้อึ้งไป พูดแบบนี้ก็มีเหตุผล ถ้าเกิดพูดกันอีกอย่าง ก็คือว่าบังเอิญเป็นอย่างมาก
ลี่จุนถิงสงสัยเป็นอย่างมาก เจียงหยุนเอ๋อก็ถูกคนตระกูลส้งจับไปหรือเปล่า
“ครับ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะส่งคนไปจับตามอง” พูดจบ ซู่จี้งยี้ก็ออกไป
ยังดีที่ วันที่สอง ถวนจื่อฟื้นขึ้นมาแล้ว
เมื่อเห็นถวนจื่อลืมตาขึ้นมา ลี่จุนถิงที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงทั้งคืนก็รีบเข้ามา ใบหน้ามีความตื่นเต้นดีใจไม่น้อยเลย
เหมือนกับเขาเป็นคนที่จะไม่แสดงสีหน้าออกมา แต่ทำให้เขาแสดงอารมณ์ออกมาได้แบบนี้มันไม่ง่ายเลยล่ะ
จากนั้น เมื่อเห็นอารมณ์ของถวนจื่อ ลี่จุนถิงก็เกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นมา
ตอนแรกเขายังมีความหวังอยู่ แต่มาเห็นตอนนี้ เหมือนกับที่หลันเยว่เฉินพูดไม่มีผิด สีหน้าของถวนจื่อนั้นดูไม่ดีเลย
แววตาของถวนจื่อนั้นยังไม่ได้สติ มองลี่จุนถิงอยู่นาน ก็เอียงคอถามออกมา： “คุณเป็นใครเหรอ？”
สีหน้าของลี่จุนถิงนั้นหนักใจมากกว่าเดิม เขาเงียบไปนาน กว่าจะฝืนยิ้มออกมา： “ถวนจื่อ ฉันแด๊ดดี้ไง”
“แด๊ดดี้？แต่ว่า……ฉันจำคุณไม่ได้” ถวนจื่อมองลี่จุนถิงด้วยความสงสัย
เมื่อได้ยินแบบนั้น ในใจของลี่จุนถิงก็หนักอึ้ง ดูๆ ไปแล้ว……ถวนจื่อจะจำตัวเองไม่ได้จริงๆ
“ถวนจื่อ หลายวันมานี้คุณไปไหนมา？คุณยังจำได้ไหม？”
เมื่อได้ยินคำถามของลี่จุนถิง ถวนจื่อก็คิดอย่างเชื่อฟัง แต่เพียงไม่นาน เขาก็เอามือกุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บปวด พลางพูด： “โอ้ย……ทำไมฉันคิดอะไรไม่ออกเลย ปวดหัวมาก……”
เห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ ลี่จุนถิงก็พูดออกไปด้วยความรีบร้อน： “คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้ว！”
“จริงสิ！ฉันต้องไปหาหม่ามี้！” จู่ๆ ถวนจื่อก็คิดขึ้นมาได้ แต่เพียงไม่นานก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “แต่ว่า หม่ามี้อยู่ที่ไหนกันแน่นะ？”
เมื่อเห็นถวนจื่อทำท่าคิด ลี่จุนถิงเลยลองถาม： “คุณยังจำได้ไหมว่าหม่ามี้คือใคร？”
“จำได้อยู่แล้ว！หม่ามี้ฉันชื่อเจียงหยุนเอ๋อ！” ถวนจื่อพูดด้วยความมั่นใจ
เมื่อดูๆ ไปแล้ว ถึงถวนจื่อจะลืมเรื่องไปมากมาย แต่กับคนที่คุ้นเคย ก็ยังจำได้อยู่ในใจ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ลี่จุนถิงก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
“ถวนจื่อฟังนะ ฉันจะช่วยหาหม่ามี้ แต่ตอนนี้คุณต้องอยู่ในโรงพยาบาลรักษาตัวก่อน รู้ไหม？” ลี่จุนถิงพูดกับถวนจื่อด้วยความอดทน
ถวนจื่อมองลี่จุนถิงด้วยความสงสัย พลางถาม： “แต่ว่า ทำไมคุณต้องมาช่วยฉันหาหม่ามี้ด้วยล่ะ？”
