Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 268 เจอโดยบังเอิญ
บทที่ 268 เจอโดยบังเอิญ
“พี่คะ พี่ว่าวันนี้จุนถิงจะมารึเปล่า?” ใบหน้าของส้งหวั่นหวั่นฉายแววกังวลออกมา ในใจก็เต็มไปด้วยความกังวล
เธอกลัวจริงๆว่าลี่จุนถิงจะไม่มาอีก เธอนัดกับลี่จุนถิงแล้วแท้ๆ ถ้าลี่จุนถิงไม่มา เธอจะบอกกับครอบครัวยังไง?
ลี่จุนซินรู้สิ่งที่ส้งหวั่นหวั่นทำแล้ว เพราะฉะนั้นก็ไม่เป็นมิตรกับส้งหวั่นหวั่นเท่าแต่ก่อน ท่าทีก็แค่เป็นแบบขอไปทีอย่างเห็นได้ชัด
แต่ว่าส้งหวั่นหวั่นตกอยู่ในความกังวลที่ว่าลี่จุนถิงจะมาหรือไม่ จึงสัมผัสไม่ได้ถึงความเปลี่ยนไปของลี่จุนซิน
เดิมทีหลังจากที่รู้ธาตุแท้ของส้งหวั่นหวั่นแล้ว ลี่จุนซินไม่ได้อยากมาเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ต้านไม่ไหวกับคำขอร้องซ้ำๆของส้งหวั่นหวั่น ข้างๆก็มีลี่เจี้ยนหวากับโม่เสี่ยวฮุ่ยคอยกล่อม ลี่จุนซินจึงต้องมาตามนัดอย่างจำใจ
“ไม่รู้” ลี่จุนซินตอบแบบเฉยเมย
เห็นลี่จุนซินนอกจากจะไม่ปลอบใจตัวเองแล้วยังให้คำตอบที่ทำให้คนผิดหวังแบบนี้ ส้งหวั่นหวั่นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อใจ
เธอหยิบมือถือขึ้นมา ลังเลว่าควรจะโทรหาลี่จุนถิงหรือเปล่า แต่ก็กลัวว่าจะทำให้ลี่จุนถิงรำคาญ
“พี่คะ พี่ว่าฉันควรจะโทรหาลี่จุนถิงหรือเปล่า?”
สีหน้าของส้งหวั่นหวั่นเต็มไปด้วยความทรมานใจ ดูเหมือนกับนางเอกของละครเศร้าโศกยังไงอย่างงั้น
แต่ว่าหลังจากที่ได้รู้เรื่องพวกนั้นแล้ว ลี่จุนซินก็รู้สึกดีกับส้งหวั่นหวั่นได้ยากแล้ว ตอนนี้ไม่ว่าจะเห็นส้งหวั่นหวั่นทำอะไรก็รู้สึกแค่ว่าเธอกำลังแสดงละคร
อาจจะแค่อยากให้ตัวเองเห็นใจก็เท่านั้น
หลังจากที่มีความคิดแบบนี้ ลี่จุนซินก็เริ่มรู้สึกไม่ถูกชะตากับส้งหวั่นหวั่นแล้ว
เวลานี้เอง ประตูร้านชุดเจ้าสาวก็โดนผลักออก ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา และคนนั้นก็คือลี่จุนถิง
เห็นลี่จุนถิงมาจริงๆลี่จุนซินก็เลิกคิ้วขึ้นอย่าคาดไม่ถึง เดิมทีคิดว่าด้วยนิสัยของลี่จุนถิงไม่น่าจะมา แต่ทำไมถึง……
แต่เดิมลี่จุนถิงเหมือนจะต่อต้านเรื่องพวกนี้มาก แต่ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ลี่จุนซินรู้สึกว่าลี่จุนถิงเริ่มให้ความร่วมมือแล้ว
หรือว่าเรื่องของเจียงหยุนเอ๋อบั่นทอนเขามากเกินไป? คิดถึงตรงนี้ ลี่จุนซินก็อดรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้
ถ้าตอนนั้นตัวเองไม่ได้บีบบังคับให้ลี่จุนถิงทำเรื่องพวกนั้น ไม่ได้เชื่อฟังครอบครัวไปขังเจียงหยุนเอ๋อ ไม่แน่ก็อาจจะไม่มีเรื่องพวกนั้นหลังจากนั้นแล้วก็ได้
แต่ตอนนี้มานึกเสียใจภายหลังจะยังทันอีกหรือ?
“จุนถิง นายมาแล้ว!” ส้งหวั่นหวั่นมองลี่จุนถิงอย่างดีใจ ก้าวเข้าไปหาหวังจะควงแขนของลี่จุนถิง แต่กลับถูกลี่จุนถิงหลบออกอย่างเงียบๆ
เห็นลี่จุนถิงปฏิเสธการสัมผัสของตัวเองอีกครั้ง ส้งหวั่นหวั่นก็อดน้อยใจไม่ได้ แต่พอคิดว่ายังไงลี่จุนถิงก็ยังมา ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมา
“จุนถิง ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องมา!” ส้งหวั่นหวั่นยิ้มอ่อนหวานให้กับลี่จุนถิง
แต่ลี่จุนถิงเหมือนจะไม่อยากสนใจเธอ แค่พูดขึ้นว่า “ไม่ใช่จะเลือกชุดเจ้าสาวเหรอ? เร็วหน่อยแล้วกัน”
“อื้ม ได้!” ส้งหวั่นหวั่นพยักหน้าอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็ให้พนักงานร้านเอาชุดเจ้าสาวออกมาให้พวกเขาดู
ลี่จุนซินที่อยู่ข้างๆจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แค่คิดถึงเรื่องที่ส้งหวั่นหวั่นทำ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถอยู่กับส้งหวั่นหวั่นได้เหมือนปกติ
แต่ว่าลี่จุนถิงตอนนี้แน่วแน่กับงานแต่งมาก เธอที่เป็นพี่สาวที่แต่ก่อนเลือกทางผิด ตอนนี้กลับไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรออกมา
ทำไมแต่ก่อนเธอถึงมองไม่ออกว่าส้งหวั่นหวั่นแท้จริงแล้วเป็นคนแบบนั้นนะ? ลี่จุนซินไม่เข้าใจเลยจริงๆ
หรืออาจจะเพราะอยู่ที่สูงมานาน ตาก็เลยถูกหลอก เลยมองไม่ออกว่าอะไรดีไม่ดี
หลังจากที่เลือกเป็นเพื่อนทั้งสองอีกสักพัก ลี่จุนซินก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ที่นี่ต่อไม่ไหวแล้วจึงพูดขึ้นมา “จุนถิง พี่ไม่ค่อยสบาย พี่ขอกลับไปพักก่อนนะ ไม่อยู่เป็นเพื่อนพวกเธอแล้ว”
ลี่จุนถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ว่ายังไงลี่จุนซินก็ยังคงเป็นพี่สาวของเขา “พี่ พี่ไม่เป็นอะไรแน่นะ?”
“ไม่เป็นอะไร” ลี่จุนซินฝืนยิ้ม แต่เพราะว่าในใจมีเรื่องกังวลอยู่ สีหน้าก็พลันดูไม่ดีไปด้วย “กลับไปพักแป๊บนึงก็หายแล้ว”
ลี่จุนถิงมองเธออย่างไม่ค่อยสบายใจนักจึงพูดขึ้น “งั้นผมเรียกคนขับส่งพี่กลับ”
ครั้งนี้ลี่จุนซินไม่ได้ปฏิเสธ แค่พยักหน้ารับเล็กน้อย
ส้งหวั่นหวั่นที่เลือกชุดเจ้าสาวอย่างกระตือรือร้นข้างๆ ได้ยินลี่จุนซินพูดแบบนี้ก็หันมามองเธอ
ตอนแรกเธอกลัวว่าลี่จุนซินบอกว่าตัวเองไม่สบาย ลี่จุนถิงจะอาสาไปส่งเธอ แต่ก็ยังดีที่ลี่จุนถิงแค่ให้คนขับไปส่งลี่จุนซิน นี่ก็หมายความว่าลี่จุนถิงจะยังเลือกชุดเจ้าสาวกับตัวเองต่อสินะ
“พี่คะ พี่ไม่เป็นอะไรมากแน่นะคะ? พี่ไม่สบายก็ควรบอกฉันเร็วกว่านี้สิ รู้งั้นก็ไม่รบกวนให้พี่มาแต่แรกแล้ว”
ส้งหวั่นหวั่นจับมือของลี่จุนซิน แววตาเหมือนกับว่าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
ชั่วพริบตาที่ถูกส้งหวั่นหวั่นสัมผัส ลี่จุนซินก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที จากนั้นก็ดึงมือของตัวเองกลับมา “พี่ไม่เป็นอะไร พวกเธอดูต่อเถอะ พี่ไปก่อนนะ”
พูดจบ ลี่จุนซินก็หันหลังเดินออกไป
ส้งหวั่นหวั่นในที่สุดก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของลี่จุนซินแล้ว แต่ว่าลี่จุนซินก็บอกว่าตัวเองไม่สบาย เมินเฉยใส่ตัวเองก็เป็นเรื่องธรรมดา
ตอนที่เธอไม่สบายก็ไม่ชอบสนใจใครเหมือนกันนี่จริงไหม?
ส้งหวั่นหวั่นคิดแบบนี้
……
เจียงหยุนเอ๋ออยู่บ้านของเหยนกวานซืก็ถือว่าอยู่สุขสบายดี แต่ชีวิตแบบนี้สำหรับเธอก็ถือว่าน่าเบื่อมากเหมือนกัน
แต่ก่อนเธอยังมีงานที่ต้องให้จัดการเยอะแยะ ตอนนี้ออกจากบริษัทมานานขนาดนี้ก็ไม่รู้ว่ามีคนใหม่มาแทนที่ตัวเองแล้วหรือยัง
นึกถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้
ไม่ง่ายเลยที่จะมีคนชื่นชมตัวเอง ยังไม่ทันได้ประสบความสำเร็จอะไรก็เกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนี้ซะแล้ว……
เจียงหยุนเอ๋ออยู่ที่บ้านสักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย แล้วบังเอิญเดินผ่านร้านที่ส้งหวั่นหวั่นกับลี่จุนถิงกำลังเลือกชุดแต่งงานอยู่
ตอนที่เดินผ่านร้านนั้น ฝีเท้าของเจียงหยุนเอ๋อพลันหยุดชะงักลง เธอจำได้ดี ครั้งก่อนเธอก็คือมาเลือกชุดเจ้าสาวกับลี่จุนถิงที่ร้านนี้
ไม่รู้ว่าตอนนี้ลี่จุนถิงอยู่ที่ไหนกันนะ?
เจียงหยุนเอ๋อกำลังใจลอย และตอนนี้เอง เธอก็เห็นเงาที่คุ้นเคยสองคนกำลังยืนอยู่ในร้านชุดเจ้าสาวจากตู้โชว์หน้าร้าน——
นั่นไม่ใช่ลี่จุนถิงกับส้งหวั่นหวั่นหรอกเหรอ?
พวกเขากำลังเลือกชุดเจ้าสาว?
เห็นภาพแบบนี้ สีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อก็ซีดลงทันที ยืนอึ้งอยู่กับที่ไม่รู้ว่าต้องแสดงปฏิกิริยายังไง
