Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 28 ของปลอมสุดท้ายก็เป็นของปลอม
บทที่28 ของปลอมสุดท้ายก็เป็นของปลอม
เจียงหยุนเอ๋อเอากุญแจออกมาเปิดประตูบ้าน ถวนจื่อมีใบหน้าที่รอคอยวิ่งมารับ มุดหัวออกไปมองข้างนอก
“ถวนจื่อ ลูกกำลังมองหาอะไร?” เจียงหยุนเอ๋อมองหน้าถวนจื่ออย่างไม่เข้าใจ กำลังจะจูงมือเขาเข้าบ้าน
“เจียงหยุนเอ๋อคุณพ่อไม่ได้มาด้วยเหรอ?” ถวนจื่อทำปากหมู ถามด้วยความอยากรู้
เจียงหยุนเอ๋อรู้ดีคำว่าคุณพ่อที่ถวนจื่อพูดนั้นเป็นใคร ในใจเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ก็เลยมีท่าทีไม่ค่อยดีกับถวนจื่อ “เจียงซิ่งหวี อย่าเรียกเรื่อยเปื่อย ลี่จุนถิงเขาไม่ใช่พ่อของลูก ก่อนหน้านั้นทั้งหมดเป็นแค่การแสดงละครเท่านั้น”
โดนเจียงหยุนเอ๋อพูดเสียงดังใส่อย่างนี้ ถวนจื่อก็ตกใจ รู้สึกเสียใจยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ในตาเริ่มมีน้ำตาไหลลงมา
ในความจำของเขา เจียงหยุนเอ๋อไม่เคยดุด่าเขามาก่อน
พอเห็นถวนจื่อมีท่าทางเสียใจ เจียงหยุนเอ๋อก็รู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองทำผิดไป ถึงแม้ตัวเองจะอารมณ์ไม่ดี ก็ไม่ควรนำมาลงกับเด็ก
คิดถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อรีบนั่งลงไป แล้วจับหัวของถวนจื่อยังถนอม พูดเสียงเบาว่า “ถวนจื่อ เมื่อกี้เป็นเพราะแม่ไม่ดีเอง ไม่ควรใส่อารมณ์กับหนู แม่ขอโทษนะ ดีไหม?”
ถวนจื่อ เบ้ปาก เอียงหัวออกไม่สนใจเจียงหยุนเอ๋อ สุดท้ายเห็นเจียงหยุนเอ๋อนั่งอยู่ตรงนั้นมองตัวเอง จึงค่อยๆหมุนหัวกลับมา
พูดเสียงเบาเบา “งั้นคุณแม่ต้องรับปาก ต่อไปห้ามดุผมอีก”
“ดี” ลี่จุนถิง รับปากทันที
ช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ถวนจื่อก็คุ้นเคยที่จะเรียกลี่จุนถิงว่าพ่อ บางครั้งก็เรียกคุณอาลี่ ก็ตอนอยู่ต่อหน้าผู้ช่วยกับคนขับรถ เจียงหยุนเอ๋อให้เขาเปลี่ยนเรียกอย่างนี้
ถึงแม้ตอนนี้การร่วมงานของเจียงหยุนเอ๋อกับลี่จุนถิงจะจบลง แต่ว่าจะให้เปลี่ยนการขานเรียกกลับมา สำหรับถวนจื่อมันคงลำบากอยู่
“คุณแม่……พ่อ ทำไมช่วงนี้คุณอาลี่ไม่ค่อยมาหาถวนจื่อเลย? เขาไม่ใช่คุณพ่อผมจริงเหรอ? แต่ผมรู้สึกว่าเขาดีต่อผมมาก”
ถวนจื่อบ่นพึมพำ
มองดูถวนจื่อเป็นแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเจ็บปวดใจ ช่วงหลายปีมานี้ นอกจากตัวเอง ความรักเอาใจใส่ที่ถวนจื่อจะได้นั้นมันน้อยมาก ก็ไม่แปลกที่ช่วงเวลาสั้นสั้นเขาจะมีความรู้สึกดีและอยากพึ่งพาลี่จุนถิง
แต่ว่า……ของปลอมสุดท้ายก็ต้องเป็นของปลอม ตรงนี้เธอตระหนักได้ถึงความเป็นจริง แต่ก็ไม่อาจให้ถวนจื่อมีความฝันลมลมแล้งแล้ง
“ถวนจื่อ ไม่ใช่คนที่ดีด้วยก็จะเป็นพ่อเรา แต่ก่อน คุณอาลี่ช่วยเหลือพวกเราไว้เยอะ แต่ว่า……เขาไม่ใช่พ่อหนูจริงๆ พ่อของหนู……เป็นคนอื่น” เจียงหยุนเอ๋ออธิบายให้ถวนจื่อฟังด้วยความใจเย็น
ถึงแม้……พ่อของถวนจื่อนั้นเป็นใคร แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้เลย
ถวนจื่อช่างเป็นเด็กดีพยักหน้า น้ำตาก็หยุดไหลแล้ว เจียงหยุนเอ๋อดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดคราบน้ำตา ขณะนี้ ถวนจื่อก็ถามขึ้นมา “หยุนเอ๋อ คุณชอบคุณอาลี่มากใช่ไหม?”
เจียงหยุนเอ๋อตกตะลึง ก็รู้สึกหัวใจเต้นเร็ว ชอบ? เธอมีสิทธิ์อะไรไปชอบลี่จุนถิง……
ช่างเถอะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว เธอกับลี่จุนถิงก็ไม่มีอะไรต้องพัวพันอีกแล้ว ต่อไปนี้ก็คงไม่มีโอกาสเจอกันแล้ว แล้วทำไมต้องไปคิดมากทำไม?
“ถวนจื่อ เจ้าพูดไปเรื่อยอีกแล้ว? ฉันกับลี่จุนถิงพึ่งรู้จักกันไม่กี่วัน จะไปชอบเขาได้ยังไง?” เจียงหยุนเอ๋อยิ้ม
ถวนจื่อเข้าใจเล็กน้อยมองหน้าเจียงหยุนเอ๋อ เป็นเด็กก็ไม่รู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อพูดจริงหรือพูดหลอก ได้แต่พยักหน้าเลือกที่จะเชื่อเขา
เจียงหยุนเอ๋อยื่นมือไปเอาถวนจื่อมากอดไว้ในอ้อมกอด แล้วพูด “ถวนจื่อวางใจได้ แม่จะต้องให้หนูเจอกับพ่อ ดีไหมเอ่ย?”
“อืม!” ถวนจื่อพยักหน้าทันที
ปล่อยมือออกจากถวนจื่อ มองดูท่าทางการรอคอยของถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อคิดอะไรขึ้นมาได้ ได้เอาสร้อยหยกที่แขวนคอไว้ตลอดออกมา ดึงลงมายื่นใส่มือของถวนจื่อ
“ถวนจื่อ ลูกดู นี่ก็เป็นของที่ระลึกจากพ่อ ตอนนี้ แม่ขอมอบให้ลูก ลูกต้องเก็บรักษาให้ดีนะ วันหนึ่งคุณพ่อต้องปรากฏตัวแน่”
ถวนจื่อมีอาการเข้าใจบ้างเล็กน้อยรับสร้อยหยกไว้ หมุนตัวกลับไปห้องตัวเอง แล้วหาที่เก็บซ่อนไว้
เจียงหยุนเอ๋อเห็นท่าทางรีบร้อนของเขา รู้สึกเจ็บหัวใจขึ้นมา
เธอรู้สิ่งที่พูดกับถวนจื่อไปนั้นมันอาจเป็นแค่ความว่างเปล่า แต่ว่า……เธอก็ไม่สามารถพูดตรงกับถวนจื่อได้ ชาตินี้คงไม่มีปัญญาหาพ่อเจอ
ผ่านไปสักพัก ถวนจื่อวิ่งออกมาจากห้อง เดินมาถึงหน้าเจียงหยุนเอ๋อ แล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม “หยุนเอ๋อแล้วต่อไป……ผมยังสามารถ
เจอหน้ากับคนที่เป็นพ่อตอนนี้ได้ไหม? ต่อไปพวกเราจะไม่เจอกันแล้วใช่ไหม?”
ถวนจื่อมีท่าทางอาการที่ตื่นเต้น เจียงหยุนเอ๋อนิ่งไปสักพักยิ้มแล้วพูดว่า “ได้อยู่แล้ว? ลูกกับเขาก็ยังติดต่อกันไม่ใช่เหรอ? ถ้าลูก
อยากเจอเขามันได้อยู่แล้ว ถ้าเขาอนุญาติ แม่ก็จะพาลูกไปหาเขา”
ได้ฟัง ถวนจื่อรู้สึกโล่งอก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ยืนอยู่ที่เดิมแล้วทำท่าทางมือออกมา “เย้! เยี่ยมมากเลย!”
เจียงหยุนเอ๋อดูท่าทางดีใจของถวนจื่อ ในตอนนี้มีอารมณ์ที่สับสน ก็ไม่รู้ควรพูดอะไร เธอมองไปที่นาฬิกา เตรียมจะเรียกถวนจื่อเข้านอน “ถวนจื่อ ดึกแล้วนะ รีบไปนอนได้แล้ว แม่อยู่เป็นเพื่อน”
จัดเก็บเรียบร้อย เจียงหยุนเอ๋อนั่งอยู่ข้างเตียงถวนจื่อ รอจนเขาหลับ ได้ยินเสียงหายใจที่อบอุ่นของเขา เจียงหยุนเอ๋อค่อยๆเดินออก
ไปจากห้อง
เจียงหยุนเอ๋อมาถึงห้องรับแขก แล้วนั่งลงบนโซฟา สมองว่างเปล่า ความชอบและอยากพึ่งพาที่ถวนจื่อมีต่อลี่จุนถิงเธอเห็นและรู้มาตลอด ตอนแรกก็คิดว่าไม่มีอะไร แต่ตอนนี้พึ่งมาตระหนักได้ถึงปัญหาที่หนัก
ยังไงลี่จุนถิงก็เป็นถึงคนที่ใหญ่โต ไม่ใช่คนที่เธอสามารถออกคำสั่งได้ ถ้าเขาไม่ต้องการเจอถวนจื่อ ตัวเองก็ไม่มีปัญญาทำอะไรได้
นึกถึงตอนที่ถวนจื่อมีท่าทางที่เสียใจ เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกปวดใจ ในใจเริ่มมีความสับสน ต้องทำยังไงดี?
