Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 296 คิดถึงเขาอย่างเต็มอก
บทที่ 296 คิดถึงเขาอย่างเต็มอก
เรื่องแบบนี้ให้หัวหน้าครอบครัวตัดสินใจดีกว่า
ลี่จุนถิงเห็นเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อมองตัวเอง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายก็พยักหน้าตกลง “ได้ เธอไปเถอะ แต่ต้องดูแลตัวเองดีๆล่ะ”
ช่วงนี้บรรยากาศของตระกูลลี่เลวร้ายมาก ถ้าให้เจียงหยุนเอ๋อไปก็จะได้พักผ่อนหย่อนใจไปด้วย และก็ดูออกว่าถวนจื่อเองก็อยากให้เจียงหยุนเอ๋อไปเหมือนกัน
เขาก็ไม่อยากให้เจียงหยุนเอ๋อเพราะว่าเรื่องของตระกูลลี่ช่วงนี้มากระทบกับจิตใจ
พอได้ยินลี่จุนถิงตกลง ถวนจื่อก็ดีใจจนกระโดดขึ้นมา
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ถ้าตัวเองไม่อยู่แล้ว คนตระกูลลี่ก็จะได้ไม่ต้องมาหาเรื่องตัวเองด้วยชั่วคราว
หลังจากที่ตัดสินใจได้แล้ว ทั้งครอบครัวก็กลับห้องไปพักผ่อนกันเลย
วันต่อมา เจียงหยุนเอ๋อตื่นแต่เช้าตรู่ ครั้งนี้คือไปอีกประเทศหนึ่ง ของที่ต้องจัดก็ต้องมีมากกว่าปกติ
รอถวนจื่อตื่นขึ้นมาแล้ว พอเจียงหยุนเอ๋อเก็บพวกของใช้สำหรับอาบน้ำเสร็จก็ออกเดินทางกับถวนจื่อทันที
ในขณะที่กำลังจะออกจากบ้าน ลี่จุนซินก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าบ้านของลี่จุนถิง
“พี่มาหาจุนถิงเหรอคะ?” เห็นลี่จุนซินที่หน้าบ้านของตัวเองตั้งแต่เช้าตรู่ เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ลี่จุนซินส่ายหัว “เปล่า ฉันมาหาเธอ”
ลี่จุนซินพูดพร้อมกับเปิดประตูรถให้เจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อขึ้นรถตัวเอง
“หืม? หาฉัน?” เจียงหยุนเอ๋อชี้มาที่ตัวเองอย่างคาดไม่ถึง
“ใช่ ฉันได้ยินจุนถิงบอกว่าเธอกับถวนจื่อจะไปประเทศ H ไม่ใช่เหรอ ฉันมีธุรกิจที่นั่นและกำลังจะไปเจรจาคุยกับหุ้นส่วนอยู่พอดี ฉันเลยว่าจะไปพร้อมกับพวกเธอเลย”
ลี่จุนซินพูดพลางก็ให้คนใช้เอาสัมภาระของเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อขึ้นรถไปพลาง
“บังเอิญจัง” เจียงหยุนเอ๋อยิ้มพร้อมกับช่วยขนของ
ช่วงนี้ลี่จุนซินมาบ้านของลี่จุนถิงบ่อย ทั้งสองก็อยู่ด้วยกันได้ดี เอาเป็นว่าก็ดีกว่าแต่ก่อนเยอะ
“ส่วนโรงแรม เมื่อวานฉันจองเรียบร้อยแล้ว”
เมื่อคืนตอนดึก ลี่จุนถิงกำชับนักกำชับหนาว่าให้ลี่จุนซินจองโรงแรมและดูแลเจียงหยุนเอ๋อให้ดี
เนื่องด้วยความกดดันของลี่จุนถิง ลี่จุนซินเมื่อคืนถึงกับต้องจองโรงแรมด้วยตัวเอง ไม่กล้าให้ผู้ช่วยจองให้เพราะกลัวว่าจะมีอะไรผิดพลาด
“ลำบากพี่แล้วค่ะ” เจียงหยุนเอ๋อยิ้มพูดพลางพาถวนจื่อขึ้นรถ
พวกเธอมาถึงสนามบินแล้วบินตรงไปที่ประเทศ H เลย
หลังจากที่ลงจากเครื่องแล้ว ลี่จุนซินก็พาเจียงหยุนเอ๋อไปโรงแรมที่ตัวเองจองไว้
ทีมของพวกถวนจื่อมีผู้ดูแลเป็นคนดูแล คืนนั้นก็ต้องจัดการทุกคนให้เรียบร้อย
เพราะฉะนั้นหลังจากที่ลี่จุนซินวางสัมภาระลงแล้ว ก็พาถวนจื่อไปที่สถานที่รวมตัวที่ผู้ดูแลนัดไว้เลย
วันถัดไปพวกถวนจื่อจะต้องไปสถานที่จัดการแข่งขันเพื่อไปรวมตัวกับสโมสรของอีกฝ่าย เพราะยังไม่ถึงเวลาแข่งจริง เจียงหยุนเอ๋อจึงไม่ไปอยู่ดูแลถวนจื่อที่นั่น
แต่แบบนี้ก็ดี เจียงหยุนเอ๋อก็ลดภาระลงเยอะเลย ไม่ต้องดูแลเด็กด้วย
ครั้งนี้ที่ตัวเองมาก็วางแผนไว้ว่าจะมาพักผ่อนหย่อนใจ เธอยังไม่เคยมาประเทศ H ด้วยพอดี
หลังจากที่ลี่จุนซินและเจียงหยุนเอ๋อกลับถึงห้องแล้ว ผู้หญิงสองคนพักอยู่ในห้องเดียวกัน
แน่นอนว่านี่ก็คือลี่จุนถิงสั่งลี่จุนซินมา เขาหวังว่าจะมีคนอยู่ดูแลเจียงหยุนเอ๋อ ตอนนี้คนที่เขาพอจะเชื่อใจได้ก็คือลี่จุนซิน
“พรุ่งนี้เธอมีแพลนอะไรหรือเปล่า?” ลี่จุนซินเอนตัวนอนลงบนเตียงพลางมองเพดานแล้วกลิ้งไปมาบนเตียงรอบหนึ่ง จากนั้นก็ใช้มือข้างหนึ่งยันศีรษะมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อ
“ไม่รู้สิ ฉันไม่มีแพลนอะไร” เจียงหยุนเอ๋อเริ่มจัดเสื้อที่ตัวเองเอามา
ได้ยินเจียงหยุนเอ๋อบอกว่าไม่มีแพลน ลี่จุนซินก็คึกขึ้นมาแล้ว “งั้นพรุ่งนี้พวกเราไปช้อปปิ้งกันไหม?”
เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองลี่จุนซิน เห็นเธอมองตัวเองด้วยความคาดหวังเล็กน้อย “พี่ต้องทำงานไม่ใช่เหรอ?”
รู้ว่าลี่จุนซินจะต้องคุยงาน เจียงหยุนเอ๋อก็เตรียมพร้อมที่จะเล่นคนเดียวแล้ว
“ใช่ แต่เป็นไปไม่ได้ที่ฉันมากี่วันก็ทำงานกี่วันหรอกใช่ไหม ฉันตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะพักผ่อนหนึ่งวันไปเล่นซะหน่อย” ก่อนที่ลี่จุนซินมาก็ได้ทำไกด์ไลน์ไว้แล้ว
ปกติตอนที่ลี่จุนซินทำงานนอกพื้นที่ ถ้าตารางงานไม่ได้กระชั้นชิดมาก เธอก็จะเที่ยวเล่นที่นั่นสักสองสามวัน
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า “ได้สิ ฉันก็ไม่รู้จะไปเล่นที่ไหนพอดี”
“ดีเลย” ลี่จุนซินดีใจมาก “ฉันมีแพลนเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เธอแค่ต้องเตรียมตัวเองให้พร้อมแล้วตามฉันมาก็พอ”
เจียงหยุนเอ๋อชอบที่ไม่ต้องทำอะไรเองมากที่สุด แค่เล่นก็พอแล้ว
ทั้งสองตกลงกันตามนี้ วันต่อมาตื่นมาแต่งตัวตั้งแต่เช้าเสร็จก็ออกเดินทางเลย
ทั้งสองมาห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่ใกล้โรงแรมที่สุด
“ไปกัน พวกเราไปแผนกเสื้อผู้หญิงก่อนเลย” แค่ลี่จุนซินได้ช้อปปิ้งก็จะมีกำลังวังชาเต็มเปี่ยมทันที
แน่นอนว่าเจียงหยุนเอ๋อก็ตามลี่จุนซินไป
หน้าตาของลี่จุนซินคล้ายกับลี่จุนถิงมาก เพราะฉะนั้นหน้าตาจึงออกแนวสุขุมลุ่มลึกแบบดุดันเจือเย็นชาด้วยเหมือนกัน
บวกกับหุ่นดี สัดส่วนร่างกายสมบูรณ์แบบ ปกติก็บำรุงดีด้วย ต่อให้สามสิบกว่าแล้ว แต่ดูเหมือนก็แค่โตกว่าเจียงหยุนเอ๋อนิดเดียวเท่านั้น
“หยุนเอ๋อ เธอว่าตัวนี้เป็นยังไง?” ลี่จุนซินหยิบเสื้อมาตัวหนึ่งมาเทียบกับตัวเอง
“ฉันว่าตัวนั้นน่าจะดีกว่านะ” เจียงหยุนเอ๋อชี้ไปที่อีกตัว เสื้อตัวนี้เธอเห็นแวบแรกก็รู้สึกว่าเหมาะกับลี่จุนซินเลย
ลี่จุนซินหยิบเสื้อตัวนั้นมาทาบไว้บนตัวของเธอเองแล้วดูไปดูมา ไปที่หน้ากระจกก็ดูไปดูมา “แต่ฉันรู้สึกว่ามันธรรมดานะ”
“พี่ลองใส่ดูสิ” เจียงหยุนเอ๋อเชื่อว่าสายตาของตัวเองก็ดีใช้ได้อยู่
ลี่จุนซินเข้าไปที่ห้องลองเสื้อด้วยความรู้สึกที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ตอนที่ออกมาดูเสื้อที่ตัวเองสวมอยู่นี้ก็รู้สึกตกตะลึงในตัวเองเลยทีเดียว
“เป็นไง? ฉันว่าไม่เลวเลยนะ” เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกพอใจมากอยู่
ลี่จุนซินพยักหน้าหงึกๆ “จริงด้วย เธอตาถึงมากเลย ดูท่าคราวหลังช้อปปิ้งต้องเรียกเธอแล้ว”
ลี่จุนซินเข้าไปเปลี่ยนเสื้ออย่างดีอกดีใจแล้วให้พนักงานแนะนำสินค้าห่อมันไว้
“เธอไม่ซื้อเหรอ?” ลี่จุนซินเห็นเจียงหยุนเอ๋อตั้งแต่เข้ามาก็นั่งแต่ที่โซฟาไม่ค่อยได้มองเสื้อเลย
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหน้า “อีกไม่นานท้องฉันก็จะป่องอย่างเห็นได้ชัดแล้ว ซื้อเสื้อตอนนี้ก็เสียดายเปล่า”
ลี่จุนซินก็ไม่บังคับเจียงหยุนเอ๋อ จูงมือเธอไปช้อปที่ร้านเสื้อผ้าร้านอื่นต่อ
ลี่จุนซินซื้อเสื้อหลายตัวมาอย่างมีความสุข พอเห็นว่าซื้อได้พอประมาณแล้วก็ถามเจียงหยุนเอ๋อว่า “เธอยังอยากไปไหนอีกหรือเปล่า?”
ปรากฏว่าเจียงหยุนเอ๋อพาลี่จุนซินมาแผนกเสื้อผ้าผู้ชายอย่างไม่รีรอใดๆ
พอเจียงหยุนเอ๋อมาถึงแผนกเสื้อผ้าผู้ชาย ก็เข้าไปที่ร้านสไตล์เสื้อพอได้ร้านหนึ่งพลางหยิบเสื้อตัวหนึ่งขึ้นมาถามกับลี่จุนซินว่า “พี่ว่าเสื้อตัวนี้ลี่จุนถิงใส่แล้วจะดูดีไหมคะ?”
ลี่จุนซินส่ายหน้า “เปลี่ยนเป็นตัวอื่นดีกว่า”
เจียงหยุนเอ๋อวางเสื้อตัวนี้ลงแล้วไปหาเสื้อตัวอื่นต่อ
ลี่จุนซินเห็นท่าทางที่เจียงหยุนเอ๋อหาเสื้ออย่างตั้งอกตั้งใจขนาดนี้ก็รู้สึกขำ
คิดดูดีๆแล้ว ลี่จุนถิงเป็นใครกัน ไม่ได้ขาดอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่เจียงหยุนเอ๋อกลับคิดถึงลี่จุนถิงอย่างเต็มอก
ลี่จุนซินคิดอีกว่าถ้าเป็นส้งหวั่นหวั่นหรือเป็นใครคนอื่นก็คงไม่มีทางทำได้แน่
เห็นภาพนี้แล้ว ลี่จุนซินก็หยิบมือถือขึ้นมาแอบถ่ายไปให้ลี่จุนถิงดู
