Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 314 รีบหนีไป
บทที่ 314 รีบหนีไป
อีกฝั่ง เจียงหยุนเอ๋อพาถวนจื่อไปจองห้องที่โรงแรมแห่งหนึ่ง
“หม่ามี้ หลังจากนี้พวกเราจะอยู่ที่นี่เหรอครับ?” ถวนจื่อมองรอบๆห้อง
เจียงหยุนเอ๋อยิ้ม “ไม่ใช่จ้ะ แค่อยู่ที่นี่ชั่วคราว รอให้คุณพ่อมารับพวกเรากลับไป”
เจียงหยุนเอ๋อจะไม่แสดงความรู้สึกสึกหดหู่ต่อหน้าลูกเด็กขาด
ถวนจื่อทำปากมุ่ยแล้วพูดขึ้นอย่างน้อยใจว่า “แต่ว่าคุณย่าไล่พวกเราออกมาแล้ว พวกเรายังจะกลับไปได้อีกเหรอครับ?”
คำถามนี้ทำให้เจียงหยุนเอ๋อถึงกับชะงัก
เธอจะรู้ได้ยังไงว่าจะยังกลับไปได้อีกหรือเปล่า แต่เพื่อปลอบถวนจื่อ เธอจึงต้องพูดว่า “ได้แน่นอนสิ ลูกต้องรู้ว่าคุณพ่อจะไม่ทิ้งพวกเราไปแน่นอน”
“แล้วทำไมคุณย่าถึงยังไล่พวกเราออกมาล่ะครับ? คุณพ่อไม่ห้ามเหรอ?” ถวนจื่อรู้ว่าตัวเองเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ถวนจื่อตอนนี้ยังมีปมในใจของเรื่องครั้งก่อนอยู่เลย
เจียงหยุนเอ๋อลูบหัวถวนจื่อ “เรื่องนี้พวกเราปล่อยให้คุณพ่อจัดการนะ พวกเราต้องเชื่อใจคุณพ่อ ลูกว่าถูกไหมคะ?”
ถวนจื่อพยักหน้า
“เอาล่ะ เก็บของกันเถอะ เดี๋ยวพวกเราไปกินเข้าเสร็จก็เข้านอนกันเลย”
“ครับ” ถวนจื่อขานตอบอย่างเชื่อฟัง
ถวนจื่อไปเก็บของตัวเองด้วยรอยยิ้ม
เจียงหยุนเอ๋อมองถวนจื่อแล้วถอนหายใจออกมา
ตอนนี้พวกเขาสองแม่ลูกจนตรอกแล้วจริงๆ ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน
นึกไม่ถึงเลยว่าเมืองจิ่งเฉิงที่ใหญ่ขนาดนี้จะไม่มีที่พักอาศัยที่จะให้พวกเขาสองคนอยู่ได้เลย
เดิมทีเพราะเรื่องของถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่มีสมองที่จะคิดเรื่องอะไรได้แล้ว ตอนนี้ยังถูกโม่เสี่ยวฮุ่ยไล่ออกมาอีก ก็ยิ่งไม่สามารถคิดอะไรได้อย่างใจเย็นได้มากกว่าเดิม
มือถือของเธอกับถวนจื่อถูกคนเอาไป เพราะฉะนั้นก็ติดต่อกับโลกภายนอกไม่ได้
มีถวนจื่ออยู่ เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่กล้าไปไหนมั่วซั่ว ถ้าไปเจอคนที่คิดไม่ซื่ออีก เธอคนเดียวรับมือไม่ได้แน่ๆ เพราะฉะนั้นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือซ่อนตัวอยู่ในโรงแรมก่อน
สองแม่ลูกสั่งข้าวเที่ยงของโรงแรมมาหนึ่งชุด ดูโทรทัศน์สักพักแล้วนอนเลย
พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เกือบบ่ายสองบ่ายสามแล้ว
จู่ๆกริ่งประตูห้องก็ดังขึ้น เจียงหยุนเอ๋อก็พลันดีใจขึ้นมา
คงไม่ใช่เพราะลี่จุนถิงกลับบ้านแล้วเห็นตัวเองกับถวนจื่อไม่อยู่ก็เลยมาตามหาถึงที่นี่หรอกนะ
“ใช่คุณพ่อหรือเปล่า?” คนแรกที่ถวนจื่อนึกถึงก็เป็นลี่จุนถิงเหมือนกัน
เจียงหยุนเอ๋อยิ้ม “หม่ามี้ก็ไม่รู้ หม่ามี้ไปดูแป๊บนะ”
เจียงหยุนเอ๋อพูดพลางก็คลานขึ้นมาเดินไปที่ประตู
ถวนจื่อก็ตามไปด้วย
เจียงหยุนเอ๋อเพราะว่าในใจดีใจมากจึงไม่ได้คิดจะไปดูคนเพื่อความแน่ใจก่อน
พอเปิดประตูก็เห็นพนักงานโรงแรมที่ใส่เสื้อของโรงแรมคนหนึ่ง
เห็นว่าไม่ใช่คนที่ตัวเองคิดถึงอยู่ตลอดเวลา นัยน์ของเจียงหยุนเอ๋อก็หม่นหมองลงแล้วถามขึ้นว่า “ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”
พนักงานไม่ได้พูดอะไรออกมา แค่เผยรอยยิ้มร้ายกาจออกมาตรงมุมปาก เอาสเปรย์ออกมาจากข้างหลังแล้วฉีดไปที่หน้าของเจียงหยุนเอ๋อ
สิ่งที่ปะทะเข้าหน้าคือกลิ่นฉุนของยา ฉุนจมูกเป็นอย่างมาก เจียงหยุนเอ๋อร้องตะโกนด้วยความตกใจ “ถวนจื่อ รีบหนีไป!”
พูดจบประโยค เจียงหยุนเอ๋อก็หมดสติไป สองตากลอกบนสลบไป
ถวนจื่อฉลาดมาก ใช้ข้อได้เปรียบของส่วนสูงมุดออกไปจากข้างตัวของพนักงาน จากนั้นก็วิ่งไปที่ลิฟต์
พนักงานจะให้โอกาสถวนจื่อหนีไปได้อย่างไร จึงรีบตามไปอย่างรวดเร็ว
น่าเสียดายที่ถวนจื่ออายุยังน้อยเกินไป ก้าวหลายก้าวเทียบกับก้าวเดียวของพนักงาน ไม่นานก็ถูกพนักงานจับตัวได้
“คนร้าย ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ!” ถวนจื่อถูกพนักงานจับคอเสื้อไว้ ขาเล็กๆทั้งสองข้างแกว่งไปมาอย่างสุดกำลัง หวังจะสลัดให้หลุดออก
“ไอ้หนู ฉันจะดูซิว่าแกยังจะวิ่งไปไหนได้อีก” พนักงานยิ้มได้ใจ
ถวนจื่อยื่นมือออกไป หวังจะข่วนหน้าของพนักงาน
“ฉันขอเตือนแกให้อยู่เงียบๆจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นแกได้เจอดีแน่!” พนักงานกลัวถวนจื่อเสียงดังเกินไปจะทำให้คนมาจึงรีบพูดขู่
ถวนจื่อจะเชื่อฟังเขาได้อย่างไร รีบตะโกนเสียงดังว่า “ใครก็ได้ ช่วยด้วยครับ จะถูกฆ่าแล้ว!”
ตะโกนออกมาแบบนี้ พนักงานก็ตื่นตระหนกตกใจ ฝ่ามือฟันไปที่คอของถวนจื่ออย่างจัง จนถวนจื่อสลบไปแล้วเงียบลงในชั่วพริบตา
พนักงานมองดูรอบๆเห็นว่าไม่มีคน จึงอุ้มถวนจื่อวิ่งเข้าไปในห้องเมื่อกี้อย่างสุดชีวิต แล้วพาถวนจื่อกับเจียงหยุนเอ๋อออกไป
……
ฝั่งของลี่จุนถิงตรวจเจอการบันทึกเข้าอยู่ของเจียงหยุนเอ๋อแล้วจึงรีบมาหาทันที
เห็นลี่จุนถิงมาด้วยท่าทางเร่งรีบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงแรมก็สะดุ้งตกใจ คิดจะขวางลี่จุนถิงไว้แต่ก็ถูกลี่จุนถิงถีบจนกระเด็น
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นเตรียมจะขึ้นไปดึงตัวลี่จุนถิง ซู่จี้งยี้เห็นท่าไม่ดีแล้วจึงรีบไปคุยกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ส่วนลี่จุนถิงก็มาที่ห้องของเจียงหยุนเอ๋อคนเดียว
“หยุนเอ๋อ! หยุนเอ๋อ!” ตอนที่ลี่จุนถิงมาถึงหน้าประตูห้องก็เห็นว่าประตูห้องเปิดอยู่ ในใจก็พลันหนักอึ้งขึ้นมา รีบวิ่งเข้าไปในห้องหาตัวเจียงหยุนเอ๋อ
ลี่จุนถิงหาทุกซอกทุกมุมในห้องก็ไม่เจอตัวเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อ จึงรีบลงไปชั้นล่างอีกครั้ง
เวลานี้ซู่จี้งยี้เพิ่งจะจัดการเรื่องของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเสร็จ กำลังเตรียมจะขึ้นไปชั้นบน แต่กลับเห็นลี่จุนถิงลงมาชั้นล่าง “คุณชายลี่ นี่คุณกำลัง?”
“ไม่มีคน” ลี่จุนถิงแค่พูดออกมาสามคำสั้นๆแล้วก้าวผ่านซู่จี้งยี้ไปที่ด้านหน้าเคาน์เตอร์
พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์เห็นรูปลักษณ์หล่อเหลาของลี่จุนถิงในใจก็เต้นตึกตักขึ้นมา ตอนที่ลี่จุนถิงเข้ามาเมื่อกี้ พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ก็รู้สึกว่าลี่จุนถิงแม้แต่เตะคนก็หล่อได้ขนาดนี้แล้ว
“คนในห้อง 301 ล่ะ? ไปไหน?” สายตาเย็นยะเยือกของลี่จุนถิงมองไปที่พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์
พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ตัวสั่น ไม่กล้าบ้าผู้ชายอีก รีบตอบกลับว่า “ไม่ใช่อยู่ในห้องเหรอคะ?”
“ไม่มีคน” ลี่จุนถิงหรี่ตาลง ในใจรู้สึกถึงความไม่ชอบพากล
พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์พลันขมวดคิ้ว “แต่ว่าเจ้าของห้องไม่ได้ออกไปนี่คะ ฉันรู้จักเจ้าของห้องคนนี้ค่ะ ยังมีเด็กคนหนึ่งด้วย”
หลักๆคือถวนจื่อน่ารักมาก ยากที่จะไม่ให้คนสนใจได้จริงๆ
“แล้วคุณจะอธิบายยังไงว่าคนหายไป?” ลี่จุนถิงซักถามไม่ยอมปล่อย
พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ชะงัก
ซู่จี้งยี้ที่อยู่ข้างๆเช็ดเหงื่อที่ไหลพลัก เจ้านายของตัวเองทำไมพอถึงช่วงเวลาสำคัญ ไอคิวถึงได้น้อยขนาดนี้นะ?
ถามพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ว่าคนไปไหน แล้วเธอจะไปรู้ได้อย่างไร ไม่ใช่จับตาดูเจียงหยุนเอ๋อซะหน่อย
ซู่จี้งยี้รีบเข้าไปช่วย “คุณชายลี่ พวกเราไปดูกล้องวงจรปิดกันดีกว่านะครับ”
ลี่จุนถิงรู้สึกก็มีเหตุผล “จริงด้วย เอากล้องวงจรปิดมาให้ผมดูหน่อย”
พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ก็พลันโล่งอก รีบเอากล้องวงจรปิดให้ลี่จุนถิงดู
สุดท้ายพบว่าถวนจื่อกับเจียงหยุนเอ๋อถูกคนลักพาตัวไป
สีหน้าของลี่จุนถิงยิ่งอยู่ยิ่งแย่ แย่ขึ้นเรื่อยๆ……
ซู่จี้งยี้ที่มองอยู่ข้างๆไม่กล้าออกเสียงเลยทีเดียว
