Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 33นี่คือสามีของฉัน

บทที่33นี่คือสามีของฉัน

ไม่กี่คนนั้นได้ยินเสียงนี้ ก็เริ่มงุนงงกันก่อน จากนั้นก็พากันหันหัวกลับไป ก็เห็นคนที่หน้าตางดงามเกินกว่ามนุษย์ธรรมดายืนอยู่ตรงนั้น

เมื่อเห็นหน้าตาของลี่จุนถิง ผู้หญิงทั้งสามคนนั้นก็ตาลุกวาวขึ้นมา ไม่พูดไม่ได้ว่า ความสุขุมและรูปร่างหน้าตาของลี่จุนถิงที่จริงแล้วก็ทำให้คนต่างตกตะลึง แม้กระทั่งคนที่มีสามีเด็กหนุ่มอย่างเจียงเหมิงก็ยังทนต่อความงดงามแบบนี้ไม่อยู่

และสายตาของผู้ชายสามคนนี้ก็ปรากฏเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

พวกเขาไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้มาหาเจียงหยุนเอ๋อ แม้ว่าน้ำเสียงของลี่จุนถิงจะไม่ได้ดูเกรงใจ พวกเขาก็แค่เข้าใจว่าตัวเองกำลังขวางทางเดินคนอื่น เมิ่งซินดึงเพื่อนสาวทั้งสองของเธอ ไปยืนที่ด้านข้าง พุ่งไปหาลี่จุนถิงยิ้มอย่างมีมารยาท “คุณผู้ชาย พวกเราไปขวางทางคุณใช่หรือไม่ คุณเดินไปก่อนเถอะ”

เจียงหยุนเอ๋อกลั้นความน้อยอกน้อยใจไว้เต็มท้องแล้ว ในตอนนั้นเมื่อได้เห็นลี่จุนถิงก็เหมือนเจอคนช่วยชีวิตอย่างนั้นพุ่งเข้าไปหาเขา

“ในที่สุดคุณก็มาแล้ว”

ลี่จุนถิงก็เกือบจะฟังออกได้ทันทีว่าน้ำเสียงของเจียงหยุนเอ๋อมีบางอย่างไม่เหมือนดั้งเดิม บวกกับภาพสถานการณ์ตอนตอนที่เขากลับมาเห็น ก็เดาได้ว่าเจียงหยุนเอ๋อถูกกลั่นแกล้ง ครู่เดียวสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“พวกเขาทำกับเธออย่างไร?” ลี่จุนถิงถามเสียงเข้ม

พริบตาเดียวนั้น ความรู้สึกของเจียงหยุนเอ๋อที่เหมือนจะบรรยายออกมาไม่ได้ ลี่จุนถิงก็ดูเหมือนจะหนุนหลังให้ตนเองได้ แต่เธอก็ไม่อยากเอาปัญหาหลายๆ เรื่องมาใส่ตัว สุดท้ายแล้วก็ยังส่ายหัวไปมา

หลายๆ คนที่อยู่ด้านข้างเห็นเจียงหยุนเอ๋อดูเหมือนจะสนิทกับผู้ชายคนนั้น ก็ตกใจกันทั้งหมด ส้งฉิงก็รีบถามก่อน “หยุนเอ๋อ คุณคนนี้คือ?”

เมื่อนึกถึงตอนที่พวกเธอโอ้อวดต่อหน้าตัวเองแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็ฝ่ายควงแขนของลี่จุนถิง ยิ้มหวานๆ ขึ้นมา “แนะนำให้พวกเธอรู้จักสักหน่อย นี่คือสามีของฉัน”

เมื่อได้ยินว่าเจียงหยุนเอ๋อพูดว่าเป็นสามีของเธอ ลี่จุนถิงนอกจากจะไม่โกรธแล้ว กลับกันสติปัญญาก็ไหวพลิ้วขึ้นมา แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ลืมเรื่องเมื่อสักครู่นั้น แม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะพูดว่าไม่เป็นอะไร แต่เขาก็ไม่ได้เตรียมจะปล่อยคนพวกนี้ไปแบบนี้

“เมื่อครู่ตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้น?” ลี่จุนถิงสีหน้าท่าทางดูเคร่งขรึมขึ้นมาบางส่วน รอให้เจียงหยุนเอ๋อตอบกลับ

เมื่อเห็นว่าผู้ชายไม่ได้โต้แย้งอะไร ยังดูเหมือนเป็นห่วงเป็นใยเจียงหยุนเอ๋อ ไม่กี่คนเมื่อครู่นี้ก็ยังเยาะเย้ยถากถางเจียงหยุนเอ๋อพริบตาเดียวก็อึ้งอยู่ตรงนั้น

สำหรับผู้หญิงทั้งสามคนนั้นแล้ว พวกเธอก็ตกตะลึงไปกับความหล่อของลี่จุนถิง ในใจก็ไม่อยากจะยอมรับความพ่ายแพ้ในตอนแรกของเจียงหยุนเอ๋อที่กำลังจะหนีออกไปเกินความคาดหมายไปเลยว่าจะมีสามีที่ดีเลิศขนาดนี้

หลังจากที่เกิดเรื่องแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่อยากจะพูดอะไรออกมา สุดท้ายแล้ว ตอนนี้กลับมีผู้ชายที่หล่อขนาดนี้โพล่ออกมา พวกเธอแท้จริงแล้วก็รู้สึกว่าคาดไม่ถึง

ส่วนลี่จุนถิงนั้น สายตาของพวกเธอที่มองแนบเข้าไปบนร่างของเขา เขาก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ใจจดใจจ่อมองไปทางเจียงหยุนเอ๋อ “คนพวกนี้เป็นใคร?”

เจียงหยุนเอ๋อขยับปากเบา พูดเสียงเบาว่า “คือเพื่อนร่วมห้องเมื่อก่อนของฉัน วันนี้บังเอิญเจอเข้า ก็จะพาฉันไปกินข้าวให้ได้ แต่ว่าฉันกินไปกับคุณก่อนแล้วน่ะ”

หลังจากพูดจบ น้ำเสียงของเจียงหยุนเอ๋อแฝงไปด้วยความน้อยใจ ลี่จุนถิงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกแปลกๆ

ในตอนที่กำลังจะอ้าปากพูดบางอย่าง สายตาที่จริงจังของลี่จุนถิงมองปราดไปที่นามบัตรสามใบบนโต๊ะ หยิบขึ้นมามองไปมาชั่วครู่

เมื่อเห็นนามบัตรพวกนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็รีบพูดอธิบาย “นี่คือ นามบัตรสามีเพื่อนร่วมห้องของฉัน”

“อ๋อ? งั้นเหรอ?? ลี่จุนถิงไม่ได้สนใจเลยสักนิดฉักนามบัตรพวกนั้นจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วทิ้งลงถังขยะไป ท่าทางต่อเนื่องไม่สะดุด ไม่มีความลังเลใดใดทั้งสิ้น

ยืนต่อหน้าพวกเขาทั้งหกคนที่สีหน้าเริ่มดูแย่ลง

“คุณผู้ชายท่านนี้ นี่คุณทำอะไร?” ส้งฉิงตะโกนถามใส่ลี่จุนถิงเสียงดัง

นี่ไม่ใช่เพื่อหน้าของสามีเธอเท่านั้น ก็เพื่อหน้าของตัวเธอเองด้วย

ลี่จุนถิงมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา ทั้งตัวแผ่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิต “ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ใครก็ได้จะเข้ามา หากรู้จักแล้วล่ะก็ พวกก็รีบออกไปจากที่นี่เถอะ ผมไม่หวังว่าจะทำให้ดูแย่ทั้งคู่”

ผู้ชายไม่กี่คนนั้นรู้สึกถ่อมตนกันทั้งหมด โดยปกติแล้วอยู่ข้างนอกก็อยู่ในฐานะที่ถูกคนประจบสอพลอมาตลอด ตอนไหนที่เคยถูกคนปฏิบัติแบบนี้ใส่? ทันใดนั้นสีหน้าของความโมโหก็แทบจะเก็บไม่อยู่แล้ว

แม้ว่าสีหน้าของลี่จุนถิงจะเรียบเฉย แต่ทว่าพวกเขาก็รู้สึกได้ว่าลี่จุนถิงคนนี้แสดงออกมาถึงความหยิ่งยโสโอหัง ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความกำเริบเสิบสานที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ภายในใจก็ไม่ปลอดโปร่งเอามากๆ

ใครคนหนึ่งหยิบขวดเหล้าในมือของลี่จุนถิง แย่งกลับมาโดยไม่พูดอะไรออกมา จากนั้นก็กระแทกแตกลงบนพื้น น้ำเหล้าไหลออกมาเต็มพื้นทันที แล้วก็ยังมีบางส่วนที่กระเด็นเลอะกางเกงของลี่จุนถิง

“อ๊ะ” เจียงหยุนเอ๋อร้องออกมาเสียงเบา มองไปที่ลี่จุนถิงอย่างรู้สึกกังวลในสีหน้าท่าทางของเขา

เธอรู้ ลี่จุนถิงแต่ไหนแต่ไรมาไม่ใช่คนที่นิสัยหรืออารมณ์ดีอะไรแบบนั้น ในเมื่อคนพวกนี้กล้าทำแบบนี้ คาดว่า คงไม่ใช่เรื่องที่ดีมากนัก

แต่ทว่า เธอไม่หวังว่าจะได้เห็นลี่จุนถิงไปฉีกหน้าคนพวกนี้ต่อหน้าคนหลายคน ก็เพื่อตัวเองทั้งนั้น

คนที่ทำขวดเหล้าแตกยักไหล่ไปมา น้ำเสียงเอ้อระเหยลอยชาย ราวกับว่ายอมรับแน่ๆ แล้วว่าลี่จุนถิงแท้จริงแล้วไม่กล้าทำอะไรเขาแน่นอนแบบนี้ “ขอโทษด้วย เมื่อกี้มือลื่นนิดหน่อยก็เลยตกแตก ไม่ได้ตั้งใจ”

ลี่จุนถิงหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ไม่เป็นไร ชดใช้ตามราคาก็พอแล้ว”

“ชดใช้? ไม่เป็นไร ยังไงซะ เงินของก็เยอะแยะเหลือเฟือ เหล้าขวดเล็กๆ แบบนี้ ปกติแล้วก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร” ผู้ชายคนนั้นโบกมือไปมาอย่างอาจหาญ ในใจก็กลับมีแต่คำดูถูก

เฮอะ ยังคิดว่าผู้ชายคนนี้ดูก็ยิ่งใหญ่กว่า ก็แค่เหล้าขวดเดียวยังมาคิดเล็กคิดน้อยกับเขาอีก

“ไม่แพง: ลี่จุนถิงกระตุกมุมปากเบา “ก็แค่สี่ร้อยแปดสิบล้านต่อขวด”

ทั้งสามคนนั้นก็พากันตกตะลึง จิตใต้สำนึกก็รู้สึกว่าลี่จุนถิงกำลังพูดสุ่มสี่สุ่มห้าตาเขม็ง ทันใดนั้นเองเขาก็ถูกเหน็บแนมขึ้นมา “บ้าไปแล้วเหรอ? ก็แค่เหล้าขวดเดียว ยังสี่ร้อยแปดสิบล้าน? ทำอย่างกับว่าฉันไม่เคยดื่มเหล้ามาก่อนอย่างนั้นเหรอ? ผมว่านะ คุณอย่ามาขู่เข็ญคนอื่นเถอะ? ไม่มีเงินก็ไม่ต้องมาร้านอาหารหรูหราแบบนี้ เข้าใจไหม?”

ท่าทางของลี่จุนถิงก็ไม่ได้มีความเปลี่ยนแปลง คำเหน็บแนมไม่ได้กระทบกระทั่งเขาเลยแม้แต่น้อย “คุณก็แค่ต้องบอกผมมา ว่าจะชดใช้หรือไม่ชดใช้?”

ผู้ชายหนึ่งคนในนั้นหัวเราะออกมา พูดออกมาตรงๆ “ไม่ชดใช้แน่นอน คุณคิดว่าผมเป็นคนโง่เหรอ?”

“ไม่ชดใช้ใช่ไหม? ได้สิ ถือว่าผมให้โอกาสพวกคุณแล้วนะ” ลี่จุนถิงมองไปทางพวกเขาด้วยสายลึกซึ้งที่แตกต่างไปชั่วครู่ โบกมือไปมา บอดี้การ์ดไม่กี่คนก็ออกมาอยู่ด้านข้างเขาทันที กดล็อกผู้ชายสามคนนั้น

ยังมีผู้คนมากมายที่ทานอาหารในร้าน มองเห็นเหตุการณ์แบบนี้ก็พากันตกใจ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังไปทั่ว

ลี่จุนถิงยกมือขึ้นดีดนิ้ว ผู้จัดการร้านก็มาถึงห้องโถงทันที เชิญแขกที่กำลังรับประทานอาหารออกไปอย่างมีมารยาท จัดการให้ไม่ต้องจ่ายค่าอาหาร ยังแจกบัตรส่วนลดเพิ่มไปให้อีก

“ขออภัยด้วย ทางนี้มีบางเรื่องต้องจัดการ ขออภัยจริงๆ”

ไม่กี่คนนั้นมองดูสถานการณ์ทั้งหมดอย่างตกตะลึง บวกกับได้เจอผู้จัดการร้านอาหารเดินเข้ามา พูดด้วยท่าทางนอบน้อมกับลี่จุนถิง “เจ้าของร้าน จัดการเสร็จแล้วครับ”

ลี่จุนถิงโบกมือไปมา ผู้จัดการร้านคนนั้นก็ออกไป

คนพวกนั้นคิดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิงว่าลี่จุนถิงจะเป็นเจ้าของร้านของที่นี่ ตกตะลึงไปชั่วขณะ

“ยังจะไม่ชดใช้อีกเหรอ?” ลี่จุนถิงพูดต่อ

ผู้ชายไม่กี่คนนั้นพยายามหลีกหนีขึ้นมา แม้จะรู้ว่าตัวตนลี่จุนถิงดูไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่อยากจะอยากจะเงียบแล้วต้องรับผิดชอบ

และภรรยาของพวกเขาก็กลับกลัวจนมือไม้อ่อนขึ้นมา

เจียงหยุนเอ๋อที่ยืนอยู่ข้างๆ เองก็ตกตะลึง รู้สึกว่าหัวสมองขาวโพลนไปหมด