Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 330 ฉันปกป้องคุณได้
บทที่330 ฉันปกป้องคุณได้
คนของเบื้องบนโยนคำถามใส่เจียงหยุนเอ๋อ ถามว่าเธอได้เจอกับจ้าวเสวียไห่บ้างไหม
เจียงหยุนเอ๋อเตรียมกับเฟิงจิงเป่ยเอาไว้แล้ว คุยกันแล้วว่าถ้าเกิดมีคนถามจะตอบว่าอย่างไร ดังนั้นเจียงหยุนเอ๋อเลยพูดออกไปอย่างมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เจอจ้าวเสวียไห่เลย
เมื่อวานอยู่ในห้องตลอด เธอเพียงได้เจอจ้าวเสวียไห่ครั้งเดียวเอง ตอนนี้ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร จะรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่ไหน
คนของเบื้องบนนั้นใช้หลากหลายวิธีในการตรวจสอบแต่ก็ไม่ได้หาคำตอบเจอ
“คนที่บอกว่าเคยเจอจ้าวเสวียไห่น่ะมานี่ซิ” คนของเบื้องบนเลิกคิ้วขึ้น หาคนคนหนึ่งมันยากมากเลยเหรอ？
จากนั้นก็มีผู้ชายหลายๆ คนยืนขึ้นมา บางคนก็เป็นพวกที่เยินยอจ้าวเสวียไห่เพื่อพยายามจะอู้งาน
ก่อนหน้านี้เจียงหยุนเอ๋อสวยมาก ตอนที่จับกลุ่มคุยกัน เหมือนว่าพวกเขาก็เชื่อฟังจ้าวเสวียไห่เป็นอย่างมาก
“พวกคุณจะบอกว่า จ้าวเสวียไห่ไปที่ไหนงั้นเหรอ？” วันนี้เพราะว่าจ้าวเสวียไห่ไม่อยู่เลยเสียเวลาทำงานไปเยอะแล้ว ตอนนี้คนของเบื้องบนหงุดหงิดมากพอควรแล้ว
“ฉันจำได้ว่าเขาบอกว่าจะไปหาเธอ” มีผู้ชายคนหนึ่งพูดพลางชี้มาที่เจียงหยุนเอ๋อ
คนของเบื้องบนมองไปทางเจียงหยุนเอ๋อ จากนั้นก็หันกลับมา： “แต่เธอจำหน้าจ้าวเสวียไห่ไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“เป็นไปไม่ได้นะ จ้าวเสวียไห่ไปหาเขาแล้ว” ผู้ชายอีกคนก็รู้สึกแปลกๆ เช่นกัน
คนของเบื้องบนมีสีหน้าเคร่งเครียด ตอนแรกที่ได้ยินว่าจ้าวเสวียไห่ไปหาผู้หญิงในเวลางานก็หงุดหงิดพอแล้ว สุดท้ายกลับหายไปอีก นี่มันใช่เหรอไง？
“โอเค ไม่ต้องพูดแล้ว” คนของเบื้องบนโบกมือ เหมือนไม่อยากฟังคำพูดของพวกเขา “ถ้าเกิดเจอจ้าวเสวียไห่ก็ให้เขามาหาฉัน”
ถามมานานขนาดนั้นแต่ไม่มีคำตอบอะไร คนของเบื้องบนไม่สามารถหยุดทำงานเพียงเพราะจ้าวเสวียไห่ได้ ดังนั้นเลยให้กลับไปทำงาน
แต่ผู้ชายหลายคนนั้นมองไปทางเจียงหยุนเอ๋อ มีท่าทีโกรธมาก
ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าเจียงหยุนเอ๋อสวยมากไม่ใช่เหรอ？ทำไมถึงเปลี่ยนไปเป็นน่าเกลียด ตอนนี้เลยโกรธขึ้นมาก
คนหลายๆ คนตรวจสอบดูก็ไม่พบว่าจ้าวเสวียไห่นั้นอยู่ที่ไหนกันแน่ เลยแยกย้ายกันไป
ในเมื่อจ้าวเสวียไห่ไม่อยู่ พวกเขาก็สบายขึ้นหน่อย อย่างน้อยก็ไม่มีคนมาเร่งงานพวกเขา โดยที่ไม่เข้าใจพวกเขาเลย
เจียงหยุนเอ๋ออยากจะกลับไปที่หอพัก เพราะถึงอย่างไรตอนนี้จ้าวเสวียไห่ก็ไม่อยู่แล้ว
จากนั้น เฟิงจิงเป่ยกลับดึงเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้
“ทำไมเหรอ？” เจียงหยุนเอ๋อหันกลับมา
เฟิงจิงเป่ยกระซิบเธอ พลางพูดขึ้น： “คุณอย่าเพิ่งกลับหอพักเลย”
เฟิงจิงเป่ยพูดพลางมองไปที่สองคนนั้นด้วย
วันนี้เจียงหยุนเอ๋อถูกไล่ถาม พวกเขาเลยยิ่งจับตามองเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อเข้าไปใหญ่
ถ้าเกิดให้เจียงหยุนเอ๋อกลับไปคนเดียว ทั้งสองคนจะต้องใช้โอกาสนี้ลงมือ จะให้สองแม่ลูกนี้ตกอยู่ในอันตรายไม่ได้
เฟิงจิงเป่ยพบว่าสองคนนั้นพยายามมองมาทางนี้ตลอด เลยขมวดคิ้ว
ถ้าเกิดทั้งสองคนลงมือกับเจียงหยุนเอ๋อและลูก สองคนนั้นร่างกายกำยำ เกรงว่าเขาคนเดียวก็จะสู้ยากเหมือนกัน
“อือ？” ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะรู้สึกแปลก แต่คิดว่าที่เฟิงจิงเป่ยพูดก็มีเหตุผล มันไม่ได้ไม่ดีต่อตัวเอง เลยพยักหน้าตอบรับไป
“โอเค คุณไปทำงานเถอะ พยายามอยู่ใกล้ๆ ฉันเอาไว้” เฟิงจิงเป่ยเกรงว่าถ้าเกิดห่างกัน เขาก็จะดูแลไม่ได้
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า
เฟิงจิงเป่ยไม่สบายใจ ในใจก็เริ่มอยากจะหาเพื่อนในโรงงานนี้ หลังจากที่พวกเขารับช่วงต่อแล้ว จะได้ส่งเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อออกไป
ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาทั้งสองอยู่ที่นี่ ตัวเองก็วางใจไม่ได้เลยสักวัน
แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้รู้สึกไม่ปลอดภัยขนาดนั้น เลยจับมือของถวนจื่อ แล้วไปที่ที่ทำงานเมื่อครู่
“ลูกรัก กลัวหรือเปล่า？” เจียงหยุนเอ๋อกลัวว่าถวนจื่อจะกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
ถวนจื่อส่ายหัว： “หม่ามี้ คุณอย่ามาดูถูกฉัน ฉันไม่ได้ขี้ขลาดนะ ฉันปกป้องคุณได้นะ”
ถวนจื่อทำท่าทีเหมือนชายร่างกำยำคนหนึ่ง
ในใจของเจียงหยุนเอ๋อก็ยิ้มด้วยความอ่อนโยน เพราะลูกของตัวเองเหมือนกับเจ้าชายตัวน้อยๆ เลย
เมื่อได้เจอคนอย่างจ้าวเสวียไห่ ก็กล้าเข้าไปต่อยเขา ความกล้านี่ไม่น้อยเลย
“อือ หม่ามี้รู้แล้วล่ะ แต่หลังจากนี้ถ้าเจอคนไม่ดีให้ตะโกนเรียกคนมาช่วยนะ ไม่ต้องทำแบบเมื่อวานหรอก หม่ามี้จะเป็นห่วงนะรู้ไหม？” เจียงหยุนเอ๋อลูบหัวของถวนจื่อ
ถวนจื่อพยักหน้า： “อืออือ หม่ามี้ฉันรู้แล้ว”
ถวนจื่อตอบตกลง แต่ในใจไม่ได้คิดแบบนั้น ถ้าเกิดว่าตัวเองไปแล้ว คนไม่ดีมาทำร้ายหม่ามี้มากกว่าเดิมจะทำอย่างไร
ดังนั้นเขาเลยต้องแข็งแกร่งกว่านี้
ตั้งแต่ที่ลี่จุนถิงเจอเจียงหยุนเอ๋อ แววตาก็ไม่จากเจียงหยุนเอ๋อไปไหนเลย
เมื่อเห็นเธอจับมือของถวนจื่อเอาไว้แน่น มองทั้งสองคนปลอดภัยดี ลี่จุนถิงก็วางใจลงได้เยอะ
เจียงหยุนเอ๋อผอมลงไป ถึงแม้ว่าท้องจะใหญ่ขึ้น แต่ก็รู้สึกผอมเหมือนไม้จิ้มฟัน เป่าทีเดียวก็ปลิว
ถ้าเกิดตัวเองอยู่ที่บ้าน จะต้องให้กินจนอ้วนพี ก็ไม่รู้ว่าพวกเขามาอยู่ในที่แบบนี้จะลำบากขนาดไหน
ในตอนนั้นเองชิงโม่กระซิบข้างหูเขา เพื่อคิดหาวิธีในการช่วยเหลือ
“เหมือนเธอจะสนิทกับผู้ชายคนนั้นพอสมควรเลยล่ะ” ชิงโม่พบว่าตั้งแต่ที่พวกเขาเห็นเจียงหยุนเอ๋อ เฟิงจิงเป่ยกับเจียงหยุนเอ๋อก็ใช้สายตาส่งหากันบ่อยมาก
ลี่จุนถิงมองเฟิงจิงเป่ย ไม่ต้องให้ชิงโม่พูดเขาก็รู้ เพราะผู้ชายก็อ่อนไหวกับเรื่องนี้เหมือนกัน เขามองแวบเดียวก็รู้ว่านี่คือเฟิงจิงเป่ย
แต่เมื่อเห็นว่าเฟิงจิงเป่ยไม่ได้ขู่อะไรเจียงหยุนเอ๋อ ดังนั้นลี่จุนถิงเลยไม่ได้สนใจเฟิงจิงเป่ยมาก
แต่ตอนนี้ต้องคิดดีๆ ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่
อั้นหยิ่งพูดออกมา： “ฉันคิดว่าผู้ชายไม่น่าจะใช่ศัตรู ตามที่ฉันกับอั้นเย่สังเกต เฟิงจิงเป่ยคนนี้ปกป้องคุณหนูเจียงมาตลอด”
อั้นเย่พยักหน้า： “ใช่ แต่ชายหนุ่มสองคนนั้นมากกว่า ที่ฉันคิดว่าพวกเขาน่าสงสัย เกรงว่าจะลงมือวันนี้”
ลี่จุนถิงมองไปทางชายสองคนนั้น พลางหรี่ตาลง
“พวกคุณสองคนจับตามองเอาไว้ อย่าให้มาทำร้ายเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อได้ ฉันกับชิงโม่จะหาโอกาสช่วยเอง” ลี่จุนถิงตื่นตัว ไม่แน่ว่าวันนี้อาจจะได้เข้าถึงเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อก็ได้
ทรมานมานาน ครั้งนี้ถือว่าหาเจอแล้วล่ะ
“ได้” อั้นเย่กับอั้นหยิ่งตอบรับจากนั้นก็อ้อมไปอีกด้าน แล้วหาที่ที่สองคนนั้นมองไม่เห็นเพื่อแอบตามพวกเขาเงียบๆ
