Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 332 ในที่สุดก็รอถึง

บทที่ 332 ในที่สุดก็รอถึง

เจียงหยุนเอ๋อถึงขนาดที่ว่าเริ่มรู้สึกสิ้นหวัง

คราวนี้ไม่ใช่แค่ตัวเองที่หนีไม่รอด ยิ่งไปกว่านั้น ยังต้องทำให้เฟิงจิงเป่ยเดือดร้อนไปด้วย

มองเฟิงจิงเป่ยที่ยังสู้กับคนอยู่ไม่ไกลนั่น เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกผิดเต็มอก

ในขณะที่เธอกำลังคิดว่าไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้แล้วนั้น ยังไงซะคนที่มาช่วยเฟิงจิงเป่ยก็ถูกล้มแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าจู่ๆโผล่มาจากไหนอีกสองคน ยับยั้งคนที่กำลังจะเข้าใกล้เจียงหยุนเอ๋อไว้

เจียงหยุนเอ๋อตะลึงงัน ยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็เห็นพวกเขาสู้กันขึ้นมาแล้ว

เผชิญกันสถานการณ์แบบนี้ สีหน้าของเฟิงจิงเป่ยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เดิมที่เขาก็รู้สึกว่ารับมือกับคนพวกนี้ก็กินแรงมากอยู่แล้ว และคิดว่าแผนการของตัวเองก็คงต้องล้มเหลว แต่คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปได้

ถึงแม้จะไม่รู้ภูมิหลังของสองคนนั้น แต่อย่างน้อยเฟิงจิงเป่ยก็รู้ว่าสองคนนั้นไม่มีเจตนาร้ายแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น ก็คือมาด้วยจุดประสงค์ที่ช่วยเจียงหยุนเอ๋อ

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เฟิงจิงเป่ยไม่มีเวลาว่างให้ครุ่นคิดพิจารณาได้ เพราะยังเผชิญหน้ากับคนตรงหน้าอยู่ และในเวลานี้เอง ก็เห็นเงาของคนสองคนเข้ามาข้างในจากข้างนอกอีกแล้ว

เพราะว่ามีคนมาช่วยตัวเอง เจียงหยุนเอ๋อจึงรีบกันถวนจื่อไปข้างหลัง พอเห็นว่ามีสองคนเข้ามาอีกแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็แทบจะรู้สึกได้จากสัญชาตญาณว่าอันตรายกำลังเข้ามาใกล้ จึงรีบลุกขึ้นไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างๆ

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็รู้สึกว่ารูปร่างของผู้ชายที่อยู่ไม่ไกลนั่นคุ้นตาเล็กน้อย แต่หน้าตานั่น ในสมองกลับไม่มีความทรงจำแม้แต่น้อย

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของอันตราย เจียงหยุนเอ๋อไม่ทันได้คิดอะไรเยอะ แค่ยกมีดปอกผลไม้ในมือขึ้นพร้อมกับพูดกับพวกเขาว่า “พวกนายอย่าเข้ามานะ! ไม่งั้น……ไม่งั้น……มีดในมือฉันต้องไม่ปล่อยพวกนายไว้แน่!”

เห็นท่าทีตื่นตระหนกของเจียงหยุนเอ๋อ ในใจของลี่จุนถิงก็รู้สึกสงสารเธอเต็มอก

เป็นเพราะตัวเองแท้ๆที่ไม่ได้ปกป้องเจียงหยุนเอ๋อให้ดีๆ ถึงทำให้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่แต่ในความตื่นตระหนกตกใจกลัว

“หยุนเอ๋อ!” ลี่จุนถิงขยับริมฝีปาก สุดท้ายก็เรียกชื่อของเจียงหยุนเอ๋อออกมา

ร่างกายของเจียงหยุนเอ๋อพลันแข็งทื่อขึ้นมาอย่างฉับพลัน เสียงนั่น……เสียงนั่นมัน……ลี่จุนถิง!

เจียงหยุนเอ๋อตาโต มองลี่จุนถิงอย่างไม่เชื่อสายตา มือข้างหนึ่งก็ปิดปากตัวเองไว้ “จุนถิง!”

ถวนจื่อที่ถูกเจียงหยุนเอ๋อกันไว้ข้างหลังตลอด ดวงตาก็ลุกวาวขึ้นมา มองไปที่ลี่จุนถิงแล้วพูดขึ้นอย่างดีใจว่า “ใช่แด๊ดดี้ในที่สุดก็มาช่วยพวกเราแล้วหรือเปล่าครับ!”

ร่างกายของลี่จุนถิงก็สั่นเทาด้วยเล็กน้อย เขาหาเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อมานานขนาดนี้ ในที่สุด……ในที่สุดก็หาเจอซะที!

ลี่จุนถิงหัวเราะ หลังจากที่เปลี่ยนโฉมหน้าแล้ว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นธรรมดามาก เพราะฉะนั้นในช่วงแรกเจียงหยุนเอ๋อจึงจำเขาไม่ได้ในทันที

แต่ก่อนเพื่ออำพรางสถานะ บางครั้งลี่จุนถิงก็จะตั้งใจดัดเสียงตัวเองด้วย แต่เมื่อกี้เขาทิ้งการป้องกันตัวเองทั้งหมด ใช้เสียงเดิมของตัวเองเรียกชื่อของเจียงหยุนเอ๋อออกมา

เฟิงจิงเป่ยยังคงเป็นห่วงกับสถานการณ์ในหอพัก ถึงแม้จะรู้สึกว่าพวกคนที่มาหลังนี้จะไม่มีเจตนาร้าย แต่เขาก็ยังวางใจไม่ได้อยู่ดี

เขารับมือกับคนตรงหน้าไปด้วย และสังเกตความเคลื่อนไหวของในห้องไปด้วย

เฟิงจิงเป่ยได้ยินผู้ชายคนนั้นเรียกชื่อของเจียงหยุนเอ๋อ ในใจก็พลันคิดว่าพวกเขาน่าจะรู้จักกัน ดูจากท่าทีของเขาแล้ว หรือว่าเขาก็คือสามีที่เจียงหยุนเอ๋อพูดถึงคนนั้น?

ในขณะที่ เฟิงจิงเป่ยใจลอยอยู่นั้น นักฆ่าที่อยู่ตรงหน้าก็ค่อยๆสัมผัสได้ว่าสถานการณ์เหมือนจะไม่ดีต่อพวกเขาแล้ว ดังนั้นจึงไม่พัวพันกับเฟิงจิงเป่ยต่อ หันหลังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เดิมที เฟิงจิงเป่ยยังคิดจะไปตาม แต่พอคิดว่าเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อยังอยู่ในห้อง และอย่างไรเสียก็ยังไม่รู้ภูมิหลังของคนพวกนั้น เข้าไปดูหน่อยก็จะสบายใจได้มากกว่า ดังนั้นจึงล้มเลิกความคิดที่จะตามผู้ชายคนนั้นไป

เข้าไปในห้อง สายตาของเฟิงจิงเป่ยก็มองไปที่เจียงหยุนเอ๋อทันที

เขากำลังจะถามเจียงหยุนเอ๋อว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ก็พลันเห็นตาของเจียงหยุนเอ๋อมีน้ำตาออกมาเล็กน้อย

เฟิงจิงเป่ยเตรียมจะไปปกป้องเจียงหยุนเอ๋อ แต่แล้วพลันเห็นว่าในห้องยังมีนักฆ่าอีกคนที่กำลังพุ่งไปทางเจียงหยุนเอ๋อด้วย ไม่รู้ว่ากำลังเตรียมจะทำเรื่องอันตรายอะไร

เห็นฉากนี้ เฟิงจิงเป่ยก็ใจกระดอนขึ้นมาถึงลำคอ ยังไม่รอให้เขาก้าวเท้าออกไป ก็เห็นผู้ชายอีกคนในห้องขวางนักฆ่าคนนั้นเอาไว้ แล้วสู้กับเขาขึ้นมาทันที

ดูจากฝีมือของคนนั้นก็น่าจะจัดการกับนักฆ่าได้เหลือเฟือ และเป็นอย่างที่คิด เขาปราบคนนั้นจนอยู่หมัดอย่างรวดเร็ว

และก็คือในตอนนี้เอง ในที่สุดเฟิงจิงเป่ยก็มั่นใจได้แล้วว่าพวกเขาไม่ใช่คนร้าย

“พวกคุณ……” เฟิงจิงเป่ยขยับริมฝีปาก คิดจะถามภูมิหลังของคนพวกนั้นจากสัญชาตญาณ แต่จากนั้นก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อพุ่งไปหาลี่จุนถิงด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“จุนถิง ในที่สุดคุณก็มาแล้ว……” เจียงหยุนเอ๋อพูดขึ้น ในที่สุดน้ำตาก็กลั้นไว้ไม่อยู่ไหลออกมา

จริงๆแล้วเธอไม่ได้อยากจะร้องไห้เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับลี่จุนถิงที่ตัวเองคิดถึงอยู่ตลอดเวลายืนอยู่ข้างหน้าตัวเองแล้ว เธอต้องดีใจสิถึงจะถูก

แต่ว่า……ทำไมก็คือควบคุมน้ำตาตัวเองไม่ได้นะ?

เห็นเจียงหยุนเอ๋อร้องไห้ ใจของลี่จุนถิงก็พลันอ่อนยวบลงมาทันที ความเหน็ดเหนื่อยที่วุ่นหาเจียงหยุนเอ๋อในหลายวันมานี้ก็ลืมมันไปจนเกลี้ยง

ขอแค่ให้หาเจียงหยุนเอ๋อเจอ ทุ่มเทมากแค่ไหนก็คุ้มค่า!

“หยุนเอ๋อ อย่าร้องเลย ผมมาแล้ว”

ลี่จุนถิงยกมือขึ้น วางบนหัวของเจียงหยุนเอ๋ออย่างอ่อนโยนแล้วลูบผมของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า คิดจะปลอบอารมณ์ของเธอ

อยู่ในอ้อมกอดของลี่จุนถิง อารมณ์ของเจียงหยุนเอ๋อก็สงบลงอย่างน่าประหลาดใจ

“จุนถิง……” เจียงหยุนเอ๋อเรียกชื่อของลี่จุนถิงเสียงเบา และอดที่จะถูกับอ้อมอกของเขาอีกครั้งไม่ได้ ในที่สุด น้ำตาก็หยุดไหลได้บ้างแล้ว

ถึงแม้ช่วงหลายวันนี้ ภายนอกของเจียงหยุนเอ๋อจะแสร้งทำเป็นปกติ แต่ทุกครั้งที่ตกดึกเงียบสงัด เธอก็มักจะคิดตลอดว่าลี่จุนถิงจะมาหรือเปล่าและจะมาเมื่อไหร่

เธอไม่เคยคิดจะล้มเลิกความหวัง แต่รสชาติของการรอคอยช่างข่มขื่นจริงๆ

แต่ดีที่……ในที่สุดตอนนี้เธอก็รอถึงแล้ว

ลี่จุนถิงกอดเจียงหยุนเอ๋อไว้ในอ้อมกอดของตัวเองแน่นอย่างทะนุถนอม คำพูดมากมายก็ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของเขาในตอนนี้ได้

เวลานี้เอง ถวนจื่อก็วิ่งไปทางพวกเขาสองคนด้วยความตื่นเต้นดีใจ อยากจะกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของลี่จุนถิงด้วย แต่เพราะตัวเตี้ยเกินไปจึงได้แต่กอดขาของลี่จุนถิง