Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 336 ผู้ชายในวันนั้นคือคุณ

บทที่ 336 ผู้ชายในวันนั้นคือคุณ

“DNA…DNA ทำไมเหรอ?” เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิงอย่างสงสัย

แต่ลี่จุนถิงไม่ได้ตอบคำถามของเจียงหยุนเอ๋อ แต่กลับนึกถึงอีกเรื่องขึ้นมาแทน

“จริงสิ ปีนั้นคุณ……กับพ่อของถวนจื่อ……เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” ลี่จุนถิงอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

เจียงหยุนเอ๋อพลันชะงัก สีหน้าฉายแววพะอืดพะอมขึ้นมาทันที

เรื่องนี้เธอไม่ค่อยอยากพูดถึงมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว และก็ดีที่ลี่จุนถิงก็ไม่เคยถามแบบจริงจังมาก่อน

เดิมทีเจียงหยุนเอ๋อก็คิดว่าลี่จุนถิงจะไม่ถามตัวเองอีกแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะถามขึ้นมาอีกครั้ง

เจียงหยุนเอ๋อกัดริมฝีปากเบาๆ แสดงถึงความลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด

“จู่ๆคุณถามเรื่องนี้ทำไม?” เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาฉายแววไม่สบายใจออกมา

หรือว่าตรวจสอบอะไรใน DNA เจองั้นเหรอ?

ลี่จุนถิงเห็นท่าทีลังเลของเจียงหยุนเอ๋อ ก็พอจะเดาออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงรีบปลอบเธอ

“คุณสบายใจได้นะ ผมไม่ได้หมายความว่ายังไง แค่อยากรู้ว่าตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นเฉยๆ”

เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองลี่จุนถิง ถึงแม้จะรู้สึกแปลกใจ แต่ก็เตรียมจะพูดออกมาตามตรงๆ

ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่รู้ทำไม เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าลี่จุนถิงเหมือนจะใจร้อนด้วยไม่น้อย ทำให้เธอเดิมทีที่ยังรู้สึกลังเลก็หายลังเลทันที

เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าลง ตั้งใจหวนคิดอย่างละเอียด

พูดตามตรง สำหรับความทรงจำพวกนั้นแล้ว เจียงหยุนเอ๋อถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกน่าขายหน้าอยู่ดี

ถึงแม้การมีอยู่ของถวนจื่อ เธอจะคิดมาตลอดว่าการมีเขาคือเรื่องที่โชคดีมาก แต่ขั้นตอนนี้……

เรื่องการท้องก่อนแต่ง คนส่วนใหญ่ก็ยังคงรับไม่ได้อยู่ดี ไม่งั้นตอนนั้นเธอก็คงไม่โดนเจียงเย่เฉิงที่กำลังโกรธจัดอยู่ไล่ออกจากบ้านแล้ว

“ตอนนั้นฉันอยู่ในห้องของโรงแรม เดิมทีก็เตรียมจะพักผ่อนแล้ว แต่จู่ๆก็ได้กลิ่นหอมแปลกๆขึ้นมา……”

พูดถึงตรงนี้ ขนตาของเจียงหยุนเอ๋อก็พลันสั่นระริก เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นผุดขึ้นมาในสมองของเธอ ทำให้เธอต้องปิดตาไว้อย่างอดไม่ได้

จะพูดยังไงดีล่ะ……

เธอคิดมาตลอดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าอายมาก โดยเฉพาะยิ่งต้องมาพูดถึงเรื่องอดีตที่เธอไม่อยากนึกถึงนี้อีกต่อหน้าคนที่เธอรัก

ลี่จุนถิงก็สังเกตเห็นปฏิกิริยาที่ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเจียงหยุนเอ๋อ ถึงแม้ในใจจะอยากรู้เรื่องอดีตนั่นจากปากของเจียงหยุนเอ๋อมากก็ตาม แต่ก็ยื่นมือไปจับมือของเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ

“ถ้าคุณไม่อยากพูด……ก็ไม่เป็นไร ผมก็แค่มีเรื่องที่อยากแน่ใจหน่อยก็เท่านั้น”

เจียงหยุนเอ๋อได้ยินก็ชายตามองลี่จุนถิงแวบหนึ่ง ในสายตาคู่นั้นแฝงความระมัดระวังเล็กน้อย

ในเมื่อลี่จุนถิงพูดแบบนี้แล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็คิดว่าตัวเองไม่มีความจำเป็นที่ต้องปิดบังอีกต่อไป

ยังไงซะเรื่องพวกนั้นก็ผ่านมาแล้ว ตัวเองก็ปล่อยวางได้นานแล้วด้วย

และความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลี่จุนถิงก็ไม่น่าจะถูกอดีตนี้ส่งผลกระทบอะไรได้

อันที่จริงถ้าจะส่งผลกระทบได้ ลี่จุนถิงก็คงต้องพูดถึงมาก่อนหน้านี้แล้วนี่เนอะ?

“หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว……” ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อซีดเล็กน้อย “จากนั้นก็เห็นข้างๆมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วก็……”

เจียงหยุนเอ๋อถอนหายใจเบาๆ “เช้าวันต่อมาพอตื่นขึ้น ผู้ชายคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว แล้วหลังจากนั้นฉันก็ท้องถวนจื่อ”

พอฟังที่เจียงหยุนเอ๋อพูดจบ ลี่จุนถิงก็อึ้งไปเลย

ถึงแม้หลังจากที่รู้ผลตรวจ DNA ของถวนจื่อแล้ว ในใจของเขาก็เดาผลลัพธ์นี้ได้แล้วคร่าวๆ แต่ตอนนี้ได้ยินเจียงหยุนเอ๋อพูดออกมาด้วยตัวเอง ความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนกันแล้ว

เห็นลี่จุนถิงตกตะลึง เจียงหยุนเอ๋อก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา จึงถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “เป็น เป็นอะไรน่ะ?”

ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋อนิ่ง ผ่านไปชั่วพักหนึ่ง จู่ๆก็ยื่นมือออกมาดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง

เขาไม่เคยคิดเลยจริงๆ แต่ก่อนเขาเคยแคร์เรื่องที่เจียงหยุนเอ๋อเคยมีอดีตแบบนั้นกับผู้ชายอีกคนและก็มีลูกด้วยกันหนึ่งคนจริงๆ

ถึงแม้หลังจากนั้นเขาจะบอกกับตัวเองตลอดว่าเรื่องพวกนี้มันผ่านไปแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็เป็นแค่คนบริสุทธิ์คนหนึ่ง และตอนนี้คนที่มีเธออยู่ก็คือตัวเอง

แต่พอรู้ว่าแท้จริงแล้วพวกเขาสองคนก็มีความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถแยกออกจากกันได้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ลี่จุนถิงก็อดตื่นเต้นดีใจไม่ได้

เขาต้องดีใจมากอยู่แล้ว เพราะว่าเจียงหยุนเอ๋อคือคนที่เขารักจนสุดหัวใจจริงๆ เรื่องแบบนี้สำหรับเขาแล้วก็เป็นเรื่องที่ทำให้เขาตื่นเต้นดีใจได้จริงๆ

“หลายปีก่อนผมถูกลักพาตัว”

จู่ๆลี่จุนถิงก็พูดขึ้นตรงหูของเจียงหยุนเอ๋อ

เจียงหยุนเอ๋อเบิกตาโตอย่างคาดคิดไม่ถึง เรื่องนี้ลี่จุนถิงไม่เคยบอกเธอเลย เพราะฉะนั้นเธอก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

แต่ว่า……ลี่จุนถิงพูดเรื่องนี้ตอนนี้ทำไมกันล่ะ?

ใช่เพราะว่าเมื่อกี้เธอพูดถึงอดีตของตัวเอง เพราะฉะนั้นลี่จุนถิงก็เลยอยากจะแลกเปลี่ยนอดีตกับเธอด้วยหรือเปล่า?

เจียงหยุนเอ๋อกะพริบตาปริบๆ ยังไงก็คิดไม่ออกอยู่ดี อดทนรอให้ลี่จุนถิงพูดต่อไปแล้วกัน

“จากนั้นผมก็โชคดีหนีออกมาได้ แต่กลับไม่ระวังเข้าไปผิดห้อง เพราะว่าตอนนั้นตื่นเต้นด้วยนิดหน่อยก็เลยไม่ทันได้สังเกตถึงกลิ่นหอมแปลกๆในห้อง แต่พอสังเกตถึงแล้ว กลับไม่ทันแล้ว……”

เจียงหยุนเอ๋อฟังด้วยความตะลึง รู้สึกว่าข้อมูลของเรื่องนี้มันใหญ่เกินไป ทำให้เธอรับไม่ค่อยไหวในตอนนี้

“จากนั้นผมก็อยู่กับผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งตลอดทั้งคืน เพราะกลิ่นที่ทำให้คนควบคุมตัวเองไม่ได้นั่น……”

ถึงแม้ลี่จุนถิงจะพูดคลุมเครือมาก แต่เจียงหยุนเอ๋อก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว

อย่าบอกนะว่า……ที่ลี่จุนถิงพูดก็คือคืนที่ตัวเองเสียตัวโดยไม่ตั้งใจในคืนนั้น?

ถึงแม้เวลากับสถานที่จะตรงกันเป๊ะ แต่เจียงหยุนเอ๋อก็ถามข้อสงสัยของตัวเองออกมาอย่างยากที่จะเชื่อ “ความหมายของคุณคือ……ผู้ชายในวันนั้น……คือคุณ?”

เจียงหยุนเอ๋อผละออกจากอ้อมกอดของลี่จุนถิงเล็กน้อยแล้วมองลี่จุนถิงอย่างจริงจัง จากนั้นก็เห็นหน้าของเขาผุดรอยยิ้มออกมา

“ใช่” ลี่จุนถิงตอบเสียงเบา

ตาของเจียงหยุนเอ๋อยิ่งจ้องก็ยิ่งเบิกกว้างขึ้น ชั่วขณะนี้ถึงกับไม่รู้ว่าต้องแสดงปฏิกิริยายังไงกันเลยทีเดียว

อะไรนะ? ผู้ชายในปีนั้นคือลี่จุนถิงงั้นเหรอ?

ถ้าอย่างนั้น……พ่อของถวนจื่อ……

“งั้น……งั้นถวนจื่อ……”

ราวกับว่าเดาออกว่าเจียงหยุนเอ๋อจะถามอะไร ลี่จุนถิงจึงพยักหน้า

“ใช่ ถวนจื่อคือลูกแท้ๆของผม”