Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 337 เธอตายแล้วยัง

บทที่ 337 เธอตายแล้วยัง

เจียงหยุนเอ๋อยืนอึ้งอยู่กับที่

ผ่านไปได้ชั่วพักหนึ่ง เธอก็เหมือนจะดึงสติกลับมาได้ มองลี่จุนถิงอย่างอึ้งๆ มุมปากค่อยๆผุดรอยยิ้มออกมา ดวงตาก็เหมือนจะน้ำตาคลอหน่วย

“คือคุณ……ดีจริงๆ……คนนั้นคือคุณ……”

ลี่จุนถิงพยักหน้า พูดเสียงเบาๆว่า “ใช่ โชคดีที่คนนั้นคือคุณ……”

พูดพลาง ลี่จุนถิงก็ค่อยๆเข้าใกล้เจียงหยุนเอ๋อ จูบที่น้ำตาตรงหางตาของเธอเบาๆ

เขาบอกเรื่องนี้กับเจียงหยุนเอ๋อ ไม่ใช่เพราะอยากเห็นเจียงหยุนเอ๋อร้องไห้ ดังนั้นจึงยกมือขึ้นข้างหนึ่งเช็ดน้ำตาของเจียงหยุนเอ๋อที่ไหลลงมาอย่างรู้สึกขำเล็กน้อย

“ยายโง่ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ควรดีใจหรอกเหรอ? ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ?”

เจียงหยุนเอ๋อก็ยังดึงสติกลับมาไม่ค่อยได้ ได้ยินลี่จุนถิงพูดแบบนี้ก็จ้องเขาไปหนึ่งที แต่สายตานี้ไม่มีอานุภาพอะไรเลย ในสายตาของลี่จุนถิงกลับรู้สึกว่าเจียงหยุนเอ๋อแค่แสร้งทำเป็นโมโหก็เท่านั้น

มองเจียงหยุนเอ๋อที่หน้าตาสละสลวย นัยน์ตาของลี่จุนถิงก็ขรึมลง จากนั้นก็มีความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา

ลี่จุนถิงก้มหน้าลงจูบมุมปากของเจียงหยุนเอ๋อ เจียงหยุนเอ๋อก็เงยหน้าขึ้นจูบเขากลับอย่างร้อนแรง

พอมีความรู้สึกแล้ว ความใคร่ของลี่จุนถิงก็ค่อยๆเพิ่มมากขึ้น บวกกับนานแล้วที่ไม่ได้ดูดดื่มกับเจียงหยุนเอ๋อ จึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

อุณหภูมิในห้องค่อยๆร้อนขึ้นมา แม้แต่เจียงหยุนเอ๋อที่เดิมทีไม่ได้มีความต้องการแบบนี้ก็ค่อยๆหน้าแดงขึ้นมาด้วย

แต่พอคิดถึงเด็กในท้อง เจียงหยุนเอ๋อก็ใช้สติสุดท้ายที่เหลืออยู่ผลักลี่จุนถิงออกไป

“ฉันยังท้องอยู่นะ……” น้ำเสียงของเธอคล้ายกับออดอ้อน ทำให้ความใคร่ของลี่จุนถิงมากขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย

ลี่จุนถิงก้มหน้าลงอุดปากของเธอทันที มือก็อยู่ไม่นิ่ง สอดเข้าไปในเสื้อของเธอแล้วลูบคลำไปมา

ตอนที่ทั้งสองหอบหายใจอยู่นั้น ลี่จุนถิงถึงค่อยถอยออกเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มก็ไม่เชิงว่า “ผมถามหลันเยว่เฉินแล้ว สามเดือนแล้ว ถ้าระวังหน่อย……ก็ไม่มีปัญหา”

หน้าของเจียงหยุนเอ๋อพลันแดงก่ำขึ้นมาทันที ฟังที่ลี่จุนถิงพูด คงจะวางแผนมาล่วงหน้าแล้วสินะ……

ท่ามกลางการปฏิเสธครึ่งยินยอมครึ่ง ทั้งสองสุดท้ายก็ทำกันจนได้

หลังจากที่ทำเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่รู้สึกง่วงอย่างผิดคาด อาจจะเป็นเพราะไม่ได้เจอลี่จุนถิงนานเกินไป ตอนนี้เวลานี้ เธอเลยอยากมองลี่จุนถิงมากขึ้นอีกสักหน่อย ราวกับว่าวินาทีต่อมาเขาก็จะหายไปต่อหน้าตัวเองยังไงอย่างงั้น

ลี่จุนถิงก็จ้องมองเจียงหยุนเอ๋ออย่างตั้งใจเช่นเดียวกัน แต่การจ้องมองที่เป็นแค่การจ้องมองเฉยๆนี้ก็ค่อยๆเปลี่ยนไป

เจียงหยุนเอ๋อรีบกดมือใหญ่ของลี่จุนถิงที่วางอยู่บนตัวของตัวเอง แล้วพูดด้วยใบหน้าแดงระเรื่อว่า “เมื่อกี้ก็ทำแล้ว……ฉันรู้สึกเหนื่อยแล้วนะ……”

ได้ยินที่พูด ถึงแม้ลี่จุนถิงจะรู้สึกเสียดาย แต่เห็นแก่ที่เจียงหยุนเอ๋อร่างกายอ่อนแอ จึงต้องล้มเลิกความอยากนี้ไป

และในช่วงที่บรรยากาศของทั้งสองกำลังอบอุ่นมากอยู่นั้น จู่ๆมือถือของลี่จุนถิงก็ดังขึ้น

เดิมที่เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แต่พอเห็นว่าสายเรียกเข้าคือชิงโม่สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

ครั้งก่อนเขาให้ชิงโม่ไปช่วยตัวเองตรวจสอบของบางอย่างมา ตอนนี้……ผลออกมาแล้วงั้นเหรอ?

คิดถึงตรงนี้ สีหน้าของลี่จุนถิงก็จริงจังขึ้นมาทันที เจียงหยุนเอ๋อก็พลันตกใจ มองเขารับโทรศัพท์อยู่ข้างๆอย่างงงๆ

“โอเค ได้ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

เห็นสีหน้าของลี่จุนถิงจู่ๆก็จริงจังขึ้นมาแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนักอึ้งไปด้วย

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิงอย่างกังวล กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ลี่จุนถิงส่ายหน้า “ไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณพักผ่อนก่อนนะ ฉันไปหาชิงโม่ก่อน”

“โอเค”

เจียงหยุนเอ๋อตอบอย่างว่าง่าย ถึงแม้ในใจจะกังวลมาก แต่ตอนนี้เธอก็ไม่อยากสร้างความลำบากใจให้กับลี่จุนถิง จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลังจากที่ออกมาจากห้องแล้ว ลี่จุนถิงก็ไปที่ห้องของชิงโม่ทันที ในห้อง ชิงโม่กำลังนั่งเหม่ออยู่หน้าเอกสาร น่าจะคือกำลังรอลี่จุนถิงอยู่

ได้ยินเสียงที่ลี่จุนถิงเข้ามา ชิงโม่ก็หันหน้าไปมองเขาแล้วรีบลุกขึ้นยืน “คุณชายลี่”

“สืบเจอหรือเปล่า?” ลี่จุนถิงขมวดคิ้วถามขึ้น

“ครับ” ชิงโม่พยักหน้าไปยื่นเอกสารในมือให้กับลี่จุนถิงไป “สถานะของสองคนนั้นตรวจสอบเจอแล้วครับ มั่นใจแล้วว่าเป็นนักฆ่า ทั้งสองตอนอยู่ในโรงงานไม่เคยออกห่างกัน น่าจะถูกจ้างให้มาฆ่าคุณหยิงครับ”

ได้ยินที่พูด นัยน์ตาของลี่จุนถิงก็ฉายแววที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดขึ้นมา

เจียงหยุนเอ๋อถูกลักพาตัวไปเขตฐานนั่น มีคนคิดจะฆ่าเธอแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย จากนั้นก็ทุ่มเทจ้างนักฆ่าไปลอบฆ่าเจียงหยุนเอ๋อที่นั่นอีก ใครกันแน่นะที่……

“คุณไปสืบต่อ ไปดูว่าคนที่สั่งการพวกเขาเป็นใครกันแน่” ลี่จุนถิงพูดด้วยสีหน้าอึมครึม

ชิงโม่มองลี่จุนถิงแวบหนึ่ง แล้วพยักหน้าตกลงอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เหมือนกับนึกอะไรได้ ลี่จุนถิงก็พูดเสริมขึ้นว่า “คุณสืบที่ต่างประเทศ ผมกลับประเทศแล้วก็จะสืบข้อมูลที่นั่นเอง”

ได้ยินที่พูด ชิงโม่ก็ขมวดคิ้วถามว่า “พวกคุณจะกลับไปแล้วเหรอครับ?”

จริงๆลี่จุนถิงคิดว่าผ่านเรื่องมาเยอะขนาดนี้ ก็อยากให้เจียงหยุนเอ๋อพักอยู่ที่นี่ต่ออีกสักหน่อยแล้วค่อยกลับไป

แต่อย่างไรเสียต่างประเทศก็เทียบกับในประเทศไม่ได้ ยังมีปัจจัยหลายอย่างที่ไม่ปลอดภัย ลี่จุนถิงก็วางใจไม่ลง

ยิ่งไปกว่านั้น ในบ้านยังมีเรื่องเยอะแยะรอให้ตัวเองไปจัดการอีก

“อืม” ลี่จุนถิงพยักหน้า “ในบ้านยังมีเรื่องนิดหน่อย เพราะฉะนั้นผมต้องรีบกลับ ช่วงนี้ลำบากคุณที่ต้องมาเหนื่อยกับผมแล้ว”

……

ฝั่งของส้งหวั่นหวั่น ต่อให้ได้รับความช่วยเหลือจาก Anthony แล้ว แต่ไม่ได้ยินข่าวของเจียงหยุนเอ๋อเลย เธอก็อดทนรอไม่ไหวแล้ว

Anthony ก็เหมือนไม่คิดจะบอกสถานการณ์ของเจียงหยุนเอ๋อให้กับเธอ ช่วยไม่ได้ ส้งหวั่นหวั่นก็ได้แต่ต้องรุกเองแล้ว

“สถานการณ์ของเจียงหยุนเอ๋อ……เป็นยังไงบ้างแล้ว?”

Anthony ยิ้มให้กับส้งหวั่นหวั่นแล้วพูดว่า “เธอสบายใจได้เลย เรื่องนี้ไม่มีทางพลาดแน่นอน”

พูดจบ สายตาของ Anthony ก็แฝงความนัยบางอย่างออกมา เข้าไปใกล้ส้งหวั่นหวั่นแล้วอุ้มเธอขึ้น โยนไปที่เตียงใหญ่ข้างๆ

นัยน์ตาของส้งหวั่นหวั่นฉายแววรังเกียจออกมาวูบหนึ่ง แต่พอคิดว่าตัวเองยังมีเรื่องที่ต้องให้เขาช่วย ก็ได้แต่ต้องอดทนไว้

หลังจากที่ทั้งสองเสร็จเรื่องแล้ว ส้งหวั่นหวั่นก็อดรู้สึกอ่อนเพลียกับขยะแขยงไม่ได้ เพราะเธอไม่รู้สึกสนใจในตัว Anthony จริงๆ

และในเวลานี้เอง Anthony ก็ได้รับสายสายหนึ่ง

“ฮัลโหล บอส นักฆ่าสองคนนั้นที่ส่งไปตายแล้วครับ”

ส้งหวั่นหวั่นอยู่ใกล้กับ Anthony เลยได้ยินเนื้อหาในโทรศัพท์ได้ทันที สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป

“แล้วเจียงหยุนเอ๋อตายแล้วยัง?” ส้งหวั่นหวั่นถามอย่างร้อนใจ

คนปลายสายลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ไม่ทราบครับ…