Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 342 การล้อเล่นกับโชคชะตา
บทที่342 การล้อเล่นกับโชคชะตา
ทั้งสองคนมาที่ห้องที่ทำให้ทั้งสองคนสานสัมพันธ์กัน อยากจะค้างคืนที่นี่ เพราะอยากจะดื่มด่ำบรรยากาศในตอนนั้น
ในตอนนั้นเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้สติเท่าไหร่ ไม่รู้เลยว่าที่ที่ทั้งสองคนเจอกันมันสวยงามขนาดไหน ถึงจะแค่มาโต้ลมเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ได้เจอกันไม่ใช่หรือไง？
“พวกเราไปที่เคาน์เตอร์เถอะ อยากจะจองห้องนี้” เจียงหยุนเอ๋อเหมือนมีท่าทีเหนียมอาย ก่อนจะชี้ไปทางห้องนั้น
ลี่จุนถิงพยักหน้า： “คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
ทั้งสองคนจับมือกัน ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์
“ขอโทษนะ ห้องนี้ถูกจองเอาไว้แล้ว ดังนั้นคืนนี้คงจะ……” พนักงานตรงเคาน์เตอร์พูดด้วยความรู้สึกผิด
“ฉันจ่ายได้มากกว่า” ลี่จุนถิงพูดพลางโยนบัตรของตัวเองออกมา
ตัวเองรู้ว่าเธอคือผู้หญิงที่มาเป็นครั้งแรกหลังจากเจียงหยุนเอ๋อ สำหรับพวกเขาสองคน การได้มาอยู่ด้วยกันมันไม่ง่ายเลย ดังนั้นคืนนี้เขาจะต้องพักที่ห้องนี้ให้ได้
“คุณผู้ชาย” พนักงานตรงเคาน์เตอร์ลำบากใจ “ขอโทษจริงๆ มีคนจองไปแล้ว พวกเราไม่สามารถเอาห้องนี้ให้คุณได้”
“งั้นก็ช่างมันเถอะ？” เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเสียดาย ในเมื่อมีคนจองไปแล้ว ก็ทำอะไรไม่ได้ อีกอย่างก็ไม่ได้มีเพียงแค่ครั้งนี้ ครั้งหน้าค่อยมาก็ได้
ลี่จุนถิงส่ายหัว โดนไม่ได้สนใจเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะถามพนักงานที่เคาน์เตอร์： “คุณมีเบอร์ติดต่อคนที่จองเอาไว้ไหม？”
ถ้าลี่จุนถิงแก้ปัญหาเล็กๆ แค่นี้ไม่ได้ เขาก็คงได้นามสกุลลี่แล้วล่ะ
“คือ……” พนักงานตรงเคาน์เตอร์ยิ้มด้วยความมีมารยาท “ข้อมูลของลูกค้า ฉันเปิดเผยไม่ได้”
ลี่จุนถิงให้เหตุผลกับพนักงานตรงเคาน์เตอร์： “ฉันไม่ได้จะเอาเบอร์ไปเพื่อขู่นะ แต่อยากจะคุยกับเขา ในเมื่อพวกคุณแก้ไขไม่ได้ ก็ต้องให้พวกเรา อีกอย่างพวกเราเองก็ไม่ได้จะรบกวนอะไรพวกเขา คุณเอาเบอร์ติดต่อมาให้ฉัน แล้วห้องนั้นมันมีความหมายต่อฉันและภรรยาของฉันมาก หวังว่าคุณจะเข้าใจนะ ขอบคุณ”
ลี่จุนถิงพูดออกมามากมาย บวกกับน้ำเสียงน่าฟังของเขา ดูดีมีชาติตระกูล ภายนอกดูเป็นชายหล่อเหลาที่หาได้ยาก พนักงานตรงเคาน์เตอร์ก็หลงไปไม่น้อยแล้ว
สุดท้ายเลยเอาเบอร์ติดต่อให้ลี่จุนถิง
เมื่อโน้มน้าวสำเร็จ ลี่จุนถิงก็ส่งซิกให้เจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่ามีความหวัง ถึงแม้ว่าจะได้เบอร์ติดต่อนี้มาเพราะความหล่อเหลาของสามี แต่มีของดีก็ต้องใช้สักหน่อย
แววตาที่พนักงานตรงเคาน์เตอร์มองลี่จุนถิงนั้นเจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่ใช่จะไม่เห็น
หลังจากที่ลี่จุนถิงได้เบอร์ติดต่อมาแล้วก็เดินออกไปโทรศัพท์ข้างนอก
เจียงหยุนเอ๋ออยากจะตามไป แต่ก็ถูกลี่จุนถิงขวางเอาไว้
เจียงหยุนเอ๋อเลยหยุดอยู่ที่เดิม
เพียงไม่นาน ลี่จุนถิงก็กลับมา
ลี่จุนถิงทำมือโอเคให้เจียงหยุนเอ๋อ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ
“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ？” เจียงหยุนเอ๋อเหม่อไป ทำไมทำอะไรได้เร็วขนาดนี้เลยล่ะ?
ลี่จุนถิงเดินไปหาเคาน์เตอร์ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้พนักงานตรงเคาน์เตอร์ แล้วให้เธอคุย
“โอเคๆ คุณผู้ชาย ฉันเข้าใจแล้วล่ะ” พนักงานเคาน์เตอร์พยักหน้า จากนั้นก็คืนโทรศัพท์ให้ลี่จุนถิง “คุณผู้ชายคนนั้นตกลงแล้ว เดี๋ยวฉันจะเอากุญแจห้องให้พวกคุณนะ”
พนักงานเคาน์เตอร์ส่งกุญแจห้องให้ลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงรับกุญแจไป ก่อนจะจูงมือเจียงหยุนเอ๋อขึ้นไปบนห้อง เพียงแต่เรื่องที่ลี่จุนถิงคิดนั้น ไม่มีเรื่องไหนที่ทำไม่ได้หรอก
ลี่จุนถิงเปิดประตู ก่อนจะเข้าไป แล้วก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยเตะจมูก
เจียงหยุนเอ๋อสูดหายใจเข้าลึกๆ อารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันที
ในห้องมีการตกแต่งอย่างโบราณ ดูย้อนยุคเป็นอย่างมาก
อันที่จริงการตกแต่งนี้พวกเขาไม่ได้คุ้นเคยมาก แต่ว่าเมื่อคิดว่านี่เป็นที่ที่ทั้งสองคนมาเจอกันเป็นครั้งแรก เลยรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาอย่างแปลกใจ เหมือนกับว่าพวกเขามาที่นี่บ่อยแล้ว หรือเคยเจอในฝันบ่อยครั้ง
“คุณจัดการเรื่องนี้อย่างไรเนี่ย？” เจียงหยุนเอ๋อยังแปลกใจ ว่าลี่จุนถิงจัดการเรื่องนี้อย่างรวดเร็วได้อย่างไร
ถ้าเกิดให้เจ้าของห้องเดิมคืนห้อง จะต้องเข้าใจผิดกับพวกเขาเป็นอย่างมากแน่นอน
ลี่จุนถิงยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย ในแววตามีความร้ายกาจอยู่： “ง่ายมาก ฉันก็เล่าเรื่องระหว่างพวกเราให้เขาฟัง บอกว่าพวกเราไม่ง่ายเลย จากนั้นเขาก็ซึ้งใจ เลยสำเร็จน่ะ”
อันที่จริงมันไม่ใช่แบบนั้น ในสายตาของลี่จุนถิง ไม่มีใครไม่ชอบเงิน
เพียงแค่บอกว่าจะให้เงินสามเท่า ให้พวกเขาเปลี่ยนห้องก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ？
มีปัญหากับการเดินทาง ไม่สะดวกอะไรก็ตาม มันเป็นแค่ข้ออ้าง เพียงแค่มีเงินก็ไม่มีอะไรไม่สะดวกแล้ว
ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ง่ายเลย แต่ก็เข้าใจดี ว่ามันไม่ใช่แบบนี้แน่นอน เลยต่อยลี่จุนถิงไปหนึ่งที： “พูดมั่วไปหมด”
ลี่จุนถิงเอียงตัว หลบเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะยื่นมือไปจับข้อมือขาวสวยของเธอ： “สำหรับคุณ ฉันไม่เคยพูดมั่วนะ”
เจียงหยุนเอ๋อหันหัวไป ทำปากจู๋ ทำเหมือนไม่มีชอบเลย
ลี่จุนถิงจับหน้าของเจียงหยุนเอ๋อมา จากนั้นก็เอาใบหน้าอันหล่อเหลาเข้าไปใกล้ริมฝีปากของเจียงหยุนเอ๋อก่อนจะพูด： “คุณไม่ต้องสนใจหรอกว่าฉันทำอย่างไร ถึงอย่างไรคุณจำเอาไว้ก็พอ สามีของคุณ ไม่มีเรื่องที่ไม่สามารถทำได้หรอก”
“คิดเองเออเอง！” เจียงหยุนเอ๋อยิ้มพลางว่าออกไป
ลี่จุนถิงโอบเอวของเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะกอดเอาไว้แน่น: “แต่ก็คิดเองเออเองกับคุณคนเดียวนะ”
เจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่รู้ว่าเพราะว่าอยู่ที่นี่หรือเปล่า ลี่จุนถิงในวันนี้ชอบพูดไปเรื่อยมากจริงๆ
“โอเค รีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวรีบนอนกันเถอะ” เจียงหยุนเอ๋อหันไป ก่อนจะออกจากอ้อมกอดของลี่จุนถิง
ถึงลี่จุนถิงจะไม่อยากปล่อยไป แต่เมื่อคิดว่าวันนี้มันเป็นวันของพวกเขาทั้งหมด เลยปล่อยเจียงหยุนเอ๋อไป
หลังจากที่ทั้งสองคนอาบน้ำแล้ว ก็ปิดไป แล้วนอนอยู่นิ่งๆ พลางมองไปที่แสงจันทร์ด้านนอก ที่มีเงาของต้นไม้ไหวปลิวด้วย
มีลมพัด ก็ให้อีกอารมณ์หนึ่ง
เจียงหยุนเอ๋อเพียงแค่คิดว่าตอนกลางคืนไม่ได้มีโอกาสพักผ่อนแบบนี้มานานแล้ว ตอนนี้ก็ถือว่าไม่แย่แล้ว
“ลี่จุนถิง”
“ห๊ะ？”
“คุณยังจำเรื่องในคืนนั้นได้ไหม？” บรรยากาศที่เงียบสงบแบบนี้ทำให้จมอยู่ในความทรงจำได้ง่ายดาย
ลี่จุนถิงหลับตา ก่อนจะพูดออกมา: “จำได้อยู่แล้ว”
ลี่จุนถิงกลัวว่าชาตินี้จะลืมอารมณ์ที่สวยงามในวันนั้นไม่ได้อีกแล้ว
ทั้งสองเริ่มพูดถึงเรื่องในอดีต เมื่อคิดถึงเมื่อปีกลาย ก็รู้สึกตลกดี
โชคชะตามักจะชอบเล่นตลก ทำให้พวกเขาเจอแล้วก็ต้องจากลา
