Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 374 การจากลามันช่วงรวดเร็ว
บทที่374 การจากลามันช่วงรวดเร็ว
ลี่จุนถิงอยู่กับเจียงหยุนเอ๋อทั้งคืน
ความโรแมนติกนั้นตลบอบอวลไปทั่วห้อง มันเต็มไปด้วยความรักของพวกเขา
เช้าวันที่สองในขณะที่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ลี่จุนถิงก็ตื่นขึ้นมาแล้ว
ลี่จุนถิงหันไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้างกายของตัวเอง ก็เห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อยังนอนหลับอยู่อย่างสงบ เสียงหายใจที่เป็นจังหวะดังกระทบหูของตัวเอง ในตอนนั้นเอง ในใจของลี่จุนถิงสงบนิ่งเป็นอย่างมาก
แต่ว่าลี่จุนถิงไม่ได้มีเวลามาดื่มด่ำกับความสวยงามตรงหน้านี้มากเท่าไหร่ เขาต้องตื่นเช้าเสียหน่อย แล้วรีบพาถวนจื่อออกไป เพราะว่าวันนี้ถวนจื่อมีการแข่งขัน
ลี่จุนถิงเข้าไปใกล้ ก่อนจะจุ๊บเจียงหยุนเอ๋อที่หน้าผากสักหน่อย แล้วมองเจียงหยุนเอ๋ออย่างไม่อยากจากไป พลางดึงผ้าห่มออก ก่อนจะค่อยๆ ออกไปอย่างเงียบๆ
ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อตื่นมาแล้วไม่เห็นตัวเองกับถวนจื่อจะไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แต่ลี่จุนถิงก็รู้เหมือนกันว่าเจียงหยุนเอ๋อคงจะไม่ได้หลับสบายๆ แบบนี้มานานแล้ว เลยไม่อยากจะรบกวนเธอ
ใครจะไปรู้ ว่าเพราะลี่จุนถิงลุกขึ้นมา จนเตียงยุบลงไปแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทำให้เจียงหยุนเอ๋อตื่นขึ้น
“ลี่จุนถิง？” เจียงหยุนเอ๋อลืมตาขึ้นดูเล็กน้อย ก็เห็นว่าลี่จุนถิงนั่งขึ้นมา ก่อนจะเรียกเสียงเบา
ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะหลับสบายในช่วงนี้ แต่ก็ไม่ได้หลับลึกมาก แค่มีเสียงเพียงเล็กน้อย เธอก็ตกใจตื่นแล้ว
“คุณตื่นแล้วเหรอ？” ตอนที่ลี่จุนถิงหันกลับมานั้น พบว่าเจียงหยุนเอ๋อลืมตาขึ้นมามองตัวเองแล้ว
คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้เจียงหยุนเอ๋อตื่นแบบนี้ด้วย
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว？” เจียงหยุนเอ๋อพลิกตัว
“ตีสี่กว่าๆ แล้ว” ลี่จุนถิงมองนาฬิกาที่สะท้อนแสงบนข้อมือข้างขวา
“คุณตื่นมาเข้าห้องน้ำเหรอ？”
ลี่จุนถิงดึงผ้าห่มให้เจียงหยุนเอ๋อ： “ไม่ใช่ ฉันจะไปปลุกถวนจื่อให้ตื่น เดี๋ยวต้องเก็บของไปแล้ว”
“ห๊ะ？” เจียงหยุนเอ๋อยังไม่ตื่นดีใจตอนแรก แต่เมื่อได้ยินคำพูดของลี่จุนถิงดวงตาที่ปิดอยู่ก็เบิกโพลง พลางลุกขึ้นมานั่ง “จะไปแล้วเหรอ？”
ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยความสงสาร พลางพยักหน้า： “อือ วันนี้ถวนจื่อมีแข่งน่ะ ฉันกลัวจะไปสาย แล้วจะมีคนเห็นเข้า”
เจียงหยุนเอ๋อเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าลี่จุนถิงกับถวนจื่อแอบมาที่นี่ คิดไม่ถึงเลยว่าความสุขมันจะมาเร็ว และไปเร็วขนาดนี้ ในใจเลยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่ไปสักหน่อย แววตาเลยมืดดำลงเล็กน้อย
ลี่จุนถิงยื่นฝ่ามืออบอุ่นออกไป เพื่อลูบหัวของเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ ： “เอาล่ะ ฉันจะกลับมานะ คุณก็อยู่ที่นี่ดีๆ ล่ะ ฉันจะดูแลถวนจื่อเอง คุณเองก็ดูแลลูกในท้องของคุณให้ดี”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า เพราะรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่สถานการณ์ปกติ เลยเข้าใจได้ว่าจะอยากให้เรื่องเป็นไปตามใจตัวเองไม่ได้
“ได้ งั้นฉันช่วยพวกคุณเก็บของก็แล้วกัน” เจียงหยุนเอ๋อดึงผ้าห่มออกก่อนจะเตรียมลงจากเตียง
ลี่จุนถิงขวางเธอเอาไว้： “คุณพักผ่อนเถอะ ฉันจะช่วยถวนจื่อเก็บของของเขาเอง”
“ลี่จุนถิง~” เจียงหยุนเอ๋อพูดด้วยเสียงออดอ้อน ก่อนจะจับแขนเสื้อของลี่จุนถิง พลางมองเขาปริบๆ
สุดท้ายลี่จุนถิงก็อดใจไม่ไหว เพราะรู้ว่าเธอเองก็อยากจะอยู่กับลูกให้นานที่สุด เลยช่วยเจียงหยุนเอ๋อหยิบใส่เสื้อคลุม ก่อนจะใส่ให้เธอ
หมอเคยกำชับเอาไว้ ว่าอย่าให้เจียงหยุนเอ๋อไม่สบายเด็ดขาด ตอนนี้ยังเช้าอยู่ อุณหภูมิยังต่ำอยู่
เจียงหยุนเอ๋อรีบลุกจากเตียง ก่อนจะไปที่ห้องของซูม่านลี แล้วปลุกถวนจื่อเบาๆ
ถวนจื่อขยี้ตาด้วยความเบลอ ก่อนจะใส่เสื้อผ้า แล้วเดินไปที่ทางเดินกับเจียงหยุนเอ๋อ
“เด็กน้อย ต้องตื่นแล้วนะ” เจียงหยุนเอ๋อพูด พลางจัดแจงเสื้อผ้าให้ถวนจื่อ
ถวนจื่อกอดเจียงหยุนเอ๋อแน่น： “หม่ามี้ คุณวางใจเถอะ ฉันจะกลับมาหาคุณอีกนะ”
ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาต้องออกไปเช้าขนาดนี้ แต่ว่าเมื่อคืนถวนจื่อได้ฟังแผนของลี่จุนถิงในวันนี้ เลยรู้เหตุผลที่เจียงหยุนเอ๋อมาเรียกตัวเองในวันนี้
เจียงหยุนเอ๋อปวดจมูกขึ้นมา เพราะไม่มีเวลาอยู่กับถวนจื่อเลย เธอไม่ได้ทำหน้าที่แม่ให้ดี： “อือ หม่ามี้จะคิดถึงคุณนะ การแข่งขันคัดลายมือในวันนี้ก็สู้ๆ นะ”
เมื่อได้รับกำลังใจจากเจียงหยุนเอ๋อ ถวนจื่อก็มั่นใจขึ้นไปอีก
เจียงหยุนเอ๋อยืนขึ้น ก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าให้ลี่จุนถิง พลางกำชับสักพัก เพื่อไม่ให้ลี่จุนถิงเหนื่อยเกินไป ต้องอยู่ดีกินดีเหมือนเดิม
ลี่จุนถิงโอบเอวบางของเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะจูบเธออย่างดื่มด่ำ
เจียงหยุนเอ๋อผลักลี่จุนถิงออกด้วยความเขินอาย： “ลูกดูอยู่น่ะ ระวังภาพลักษณ์หน่อย”
ลี่จุนถิงขำพรวดออกมา พลางหันไปมองถวนจื่อ ถวนจื่อนั้นหันตัวปิดตาไปนานแล้ว
ลี่จุนถิงเลยใช้โอกาสนี้จูบเจียงหยุนเอ๋ออีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างไม่อยากปล่อยวาง: “โอเค พวกเราต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวจะสายเอาได้”
ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะไม่อยากให้ไป แต่ว่าก็ทำอะไรไม่ได้ พลางไปส่งลี่จุนถิงกับถวนจื่อที่ประตู หลังจากที่พวกเขาออกไปสุดสายตา ก็กลับมาที่ห้อง ก่อนจะนอนแต่ก็ไม่หลับสักที
ลี่จุนถิงกับถวนจื่อขับรถธรรมดาๆ กลับไปที่โรงแรม
ตั้งแต่ที่จอดรถนั้น เขาขึ้นลิฟต์ของแขกคนสำคัญขึ้นไปที่ห้องของพวกในตอนแรก
ตอนนี้เวลาประมาณหกโมงกว่าแล้ว เป็นเวลาที่พนักงานต่างเอาอาหารเช้ามาเสิร์ฟพอดี ดังนั้นลี่จุนถิงเลยใส่ชุดพนักงานอีกครั้ง แล้วให้ถวนจื่อหลบอยู่ในรถเข็นอาหาร จากนั้นก็เข็นรถกลับเข้าไปในห้อง
พนักงานที่เป็นคนเข็นจริงๆ นั้นหลบอยู่ในห้องตลอดคืนตามที่ลี่จุนถิงกำชับเอาไว้ ในตอนนี้เองหลังจากที่เปลี่ยนชุดกับลี่จุนถิงแล้ว ก็เข็นรถอาหารของลี่จุนถิงออกไปจากห้อง
แต่คนที่ส้งหวั่นหวั่นจัดหามานั้น ก็แอบมองจากห้องใกล้ๆ ตลอดเวลา
เมื่อเห็นว่าหนึ่งคืนแล้ว พวกลี่จุนถิงนั้นไม่ได้มีการเคลื่อนไหวอะไร เลยโทรไปรายงาน
“ไม่ออกมาตลอดทั้งคืนเลยเหรอ？” ส้งหวั่นหวั่นสงสัยอยู่ไม่น้อย
ลี่จุนถิงไม่น่าจะพาลูกมาเดินเล่นที่เมืองXแค่นั้นนะ？พ่อลูกเล่นอะไรกันอยู่ในห้องล่ะ
“ใช่แล้ว นอกจากคนเข็นอาหารที่เข้าออก ก็ไม่มีใครแล้ว” คนคนนั้นรายงานออกไป
“คุณมั่นใจนะว่าคุณไม่ได้ดูผิด？”
“คุณหนู ฉันดูอยู่ตลอด มั่นใจมาก”
“โอเค งั้นคุณจับตามองต่อไป ถ้ามีอะไรก็รายงานฉันด้วย” ส้งหวั่นหวั่นเชื่อ ว่าเพียงแค่ตัวเองทำต่อไปจะต้องเห็นเบาะแสอะไรของพวกเขาบ้าง
“ได้เลย”
หลังจากที่ลี่จุนถิงกับถวนจื่อกินอาหารที่ถูกส่งมาจนเสร็จ ก็เปลี่ยนชุดก่อนจะไปเข้าร่วมการแข่งขัน
การแข่งขันคัดลายมือครั้งนี้เป็นการแข่งขันระดับประเทศ เลยมาจัดที่เมืองXเพราะว่าก่อนหน้านี้มีคนเขียนที่โด่งดังมาจากที่นี่ อีกอย่างผู้เขียนคนนี้ก็เป็นตัวแทนระดับประเทศ และสร้างชื่อเสียงให้ประเทศได้เป็นอย่างมาก
ถึงแม้ว่าตอนนี้นักเขียนคนนั้นจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่ว่าชื่อของเขาก็ยังอยู่ในใจของคนทั้งประเทศ
เพราะว่าคนจัดงานนั้นเลือกที่จะเพิ่มบรรยากาศให้กับงานเขียนและความรักชาติเลยเลือกจัดการแข่งขันที่นี่ นั่นก็คือที่บ้านเกิดของนักเขียนผู้มีชื่อเสียงนั่นเอง
เพราะว่าเป็นการแข่งเดี่ยว ดังนั้นเลยมีบางเรื่องที่ต้องให้ลี่จุนถิงจัดการ
แต่เรื่องก่อนหน้านี้ส่วนมากเจียงหยุนเอ๋อจะเป็นคนจัดการ
