Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 450 ต้องเป็นความเข้าใจผิดแน่ๆ
บทที่450 ต้องเป็นความเข้าใจผิดแน่ๆ
“แม่ คุณใจร้ายเกินไปแล้ว เจียงหยุนเอ๋อเป็นสะใภ้ของคุณ ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะ？”
“ฉันไม่มีสะใภ้แบบนี้” โม่เสี่ยวฮุ่ยรีบปฏิเสธ “ฉันไม่นับสะใภ้ที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุกับฉันแบบนี้หรอกนะ”
“คุณพูดอะไรนะ？” ลี่จุนซินอึ้งไปอีกครั้ง
เนื้อหาที่คุยกันวันนี้มันหนักหนามากจริงๆ
“ฉันบอกว่า อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นครั้งนี้ เพราะเจียงหยุนเอ๋อเป็นคนทำ เธอจะต้องวางแผนเอาไว้แล้วแน่นอน เลยทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ยังดีที่สวรรค์คุ้มครองฉัน ไม่ได้ทำให้ฉันตาย ไม่อย่างนั้นตอนนี้คุณคงไม่เห็นฉันแล้วล่ะ” โม่เสี่ยวฮุ่ยเหมือนจะตั้งใจพูดให้เสียงดังขึ้น เพื่อให้เจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ด้านนอกได้ยิน
“แม่ คุณจะพูดแบบนี้ก็ต้องมีหลักฐานด้วยนะ！” ลี่จุนถิงกังวลว่าเจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ด้านนอกจะได้ยินคำพูดแย่ๆ ของโม่เสี่ยวฮุ่ย เลยรีบหยุดเอาไว้
โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นลี่จุนถิงร้อนใจเลยรีบแก้ตัวให้เจียงหยุนเอ๋อแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจขึ้นไปอีก： “คุณดูสิ คุณดู ว่าเขาแก้ตัวให้เจียงหยุนเอ๋อมากขนาดไหน！”
ลี่จุนซินไม่ได้ตอบ เพียงแค่มองไปทางลี่จุนถิง
แววตาของลี่จุนถิงนั้นยืนหยัดเป็นอย่างมาก
ลี่จุนซินรู้ว่าลี่จุนถิงจะต้องเชื่อเจียงหยุนเอ๋ออย่างไม่มีข้อกังขาแน่นอน
แต่ว่าลี่จุนซินเองก็ไม่ได้เชื่อว่าเจียงหยุนเอ๋อจะทำแบบนั้นได้ลงจริงๆ
แต่ว่าใจคนยากจะคาดเดา
ถึงแม้ว่าในใจของตัวเองจะไม่อยากเชื่อก็ตาม
“แม่ พูดมั่วไม่ได้นะ” ลี่จุนซินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฉันไม่ได้พูดไปเรื่อยนะ งั้นคุณบอกมาสิว่าทำไมฉันเพิ่งเกิดอุบัติเหตุ เจียงหยุนเอ๋อก็มาปรากฏตัวพอดี จากนั้นก็พาฉันมาส่งที่โรงพยาบาลอีกงั้นเหรอ？” โม่เสี่ยวฮุ่ยถาม จู่ๆ ก็เหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เลยเปิดปากขึ้นพูด “ฉันรู้แล้ว เธอต้องตั้งใจทำร้ายฉันแน่นอน จากนั้นก็ทำเป็นโผล่มาทันเวลา แล้วก็ทำเป็นใจดีแล้วส่งฉันมา เพื่อจะได้เลียแข้งเลียขาฉัน！คุณดูสิว่าหญิงคนนี้ร้ายกาจขนาดไหน ถึงได้ทำเรื่องนี้ออกมาได้”
โม่เสี่ยวฮุ่ยยิ่งพูดก็ยิ่งใจเต้นรัว จนกระแอมออกมา
“ฉันบอกแล้วไง ว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำแบบนั้น！” ลี่จุนถิงคิดว่าแม่ของตัวเองกำลังพล่ามไปเรื่อย จนอยากจะกระอักเลือดออกมาแล้ว
“แม่ คุณอย่าโกรธไปเลย อย่าร้อนใจไป” ลี่จุนซินรีบตบหลังของโม่เสี่ยวฮุ่ยเบาๆ เพราะกังวลว่าเธอจะไอจนเป็นอะไรไป จากนั้นก็ใช้สายตาเตือนลี่จุนถิง
ไม่ได้เห็นแม่โกรธขนาดนี้มานานแล้ว ตอนนี้ยังโกรธอยู่ พูดให้น้อยๆ หน่อยไม่ได้หรือไง
ลี่จุนถิงเองก็เห็นแววตาตักเตือนของลี่จุนซิน เขาทำได้เพียงทำเป็นไม่เห็น พลางหันไปอีกทาง
“แม่ เจียงหยุนเอ๋ออาจจะแค่ผ่านมาพอดี” ลี่จุนซินไม่อยากทำให้เรื่องมันเลวร้ายไปมากกว่านี้
ลี่จุนถิงหัวเราะเสียงเย็น： “คุณไม่ต้องมาพูดกับแม่แล้ว ก่อนหน้านี้ฉันเองก็พูดแบบนี้กับแม่ไปแล้ว แต่เธอไม่ฟังเลย”
โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่ได้เถียง เพียงแค่รอลี่จุนถิง เหมือนกับว่ากำลังบ่นว่าลี่จุนถิงไม่ใช่ลูกที่กตัญญู
ตอนนี้ลี่จุนซินพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์
“แม่ คุณดูสิ ตอนนี้เจียงหยุนเอ๋ออยู่ด้านนอก หรือไม่พวกเราก็เรียกให้เธอเข้ามาตอนนี้ เพื่อถามเลยดีไหม？” ลี่จุนซินคิดว่าเรื่องนี้ต้องถามเจ้าตัว
โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่ได้พูดอะไร ลี่จุนถิงเองก็ไม่ได้พูดอะไร ลี่จุนซินเลยคิดว่าทั้งสองคนยอมรับแล้ว
ลี่จุนซินเรียกจากในห้องพักผู้ป่วย： “เจียงหยุนเอ๋อ รบกวนคุณเข้ามาในห้องหน่อย มีเรื่องจะถามคุณหน่อย”
เจียงหยุนเอ๋อได้ยินลี่จุนซินเรียกตัวเอง ก็ลูบหน้าของตัวเอง เมื่อเห็นว่าไม่มีน้ำตาแล้ว ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย
เจียงหยุนเอ๋อเข้ามา เมื่อเห็นทั้งสองคนสีหน้าไม่ค่อยดี บรรยากาศในห้องพักผู้ป่วยเหมือนกับที่ตัวเองได้ยินจากนอกห้องพักผู้ป่วยเลย มันไม่ดีเลยแม้แต่น้อย
“พี่สาว คุณเรียกฉันเหรอ” เจียงหยุนเอ๋อรีบมองลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงเองก็มองไปทางประตูของห้องพักผู้ป่วย ตอนที่ลี่จุนซินเรียกให้เจียงหยุนเอ๋อเข้ามาเหมือนกัน
เมื่อเห็นเงาที่ผอมเพรียวของเจียงหยุนเอ๋อเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย และสบตากับเธอที่แดงก่ำ ในใจก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ดวงตาของเธอแดงขนาดนั้น ร้องไห้หรือเปล่านะ？
สิ่งที่เมื่อครู่ที่ตัวเองพูดกับแม่นั้น เธอได้ยินหมดแล้วใช่ไหม
เขารู้สึกผิดในใจไม่น้อย จนปวดใจขึ้นมาเป็นอย่างมาก
“อือ” เมื่อเห็นท่าทีของเจียงหยุนเอ๋อที่ดูน่าสงสาร ลี่จุนซินก็ไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไร
โม่เสี่ยวฮุ่ยมองเจียงหยุนเอ๋ออย่างไม่แยแส： “คุณถามสิ”
“คือ……” ลี่จุนซินลังเลสักพัก จากนั้นก็เปิดปากขึ้นพูด “แม่สงสัยว่าคุณเป็นคนทำให้เกิดอุบัติเหตุหรือเปล่า คุณได้ทำเรื่องแบบนั้นหรือเปล่า？”
เจียงหยุนเอ๋อรีบเงยหน้าขึ้น โดยที่ไม่ต้องคิดอะไรเลย พลางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแน่วแน่： “ฉันเปล่านะ”
คำตอบนี้ ทำให้ลี่จุนซินเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป
เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนซินก็คิดว่าตัวเองทำผิดไปแล้ว
เมื่อมองแววตาของเจียงหยุนเอ๋อ ก็รู้ว่าเธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ได้เด็ดขาด
“มีโจรที่ไหนที่จะบอกว่าตัวเองเป็นคนขโมยของล่ะ？” โม่เสี่ยวฮุ่ยคาดกาณ์คำตอบนี้ได้อยู่แล้ว
ลี่จุนถิงทนไม่ไหว เลยจูงมือของเจียงหยุนเอ๋อออกจากห้องพักผู้ป่วยไป
โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นท่าทีของลูกชายเป็นแบบนี้ ก็มีไฟสุมทรวง： “คุณดู คุณดูสิว่าเขามีท่าทีอย่างไร？”
โม่เสี่ยวฮุ่ยชี้ไปที่ทางออกพลางถามลี่จุนซิน
ลี่จุนซินเอามือของโม่เสี่ยวฮุ่ยลง พลางพูดปลอบใจ： “แม่ คุณเองก็อย่าสนใจมากขนาดนั้นเลย น่าจะเป็นการเข้าใจผิดแน่นอน”
“เข้าใจอะไรผิด……”
……
ลี่จุนซินยังอยู่ในห้องพักผู้ป่วยพลางแนะนำโม่เสี่ยวฮุ่ย ส่วนลี่จุนถิงก็จูงมือเจียงหยุนเอ๋อมาที่รถแล้ว
บรรยากาศเงียบลง น้ำตาที่เจียงหยุนเอ๋อเก็บเอาไว้สุดท้ายก็ไหลออกมา
ลี่จุนถิงที่เงียบเพราะความโกรธอยู่ในตอนแรกเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ ก็มีสติกลับมา
“เจียงหยุนเอ๋อ ทำไมต้องร้องไห้ล่ะ” ลี่จุนถิงร้อนใจ เพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี
น้ำตาหยดใสของเจียงหยุนเอ๋อไหลอาบแก้ม พลางใช้หางตาที่มีน้ำตาแปดเปื้อนมองไปทางลี่จุนถิง： “จุนถิง คุณเชื่อฉันไหม？ฉันไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นเลยนะ”
ลี่จุนถิงมองน้ำตาของเจียงหยุนเอ๋อ พลางรู้สึกไม่สบอารมณ์ จนหายใจลำบากเลยทีเดียว
ลี่จุนถิงโอบเจียงหยุนเอ๋อเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด： “เด็กโง่ ฉันต้องเชื่อคุณอยู่แล้ว คุณไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ได้หรอก”
เมื่อได้ยินว่าลี่จุนถิงเชื่ออย่างหมดใจ เจียงหยุนเอ๋อก็คิดว่าความกดดันและอารมณ์ตอนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยได้ปลดปล่อยออกมาแล้ว เลยเริ่มร้องไห้เสียงดังขึ้น
ลี่จุนถิงรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อต้องการระบาย เลยปล่อยให้เธอร้องไห้ไป จนน้ำตาและน้ำมูกเลอะตัวเองไปหมด
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อร้องไห้อยู่นาน เมื่อรู้สึกปลดปล่อยพอสมควรแล้ว ก็หยุดร้องไห้
เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของเจียงหยุนเอ๋อมั่นคงขึ้นแล้ว ลี่จุนถิงถึงจะเปิดปากขึ้นพูด： “ฉันไปส่งคุณกลับบ้านนะ ช่วงนี้อย่าเพิ่งมายุ่งกับแม่เลย เข้าใจไหม？”
“อือ ฉันรู้แล้วล่ะ” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าเบาๆ ดูเชื่อฟังเป็นอย่างมาก
