Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 555 คุณไม่กลัวผิดใจกับเขาเหรอ
ลี่จุนซินเห็นวาเทอร์ไม่เพียงแต่ไม่อยากคุยเรื่องเกี่ยวกับความร่วมมือในโครงการนี้เท่านั้น ยังมอมเหล้าเธอแล้วเข้ามาพิงตัวเธออีกต่างหาก เดิมทีที่ข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก
ยังไงก็แค่มาพอเป็นพิธี เพื่อเล่นละครตบตาเท่านั้น ตอนนี้ลี่จุนซินไม่คิดจะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว จึงได้ดึงเจียงหยุนเอ๋อมาเพื่อเตรียมตัวกลับ
ปรากฏว่าลี่จุนซินเพิ่งลุกขึ้น ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรรั้งเอาไว้ ที่แท้ก็ถูกวาเทอร์จับไว้นั่นเอง ลี่จุนซินสะบัดมือวาเทอร์ออกทันที
วาเทอร์เห็นตัวเองถูกสะบัดมือออก ก็ไม่ได้โวยวาย และพูดกับลี่จุนซินด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย :
“อย่าเพิ่งไปสิ คุณหญิงลี่ รีบร้อนทำไมกันล่ะ? ไม่ใช่ต้องการเจรจาเรื่องความร่วมมือทำโครงการหรอกเหรอ ไปเถอะ พวกเราไปคุยกัน แต่ไม่ใช่ที่นี่นะ พวกเราเปลี่ยนที่กันดีกว่า”
“ไปที่ห้องของผมที่โรงแรมเป็นไง?”
พูดจบ วาเทอร์ยังขยิบตาให้ลี่จุนซินเหมือนคิดว่าตัวเองหล่อมากยังไงยังงั้น
ลี่จุนซินเห็นสายตาแบบนั้นแล้วรู้สึกขยะแขยงจนแทบอ้วก แต่ก็อดทนไว้ไม่ได้เข้าไปซัดเขาสักหมัด ทว่า วาเทอร์กลับไม่เลิกตื้อ ยังคงเอ่ยพูดกับลี่จุนซินว่า :
“หรือว่าพวกคุณไม่ต้องการโครงการนี้แล้ว? ประธานลี่ของพวกคุณไม่ต้องการเงินก้อนนี้แล้วหรือไง? ขอแค่คุณไปกับผม ผมจะยกโครงการนี้ให้กับพวกคุณ คุณว่าไง?”
ลี่จุนซินเห็นวาเทอร์หน้าด้านขนาดนี้ ก็รู้สึกเหลืออดเหลือทนแล้ว จึงยกเท้าขึ้น แล้วเตะเข้าไปที่เป้าของวาเทอร์ตรง ๆ วาเทอร์เอามือกุมเป้าตัวเองเอาไว้ เจ็บปวดจนตัวง้อ เหงื่อตกเลยทีเดียว
วาเทอร์เห็นท่าทางลี่จุนซินพูดดี ๆ ไม่ฟังต้องให้ใช้ไม้แข็ง แถมตัวเองยังถูกเตะเป้าอีกต่างหาก จึงตะโกนเรียกบอดี้การ์ดและผู้ช่วยของตัวเองด้วยความโมโห
ลี่จุนซินเห็นวาเทอร์เรียกคนเข้ามา ก็ดึงเจียงหยุนเอ๋อวิ่งหนี
“หยุนเอ๋อ เธอท้องโตคงไม่สะดวกนัก เอาแบบนี้ พวกเราแยกกันไปคนละทาง เธอไปก่อน ส่วนฉันจะล่อวาเทอร์เอง เธอรีบไปโทรศัพท์หาจุนถิง”
ลี่จุนซินพูดกับเจียงหยุนเอ๋อพลางผลักเจียงหยุนเอ๋อไปตรงทางออก
“พี่คะ! พี่ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ” เจียงหยุนเอ๋อพูดกับลี่จุนซินด้วยสีหน้าเป็นกังวล
เจียงหยุนเอ๋อสวมหมวก เพื่อพรางตัว แล้วไปซ่อนตัวอยู่ในมุมที่ไม่มีคน เมื่อเห็นลี่จุนซินล่อคนของวาเทอร์ไปทางอื่นแล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาลี่จุนถิง
“จุนถิง นายรีบมาหน่อย!”
ลี่จุนถิงได้ยินเจียงหยุนเอ๋อร้องโวยวายด้วยความตื่นตระหนก ก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความร้อนรน คิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเจียงหยุนเอ๋อ
“หยุนเอ๋อ ใจเย็น ๆ นะ สงบสติก่อน เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“จุนถิง! วาเทอร์มันลวนลามพี่ พี่เลยโกรธจนเตะเป้ามันไปหนึ่งที มันเลยโมโห แล้วเรียกคนให้มาจับตัวพวกเรา เพื่อปกป้องฉัน พี่เลยหลอกล่อพวกมันไปอีกทาง นายรีบมาช่วยพี่เร็ว ๆ เข้า”
“โอเค เธอใจเย็น ๆ นะ หาที่ที่ปลอดภัยรอฉันอยู่ที่นั่น”
หลังจากลี่จุนถิงวางสายไป ก็รีบพาชิงโม่มายังแม่น้ำเซนทันที
ลี่จุนซินวิ่งวนรอบคลับแห่งนี้ไปหลายรอบ เพื่อหลบหนีจากคนของวาเทอร์ แต่พวกนั้นก็ยังตามติดเธอตลอด
ลี่จุนซินรีบร้อนจนไม่รู้จะไปทางไหนดี เลยขึ้นลิฟต์ไป
ตึกชั้นบนของแม่น้ำเซนเป็นห้องพักของโรงแรมทั้งหมด เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ลูกค้า ลักษณะของห้องด้านบนกับด้านล่างไม่ต่างกัน แต่ละห้องอยู่ห่างกันมาก และทางซับซ้อนอ้อมไปมามากด้วย
ลี่จุนซินวิ่งวนไปวนมา จนในที่สุด ก็ไม่มีที่ให้หลบอีกแล้ว จึงได้แต่วิ่งเข้าไปในห้องที่ไม่ได้ปิดประตูเอาไว้ห้องหนึ่งที่อยู่ใกล้สุดในขณะนั้น
ลี่จุนซินเข้าไปแล้วก็ค่อย ๆ ปิดประตูลงอย่างระมัดระวัง เมื่อหันไปมองพบว่าในห้องมีผู้ชายอยู่คนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นเปลือยกายท่อนบนกำลังถอดเสื้อผ้าออกเพื่อจะไปอาบน้ำ
ลี่จุนซินตกใจ จนร้อง “ว้าย” ออกมา เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองส่งเสียงร้อง ก็รีบเอามือปิดปากตัวเองทันที
ผู้ชายได้ยินเสียงร้อง ก็ตกใจ หันกลับไปมอง ก็เห็นมีผู้หญิงสวยคนหนึ่งกำลังเอามือปิดปากแล้วมองตัวเองด้วยท่าทางตื่นตระหนกตกใจ
ผู้ชายคนนี้เห็นลี่จุนซินวิ่งจนเหงื่อแตกเต็มหน้า เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ยับยู่ยี่ ดูไม่มีเสน่ห์เลยสักนิด แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่สวยงามของลี่จุนซิน ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ดูสวยงามแปลกตาไปอีกแบบหนึ่ง
ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่เคยเห็นผู้หญิงที่เหนื่อยจนโทรมแต่ยังมีเสน่ห์ขนาดนี้มาก่อน จึงได้แต่จ้องมองลี่จุนซินอยู่อย่างนั้นตั้งแต่หันตัวมา
ลี่จุนซินเห็นผู้ชายที่ท่อนบนเปลือยเปล่าคนนั้นจ้องตัวเองอยู่ตลอด ก็หน้าแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่ว่า เธอยังคงมีสติอยู่นิดหนึ่ง เลยเดินเข้าไป แล้วพูดกับผู้ชายคนนั้นด้วยเสียงเบา ๆ ว่า :
“Sorry ขอโทษด้วยนะคะ”
ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เธอ แล้วพูดว่า : “สวัสดีครับ มีอะไรที่ผมสามารถช่วยคุณได้ไหมครับ?”
ลี่จุนซินโบกมือไปมาแล้วพูดกับเขาด้วยเสียงที่เบามาก :
“ขอโทษด้วยค่ะ ด้านนอกมีคนตามฉันมา เมื่อครู่นี้เขาลวนลามฉันเลยถูกฉันเตะเป้าไปหนึ่งที ฉัน……จากนั้นเขาก็เรียกคนให้มาจับฉัน”
ผู้ชายคนนี้พยักหน้า แล้วแสดงท่าทีว่าให้ลี่จุนซินอยู่ที่นี่ต่อได้
ลี่จุนซินเห็นผู้ชายคนนี้ยังจ้องตัวเองอยู่ เหมือนเขาจะลืมไปว่าตัวเองกำลังเปลือยท่อนบนอยู่ เลยอดไม่ได้ที่ยิ้มให้เขาด้วยท่าทีอึดอัดใจ เธอชี้ไปที่ท่อนบนของเขาแล้วพูดว่า :
“คุณคะ ท่อนบนของคุณยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้านะคะ”
“โอ้ว! ขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ ขายหน้าแย่เลย”
ผู้ชายคนนี้ยิ้มให้กับลี่จุนซินเล็กน้อย แล้วหันตัวเดินไปยังจุดที่ไม่มีใครจากนั้นหยิบเสื้อออกมาใส่แล้วเดินกลับมา ไม่มีท่าทางเขินอายเลยสักนิด
ลี่จุนซินเห็นท่าทางของผู้ชายคนนี้ ในใจก็คิดว่าผู้ชายต่างชาตินี่หน้าหนากันขนาดนี้เลยเหรอ เปลือยกายท่อนบนอยู่ต่อหน้าผู้หญิงแปลกหน้าก็ไม่รู้สึกเคอะเขินเลยสักนิด?
หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก็หันกลับมา แล้วยิ้มให้กับลี่จุนซินพลางเอ่ยพูดว่า :
“คุณนั่งก่อนก็ได้ครับ ดื่มชาสักแก้ว”
หลังจากที่ลี่จุนซินได้ยินประโยคนี้ ก็พูดกับเขาอย่างตะกุกตะกักว่า : “ฉัน……รอให้คนพวกนั้นไปแล้วเดี๋ยวฉันก็ออกไปค่ะ ไม่ต้องนั่งหรอก”
ชายหนุ่มเมื่อได้ยินลี่จุนซินปฏิเสธตัวเองอย่างอ้อม ๆ ก็ยิ้มออกมา แล้วยกแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะมาดื่มไปหนึ่งอึก จากนั้นก็คอยมองลี่จุนซินอยู่เป็นระยะ ๆ
ตอนนี้ลี่จุนซินยังคงตื่นตระหนกอยู่มาก เธอคอยฟังเสียงเคลื่อนไหวด้านนอกด้วยความระมัดระวัง วาเทอร์ยังคงเดินไปเดินมาอยู่ด้านนอก
“คนที่ตามจับคุณด้านนอกนั่นเป็นลูกค้าของคุณเหรอครับ?”
จู่ ๆ ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ก็ถามออกมา จนทำให้ลี่จุนซินตกใจ ลี่จุนซินตกใจจนตัวสั่น สายตายังคงจ้องมองไปที่ประตูตลอด ไม่ได้หันหน้ากลับมา เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น
ชายหนุ่มเห็นลี่จุนซินท่าทางตื่นตระหนกมาก ก็ยิ้มออกมา แล้วลุกขึ้น มาดึงลี่จุนซินให้ไปนั่งที่โซฟา
“คุณวางใจเถอะครับ ที่นี่ปลอดภัยมาก คุณไม่ต้องตื่นตระหนกไปหรอก”
ลี่จุนซินเห็นเขาปลอบตัวเอง ก็ยิ้มให้เขาเล็กน้อยอย่างมีมารยาท
“คุณไม่กลัวผิดใจกับเขาเหรอ?” ชายหนุ่มพูดพลางยื่นชาไปให้ลี่จุนซิน
ลี่จุนซินพยักหน้า แล้วด้วยออกมาด้วยความโกรธแค้น
“คนคนนี้พฤติกรรมแย่มาก ถึงกับกล้าลวนลามคุกคามฉัน ต่อให้ต้องผิดใจกับเขาก็ไม่มีอะไรต้องกลัว”
ชายหนุ่มยิ้มแล้วพยักหน้า เขาเห็นเสื้อผ้าของลี่จุนซินยับยู่ยี่ เลยหยิบเสื้อคลุมจากกระเป๋าเดินทางของตัวเองออกมาหนึ่งตัว แล้วยื่นให้ลี่จุนซิน
“ผมเห็นเสื้อคลุมของคุณสกปรกแล้ว ถ้าไม่ถือสาก็เอาไปเปลี่ยนก่อนนะครับ”
“ไม่ค่อยดีมั้งคะ?” ลี่จุนซินถามด้วยความลังเล
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
ลี่จุนซินก้มหน้า แล้วรับเสื้อมา ขณะที่กำลังจะเอ่ยขอบคุณเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
