Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 62 ชายหญิงโสดอยู่กันสองต่อสอง

บทที่62 ชายหญิงโสดอยู่กันสองต่อสอง

เจียงหยุนเอ๋อยอมเดินตามหลัง ลี่จุนถิงอย่างอธิบายไม่ถูก และไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพาเธอไปเยี่ยมห้องของเขา

นี่มันเป็นเรื่อง … ชายหญิงโสดอยู่กันสองต่อสอง เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าการเดินตามเขาขึ้นไปแบบนี้มันไม่ดี คิดไปคิดมา เจียงหยุนเอ๋อก็พยายามดิ้นรนด้วยเหตุผลสุดท้าย “ฉัน … ฉันต้องการพักผ่อนแล้ว”

ลี่จุนถิงหันไปมองเธอ เพราะเขาดื่มแอลกอฮอล์มาก ดวงตาของเขาแดงนิดๆ และน้ำเสียงของเขาก็ดูยั่วยวนเล็กน้อย “ห้องของผมไม่เคยมีใครเข้าไปดูมาก่อนเลยนะครับ คุณไม่คิดอยากเห็นจริงๆหรือครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลักเหตุผลสุดท้ายของ เจียงหยุนเอ๋อก็พังทลายลงเช่นกัน และเดินตาม ลี่จุนถิงเข้าไปในห้องอย่างลังเล

หลังจากเข้ามาในห้อง ลี่จุนถิงลาก เจียงหยุนเอ๋อไปที่หน้าเตียงทันที เจียงหยุนเอ๋อเดินตามเขาไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว และเมื่อเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ คนทั้งคนก็ล้มลงบนเตียงแล้ว และถูก ลี่จุนถิงทับภายใต้ร่างของเขา

“คุณ … คุณกำลังทำอะไร … ” เจียงหยุนเอ๋อหน้าแดงก่ำ มือทั้งสองข้างวางอยู่บนหน้าอกของลี่จุนถิง รู้สึกกลัวที่จะมองไปที่ดวงตาของลี่จุนถิง

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ แต่ในสายตาของลี่จุนถิงกลับรู้สึกว่า เจียงหยุนเอ๋อในขณะนี้น่าดึงดูดยิ่งนัก

“หยุนเอ๋อ” ลี่จุนถิงโน้มตัวไปที่ข้างหูของเจียงหยุนเอ๋อและตะโกนเบาๆ จมูกอุ่นๆสัมผัสใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย และทันใดนั้นแรงกระตุ้นที่น่ากลัวก็ผุดขึ้นมา

ในขณะนั้น สติทั้งหมดของเจียงหยุนเอ๋อดูเหมือนจะหายไปหมด เธอยื่นมือออกไปเพื่อโอบคอของลี่จุนถิง และใบหน้าของเธอก็ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ

ในขณะที่ถูกริมฝีปากของเจียงหยุนเอ๋อ ปิดผนึก ลี่จุนถิงก็ตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่า เจียงหยุนเอ๋อหลังจากเมาจะรุกแบบนี้ เขาก็รีบสอดเข้าไปทักทายริมฝีปากของ เจียงหยุนเอ๋อแล้วเริ่มการปล้นอย่างบ้าคลั่งในปากของเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายของเจียงหยุนเอ๋อก็อ่อนยวบอย่างสิ้นเชิง ใช้เพียงสัญชาตญาณของตนเองในการตอบสนอง

การตอบสนองนั้นเป็นกำลังใจให้กับลี่จุนถิงอย่างไม่ต้องสงสัย มือข้างหนึ่งก็ล้วงเข้าไปเสื้อผ้าของเจียงหยุนเอ๋อแล้วสัมผัสไปทั่ว

“อืม … ร้อนจัง … ” ร่างกายของเจียงหยุนเอ๋อเริ่มร้อนขึ้น และเธอก็บ่นออกมาโดยไม่รู้ตัว

ลี่จุนถิงขยับใบหน้าออกไปเล็กน้อย จ้องมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อสักพัก แล้วพูดเบาๆว่า “งั้นผมช่วยคุณถอดออกดีไหม”

เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้ตอบอะไร สมองของเธอสับสนไปหมดลี่จุนถิงก็ถือซะว่าเธอตกลง แล้วเริ่มลงมือถอดเสื้อผ้าของเธอ จากนั้นก็ถอดของตัวเองด้วย ทั้งสองปฏิบัติต่อกันด้วยความจริงใจอย่างรวดเร็ว

เมื่อไม่มีเสื้อผ้ามาบดบัง ทั้งสองคนจึงบดเบียดเข้าหากันมากขึ้น ลี่จุนถิงยื่นมือออกไปแยกขาของเจียงหยุนเอ๋อออกจากกัน แล้วค่อยๆดันเข้าไป

ในตอนแรกเจียงหยุนเอ๋อยังปฏิเสธอยู่บ้าง แต่ลี่จุนถิงกลับดูเหมือนจะมีความอดทนเป็นพิเศษ และในที่สุดก็เข้าในเธอสำเร็จ

“อ๊ะ… ” เนื่องจากห่างหายเรื่องรักๆใคร่ๆมานาน เจียงหยุนเอ๋อจึงร้องออกด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่นาน ความสุขก็ค่อยๆแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจของเธอ แล้วเธอจึงกระซิบเบาๆ

ภายใต้การโจมตีอย่างรุนแรงของลี่จุนถิง ร่างกายของ เจียงหยุนเอ๋อสุดท้ายก็อยู่ได้ไม่นาน แล้วเธอก็หมดสติไป

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เจียงหยุนเอ๋อมองสภาพแวดล้อมรอบตัวด้วยความสับสน และเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหน

เธอแค่อยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่พบว่าร่างกายของเธอเจ็บไปหมด ความทรงจำเมื่อคืนได้ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ เธอรีบเปิดผ้าห่ม ก็มองเห็นร่องรอยบนร่างกายก่อนที่จะทำใจในที่สุด ที่แท้ … เรื่องทั้งหมดที่เกิดเมื่อคืนนี้ไม่ใช่ความฝัน

บนเตียง และบนพื้น เต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่ทิ้งไว้เรี่ยราดของทั้งสองคน เห็นชุดชั้นในของตนเองทิ้งไว้ข้างๆ ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

คุณพระช่วย เธอทำอะไรลงไปเนี่ย ไม่มีหน้าไปพบปะใครแล้ว เจียงหยุนเอ๋อเอาผ้าห่มคลุมหน้าที่แดงของตนเองไว้ ไม่รู้ว่าต่อไปจะเผชิญหน้ากับลี่จุนถิงอย่างไร

ลี่จุนถิงในตอนนี้สวมใส่ชุดนอน ยืนอยู่ที่ลานชั้นล่าง พร้อมไวน์แดงหนึ่งแก้วในมือ

เขาในเวลานี้อารมณ์ดีมาก สายตาของเขามองไปที่แก้วไวน์ แล้วเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าบางครั้งไวน์ก็เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ

ตอนที่เขากำลังจะไปอาบน้ำ ลี่จุนถิงก็เห็นรอยดูดตามตัวเขา เมื่อนึกถึงฉากนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอีกครั้ง

ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีด้านที่เป็นฝ่ายรุกแบบนี้ มันทำให้อดไม่ได้ที่จะ

ลี่จุนถิงหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา จิบหนึ่งที่ แล้วหวนนึกถึงเรื่องนี้ก็ขมวดคิ้วเบาๆ ต่อไปหากเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้อยู่ข้างกายเขา จะปล่อยให้เธอสัมผัสเครื่องดื่มมึนเมาไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเธอเมาแล้วไปวุ่นวายต่อหน้าคนอื่นแบบนี้มันคงไม่ดีแน่

คืนนั้น เมื่อลี่จุนถิงกลับมาถึงห้อง เจียงหยุนเอ๋อก็ยังคงคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรดี

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่นอกประตู เธอก็ตื่นตระหนก รีบนอนลงแล้วคลุมด้วยผ้าห่ม แสร้งทำเป็นว่ายังหลับอยู่

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ความรู้สึกของเจียงหยุนเอ๋อก็เริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ ลี่จุนถิงเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอเบาๆ เกือบจะทำให้แผนของเธอพัง

อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้วลี่จุนถิงก็ไม่ได้อยู่ต่อ เจียงหยุนเอ๋อฟังเสียงฝีเท้าของเขาที่ค่อยๆเดินออกไป ก็รู้สึกโล่งอกโล่งใจ

เธอเขย่งตัวไปอาบน้ำ แล้วในช่วงกลางดึกนอนพลิกไปพลิกมาเป็นเวลานานและหลับไปในที่สุด

วันรุ่งขึ้น เมื่อ เจียงหยุนเอ๋อลงไปข้างล่าง เสี่ยวถวนจื่อ ก็วิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้น และยื่นโทรศัพท์มือถือมาไว้ตรงหน้าเธอ “แม่ครับดูสิ เมื่อวานผมเล่นเกมตลอดในช่วงบ่าย ผมได้เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศระดับมณฑลแล้ว

เจียงหยุนเอ๋อตกตะลึง ไม่รู้ว่าทำไม เสี่ยวถวนจื่อถึงได้เข้าร่วมการแข่งขันอื่นอีก เธอจึงถาม “หือ ก่อนหน้านี้ลูกเพิ่งเข้าร่วมการแข่งขันไปไม่ใช่หรือ ทำไมแม่ถึงไม่รู้เรื่องเข้าร่วมการแข่งขันอื่นของลูกเลย”

นี่เป็นการแข่งขันออนไลน์ เพียงแค่เล่นผ่านโทรศัพท์มือถือได้ก็พอ” เสี่ยวถวนจื่ออธิบายอย่างใจเย็น

“เอ๋อ มันเป็นแบบนี้นี่เอง” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า แต่ยังคงไม่วางใจแล้วถาม “การแข่งขันนี้เป็นประเภทใด เป็นเกมปกติหรือไม่ ถวนจื่อ ลูกยังเด็กอยู่ อย่าให้ตนเองถูกหลอก”

เสี่ยวถวนจื่อตบหน้าอกของตนเองอย่างมั่นใจ ในดวงตาของเขาก็มีภูมิใจเล็กน้อย “ไม่ต้องกังวลนะแม่ ก่อนหน้านี้ผมเคยถามพ่อแล้ว ผมลงทะเบียนหลังจากที่พ่อตกลงแล้วครับ”

ได้ยินเสี่ยวถวนจื่อพูดถึงลี่จุนถิง ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อปรากฏร่องรอยของความไม่สบายใจ เธอไม่รู้จริงๆว่าตอนนั้นเธอทำเรื่องไร้สาระได้อย่างไร

“แม่ครับ ทำไมแม่ถึงเหม่อลอย” เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของ เจียงหยุนเอ๋อ เสี่ยวถวนจื่อก็ทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ รู้สึกว่าคนข้างหน้าไม่ได้ตั้งใจฟังเขา

เจียงหยุนเอ๋อกลับมามีสติทันที แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นถวนจื่อก็สู้ๆนะครับ รอให้ลูกเข้ารอบชิงชนะเลิศ แม่จะไปกับลูกด้วย โอเคไหม”

“แน่นอนสิครับ” เสี่ยวถวนจื่อพยักหน้าอย่างแรง “พ่อก็ตกลงว่าจะไปกับผมด้วย ถึงตอนนั้นพ่อกับแม่ก็ไปเป็นเพื่อนกับผม”

เสี่ยวถวนจื่อจมอยู่ในความสุขของตนเอง และอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นเต้น