Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 651 ใช่คุณจริงๆ เหรอ
เมื่อลี่จุนถิงได้ยินเฟิงจิงเป่ยพูด ในหัวก็มีภาพตอนที่อยู่ในโรงงานของทวีปแอฟริกาที่มีไอ้หนวดคอยช่วยพวกเขา
“คุณคือไอ้หนวดคนนั้นเหรอ？” ลี่จุนถิงหรี่ตาลง ก่อนจะมองเฟิงจิงเป่ยด้วยความสงสัย
เฟิงจิงเป่ยยิ้มพลางพยักหน้า
“คุณเป็นใครกันแน่？ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้？” ลี่จุนถิงถามอีก
“ประธานลี่ แนะนำตัวสักหน่อยแล้วกัน ฉันชื่อเฟิงจิงเป่ย จริงๆ ฉันเป็นตำรวจสืบสวนสอบสวนนานาชาติ ครั้งก่อนที่โรงงานนั่นฉันแฝงตัวเข้าไป ตอนนี้ก็เช่นกัน”
ลี่จุนถิงสงสัยเป็นอย่างมาก “คุณเป็นตำรวจสืบสวนสอบสวนนานาชาตินี่เอง งั้นครั้งนี้คุณเองก็มาเพื่อเก็บหลักฐาน จากนั้นก็ช่วยหยุนเอ๋อไปด้วยงั้นเหรอ？”
“ใช่แล้ว แบบนั้นแหละ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาคุยกันนะ ตอนนี้อาเธอร์หนีไปแล้ว พวกเรารีบตามคุณเจียงไปเถอะ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหนีไปทางลับ แต่ว่าอาเธอร์นั้นกัดไม่ปล่อย ฉันกังวลว่าเขาจะมีวิธีอื่นๆ อีก”
ลี่จุนถิงพยักหน้า จากนั้นก็ตามพวกเฟิงจิงเป่ยไป เมื่อออกมาจากทางลับ ก็ตามทางที่พวกดอกเตอร์คูลี่จากไป
พวกดอกเตอร์คูลี่นั้นเยอะมาก อีกอย่างยังมีลูกที่อยู่ในตู้อบแล้วก็เจียงหยุนเอ๋อที่อยู่บนเตียง ทางลับเองก็ไม่ได้กว้างอะไรมาก ถ้าเดินเรียงหน้ากระดานก็สามารถเดินได้สามคน พวกเขายังต้องมองหน้ามองหลัง ก่อนจะมองว่าด้านหน้าด้านหลังมีศัตรูหรือเปล่า
อีกอย่าง ยังเกี่ยวกับขนาดอีกด้วย เพราะต้องเข็นรถและอุปกรณ์ต่างๆ มากมาย ดังนั้นเลยเดินทางไปได้ช้าสักหน่อย
เมื่อเดินไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็มีหมอพบว่ามีเลือดออกมาจากตรงผ้าห่มบริเวณท้องของเจียงหยุนเอ๋อ เลยรีบเรียกดอกเตอร์คูลี่เอาไว้
“ดอกเตอร์คูลี่ เส้นที่เย็บเอาไว้ให้คุณเจียงเหมือนจะขาดแล้ว”
มีคนหลายคนรีบหยุดเดิน
ดอกเตอร์คูลี่รีบเย็บเพื่อห้ามเลือดให้เธอ ถึงแม้ว่ายาชาจะยังไม่หมดฤทธิ์ แต่เกรงว่าเดี๋ยวเจียงหยุนเอ๋อฟื้นขึ้นมา แล้วจะเจ็บปวด ดังนั้นเลยฉีดยาให้เจียงหยุนเอ๋ออีกเข็ม
ยังดีที่เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้เลือดออกมาก ดอกเตอร์คูลี่เลยหยุดเลือดได้อย่างรวดเร็ว และจัดการอย่างง่ายๆ ก่อนจะเดินทางต่อไป
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เสียเวลามาก แต่ว่าในสถานการณ์แบบนี้ การเสียเวลาเพียงหนึ่งนาที ก็อันตรายมากขึ้น
ลี่จุนถิงกับพวกเฟิงจิงเป่ยวิ่งเร็วมาก เพียงไม่เท่าไหร่ ก็ตามพวกดอกเตอร์คูลี่ไปได้
เมื่อพวกดอกเตอร์คูลี่มาอยู่ในสายตาของพวกลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา เพราะว่ายาชายังไม่หมดฤทธิ์ ดังนั้นหลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อฟื้นขึ้นมาเลยไม่รู้สึกเจ็บปวดมากเท่าไหร่ แต่ว่าก็ยังฟื้นมาอย่างมีสติดี
ตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อเองก็ดูแลสุขภาพของตัวเองดี เมื่อลืมตาขึ้นมาเลยพยายามจะหาดอกเตอร์คูลี่
“ดอกเตอร์คูลี่ ลูกเป็นอย่างไรบ้าง？”
“ลูกแข็งแรงมาก คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ หลังจากที่ยาชาหมดฤทธิ์ไปแล้ว คุณก็สามารถใช้ชีวิตปกติได้แล้ว แต่ตอนนี้ยังต้องเข็นคุณไปก่อนน่ะ”
“โอเค ดอกเตอร์คูลี่ คุณเหนื่อยมากแล้วล่ะ ถ้าครั้งนี้ไม่มีคุณ ฉันอาจจะตายที่นี่เลยก็ได้” เจียงหยุนเอ๋อซึ้งกับการช่วยเหลือของพวกดอกเตอร์คูลี่เป็นอย่างมาก
“โอเค ไม่ต้องพูดอะไรตามน้ำแบบนั้นหรอก ถ้าเกิดรู้สึกขอบคุณฉันจริง หลังจากออกไปแล้วช่วยลงทุนกับห้องทดลองให้หน่อย ฉันจะยิ่งรู้สึกขอบคุณมากกว่าเดิมเสียอีก” ดอกเตอร์คูลี่พูดหยอกล้อ
“โอเค ตามนั้น หลังจากออกไปได้อย่างปลอดภัยแล้วฉันจะลงทุนให้คุณนะ”
ตอนที่ทั้งสองคนพูด พวกเฟิงจิงเป่ยกับลี่จุนถิงเองก็ตามมา เมื่อลี่จุนถิงเห็นเจียงหยุนเอ๋อ ก็เดินนำเฟิงจิงเป่ยขึ้นไป ก่อนจะไปอยู่ข้างเตียงเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะจับมือของเจียงหยุนเอ๋อแน่น
ถึงแม้ว่าลี่จุนถิงที่อยู่ตรงหน้านั้นจะศัลยกรรมไปเท่าไหร่ แต่มือที่อบอุ่นนั้น ทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคย
เจียงหยุนเอ๋อตัวสั่น พลางมองคนที่อยู่ด้านหน้าตัวเอง จากนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็ตาแดง ก่อนจะพูดออกมาคำหนึ่ง
“จุนถิง”
“หยุนเอ๋อ ฉันเอง” ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น
“นั่นใช่คุณจริงๆ เหรอ จุนถิง？” เจียงหยุนเอ๋อได้ยินเสียงของลี่จุนถิง จากนั้นก็น้ำตาไหลออกมา
“ฉันจริงๆ ฉันมาช่วยคุณแล้ว” ลี่จุนถิงเช็ดน้ำตาให้เจียงหยุนเอ๋อ
“จุนถิง คุณมาช่วยฉันแล้วจริงๆ สุดท้ายฉันก็รอคุณจนได้ ฟ้าได้ยินเสียงขอร้องของฉันใช่ไหม ดังนั้นเลยส่งคุณมาอยู่ข้างกายฉัน”
“จุนถิง จุนถิง ลูก ลูกฉันคลอดแล้ว ลูก ลูกของพวกเราอยู่ที่ไหนเหรอ？”
เจียงหยุนเอ๋อร้องไห้ขี้มูกโป่ง ก่อนจะพูดติดขัดๆ
ลี่จุนถิงเงยหน้ามอง ตู้อบที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ก็ยิ้มให้เจียงหยุนเอ๋ออย่างอ่อนโยนมากกว่าเดิม
“ฉันเห็นแล้ว เธอแข็งแรงมากเลย ไม่ต้องเป็นห่วง สิ่งที่คุณต้องทำในตอนนี้คือพักผ่อนให้เพียงพอ ฉันมาแล้ว เดี๋ยวจะพาคุณกับลูกออกไปอย่างปลอดภัย”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า พลางมองลี่จุนถิงที่อยู่ด้านหน้า ก็รู้สึกปลอดภัยเป็นอย่างมาก จากนั้นก็นอนสลบไป
ก่อนหน้านี้เจียงหยุนเอ๋อใช้แรงคลอดลูกเป็นอย่างมาก อีกอย่างก่อนหน้านี้ได้แต่เจาะเลือด ถึงแม้ว่าร่างกายจะได้ใช้ยาและอาหารในการบำรุง แต่ก็ยังอ่อนแออยู่ดี ดังนั้นเธอเลยฟื้นขึ้นมาสักพัก หลังจากที่เห็นลี่จุนถิง ความตึงเครียดของเธอก็หายไป ดังนั้นผ่านไปไม่นาน เธอเลยนอนไปอีกครั้ง
เมื่อลี่จุนถิงไปอยู่ด้านข้างเจียงหยุนเอ๋อ ดอกเตอร์คูลี่ก็มองลี่จุนถิงด้วยความระแวงมาก ตอนที่เขาเพิ่งปรี่เข้าไปหาเจียงหยุนเอ๋อ ดอกเตอร์คูลี่ก็อยากจะไปขวางลี่จุนถิง แต่ว่ากลับถูกเฟิงจิงเป่ยที่อยู่ด้านหลังดึงเอาไว้
ดอกเตอร์คูลี่หันหัวไป ก็เห็นเฟิงจิงเป่ยส่ายหัวให้เขา
เมื่อเขาเห็นเจียงหยุนเอ๋อร้องไห้ให้ลี่จุนถิง ก็ตกใจเป็นอย่างมาก จากนั้นก็มองเฟิงจิงเป่ยด้วยความสงสัย แต่เฟิงจิงเป่ยเองก็ยิ้มให้เขา จากนั้นก็เข็นของของพวกเขาไปด้านหน้า
“คุณเป็นใครเหรอ？” ดอกเตอร์คูลี่เห็นเจียงหยุนเอ๋อสลบไปอีกครั้ง จากนั้นก็ถามลี่จุนถิงอย่างรีบร้อน
“ดอกเตอร์คูลี่ สวัสดี ฉันเป็นสามีของหยุนเอ๋อชื่อลี่จุนถิง คนที่ควบคุมห้องผ่าตัดคือคนของฉัน ขอบคุณที่ดูแลภรรยาของฉันอย่างดี เรื่องที่คลอดในวันนี้ ก็ต้องขอบคุณที่คุณช่วยเอาไว้อย่างสุดความสามารถ”
ดอกเตอร์คูลี่ได้ยินว่าเป็นสามีของเจียงหยุนเอ๋อ ก็วางใจลงได้
“คุณลี่ คุณพูดเกินไปแล้ว พวกเราต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ ถ้าเกิดไม่มีพวกคุณที่ห้องผ่าตัดเมื่อครู่ การผ่าตัดคงจะไม่ราบรื่นขนาดนั้น”
“คุณลี่ คุณกล้าหาญจริงๆ เลย คุณรู้ไหมว่าที่นี่คืออะไรถึงได้กล้าเข้ามาในนี้”
ลี่จุนถิงไม่ได้สนใจคำพูดของเขา “ดอกเตอร์คูลี่ หยุนเอ๋อกับลูกเป็นอย่างไรบ้าง？มีปัญหาอะไรหรือเปล่า？”
“คุณลี่ คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องพวกนี้หรอก คุณเจียงแค่ใช้แรงมากเกินไปก็เท่านั้นเอง ดังนั้นตอนนี้ใช้แรงหมดแล้ว ร่างกายเลยอ่อนแอไปหน่อย ลูกเองก็เกิดก่อนกำหนด ดังนั้นเลยอ่อนแอไปบ้าง ส่วนปัญหาอื่นๆ ก็ไม่มีอะไรแล้ว อีกอย่าง ที่นี่ยังมีทีมแพทย์อีก คุณยิ่งไม่ต้องเป็นห่วงเลย”
ลี่จุนถิงพยักหน้า ด้วยความคลายกังวล
