Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 655 ฉันไม่ได้ใส่ใจเอง
ชิงโม่พาคนเหล่านั้นออกไป คนของเฟิงจิงเป่ยทยอยออกจากทางลับของห้องผ่าตัด ก่อนจะไปเจอคนของอาเธอร์กลางทางอีก
ชิงโม่คิดว่าคนของพวกเขาออกไปกันหมดแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าอาเธอร์จะให้คนอยู่ที่นี่ เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดด้วย แล้วจะได้ฆ่าพวกเขาให้หมด
ในแววตาของชิงโม่ก็มีเส้นเลือดนูนขึ้น จนไม่สนใจร่างกายของตัวเอง ก่อนจะเข้าไปต่อยกับคนเหล่านั้นด้วยมือเปล่า พลางมองคนเหล่านั้นหันปืนมาทางตัวเอง โดยไม่เกรงกลัว แถมยังมีแววตาที่น่ากลัว เพื่อข่มขู่คู่ต่อสู้
ตอนแรกคนพวกนั้นถูกอาเธอร์เรียกกลับมา ก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก พวกเขาหาทางจะหลบหนี แต่เมื่อหาไปได้ครึ่งทาง ก็เจอกับชิงโม่ โดยเฉพาะชิงโม่ที่หน้าเคร่งเครียด พวกเขาเลยเกลียดกว่าเดิม
พวกเขาจะสู้เล็กน้อย ก่อนจะปล่อยพวกเขาไปอย่างง่ายดาย แต่คิดไม่ถึงว่าชิงโม่เข้ามาทำร้ายพวกเขาเลย ความไม่พอใจของพวกเขาเลยมากขึ้น จนเข้าไปต่อสู้กับพวกชิงโม่อย่างจริงจัง
ถ้าเกิดชิงโม่รู้ความคิดของอีกฝ่าย คงจะเสียดายเป็นอย่างมาก ตอนแรกที่คิดจะสู้เพียงเล็กน้อย กลับทำให้ต้องเสียเวลาเป็นอย่างมาก
เมื่อสู้ไปได้สักพัก ทั้งสองก็เริ่มนิ่ง แขนซ้ายของชิงโม่จับหัวของอีกฝ่ายเอาไว้ ส่วนอีกมือก็เอาปืนจ่อไปที่ขมับของเขา เหมือนกำลังรอเวลากันทั้งคู่
ชิงโม่รอให้พวกเขายอม คนนั้นก็รอเวลาโจมตีกลับเหมือนกัน
หัวหน้าคนนี้ ตอนแรกอยากจะยอมแพ้ แต่เมื่อคิดว่ามันมาถึงขั้นนี้แล้ว ใจที่อยากจะชนะก็มีมากขึ้น สถานการณ์ตอนนี้ไม่อนุญาตให้เขาก้มหน้า ลูกน้องของเขาที่เห็นว่าก้มหน้าลงแล้วอาจจะดูถูกเขา ดังนั้นเขาเองก็ต้องสู้สุดชีวิต
ในตอนนี้เอง เสียงระเบิดค่อยๆ ดังขึ้นจนในที่สุดก็ได้ยินอย่างชัดเจน คนคนนี้เองก็ลงมือในเวลานี้
ชิงโม่รู้ว่าเขากำลังจะลงมืออย่างรวดเร็ว เลยปล่อยปืนออกจากมือ แล้วรีบเอามือโอบเธอไปอยู่ด้านหลังของเขา เท้านั้นเตะเข้าไปที่เอวของเขาอย่างรวดเร็วมากกว่า เลยบังตัวเขาเอาไว้ด้านหน้า โดยที่ไม่หยิบปืนขึ้นมาอีก
สถานการณ์มันกลับตาลปัตร โดยที่ไม่มีแววจะได้ตอบกลับอะไรแล้ว
พวกชิงโม่จัดการคนเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี ชิงโม่เก็บปืนเข้าไปก่อนจะพาพวกเขาวิ่งไปทางลับนั้นต่อ
อาเธอร์ขับเรือ ก่อนจะพาเจียงหยุนเอ๋อกับดอกเตอร์คูลี่ออกไปทางน้ำ แต่ว่าเกาะนี้ก็ยังระเบิดต่อไปเหมือนเดิม แถมยังอันตรายมากกว่าเดิมเสียด้วย
เฟิงจิงเป่ยเห็นว่าพวกอาเธอร์ออกไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ เลยทำได้เพียงพาลูกน้องกลับไปที่ห้องของทางลับนั้น เมื่อกลับไปที่ห้อง ก็พบว่าคนที่สลบไปนั้นฟื้นขึ้นมาแล้ว
พวกเขารีบพยุงพวกหมอขึ้นมา จากนั้นก็ให้พวกเขาดูแลเด็กๆ แล้วถอยไปที่ที่ปลอดภัย
สิ่งที่พวกเฟิงจิงเป่ยสามารถทำได้ ก็คือการรอให้ลี่จุนถิงแก้ไขปัญหานั้นให้ได้
เฟิงจิงเป่ยพากลุ่มคน เพิ่งจะออกมาจากประตูของห้อง ก็ได้เจอกับชิงโม่ที่ตามมา แต่ว่าเฟิงจิงเป่ยไม่ให้เวลาพวกเขาพูดอะไร เลยพาพวกเขาเหล่านั้นไปในที่ที่ปลอดภัยก่อน
“ตอนนี้ยังไม่ต้องพูดอะไร ไม่ต้องถามอะไร เสียงระเบิดมันใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ตอนนี้มันอันตรายมาก พวกเราไปที่ปลอดภัยก่อน มีปัญหาอะไรค่อยพูด”
ชิงโม่พยักหน้า โดยไม่ได้ตรวจสอบอะไรมาก ก่อนจะตามพวกเฟิงจิงเป่ยไป
เมื่อถึงที่ที่อันตราย ชิงโม่ก็เดินวนหา ก็เห็นเงาของเด็ก แต่ว่ากลับไม่เห็นเจียงหยุนเอ๋อแล้ว เขารีบไปหาเฟิงจิงเป่ยที่กำลังจัดการหมออยู่ ก่อนจะดึงเขาหันมา
“ฉันถามคุณหน่อย คุณนายของพวกเราล่ะ？ทำไมเธอไม่อยู่ที่นี่？มันเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？”
“ขอโทษนะ ฉันลืมสังเกตไป ไม่รู้ถึงแผนของพวกอาเธอร์เลย ดังนั้นเลยตกหลุมพรางไปโดยที่ไม่ระวัง หมอของพวกเราได้แต่อยู่กับเด็ก แต่ว่าคุณเจียง แล้วก็ดอกเตอร์คูลี่ถูกอาเธอร์พาไปแล้ว”
“ฉันเดาว่าอาเธอร์จะไม่ยอมแพ้ เขายังอยากจะใช้เลือดของคุณเจียงเพื่อช่วยคุณหนูเบ็ตตี้”
เฟิงจิงเป่ยพูดกับชิงโม่ด้วยความรู้สึกผิด
ชิงโม่สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที ก่อนจะเคร่งเครียดขึ้น
“ซวยแล้วล่ะ ครั้งนี้ลี่จุนถิงจะต้องไล่ตามจับแน่นอน คุณกับฉันต่างก็รู้ว่าลี่จุนถิงรักเจียงหยุนเอ๋อมากขนาดไหน แถมยังยากที่จะได้เจอเจียงหยุนเอ๋อด้วย อีกอย่างแค่เพียงนิดเดียวก็สามารถพาเจียงหยุนเอ๋อกลับไปได้อย่างปลอดภัยแล้ว”
“ในตอนนี้ เจียงหยุนเอ๋อถูกจับไป ลี่จุนถิงจะต้องบ้าคลั่งอย่างแน่นอน จบแล้วล่ะ ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรต่อไปดี”
ชิงโม่เดินไปเดินมาอย่างไม่รู้จะทำอะไร ในใจก็หนักอึ้งเป็นอย่างมาก
เฟิงจิงเป่ยเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เมื่อได้ยินชิงโม่พูดแบบนั้น ก็รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
“ตอนนี้พวกเราจะรายงานประธานลี่สักหน่อยไหม？ไม่ได้ๆ บอกไม่ได้ ถ้าบอกแล้วเขาจะต้องไม่มีสมาธิมาแก้ไขปัญหาอย่างแน่นอน”
ชิงโม่พูดคนเดียวด้วยความตึงเครียดอยู่ตลอดเวลา พวกเฟิงจิงเป่ยมองชิงโม่ด้วยท่าทีตึงเครียด แล้วก็เริ่มเครียดขึ้นมาตามเขาไปด้วย
พวกชิงโม่กำลังลังเล ลี่จุนถิงยังอยู่ที่ระบบห้องควบคุม ก่อนจะแก้ไขปัญหาไม่หยุดสักที
เพราะว่าฐานทัพนั้นระเบิดไปครึ่งหนึ่งแล้ว อีกไม่นานจะมาถึงห้องควบคุมแล้ว ลี่จุนถิงเครียดมากในตอนนี้ จนหน้าผากเหงื่อแตกหมดแล้ว ลี่จุนถิงเอามือไปเช็ดไม่ได้เลย ทำได้เพียงปล่อยให้มันไหลลงมา ตอนนี้ มันไหลลงไปที่พื้นเป็นหยดๆ แล้ว
แต่เสื้อผ้าติดตัวของลี่จุนถิง เองก็ถูกเหงื่อทำให้เห็นเรือนร่างของเขาแล้ว มันรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก
แต่ว่าเพื่อเจียงหยุนเอ๋อ มือก็ยังรีบพิมพ์อยู่บนแป้นพิมพ์
ระเบิดนั้นมันเริ่มมาอยู่ตรงหน้าของลี่จุนถิงแล้ว ในเวลาคับขัน ลี่จุนถิงแก้ไขปัญหาได้แล้ว จนหยุดระเบิดได้
ลี่จุนถิงหายใจเฮือกออกมาทันที เมื่อถอนหายใจออก ก็อ่อนตัวนั่งลงกับพื้น ลี่จุนถิงหายใจแรง ในหัวมีแต่ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ เขารีบปีนขึ้นมา แต่ว่าตอนที่ลุกขึ้นมานั้น เพราะเร็วเกินไปเลยเหมือนจะเป็นลม ลี่จุนถิงรีบพิงกำแพง สักพัก ก็วิ่งกลับไปทางทางลับทางนั้น เตรียมจะกลับไปรายงานกับพวกเจียงหยุนเอ๋อ จากนั้นก็สามารถออกจากที่แย่ๆ นี้ได้แล้ว
ทางชิงโม่นี้ตึงเครียดเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินเสียงระเบิดหยุดลง เลยอึ้งไป ก่อนจะเริ่มส่งเสียงร้องกัน แต่ว่าในใจของชิงโม่กลับเครียดเป็นอย่างมาก
เขากำลังจะติดต่อลี่จุนถิง ก็ได้ยินว่ามีเสียงของลี่จุนถิงผ่านมาทางหูฟัง
“ชิงโม่ ฉันหยดระเบิดได้แล้ว เดี๋ยวฉันกำลังจะไปรวมตัวกับพวกคุณนะ”
ชิงโม่กำลังจะบอกลี่จุนถิงว่าพวกเขาเปลี่ยนที่แล้ว แล้วก็เรื่องที่เจียงหยุนเอ๋อหายตัวไปแล้ว แต่ลี่จุนถิงกลับตัดสายไป ชิงโม่เลยโทรกลับไปหาเขาอีกครั้ง
