Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 69 เจตนาทำให้ลำบาก
บทที่69 เจตนาทำให้ลำบาก
ในตอนเช้า ลี่จุนถิงเพิ่งออกจากห้อง และเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อหาคนรับใช้
“ ถวนจื่อยังเด็กอยู่ ดังนั้นต่อไปให้เตรียมนมหนึ่งแก้วให้เขาทุกเช้าเพื่อเสริมคุณค่าทางโภชนาการของเขา” ลี่จุนถิงกำชับอย่างจริงจัง
คนรับใช้รับทราบโดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็หันกลับไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมให้พร้อม
ในเวลานี้ ทันใดนั้นเองเสียงกระดิ่งประตูใหญ่ของคฤหัสถ์ก็ดังขึ้น ลี่จุนถิงก็ขมวดคิ้ว ก็มีคนรับใช้คนอื่นเดินไปเปิดประตู
มองเห็นเพียงมีสาวสวยคนหนึ่งยืนอยู่นอกประตูนั้น ซึ่งดูแล้วแก่กว่า ลี่จุนถิงไม่มากนัก คนรับใช้จำได้ทันทีว่าเป็นคุณป้าของลี่จุนถิง จึงพูดอย่างรวดเร็วว่า “คุณลี่ เชิญเข้ามาค่ะ”
แม้ว่า ลี่จีถองจะเป็นป้าของลี่จุนถิง แต่เธอก็ไม่ได้แก่กว่า ลี่จุนถิงมากนัก เป็นลูกคนสุดท้องในรุ่นของพ่อของลี่จุนถิง
“ป้าคุณ ทำไมถึงมาที่นี่ได้ครับ” ลี่จุนถิงมองเธอด้วยความประหลาดใจ จึงได้รีบเดินไปหยิบกระเป๋าในมือของเธอ
ลี่จีถองหัวเราะเบาๆ และพูดอย่างไม่พอใจว่า “ทำไม่ คุณไม่อยากต้อนรับป้าเหรอ ถ้างั้นป้ากลับก่อน”
“ป้าคุณครับ ท่านก็รู้ว่าผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ลี่จุนถิงพูดอย่างรวดเร็ว
“โอเค ฉันจะไม่ต่อล้อต่อเถียงคุณอีก ในช่วงนี้ฉันคงต้องมาอาศัยอยู่ในบ้านของคุณสักพัก คุณคงไม่รังเกียจใช่ไหม” ลี่จีถองมองไปที่ลี่จุนถิงและถามอย่างจริงจัง
ลี่จุนถิงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ แม้จะไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆลี่จีถองถึงมาร้องขอเช่นนี้ แต่ในเมื่อลี่จีถองก็เป็นถึงป้าของเขา เขาจึงตอบตกลงไป “ในเมื่อคุณป้าเต็มใจมาอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าเป็นเกียรติของผม ”
ลี่จีถองเหลือบมองเขาด้วยความสนุกสนาน ดูเหมือนจะมองทะลุความคิดของเขา และพูดติดตลกว่า “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ คงหวังว่าฉันจะอยู่ที่นี่ไม่กี่วันใช่ไหม ”
สำหรับคุณป้าคนนี้ของเขา ลี่จุนถิงก็พูดไม่เติมปากว่าชอบหรือเปล่า แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดชัง ดังนั้นจึงหัวเราะตามมารยาท แล้วปฏิเสธคำพูดของลี่จีถอง “เป็นไปได้อย่างไร คุณป้าก็ อย่ามาแกล้งผมเลยครับ”
ในเวลานี้ เจียงหยุนเอ๋อที่เพิ่งตื่นก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่า ลี่จีถองได้มาคฤหัสถ์แล้ว และเดินลงบันไดพร้อมกับหาว ราวกับว่าถือว่าสถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนบ้านของเธอแล้ว
เมื่อเห็น เจียงหยุนเอ๋อปรากฏตัว ลี่จีถองก็เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ และมองไปที่ เจียงหยุนเอ๋ออย่างสังเกต
เจียงหยุนเอ๋อก็พบว่ามีคนมาใหม่ในห้องรับแขกโดยที่เธอไม่รู้เรื่อง และยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย ในตอนนั้นเธอก็ยืนอยู่ที่เดิมด้วยความตระหนกเล็กน้อย
ลี่จุนถิงไม่เคยพูดถึงการมีตัวตนอยู่ของเจียงหยุนเอ๋อ ต่อครอบครัวของเขาเลย ในแง่หนึ่งเขายังไม่ได้แน่ใจเจตนาของ เจียงหยุนเอ๋อ และในทางกลับกันเขาก็กังวลว่าเมื่อคนในครอบครัวรู้จะทำให้เธอลำบาก ไม่คิดเลยว่าครั้งนี้ลี่จีถองจะมาอย่างกะทันหัน และยังบังเอิญเจอเข้ากับเจียงหยุนเอ๋อ
ในขณะที่กำลังตื่นตระหนก ลี่จุนถิงก็ไอเล็กน้อย และพูดกับลี่จีถองว่า “คุณป้าครับ นี่คือ … เพื่อนของผม”
เมื่อได้ยินคำพูดของลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อก็ตกตะลึง จากนั้นในใจก็เศร้าเล็กน้อย
ที่แท้ ในใจของลี่จุนถิงเธอเป็นได้แค่เพื่อนของเขาเท่านั้น ก่อนหน้านี้เธอหลงตัวเองจริงๆ
ลี่จุนถิงสังเกตเห็นท่าทางที่เศร้าใจของเจียงหยุนเอ๋อ แต่ว่าต่อหน้าลี่จีถอง เขาก็ไม่อยากพูดมากนัก หลังจากรับประทานอาหารเช้าด้วยกันแล้วเขาก็ไปทำงาน
“ป้าครับ ผมไปทำงานก่อนนะครับ ป้าก็พักผ่อนในบ้านให้เต็มที่นะครับ รอให้ผมมีเวลา ค่อยคิดว่าคุณป้าอยากไปที่ไหน เดี๋ยวผมจะพาคุณป้าไปครับ” ลี่จุนถิงพูดกับลี่จีถองแบบนี้ก่อนที่จะออกไป
ลี่จีถองเม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม และพยักหน้าให้ลี่จุนถิง แล้วตอบตกลงทันที “ได้สิ งั้นก็รบกวนหลานแล้ว จุนถิงยังอยากจะรบกวนหลานสักสองสามวัน”
สายตาของลี่จุนถิงก็มองไปที่เจียงหยุนเอ๋ออีกครั้ง แต่กำลังจะขยับริมฝีปาก แต่ก็มองไปที่เจียงหยุนเอ๋อด้วยความลังเล สุดท้ายก็จากไปโดยไม่พูดอะไร
เมื่อเห็นร่างของลี่จุนถิงเดินจากไปเรื่อยๆ เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ในสายตาของเจียงหยุนเอ๋อที่แท้แล้วเธอเป็นแค่ความสัมพันธ์แบบเพื่อนเหรอ
หลังจาก ลี่จุนถิงจากไป เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่รู้ว่าจะเข้าหาลี่จีถองอย่างไร จึงนั่งอยู่ในห้องรับแขกอย่างทำตัวไม่ถูกสักพัก ก่อนที่จะกลับขึ้นไปชั้นบน
“ คุณชื่ออะไรคะ” ไม่คาดคิดว่าในขณะที่ไม่รู้จะทำอย่างไร ลี่จีถองกลับถามเธอขึ้นมา
เจียงหยุนเอ๋อตะลึง และตอบโดยไม่รู้ตัว “ฉันชื่อ เจียงหยุนเอ๋อค่ะ”
“เอ๋อ ชื่อเจียงหยุนเอ๋อใช่ไหม เฮ้ย ฉันหิวน้ำจัง คุณช่วยรินน้ำให้ฉันสักแก้วได้ไหม” ลี่จีถองหยิบแก้วน้ำเปล่าบนโต๊ะขึ้นมาแล้วพูด
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงหยุนเอ๋อรีบหยิบแก้วน้ำจากเธอ และกำลังจะเข้าไปในครัว ขณะเดียวกันที่มีคนรับใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาพอดี คิดจะช่วย เจียงหยุนเอ๋อ “คุณเจียง ให้ฉันทำเถอะ”
“ฉันบอกแล้วว่า ให้คุณเจียงช่วยรินน้ำให้ฉันสักแก้ว อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว น่าจะไม่มีปัญหาใหญ่อะไรใช่ไหม” ลี่จีถองเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ มองไปที่เจียงหยุนเอ๋อพร้อมกับร่องรอยของการดูถูกที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียง
รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อนั้นดูแข็งกระด้างเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงพูดว่า “ค่ะ ฉันจะไปรินน้ำให้คุณเดี๋ยวนี้แหล่ะคะ”
หลังจากนั้นไม่นาน เจียงหยุนเอ๋อก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมน้ำดื่ม แต่ลี่จีถองก็ยังไม่คิดที่จะหยุดอยู่แค่นั้น แล้วชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางของเธอที่อยู่หน้าประตูและพูดกับ เจียงหยุนเอ๋อว่า ” คุณเจียงช่วยทำความสะอาดห้องของฉันให้หน่อยได้ไหมคะ ของของฉันค่อนข้างจะเยอะ จะเก็บก็อาจจะลำบากหน่อย เธอก็รู้ว่า ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรแบบนี้เลย และฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ”
” ไม่มีปัญหาค่ะ “แม้ เจียงหยุนเอ๋อจะรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย แต่เธอก็เป็นถึงคุณป้าของลี่จุนถิง เธอจึงตอบตกลงทันที
หลังจากจัดห้องเรียบร้อยแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็เหนื่อยมากแล้ว แต่ ลี่จีถองกลับคิดอยากลองชินทำอาหารที่เจียงหยุนเอ๋อทำ
“ดูจากรูปลักษณ์ของคุณเจียงแล้ว ฉันคิดว่าทักษะการทำอาหารต้องดีแน่ๆ ทำไมคุณไม่ลองทำอาหารให้ฉันลองชิมดูล่ะ”
แม้ว่าจะรู้ว่าลี่จีถองก็แค่พูดไร้สาระไปเรื่อย แต่ในที่สุด เจียงหยุนเอ๋อก็เลือกเดินเข้าไปในห้องครัว จนกระทั่งวางอาหารจานที่ได้รับลี่จุนถิงชมบ่อยๆลงบนโต๊ะแล้ว เธอกลับถูก ลี่จีถองแกล้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“จานนี้เป็นอะไรคะ ทำไมถึงเค็มแบบนี้” ลี่จีถองขมวดคิ้ว ความไม่พอใจบนใบหน้าของเธอแทบจะเอ่อล้น
“ส่วนอันนี้ก็ไม่มีรสชาติอะไรเลย จะให้คนกินลงได้อย่างไรกัน”
“……”
“เฮ้ ตกลงคุณรู้วิธีทำอาหารไหมเนี่ย สิ่งเหล่านี้ทำออกมาคืออะไรป้างเนี่ย” ในท้ายที่สุด ลี่จีถองก็สรุปเช่นนี้ วิพากษ์วิจารณ์เจียงหยุนเอ๋ออย่างไร้ความปราณี
ใบหน้าของ เจียงหยุนเอ๋อซีดเล็กน้อย เธอลดศีรษะลงปล่อยให้ลี่จีถองว่าเธอ โดยไม่ตอบอะไรสักคำ
เมื่อเห็นเธอมีลักษณะเช่นนี้ ลี่จีถองก็หัวเราะเยาะออกมา แล้วกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้มีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่ต้องการอาศัยอยู่ในคฤหัสถ์แห่งนี้ แต่ไม่มีใครเคยประสบความสำเร็จ พวกเขาได้รับการเคลียร์ทั้งหมด”
เจียงหยุนเอ๋อถูกว่าจนใบหน้าเริ่มเป็นสีแดง แต่ก็ไม่มีคำอธิบายใดๆ แม้ว่าเธอจะเต็มใจที่จะอธิบาย ก็เกรงว่าลี่จีถองอาจจะไม่แม้แต่จะสนใจ
