Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 751 ให้เขาหนีไปได้

ลี่จุนถิงเกรงว่าจะทำให้อาเธอร์แตกต่าง จึงไม่ได้นำคนมาไม่มาก แต่เมื่อสู้กันแบบนี้ คนของเขากลับน้อยลงไปอีก เขาจึงเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเอตัมและอดอร์ฟพาคนมาสมทบเพิ่มอีก ไม่นาน พวกเขาก็ล้อมเข้ามา

อาเธอร์ยินดีอย่างมากเมื่อเห็นพวกเขา จึงเพิ่มความว่องไว รีบไปสมทบกับพวกเขา

ลี่จุนถิงเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี สั่งให้ซู่จี้งยี้นำคนในคฤหาสน์ตระกูลลี่มาด้วย แต่ในเวลาแบบนี้ไม่ทันแล้ว

คนของลี่จุนถิงไม่สามารถต้านคนของอาเธอร์ได้อีกต่อไป แตกตัวออกจากกัน เมื่อลี่จุนถิงเห็นอาเธอร์ เอตัม และอดอร์ฟรวมตัวกันแล้ว จึงรีบมุ่งเข้าไป ยิงกราดใส่อาเธอร์ แต่กลับกันออกไปได้ทั้งหมด

หลังจากที่อาเธอร์และพวกอดอร์ฟรวมตัวกัน เขาส่งลี่เจี้ยนหวาให้กับพวกเขา ส่วนตัวเขาหันไปหลบอยู่ที่มุมหนึ่ง ก่อนจู่โจมลี่จุนถิง

ลี่จุนถิงมีความว่องไวสูง หลบกระสุนได้ทั้งหมด แต่ท้ายที่สุดก็ถูกลูกหลงที่แขน ดีที่เพียงแค่ลูกหลงเฉียดผ่านเท่านั้น

ลี่จุนถิงเหลือบมองอย่างไม่ใส่ใจ ยังคงมุ่งไปทางอาเธอร์

แต่คนน้อยยังไงก็สู้คนมากไม่ได้ ท้ายที่สุดอาเธอร์และลี่เจี้ยนหวาก็ถูกเอตัมและอดอร์ฟพาตัวไป ลี่จุนถิงคิดที่จะขับรถไล่ตามไป แต่ถูกเฟิงจิงเป่ยห้ามเอาไว้เสียก่อน

“ลี่จุนถิง แถวนี้เป็นตัวเมือง คนค่อนข้างมาก เราตามไปไม่ได้ ทางนี้ไม่มีคนได้รับบาดเจ็บเพราะเราย้ายพวกเขาออกไปก่อนแล้ว”

“แต่ข้างนอกนั่นไม่ใช่ คุณจะใช้ชีวิตคนมากมายเพื่อแลกกับชีวิตเดียวของอาเธอร์ไม่ได้ มันไม่คุ้มเสีย ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงแค่เรารู้ที่อยู่ของเขา ทุกอย่างก็ไม่ยากนักหรอก”

“ขอเพียงแค่อาเธอร์ยังหลบซ่อนอยู่ในเมืองนี้ เราต้องจับกุมเขาได้แน่ แถมนายยังได้รับบาดเจ็บอีกต่างหาก คุณคนเดียวจะต้านพวกเขาทั้งหมดได้ยังไง?”

เมื่อลี่จุนถิงได้ฟังประโยคของเฟิงจิงเป่ย ถึงได้ระงับความวู่วามของตนเอง ถึงเหลือบมองร่างกายของตนเองตามสัญชาตญาณ บนแขนและขาของเขาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย

จ้องมองอาเธอร์ที่ไกลออกไปทุกที ลี่จุนถิงรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็เชื่อฟังคำของเฟิงจิงเป่ย วันนี้ไม่ได้กระทบไปถึงคนที่ไม่เกี่ยวข้อง เพราะมีการวางแผนมาก่อน

เฟิงจิงเป่ยเห็นว่าลี่จุนถิงได้สติกลับมาแล้ว จึงเรียกซู่จี้งยี้เข้ามา “พาประธานลี่ของคุณไปโรงพยาบาลสิ ทางนี้ฉันจัดการเอง เพียงแต่พวกคุณ…”

ลี่จุนถิงเหลือบมองสนามรบที่อยู่ด้านหลัง ที่เต็มไปด้วยความอนาถ คนของเรามีบ้างสิ้นชีพและได้รับบาดเจ็บ

“ซู่จี้งยี้ พาพวกที่ได้รับบาดเจ็บไปที่โรงพยาบาลส่วนตัวของฉัน พาคนมาดูแลพวกเขาด้วย แล้วพวกที่เสียชีวิต จัดการให้ดี คนที่มีครอบครัวดูแลปลอบใจให้ดี ส่วนคนที่ไม่มีจัดการตามความเห็นชอบของคุณ”

ลี่จุนถิงต้องมองคนที่บาดเจ็บด้านหลัง ด้วยความรู้สึกเสียใจ เขาอุตส่าห์ฝึกฝนคนเหล่านี้มานาน แต่กลับสูญเสียมากมายขนาดนี้ สุดท้ายยังจับกุมอาเธอร์ไม่ได้อีก

“ถ้างั้นประธานลี่ฉันจะส่งคุณไปโรงพยายามก่อน”

ซู่จี้งยี้จับจ้องลี่จุนถิงที่เต็มไปด้วยบาดแผล ด้วยความรู้สึกเป็นกังวล

“ไม่ต้องหรอก ฉันจะกลับบ้านก่อน หลันเยว่เฉินอยู่ที่บ้านฉัน กลับไปให้เขาช่วยจัดการก็พอแล้ว คุณตั้งใจจัดการที่นี่ให้เรียบร้อยถอะ”

ความเคลื่อนไหวที่นี่รุนแรงขนาดนี้ ต้องออกข่าวแน่ ลี่จุนถิงเกรงว่าเจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ที่บ้านจะคิดมาก จึงอยากจะกลับไปดูสักหน่อย และหารือกับชิงโม่ว่าจะเอายังไงต่อไป

เมื่อลี่จุนถิงมาถึงที่หน้าหน้าบ้าน ก็พบว่าที่หน้าบ้านได้ผ่านการเก็บกวาด แต่เขาก็ยังมองออกถึงร่องรอยการปะทะ เขาจึงรีบเข้าไปในบ้าน

เมื่อเขาเข้ามาในบ้าน ก็ได้พบกับเจียงหยุนเอ๋อและโม่เสี่ยวฮุ่ยทีท่าหวาดผวา ลี่จุนซินและเวียร์ที่อยู่ข้างๆ คอยปลอบใจ หลันเยว่เฉินและชิงโม่นั่งอยู่ตรงข้ามพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เมื่อได้ยินความเคลื่อนไหว ทุกคนต่างหันกลับไปมองอย่างพร้อมเพรียงกัน

เมื่อเจียงหยุนเอ๋อเห็นลี่จุนถิงที่เต็มไปด้วยบาดแผล น้ำตาพลันไหลพราก ลุกขึ้นยืนมุ่งไปทางลี่จุนถิง กอดเขาเอาไว้แน่น

“จุนถิง คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เราเห็นข่าวแล้วเป็นห่วงคุณมาก”

เจียงหยุนเอ๋อวิ่งพล่านเข้ามาด้วยแรงปะทะที่รุนแรงเล็กน้อย ไม่ระวังชนเข้ากับบาดแผลบริเวณเอวของลี่จุนถิงเข้า เขากลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ลี่จุนถิงร้องโอดโอย

เมื่อเจียงหยุนเอ๋อได้ยิน เธอเด้งออกจากอ้อมกอดของลี่จุนถิงทันที เพ่งพิจารณาลี่จุนถิง น้ำตาพลันไหลเอ่อหนักกว่าเก่า ทำอะไรไม่ถูก เจียงหยุนเอ๋ออยากจะกอดเขาเอาไว้ แต่กลับไม่รู้ว่าจะวางแขนเอาไว้ตรงไหนดี

“คุณ…..คุณทำไมถึงได้บาดแผลมากมายขนาดนี้? เจ็บไหม?”

ลี่จุนถิงจ้องมองเจียงหยุนเอ๋อที่ร่ำไห้อย่างหนัก ในใจพลันรู้สึกเจ็บปวด เขาโอบเธอเอาไว้ กอดเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้ในอ้อมกอด มือของเขาลูบไล้เส้นผมของเจียงหยุนเอ๋อ

“หยุนเอ๋อ ไม่ร้องนะ ฉันไม่เป็นไรไม่เจ็บเลย ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเป็นห่วงอีกแล้ว”

ลี่จุนถิงปลอบเธออยู่นาน น้ำตาของเจียงหยุนเอ๋อถึงได้เหือดแห้งลง เจียงหยุนเอ๋อผละออกจากอ้อมกอดของเขา เมื่อเห็นบาดแผลตามร่างของเขา น้ำตาพลันกลั้นเอาไว้ไม่อยู่อีกครั้ง

แต่เพื่อไม่ให้ลี่จุนถิงเป็นห่วง เธอจึงกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ ก่อนลากลี่จุนถิงนั่งลงที่โซฟา หลังจากนั้นจึงเดินไปหยิบกล่องยาวางลงบนโต๊ะ

“คุณหมอหลัน คุณช่วยดูลี่จุนถิงให้หน่อยสิคะ”

หลันเยว่เฉินตรวจอาการให้เขา แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรมาก แต่มีบาดแผลเท่านั้น แต่เมื่อเห็นอาการร้อนใจของเจียงหยุนเอ๋อ เพื่อให้เธอสบายใจ หลันเยว่เฉินจึงต้องตรวจอาการของลี่จุนถิงอย่างละเอียด

ลี่จุนถิงเองก็รู้ดี เพราะงั้นไม่ว่าพลันเยว่เฉินจะทำอะไร เขาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่วายกำชับหลันเยว่เฉินด้วยสายตาว่าอย่ามากไปนัก

ถือโอกาสที่หลันเยว่เฉินตรวจอากาศลี่จุนถิง โม่เสี่ยวฮุ่ยถึงได้มีโอกาสได้คุยกับลี่จุนถิง ถามไถ่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

“แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงกันหรอก เราได้ติดต่อกับทางตำรวจก่อนแล้ว เพราะงั้นเราถือว่าเป็นอาสาในการช่วยตำรวจจับกุมนักโทษ”

“ยิ่งไปกว่านั้น ทางด้านตำรวจได้รายงานกับทางรัฐบาลแล้ว ด้านนี้ไม่มีปัญหาอะไร สิ่งสำคัญคือครั้งนี้ โอกาสที่ดีขนาดนี้แต่กลับปล่อยให้เขาหนีไปได้”

“ครั้งหน้าคิดจะจับตัวเขาคงไม่รู้ว่าต้องรอถึงเมื่อไหร่ หลังผ่านเหตุการณ์ครั้งนี้ อาเธอร์คงจะระวังตัวมากกว่าเดิม อยากจะจับตัวเขายากเข้าไปอีก”

เมื่อนึกถึงภาพที่อาเธอร์หลบหนีเมื่อสักครู่ ลี่จุนถิงพลันรู้สึกเสียดาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

แม้ลี่จุนถิงจะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เจียงหยุนเอ๋อและโม่เสี่ยวฮุ่ยก็รับรู้ถึงอันตรายที่แฝงในประโยค จึงเป็นกังวลมากกว่าเก่า

“ถ้างั้นหลังจากนี้เราจะทำยังไงต่อไป?” ชิงโม่รู้ดีกว่าทุกคนถึงอันตรายในเรื่องนี้ และรู้ดีว่าหลังจากนี้จะยากลำบากมากแค่ไหน