Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 765 ผมรักคุณ 【ตอนจบ】

สองวันหลังจากนั้น

รถยนต์ลินคอล์นขนาดยาวขับอย่างเสถียรเข้าไปยังคฤหาสน์ตระกูลลี่ คนหนุ่มที่ยังอายุยังน้อยคนหนึ่งเข้ามาเปิดประตูรถ

เจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนถิงพากันทยอยลงมาจากในรถ

หน้าประตูเต็มไปด้วยคนที่มาต้อนรับ โม่เสี่ยวฮุ่ย ลี่จุนซิน หลันเยว่เฉิน เป็นต้น

กุ่นกุ่นเองก็ถูกอุ้มมาอยู่ทางด้านข้างด้วยเช่นกัน ถวนจื่อก็ยิ่งรีบพุ่งเข้ามา “คุณแม่! คุณพ่อ!”

คนตัวเล็ก โอบขาของลี่จุนถิงเอาไว้ ร่างเล็กๆนั่นสั่นเทา

ดูท่าทางในบ้านจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจ แต่กลับรู้ว่าคุณพ่อได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

เจียงหยุนเอ๋อนั่งยองๆลงแล้วลูบศีรษะเล็กๆของเขา

โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นสถานการณ์แล้วขยี้ตา “มัวแต่อึ้งกันตรงหน้าประตูทำอะไรกัน ยังไม่รีบเข้ามาในบ้านกันอีก วันนี้ ให้ป้าทำของอร่อยเอาไว้ให้โต๊ะใหญ่ก็เพื่อต้อนรับพวกเธอ”

พอเธอพูดแบบนี้

คนที่อยู่ข้างๆพากันคล้อยตาม ทุกคนก็กรูกันเดินเข้าไปตามลี่จุนถิงและเจียงหยุนเอ๋อไป

เห็นได้ชัดว่าเพื่อเป็นการต้อนรับเขากลับมา รูปแบบภายในบ้านนั้นมีการปรับเปลี่ยนไปอยู่บ้างเช่นกัน

บนโต๊ะยาวที่มีขนาดใหญ่นั้นมีดอกไม้สดจัดวางอยู่เป็นจำนวนมาก

ลี่จุนถิงอึ้งไปเล็กน้อย ลี่จุนซินก็ยืนกระพริบตาให้เขาอยู่ข้างๆ “นี่เจียงหยุนเอ๋อโทรกลับมาบอกก่อนล่วงหน้าเชียวนะให้พวกเราจัดแต่งให้ เป็นยังไงบ้าง? ชอบไหม?”

“พี่!”เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเขินอยู่บ้าง

แต่ลี่จุนถิงกลับจับศีรษะของเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้ด้วยมือเดียว แล้วหันไปจูบเธอ การกระทำนั้นทั้งเอาแต่ใจและทั้งมีความอ่อนโยน

ข้างๆนั้นล้วนแต่เป็นเสียงถอนหายใจเบาๆดังขึ้น

เจียงหยุนเอ๋อทุบลงบนหัวไหล่ของเขาเบาๆอย่างเขินอาย

เวลานี้ลี่จุนถิงก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง เป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่โทรมา หลังจากที่เขารับสายแล้ว ก็ได้ฟังข่าวดีถึงสองเรื่อง

ข่าวดีเรื่องแรกคืออาเธอร์ที่ตกหน้าผาสูงด้วยกันกับเขาได้ชีวิตคืนกลับมาแล้ว ส่วนข่าวดีอีกเรื่องหนึ่งนั้นคือจากเบาะแสะล่าสุดของทางตำรวจ ตำรวจสอบสวนคดีอาญาระหว่างประเทศหาองค์กรราชาแห่งความมืดที่อาเธอร์บอกเอาไว้ได้แล้ว

หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อได้ทราบเรื่องนี้แล้ว ก็ยิ่งรู้สึกสบายใจขึ้นมา

หลังจากนั้นต่อมา

ลี่จุนถิงเองยามว่างนั้นก็หาเวลาได้ยากมากที่จะได้มาอยู่กับครอบครัว

เจียงหยุนเอ๋อสั่งให้ทุกคนเก็บระเบียงกลางแจ้งที่โล่งกว้าง ทั้งตกแต่งด้วยดอกไม้ต้นไม้อีกมากมาย

และยังวางเก้าอี้นั่งพักผ่อนสำหรับอาบแดดอีกด้วย

ถวนจื่อและคนอื่นๆไม่ได้ออกมาเล่นคึกคักขนาดนี้มานานแล้ว วิ่งเล่นไปมาอยู่ตรงพื้นโล่งกว้างนี้

คนรับใช้สองสามคนที่อยู่ข้างๆดูเด็กๆ ส่วนอีกสองสามคนนั้นก็กำลังเตรียมของหวานและผลไม้อยู่

เจียงหยุนเอ๋อรับตัวกุ่นกุ่นมาจากคนรับใช้ผู้หญิงคนหนึ่งแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆลี่จุนถิง เด็กน้อยถือจุกนมอยู่อันหนึ่ง ช่างน่ารักน่าทะนุถนอมยิ่งนัก

ลี่จุนถิงเห็นแล้วนั้นก็แทบจะละลาย

กุ่นกุ่นยังเล็ก หาวออกมาอย่างสบายใจพลางใช้แรงดูดจุกนมนั้นไปด้วย

ลี่จุนถิงยืนนิ้วออกไปนิ้วหนึ่ง กุ่นกุ่นก็จับเข้าแล้ว

นิ้วเล็กนิ่มๆ

ในใจของลี่จุนถิงนั้นมีความสุขมาก “มา พ่ออุ้มนะ!”

เจียงหยุนเอ๋อ ยื่นมือออกมาตีเขา พลางตำหนิ : “ตัวเองบาดเจ็บอยู่ ยังจะอุ้มลูกอีก”

“ครั้งต่อไปไม่เป็นแบบนี้อีกแล้วล่ะครับ แล้วอีกอย่างกุ่นกุ่นก็ไม่หนักด้วย” ลี่จุนถิงใบหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนา

ถวนจื่อเองก็วิ่งเข้ามาดูน้องสาวอยู่ข้างๆเช่นกัน “กุ่นกุ่น ดูดีมากจริงๆ!”

“กุ่นกุ่นดูดียังไงลูก?” เจียงหยุนเอ๋อเอียงศีรษะแล้วเอ่ยขึ้นพลางกลั้นยิ้ม

ถวนจื่อส่งเสียงฮึดฮัด แล้วจูบลงบนใบหน้าของเด็กผู้หญิง ทำให้ลี่จุนถิงรู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที

แต่ภายใต้สายตาแห่งความกดดันของภรรยา เขาจึงทำได้เพียงเอ่ยแค่ว่า : “หยุนเอ๋อ ให้ผมอุ้มหน่อยนะ คุณดูสิกุ่นกุ่นน่ารักขนาดไหน”

จุกนมเล็กๆนั้นถูกเอาออกไปแล้ว

ลี่จุนถิงใช้มือเพียงมือเดียวอุ้มกุ่นกุ่นเอาไว้ เด็กผู้หญิงกะพริบตากลมๆโตๆที่เหมือนกับองุ่นอยู่ในอ้อมแขนของเขา

มือหนึ่งจับนิ้วมือของลี่จุนถิงแล้วจะเอาเข้าไปในปากของตัวเอง

“เด็กคนนี้!” เจียงหยุนเอ๋อตำหนิ “คุณไม่ได้อยู่บ้านบ่อยๆ แต่ลูกก็ยังสนิทกับคุณ”

“ทำไมครับ คุณหึงหรือครับ?” ลี่จุนถิงขำเธอ “หยุนเอ๋อ คุณดูสิกุ่นกุ่นเองก็สามเดือนแล้ว เราควรจะเตรียมจัดงานวันเกิดครบ100วันให้ลูกดีไหมครับ?”

“งานวันเกิดครบ100วัน?” เจียงหยุนเอ๋อเองก็มีความคิดนี้ตั้งแต่แรกแล้วเช่นกัน เพียงแต่ช่วงนี้ลี่จุนถิงเกิดเรื่องขึ้นตลอด

เธอเองเลยไม่ได้มีเวลาสนใจเรื่องนี้เช่นกัน

ในเมื่ออีกฝ่ายหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเองแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็ตอบรับโดยไม่ต้องคิดเลยเสียด้วยซ้ำ “ได้สิคะ แต่ว่าเราต้องวางแผนกันให้ดีๆนะคะ”

“แน่นอนอยู่แล้วครับ แต่ผมว่าช่วงนี้คุณเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน ถ้าไม่อย่างนั้นเรื่องนี้ก็มอบหมายให้พี่เป็นคนจัดการ ผมว่าทุกอย่างราบรื่นดีแล้ว ก็พรุ่งนี้เลยแล้วกัน!”

“อา? ฉุกละหุกเกินไปหรือเปล่าคะ?”

“เวลาเร่งด่วน แต่ไม่ฉุกละหุกไปหรอกครับ ลูกสาวของผมลี่จุนถิงจัดงานวันเกิดทั้งทีไม่รู้ว่าคนจำนวนมากขนาดไหนที่อยากจะแย่งกันมาร่วมงาน”

ในแววตาลี่จุนถิงกำลังมองกุ่นกุ่นนั้นเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู

ถวนจื่อส่งสายตาเมินเฉยออกมา ตั้งแต่มีน้องสาว คุณพ่อที่โดดเด่นนี้ก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปดูคร่ำครึไม่น้อยเลย

แต่เขาเองก็ชอบน้องสาวที่น่ารักคนนี้มากเช่นกัน

คิดแบบนี้แล้ว เขาก็ยืนหน้าเข้าไปกระซิบข้างๆหูเธอเบาๆ : “กุ่นกุ่น เธอต้องรักพี่มากที่สุดนะ พี่จะปกป้องเธอเอง!”

คำพูดที่ไร้เดียงสาของเขาทำให้เจียงหยุนเอ๋อสองสามีภรรยาหัวเราะออกมา

“เอาล่ะ คุณเองก็อุ้มมานานแล้ว ส่งลูกมาให้ฉันเถอะค่ะ” เจียงหยุนเอ๋อรับลูกมาแล้ว คนรับใช้ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆนั้นก็เข้ามาเตือน “คุณนายคะถึงเวลาให้นมแล้วหรือเปล่าคะ?”

ลี่จุนถิงได้ยินแล้วก็มองมา

เจียงหยุนเอ๋อหน้าแดงขึ้นมาในทันที “ยังดีนะที่เธอเตือนฉัน”

ว่าแล้วก็อุ้มกุ่นกุ่นเดินเข้าห้องไป

ทิ้งเอาไว้เพียงถวนจื่อสองพ่อลูกนั่งอยู่บนเก้าอี้เอน ลี่จุนถิงแบ่งโทรหาลี่จุนซินและซู่จี้งยี้ทีละคน

ซู่จี้งยี้ได้ยินว่าเจ้าตัวน้อยจะจัดงานวันเกิดนั้น ก็ตอบรับจัดการให้โดยไม่ทันได้คิดเลย

ลี่จุนซินกลับพูดไม่ออกขึ้นมาเล็กน้อย : “จุนถิง ตอนนี้นายถูกหยุนเอ๋อของนายโอ๋จนเอาแต่ใจขึ้นทุกวันแล้วนะ! เวลาแค่วันเดียว นายจะให้ฉันเตรียมตัวยังไง?”

“องค์หญิงลี่ นี่คงไม่ยากเกินไปสำหรับพี่หรอกมั้ง? พี่บอกมาว่าจะช่วยหรือไม่ช่วย?” ลี่จุนถิงอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด

ลี่จุนซินจนปัญญา หลายปีขนาดนี้ เธอเห็นน้องชายของเธอทำตัวเป็นเด็กแบบนี้น้อยครั้งมาก

“ช่วยสิ ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว” ลี่จุนซินเอ่ยขึ้น : “แต่ฉันต้องปรึกษากับแม่ก่อนนะ จัดงานปาร์ตี้แบบนี้คนมีอายุอย่างแม่มีประสบการณ์มากที่สุดแล้ว”

วางสายไปแล้วนั้น

คำพูดประโยคเดียวของลี่จุนถิง ก็ทำให้ทุกคนของตระกูลลี่ยุ่งกันขึ้นมา

โม่เสี่ยวฮุ่ยยังหาพี่ๆน้องๆของตัวเองอีกสองสามคนมาช่วยตกแต่งอีกด้วย ในห้องนั้นคึกคักไปด้วยเสียงพูดคุยกันของสาวๆ

ลี่จุนซินรับผิดชอบเรื่องของการซื้อของ

ซู่จี้งยี้จัดให้เธอเป็นลูกมือเป็นการชั่วคราว

เจียงหยุนเอ๋อกำลังกล่อมกุ่นกุ่น เมื่อออกมาก็เห็นลี่จุนถิงอยู่คนเดียว “เพิ่งจะผ่านไปพักเดียวเอง คุณก็ให้แม่กับพี่ช่วยทำแล้ว”

คำพูดถึงจะพูดออกมาแบบนี้ แต่ในดวงตานั้นกลับอ่อนโยนเหมือนหยดน้ำ

ลี่จุนถิงหันกลับมาลูบแก้มของเธอ “พวกเขายุ่งกันแบบนี้ไม่ดีหรือครับ? คุณสามารถมานั่งอยู่เป็นเพื่อนผมได้ไง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าวันแบบนี้จะเป็นแบบนี้ต่อไปได้อีกซักกี่วัน”

“คุณมีอะไรในใจอย่างนั้นหรือคะ” เจียงหยุนเอ๋อย้อนถาม

ลี่จุนถิงยกริมฝีปากขึ้น “ใช่ครับ ผมกลัวว่าวันนึงจะมีคนมาแย่งตัวคุณไปจากผม”

“จะเป็นไปได้ยังไงคะ?” เจียงหยุนเอ๋อเผลอยิ้มออกมา แต่กลับถูกลี่จุนถิงใช้แรงกอดเอาไว้

คนรับใช้ผู้หญิงสองสามคนนั้นส่งสายตากันแล้วพาถวนจื่อลงมาจากชั้นดาดฟ้า ในเต้นท์แบบครึ่งโดมนั้นเหลือเพียงแค่พวกเขาสองสามีภรรยาเท่านั้น

ลี่จุนถิงทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจึงบรรจงจูบเจียงหยุนเอ๋อ “ปิศาจน้อย คิดถึงผมแย่แล้วสองสามวันนี้”

“อื้อ…ลี่จุนถิง….คนบ้า!” เจียงหยุนเอ๋อดิ้นอยู่เล็กน้อย เอ่ยพูดออกมาอย่างไม่ชัดเจน “ถ้าหากคนอื่นเห็นเข้าจะทำยังไงคะ?”

“พวกเขาไม่กล้าหรอก!” ลี่จุนถิงยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูเธอเบาๆ “หยุนเอ๋อ ผมรักคุณ!”

ไม่นาน งานวันเกิดครบ100วันของกุ่นกุ่นก็มาถึง วันนี้ บรรดาญาติๆและผองเพื่อนของตระกูลลี่นั้นมารวมตัวกันเพื่อร่วมฉลองวันเกิดของกุ่นกุ่น

ในวันที่มีความสุขเช่นนี้ ลี่เจี้ยนหวาเองก็มาด้วยเช่นกัน แต่ครั้งนี้ลี่จุนถิงไม่ได้ปฏิบัติตัวเป็นปฏิปักษ์กับเขาอีก แต่ท่าทางของเขานั้นกลับเปลี่ยนไปดูอ่อนโยนขึ้นมาก

เวลามักจะสามารถเปลี่ยนคนๆนึงได้ ลี่จุนถิงก็เลือกที่จะวางความแตกต่างทางความคิดที่ผ่านมาลง และโอบกอดความอบอุ่นและครอบครัวเอาไว้ในช่วงเวลานี้เช่นกัน

และในเวลานี้นั้น เวียร์ยืนอยู่ข้างๆลี่จุนซิน มองเธอด้วยสายตาที่ลุ่มหลง

และนาทีถัดไปนั้น เวียร์ก็ก้มตัวลง แล้วเอ่ยพูดขึ้นมาเบาๆข้างๆหูของลี่จุนซิน : “จุนซิน ผมเองก็รักคุณนะครับ”

ลี่จุนซินหน้าแดงขึ้นมาในทันที เธอมองไปด้านข้าง แล้วมองเวียร์ด้วยดวงตาที่สวยสดงดงาม พร้อมด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่แท้ก็หวั่นไหวนี่เอง

กุ่นกุ่นเห็นฉากนี้นั้น ก็เอ่ยขึ้นอย่างไร้เดียงสา : “คุณป้า เขิน!” ว่าแล้ว ก็วิ่งหนีไป

หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อดื่มเป็นเพื่อนกับลี่จุนถิงไปรอบหนึ่งแล้ว ก็อุ้มถวนจื่อและจูงกุ่นกุ่นกลับมายังตำแหน่งที่ตัวเอง

เจียงหยุนเอ๋อพิงอยู่ในอ้อมกอดของลี่จุนถิงพลางเอ่ยออกมาอย่างซาบซึ้ง : “ฉันรักคุณนะคะ”

ลี่จุนถิงบรรจงจูบลงบนริมฝีปากเธอ : “ผมเองก็เหมือนกันครับ ใช้โชคชะตาทั้งหมดทั้งชีวิต ถึงได้มาเจอคุณคนที่ดีขนาดนี้”

“ถ้าอย่างนั้นชีวิตที่เหลืออยู่หลังจากนี้ ต้องฝากเนื้อฝากตัวให้คุณลี่ที่รักช่วยดูแลด้วยนะคะ”

“แน่นอนอยู่แล้วครับ!”

【จบบริบูรณ์】