Monster Paradise - ตอนที่ 1547

“เรา…ออกดินแดนหุบเหววิบัติแล้ว?”

เวอชุโอโซถามเช่นนี้เพราะเขาสามารถสัมผัสได้ชัดว่าอารมณ์ด้านลบซึ่งปะปนอยู่รอบตัวพวกเขาตลอดเวลาได้หายไป

ในไม่ช้าคนอื่นก็สังเกตเห็นเช่นกัน

“ข้าคิดว่างั้น”หลินฮวงเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แม้เขาจะสัมผัสได้ว่าอารมณ์ด้านลบรอบตัวพวกเขาหายไป เขาก็ไม่สามารถพูดได้เต็มปาก”เราจะไปไหนกัน?”

“เจ้าสัมผัสอะไรได้บ้าง?”เวอชุโอโซถาม

“มีกลุ่มยักษ์กินเนื้อทาง 10 นาฬิกา ประมาณ 600 กิโลเมตร”

“ทาง 11 นาฬิกา ประมาณ 1100 กิโลเมตรด้านหน้ามีป่าพิษย่อยสลาย”

“มีกลุ่มหมาไนกินศพทาง 12 นาฬิกา ประมาณ 500 กิโลเมตร”

“มีบึงหมอกพิษทาง 1 นาฬิกา ประมาณ 1300 กิโลเมตร แต่สถานการณ์แน่ชัดไม่อาจทราบ”

“ทาง 2 นาฬิกา ประมาณ 800 กิโลเมตรมีกลุ่มมอนสเตอร์วิญญาณความตายขนาดใหญ่”

“ถ้าเรามุ่งหน้าไปทาง 9 นาฬิกาและ 3 นาฬิกา เราจะกลับไปดินแดนหุบเหววิบัติ”

หลินฮวงหันไปมองเวอชุโอโซ สังเกตว่าพวกเขากำลังขมวดคิ้ว เขาจึงอถามไม่ได้”เจ้าไม่มีจุดหมายปลายทางในหัวสินะ?”

จากนั้นเวอชุโอโซถึงมองเขา”สถานที่ที่ข้าอยากไปเรียกว่าเมืองภูตผี วัตถุประสงค์ของข้าคือการปลดผนึกของผู้เฝ้าปราสาท ข้ารู้พิกัดแน่นอนของเมืองภูตผีหลายแห่ง ปัญหาคือข้าไม่แน่ใจว่าตอนนี้เราอยู่ไหน นั่นเพราะมีดินแดนวิบัติกว่าร้อยจนถึงพันในหุบเหว และยังมีวงกตแมลงปีศาจมากกว่านั้น แม้จะมีเมืองภูตผีมากมาย มันก็ไม่ง่ายที่จะพบเจอสักเมือง”

“งั้นเราควรไปทางไหน?”หลินฮวงถาม

เวอชุโอโซลังเลก่อนตัดสินใจ”บึงพิษ”

หลินฮวงอดขมวดคิ้วไม่ได้เมื่อได้ยินคำตอบของเขา

“เจ้าอาจอยากคิดให้ดีกว่านี้ นั่นอาจเป็นสถานที่ที่อันตรายสุดในบรรดาตัวเลือก เทคนิคตรวจจับของข้าจะโดนขวางในหมอกเช่นกัน และเราก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในนั้น”

“แค่ไป เราสามารถเห็นรายละเอียดที่เหลือได้ด้วยการมองกับตาอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ทางเข้าของเมืองภูตผีมักอยู่ในที่ที่พบได้ยาก”เวอชุโอโซนั้นไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว”ถ้ามีเมืองภูตผีแถวนี้จริง ทางเข้าน่าจะอยู่ในบึง มาลองเดิมพันกัน!”

“พวกเจ้าทุกคนคิดว่าไง?”หลินฮวงเหลือบมองคนอื่น

“เนื่องจากเมืองภูตผีคือจุดหมายเรา ไม่ว่ายังไง เราก็ยังต้องหาทางเข้าให้ได้ ตำแหน่งทางเข้าอื่นอาจไม่ปลอดภัยพอๆกับบึงอยู่แล้ว”สิ่งที่หลานหลิงพูดเป็นสิ่งที่หลินฮวงไม่คาดคิด

สำหรับเขา นางเป็นเด็กสาวขี้อาย

“ข้าคิดว่าหลานหลิงพูดถูก”ถูทงเห็นด้วยทันที

“ไปกันเถอะ”จิ่วเจี้ยนตรงไปตรงมากว่า

เนื่องจากเขาเห็นว่าทุกคนตกลงกันได้แล้ว หลินฮวงจึงไม่ค้านอีก

เขาไม่กังวลเลยว่าเขาอาจตาย เหนือสิ่งอื่นใด เขามีความสามารถจากสวรรค์แห่งมอนสเตอร์ ตราบเท่าที่เขาไม่โดนจ้าวเทวะฆ่า เขาจะคืนชีพมาพร้อมพลังเต็มที่

เขาตั้งใจหยิบยกประเด็นนี้ตั้งแต่แรกเนื่องจากเขากังวลว่าถูทงกับหลานหลิงอาจไม่มีความสามารถพอ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากทั้งสองเห็นด้วย เขาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

หลังกำหนดทิศทางได้ พวกเขาก็ตรงไปบึงหมอก

“เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรา ในความเป็นจริง มีบึงหมอกเช่นนี้มากมายในหุบเหว มันไม่ควรเป็นปัญหาตราบเท่าที่เราระวัง”หลานหลิงพูดกับหลินฮวงผ่านคลื่นเสียงขณะที่เดินทาง”นอกจากนี้ คาถาตรวจจับข้ายังได้ผลดีในพื้นที่หมอกแบบนั้น”

หลินฮวงพยักหน้าเล็กน้อยแต่ไม่ตอบ

ทั้งหมดรีบเดินทางและในไม่ช้าก็ถึงบึงหมอกที่หลินฮวงพูดถึงก่อนหน้านี้

หมอกขาวปกคลุมพื้นที่สุดลูกหูลูกตา หนาเท่าเมฆ

พวกเขาไม่สามารถเห็นอะไรได้เลย

ถ้ามีใครเดินเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า แต่ทว่า พวกเขาอาจตกลงในบึงทันทีและโดนพิษกัดกร่อนจนตาย

พวกหลินฮวงจึงหยุดตรงหน้าหมอก

เวอชุโอโซกับคนอื่นมองหลานหลิง

นางเองก็ตระหนักว่ามันถึงเวลาที่นางต้องแสดงความสามารถ

นางถกแขนเสื้อสองข้างขึ้น ประสานมือเป็นชุดกันอย่างรวดเร็ว

วินาทีต่อมา อักขระคล้ายงูตัวเล็กก็ปรากฏบนแขนนางทันที เลื้อยคลานอย่างรวดเร็วเหมือนพวกมันมีชีวิต

นางกดฝ่ามือสองข้างลงบนพื้นและอักขระก็เริ่มมุดลงดิน

หลังจากนั้น นางก็นั่งสมาธิและหลับตา

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดหลานหลิงก็ลืมตาขึ้นช้าๆ แต่ทว่า นางอดขมวดคิ้วไม่ได้”เทคนิคตรวจสอบของข้าพบว่ามีการขวางในพื้นที่หมอกนี้”

“เจ้าตรวจสอบได้ไกลแค่ไหน?”เวอชุโอโซถามทันที

“ระยะทางนั้นสั้นกว่าวงกตแมลงปีศาจ มากสุด 10 กิโลเมตร”หลานหลิงพูด”หมอกนี้ดูเหมือนจะมีความสามารถดูดซับคาถาและหักเหพวกมัน ยิ่งข้าตรวจสอบ คาถาของข้ายิ่งเสื่อมเร็ว”

“ถ้าข้าเดาไม่ผิด คาถาเจ้าไม่ใช่สิ่งเดียว”หลินฮวงปล่อยจิตเทวะออกมาขระพูด ตามคาด มันประสบกับการขวางกั้นอย่างรุนแรง

เขาสามารถสัมผัสได้ชัดว่าหมอกกำลังดูดซับพลังจิตเทวะเขา เมื่อจิตเทวะเขาโดนหมอกกลืน มันจะหายเข้าไปอย่างสิ้นเชิง แม้กระทั่งการตอบรับข้อมูลก็ยังได้รับผลกระทบด้วย

“ข้าไม่สามารถใช้จิตเทวะได้เช่นกัน”หลินฮวงรายงานผลการทดลองของเขา จิตเทวะของเขาสามารถขยายได้เพียงประมาณพันเมตรในหมอกนี้

เวอชุโอโซกับคนอื่นพยายามใช้จิตเทวะพวกเขาเช่นกันหลังได้ยินสิ่งที่หลินฮวงพูดและได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็ว

“เราทำได้แค่พึ่งพาเจ้าแล้ว”ถูทงยิ้มให้หลานหลิง

“นำทางเลย เสี่ยวหลานหลาน”เวอชุโอโซหันไปมองหลานหลิงเช่นกัน

นางพยักหน้าทันที”เข้าไปในบึงจากทาง 12 นาฬิกา และตรงไปเรื่อยๆ”

“แต่ระวังตัวด้วย บึงเต็มไปด้วยคางคกและกบลูกศรพิษจำนวนมาก ถ้าเราโดนโจมตี มันคงไม่คุกคามชีวิต แต่ถ้าเราเกิดตกลงไปในบึง มีโอกาสสูงที่เราจะแปดเปื้อนด้วยพลังงานหุบเหวหนาแน่นและกลายเป็นสิ่งมีชีวิตหุบเหว”

“อย่าทำให้มันฟังดูน่ากลัวนักสิ?”ถูทงฝืนยิ้ม”สถานที่นี้อันตรายมากพอแล้ว พอเจ้าพูดแบบนี้ ข้ายิ่งไม่อยากเข้าไป”

“แล้วสภาพหุ่นเจ้านั่นมันอะไร!”หลานหลิงเม้มปาก”เจ้าดูดี แต่ไร้ประโยชน์”

“ข้าจะนำทางเอง”หลินฮวงอาสา

เขาไม่ทำเช่นนี้เพื่ออวดแต่เขาครอบครองกระจก เทคนิคป้องกันที่ทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ

ถ้าเขานำ นี่จะช่วยลดการสูญเสียของสมาชิก

“เราสองจะอยู่แนวหลัง”จิ่วเจี้ยนพยักหน้า

โดยปกติ เขาหมายถึงเขากับเวอชุโอโซตอนพูดว่าเราสอง

เมื่อทั้งสามรับตำแหน่ง อีกสองจึงย่อมต้องยืนตรงกลาง ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ปลอดภัยสุด