Monster Paradise - ตอนที่ 1587 ความสามารถขยะ

เก้าเถาวัลย์ตอนนี้ถูกคลื่นกระบี่ทองกลืนกิน

ในความเป็นจริง ค่ายกลกระบี่ของจิ่วเจี้ยนไม่ถือว่าอ่อนแอ พวกมันทรงพลังพอจะทำร้ายเทพสวรรค์ขั้นเก้า แต่ทว่า การโจมตีระดับนี้ยังไม่มากพอจะทำให้เก้าเถาวัลย์กังวล

ความคิดก่อขึ้นในหัวเขา และเถาวัลย์นับไม่ถ้วนก็ผุดขึ้นจากใต้ดิน พุ่งใส่คลื่นกระบี่ทอง

แทบจะในเวลาเดียวกับที่เขาตอบสนองต่อศัตรู เขาก็สัมผัสได้ถึงภัยคุกคามที่ทรงพลังมาจากอีกทาง

เขาเงยหน้าขึ้นทันที มองไปทางแหล่งอันตรายใหม่ เขาเห็นกระจกตรงหน้าผู้บ่มเพาะดาบหน้ากากดำ กระจกเดียวกันนั้นได้ดูดซับการโจมตีเขา และส่งคลื่นพลังสีแดงกับดำสะท้อนกลับมา

ที่แปลกประหลาดกว่านั้น เขารู้สึกได้ชัดว่าคลื่นพลังนี้ที่สร้างโดยศัตรูมีร่องรอยของกลิ่นอายพลังเทวะเขา

“กระจกนั่นไม่ได้แค่ดูดการโจมตีข้า แต่ยังสะท้อนด้วย?!”เก้าเถาวัลย์ตกใจ เขารู้สึกอิจฉาความสามารถกระจกของหลินฮวง

เขาสามารถสัมผัสได้ชัดว่าพลังการโจมตีปัจจุบันของหลินฮวงไม่ได้อ่อนแอไปกว่าของเขาเลย ความรุนแรงดังกล่าวมากเกินพอจะทำให้เขาบาดเจ็บ

พอเห็นว่าคลื่นพลังสีดำตัดแดงได้แหวกผ่านพายุคลื่นกระบี่ทองและกำลังจะโดนเขา เก้าเถาวัลย์ก็ใช้หอกดำอีกครั้งโดยไม่ลังเล

คลื่นพลังสีดำเริ่มรวมที่ปลายหอกและขยายอย่างรวดเร็ว ในเวลาแค่หนึ่งลมหายใจ มันก็ขยายไปจนเปลี่ยนเป็นคลื่นพลังสีดำที่พุ่งผ่านอากาศ

วินาทีถัดมา คลื่นพลังทั้งสองก็ปะทะกัน หัวใจของเก้าเถาวัลย์เริ่มเต้นรัว เขาสัมผัสได้ถึงอันตรายที่มาจากหลายทิศทาง

จิตเทวะของเขากระจายออกไปทันที สแกนสภาพแวดล้อม เขาเห็นร่างนับสิบลอยในความว่างเปล่า ล้อมเขาไว้ แต่ละร่างมีชุดคลุมดำกับหน้ากากดำ ทั้งหมดเป็นผู้บ่มเพาะดาบที่สะท้อนการโจมตีของเขาก่อนหน้า

สิ่งที่พิเศษกว่านั้นคือมีกระจกดำควบแน่นอยู่ตรงหน้าทั้งหมด และคลื่นพลังสีดำตัดแดงก็พุ่งออกจากผิวกระจก

แต่ละการโจมตีทำให้เก้าเถาวัลย์รู้สึกอันตราย

แต่ทว่า เขาเยาะเย้ยและเหลือบมองเวอชุโอโซที่อยู่ไม่ไกล”คิดว่าข้าจะตกหลุมพรางเจ้าอีกหรือไง?”

“การจำลองของเจ้าดี มันทำให้สัมผัสของข้าสับสนได้ อย่างไรก็ตาม ภาพลวงตาก็แค่ภาพลวงตา มันจะไม่มีวันเป็นจริง!’

ทันทีที่เก้าเถาวัลย์พุดจบ คลื่นพลังนับสิบก็เกือบจะถึงตัวเขาแล้ว

แต่ทว่า เขากลับเลือกเมินพวกมัน

วินาทีต่อมา คลื่นพลังก็กลืนกินเขาไป

แทบจะในเวลาเดียวกัน เสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้น

แม้กระทั่งหลินฮวงก็ยังเลิกคิ้วพอได้ยินเสียงกรีดร้องนั่น เขามองไปที่เวอชุโอโซอย่างสับสน

“เจ้าทำได้ไง?”

“ข้าสามารถคัดลอกภาพในจินตนาการได้”คำอธิบายของเวอชุโอโซง่ายมาก

แต่ทว่า คำอธิบายนี้ไม่ตอบข้อสงสัยของหลินฮวง เขายังคงจ้องเวอชุโอโซ อดทนรอให้เขาอธิบายเพิ่ม

“ภาพในจินตนาการสามารถเปลี่ยนเป็นภาพจริงได้”เวอชุโอโซเงียบไป จากนั้นก็พูดต่อ

“มันคล้ายกับทักษะคอกลอกเปล่า?”หลินฮวงคิดถึงการ์ตูนยอดนิยมที่เคยอ่านบนโลก ซึ่งมันมีความสามารถเนตรวงแหวน

“มันไม่ใช่แค่การคัดลอกง่ายๆ”จิ่วเจี้ยนอดพูดแทรกไม่ได้ เขาชำเลืองมองเวอชุโอโซ

เวอชุโอโซพยักหน้าให้เขาและจิ่วเจี้ยนก็พูดต่อ”พูดให้ถูก สิ่งที่เรียกว่าภาพคือสิ่งที่เกิดขึ้นภายในกรอบเวลาที่กำหนด”

“ความสามารถนี้ของเวอชุโอโซเหมือนกับการาถ่ายภาพด้วยกล้องหรือบันทึกวิดิโอ มันจำลองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในกรอบเวลานั้น”

“เดิมที มันเป็นแค่ความสามารถเทวะขยะที่ทำได้แค่ใช้บันทึกข้อมูลเท่านั้น แต่ทว่า โดยบังเอิญ ข้ารู้ว่าข้าสามารถแปลงภาพในจินตนาการให้เป็นจริงได้”เวอชุโอโซอธิบายต่อ

“ในการโจมตีเหมือนก่อนหน้า เจ้าจำลองได้มากสุดกี่ภาพ?”หลินฮวงถาม ไม่ใช่เพราะเขาสอดรู้สอดเห็นความสามารถของเวอชุโอโซ แต่เพื่อที่เขาจะได้ร่วมมือกันดีขึ้น

เวอชุโอโซลังเลแต่ก็ตอบ”หนึ่งคือขีดจำกัดของข้า”

เขาไม่ได้อธิบายไปมากกว่านั้น ที่ระดับความสามารถปัจจุบัน มากสุดคือเขาสามารถคัดลอกได้แค่ภาพที่ระดับต่ำกว่ากึ่งจ้าวเทวะ ยิ่งไปกว่านั้น การโจมตีก่อนหน้าของหลินฮวงถือเป็นจุดสูงสุดของเทพสวรรค์แล้ว ซึ่งถือว่าใกล้กับระดับกึ่งจ้าวเทวะ การคัดลอกภาพจริงหนึ่งภาพถือเป็นขีดจำกัดเขาแล้ว

“แล้วเจ้าใช้ความสามารถนี้ได้มากสุดกี่ครั้ง”หลินฮวงถามต่อ

“ถ้าข้าไม่แปลงสิ่งของเป็นภาพจริง ในทางทฤษฏี ข้าใช้ได้นับครั้งไม่ถ้วน”เวอชุโอโซตอบ”แต่ทว่า ถ้าข้าแปลงเป็นภาพจริงและใช้พวกมันเพื่อโจมตีด้วยความรุนแรงระดับเดียวกับก่อนหน้า ข้าจะใช้ได้มากสุดสามครั้งต่อวัน”

“อืม”หลินฮวงไม่ถามอะไรเพิ่มเติม

เขารู้สึกอิจฉาความสามารถของเวอชุโอโซเล็กน้อย แต่ไม่ได้วางแผนขอรายละเอียดเพิ่ม เหนือสิ่งอื่นใด ความสามารถเทวะของทุกคนคือเรื่องส่วนตัว คำถามที่เขาถามคือสิ่งที่เขาต้องรู้เพื่อสู้กับศัตรู

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาได้ร่วมมือกับเวอชุโอโซมาและตอนนี้ก็คุ้นเคยกันดี เขาอาจลำบากใจเล็กน้อยที่จะถามคำถามแบบนี้

หลินฮวงเงยหน้าขึ้น มองไปในทิศทางที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคลื่นพลังนับไม่ถ้วน

“ถ้าการจู่โจมรอบนี้ยังจัดการมันไม่ได้ เราก็ควรเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ในภายหลัง.”

โดยธรรมชาติ เก้าถาวัลย์ไม่สามารถได้ยินคลื่นเสียงระหว่างพวกหลินฮวง

เขาจ่ายราคาหนักพอสมควรจากการคิดว่าการโจมตีของเวอชุโอโซเป็นแค่ภาพลวงตา

เขาตระหนักว่าหนึ่งในคลื่นพลังลวงตากว่าสิบนั้นคือของจริงวินาทีที่โดนเข้า แต่ทว่า ตอนนั้น มันก็สายเกินไปแล้วที่เขาจะหลบ

การโจมตีครั้งนี้ของหลินฮวงเกือบเท่ากับการโจมตีเต็มกำลังของเก้าเถาวัลย์และเวอชุโอโซก็จำลองมันอย่างครบถ้วน

พอไม่เห็นหนทาง เก้าเถาวัลย์จึงไม่มีทางเลือกนอกจากอดทน การโจมตีได้ผลาญพลังเทวะภายในตัวเขาไปเกือบหนึ่งในห้า

ไม่ช้า คลื่นพลังก็สลายหายไปและร่างของเก้าเถาวัลย์ก็ค่อยๆ โผล่ออกมาจากในควัน

เขาไม่หยิ่งเหมือนเดิม เขากลับดูน่าสมเพช ซึ่งทำให้พวกหลินฮวงลอบตื่นเต้น

หลังเสียท่า เก้าเถาวัลย์ก็ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ เขาจ้องเวอชุโอโซเขม็ง

“ช่างเป็นวิชาที่สุดยอดยิ่งนัก!”จากน้ำเสียงของเก้าเถาวัลย์ มันเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกำลังกัดฟัน

“เจ้าก็พูดไป”เวอชุโอโซยอมรับ’คำชม’นี้

เก้าเถาวัลย์แค่นเสียง จากนั้นก็หันไปมองหลินฮวง ร่องรอยความมกลัวไหววูบผ่านดวงตาเขา

เทียบกับเวอชุโอโซ เขากลัวหลินฮวงกว่า

แม้มันจะเป็นเวอชุโอโซที่ทำให้เขาบาดเจ็บ แต่การโจมตีที่เวอชุโอโซเลียนแบบก็คือวิชาของหลินฮซง

ตามการต่อสู้ครั้งก่อน เขามีความเข้าใจบางอย่างถึงความสามารถของทั้งสามและตำแหน่งที่ยืน ปัจจุบัน ในหัวเขา ระดับความอันตรายที่มันมอบให้ทั้งสามคือ หลินฮวง-เวอชุโอโซ-จิ่วเจี้ยน

พูดให้ถูก หลินฮวงกับเวอชุโอโซเป็นแค่สองคนที่คุกคามเขาได้ จิ่วเจี้ยนนั้นแทบโดนเมิน

แน่นอน เขาไม่ได้มองข้ามจิ่วเจี้ยนไปอย่างสมบูรณ์

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้บ่มเพาะกระบี่เป็นผู้บ่มเพาะที่มีความสามารถโจมตีรุนแรงสุด

บางที จิ่วเจี้ยนอาจจงใจบิดปังความสามารถเขา รอโอกาสโจมตีตอนที่เขาไม่ทันระวังตัว