Monster Paradise - ตอนที่ 1664 นําพมรณะ

ตอนที่ 1664 นําพมรณะ

“นี่มันที่ไหน?ไม่ใช่ว่าข้ากําลังหลอมต้นนิพพานอยู่?”

หลินฮวงยืนเปลือยบนหาดสีแดง ความสับสนเขียนทั่วหน้าเขาขณะมองทะเลสีทอง

เขาพยายามกระจายจิตเทวะแต่ก็พบว่าไม่มีการตอบสนองเลยแม้มันจะอยู่ที่ระดับจ้าวเทวะขั้นสูงแล้ว มันราวกับว่ามีบางอย่างปิดผนึกจิตเทวะเขาไว้

มันไม่ใช่แค่จิตเทวะ แม้กระทั่งพลังเทวะในตัวเขาก็ไม่อาจใช้ได้ ไม่ต้องพูดถึงกฏเทพ ห่วงโซ่ลําดับเทพและผนึกดาบ

หลินฮวงพยายามสื่อสารกับนิ้วทองคําของเขาภายในตัว แต่ก็ไม่ตอบสนอง

ตอนนี้หลินฮวงตื่นตระหนก

มันเป็นครั้งแรกที่เขาพบสถานการณ์แบบนี้ตั้งแต่ถูกส่งตัวมายังโลกนี้

มันราวกับเขากลับเป็นคนธรรมดา

“เกิดอะไรขึ้น?โภาพลวงตา..?”

หลังสงบสติ หลินฮวงก็มองรอบๆ ไม่ว่าจะเป็นยังไง มันก็ต้องมีเบาะแสแถวนี้ อย่างน้อยเขาก็ต้องหาให้ได้ว่าอยู่ไหน

ไม่ไกลจากหาดสีแดงที่เต็มไปด้วยต้นไม้ กิ่งก้านพวกไสวตามแรงลม

“ต้นนิพพาน?!”

ทันทีที่หลินฮวงเห็นต้นนิพพาน เขาก็เดาได้และหันไปมองทางทะเลสีทอง

การเงยหน้ามองครั้งนี้ทําให้เขารู้ตัวว่ามันไม่ใช่ทะเลสีทองเลย

มันคือแม่น้ําขนาดมหึมาที่เกิดจากอนุภาคนับไม่ถ้วนที่ห่อหุ้มในแสงสีทอง มันทอดยาวสุดลูกตาและดูเหมือนจะไร้สิ้นสุด มองจากระยะไกล มันจึงดูเหมือนทะเล

อนุภาคสีทองจํานวนหนึ่งโดนยกขึ้นด้วยคลื่นลมแรง พวกมันลอยไปทางต้นนิพพาน และเกาะติดกิ่งไม้ เปลี่ยนเป็นสารอาหาร

หลินฮวงสัมผัสได้คลุมเครือว่ากลิ่นอายที่มาจากอนุภาคสีทองนั้นดูคุ้นๆ พอเพ่งมองใกล้ๆ เขาก็พบว่าอนุภาคนั้นคือเศษเสี้ยวพลังงานต้นกําเนิด

ไม่เหมือนก้อนพลังงานต้นกําเนิดในอาณาจักรเสมือนที่ยังครบก้อน อนุภาคสีทองที่นี่ดูเหมือนจะเป็นเศษเสี้ยวพลังงาน

หลินฮวงสงสัยว่าเหตุผลที่พลังงานต้นกําเนิดเหล่านี้อยู่ในรูปของอนุภาคคงเพราะการชนอย่างต่อเนื่องของพวกมันขณะที่พวกมันโดนก่อกวนโดยคลื่นลมแรงที่นี่

“ต้นนิพพานแม่น้ําทอง” หลินฮวงจ้องทะเล และพึมพํา”น้ําพุมรณะ?!”

วินาทีที่เขาพูดคําว่า “น้ําพุมรณะ” ทั้งโลกก็เริ่มสั่นสะเทือน

คลื่นมหึมานับไม่ถ้วนดูเหมือนจะม้วนตัวและปั่นปวนในน้ําพุมรณะ

ความรู้สึกหมดหนทางพุ่งขึ้นในใจของหลินฮวง มันเป็นความรู้สึกของมนุษย์เวลาเจ อกับพลังของธรรมชาติ ในเวลาเดียวกัน จิตสํานึกของเขาก็ดับวูบและร่างเปลือยเปล่าของเขาก็ค่อยๆหายไป

วินาทีต่อมาหลังร่างของหลินฮวงจางหายไป ดวงตาสีทองก็ก่อตัวขึ้นในอากาศเหนือแม่น้ําสีทองจ้องมองไปทางที่หลินฮวงหายไป

เสียงศักดิ์สิทธิ์โบราณดังก้องเหนือน้ําพุมรณะ

หากใครเข้าใจ มันจะแปลกได้ว่าเด็กนี่ช่างประหลาด จุติลงมาอาณาจักรของข้าในร่าง วิญญาณแท้จริง (อยากรู้”

หลังเสียงเก่าแก่หายไป ดวงตาสีทองก็มองต้นนิพพาน จากนั้นเสียงเก่าแก่หลายเสียงก็ดังขึ้นหลังมันจ้องปา

มันแปลกได้ว่า”น่าสนใจ(อารมณ์มีความสุข)”

ทันทีที่เสียงดัง คลื่นสีทองไร้สิ้นสุดก็แผ่ออกจากจุดแสงสีทอง ราวกับหมอกทองได้คลุมทั้งปา

เห็นได้ชัดว่าหลินฮวงไม่รู้เรื่อง ตอนเขาได้สติ เขาก็ตระหนักว่าเขากลับมายังกระท่อมอาณาจักรเสมือนแล้ว

“นั่นเกิดขึ้นเพราะข้าหลอมต้นนิพพาน?ข้าเห็นน้ําพุมรณะในตํานานจริงๆ”ในความเป็นจริงหลินฮวงยังไม่อาจเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“เจ้าของน้ําพมรณะต้องเหนือกว่าจ้าวเทวะแน่ พลังของข้าโดนปิดผนึกต่อหน้าตัวตนเช่นนั้นข้าไม่อาจติดต่อนิ้วทองคําได้ด้วยซ้ํา”หลินฮวงยังรู้สึกกลัวพอคิดถึงมัน

เขาดําดิ่งไปในตัวเขาอีกครั้งและสัมผัสถึงการดํารงอยู่ของนิ้วทองคําอย่างรวดเร็ว

พลังเทวะ จิตเทวะ ผนึกเต๋ ห่วงโซ่ลําดับเทพ พลังกฏเทพทั้งหมดกลับมาแล้ว

“เสี่ยวเฮย เจ้าสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติไหม?” หลินฮวงอดถามไม่ได้

หลินฮวงแปลกใจกับคําตอบของเสี่ยวเฮย

“พวกเจ้าที่เหลือก็ด้วยเหรอ?” หลินฮวงถามนิ้วทองคําอื่นอย่างแผ่นหิน หยินหยิน

“เราไม่เห็นสัมผัสอะไรได้เลย”แผ่นหินกับหยินหยินตอบ น้ําเสียงทั้งคู่สับสน

คําตอบของนิ้วทองคําที่เหลือก็เหมือนกัน

“พวกเจ้าไม่สัมผัสว่าเราตัดขาดกันไปสักพักหรือ?หรือแบบโดนพลังบางอย่างปิดผนึกไว้ชั่วคราว?” หลินฮวงถามต่อ

“ไม่เลย” เสี่ยวเฮยตอบโดยไม่ลังเล

“ไม่ใช่ว่าท่านก็นั่งที่นี่อยู่ตลอดตอนหลอมต้นนิพพาน?” หยินหยินถามหลินฮวง

“ไม่ว่ายังไง ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับสัมผัสรับรู้ของข้าเลย” แผ่นหินตอบอย่างมั่นใจ

นิ้วทองคําที่เหลือก็ตอบเหมือนกัน

“งั้น นิ้วทองคําก็สัมผัสไม่เจอความผิดปกติอะไรตอนตัวตนนั้นปิดผนึกนิ้วทองคําในตัว ข้า?!”หลินฮวงขมวดคิ้วเล็กน้อย คําตอบของนิ้วทองคําทําให้เขารู้ว่าน้ําพุมรณะน่ากลัวแค่ไหน

เขาไม่คิดว่าเขาจะพบกับภาพมายา ถ้ามันเป็นภาพมายาจริง นิ้วทองคําต้องพบความผิดปกติ

ดังนั้น คําอธิบายเดียวคือน้ําพุมรณะใช้วิธีการบางอย่างเพื่อปิดกั้นสัมผัสของนิ้วทองคําเขา

หลินฮวงไม่กล้ายึดติดกับเรื่องนี้ต่อ ซึ่งมีแต่จะยิ่งทําให้เขากลัว

หลังสงบสติอารมณ์ เขาก็ไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปและตรวจสอบสถานะการหลอมต้นนิพพานภายในตัวเขา

วินาทีที่เขาตรวจสอบ เขาก็เริ่มตกใจ

ต้นนิพพานในตัวเขาดูเหมือนจะถูกขัดเกลาด้วยพลังบางอย่างและทะลวงผ่านเป็นจ้าวเทวะไม่ใช่แค่นั้น กลิ่นอายพวกมันยังเพิ่มขึ้นมาก

ขณะที่เขามองดูต้นนิพพานโตเป็นต้นไม้ยักษ์ขนาดเท่าดวงดาว กิ่งก้านพวกมันก็แกว่งไปมาราวกับสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ที่ร่อนเร่ในกาแล็กซี่ หลินฮวงตกตะลึงจนอ้าปากค้างเป็นเวลานาน

เขาได้สติกลับหลังอึ้งไปนานและพบว่าต้นนิพพานกว่าสองร้อยต้นค่อยๆเลื่อนระดับพลังจนกลายเป็นจ้าวเทวะขั้นสูงกันหมดแล้ว

และที่น่าประทับใจคือ พลังวิญญาณเทพของต้นนิพพานในตอนนี้ได้บรรลุระดับเดียวกับหลินฮวงแล้ว

หลินฮวงเชื่อมต่อวิญญาณเทพของเขากับต้นนิพพานและข้อมูลจํานวนมากก็ไหลเข้าหัวเขาเหมือนคลื่นความรู้สึกนั้นเหมือนกับตอนเขาหลอมพลังงานต้นกําเนิดจากอาณาจักรเสมือนและได้รับมรดกไม่มีผิด

เขาหลับตา เริ่มดําดิ่งและซึมซับมันอย่างรวดเร็ว

ปริมาณข้อมูลมีมากบล้น อย่างน้อยก็มากกว่าข้อมูลที่เขาได้รับตอนหลอมความทรงจําของมังกรหายนะเป็นร้อยเท่า แต่ทว่า มันก็ไม่เป็นระเบียบและน่าสับสนมากเช่นกัน

มันราวกับเป็นเศษความทรงจํานับไม่ถ้วนของคนหลายคน ทว่า แต่ละชิ้นส่วนมีความยาวต่างกันบางอันสั้น บางอันยาว แต่ทั้งหมดล้วนเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจําสมบูรณ์

หลินฮวงใช้เวลาครึ่งวันก่อนเขาจะจัดเรียงความทรงจําทั้งหมดได้

ไม่เหมือนความทรงจําสืบทอดที่เขาได้รับมาจากอาณาจักรเสมือนซึ่งไม่มีภาพความทรงจําของอาณาจักรวัตถุ ความทรงจําที่หลินฮวงได้รับครั้งนี้มีภาพจํานวนมากจากอาณาจักรวัตถุ

เขาเห็นฉากนับไม่ถ้วนจากมหาพิภพต่างๆ รวมถึงความงามของกาแล็กซี่นับไม่ถ้วน ในเศษความทรงจําเหล่านี้ ที่อ่อนแอสุดเป็นเทพแท้จริง ส่วนที่ทรงพลังสุดคือจ้าวเทวะขั้นสูงสุด

เขายังเห็นฉากน่าสลดใจมากมายของจ้าวเทวะขั้นสูงสุดบางคนที่พยายามทะลวงผ่าน

ตอนจิตสํานึกของเขากลับเข้าตัว เขาก็บันทึกมรดกนี้ไว้เงียบๆ ไม่ว่าจะอ่อนแอหรือแข็งแกร่งเขารู้สึกว่ามรดกเหล่านี้จําเป็นต้องสืบทอดโดยผู้สืบทอด