MPESIH-ระบบจักรพรรดิไร้เปรียบ - ตอนที่ 283
ตอนที่ 283 จ้าวซีหลงมาถึง
แต่แม่ทัพของพวกคนเถื่อนต่างก็อยากประจบสอพลอหัวหน้าคนนี้เท่านั้น
สิ่งที่หัวหน้าของพวกเขาสนใจก็คือความสําเร็จหลังได้รับชัยชนะ
ถัวปาหง เองก็ชื่นชอบให้คนชมตัวเองเขาได้ตอบกลับทันที” พวกเจ้าพูดถูกในไม่ช้าข้าจะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์!”
“เข้าชาร์จ!”
” เข้าชาร์จ!”
ทหารม้าแต่ละคน ต่างก็กระหายเลือด พวกเขาได้เผยความเย็นชาออกมาและพร้อมจะสับสังหารทหารไม่กี่พันนายของกองพันทหารค่าย
” พี่น้องทั้งหลาย ไว้ชาติหน้าพวกเรามาดื่มสุราและร่วมกินเนื้อด้วยกันเถอะ!”เกาชุน มองไปที่ทหารไม่กี่คนที่เหลืออยู่ของกองพันทหารค่ายเขาได้หัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฮ่าฮ่า,ท่านแม่ทัพ ท่านไม่เคยชวนพวกเราดื่มและกินเนื้อเลยในชาตินี้ ท่านกลับบอกว่าชาติหน้าจะชวนพวกเราสังสรรค์หรือไม่?” รองแม่ทัพได้ยิ้มออกมา
“ฮ่าฮ่า,แน่นอน หากชาติหน้ามีจริง ข้าจะเลี้ยงสุราและเนื้อพวกเจ้าทุกคน แต่ตอนนี้”
แสงเย็นได้กระพริบในดวงตาของเกาชุน ดาบหยานหลิง ในมือของเขา ได้ชี้ไปที่พวกทหารม้าคนเถื่อนที่พุ่งเข้ามา มีประมาณ 20,000 นาย
เกาชุน ได้พูดเสียงดัง” จนกว่าจะถึงตอนนั้น พวกเราจะฆ่าพวกคนเถื่อนพวกนี้เป็นครั้งสุดท้ายเพื่อที่จะปกป้องชีวิตในมณฑลเอินหลงได้มากขึ้น!”
” ฆ่า!”
เกาชุน ได้ตะโกนออกมา
ทหารกองพันทหารค่ายได้พุ่งเข้าหาพวกคนเถื่อน
ความกลัว?
สิ่งเหล่านี้ไม่เคยปรากฏอยู่บนใบหน้าของกองพันทหารค่าย!
แต่ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงครามดังขึ้นอย่างกระทันหัน” ข้า จ้าวซีหลง จากเมืองฉางซานอยู่ที่นี่แล้ว ใครกล้าที่จะทําร้ายแม่ทัพอาณาจักรหนานหยานของข้า?”
” พวกรนหาที่ตาย!”
หลังจากเขาพูดจบเสียงคํารามก็ได้ดังขึ้นหอกสีเงินได้พุ่งตกลงมาจากท้องฟ้า
เสียงกัมปนาทที่รุนแรงได้พุ่งเข้าใส่ทหารม้าเกือบ 20,000 นาย ที่พุ่งเข้ามาในภูเขาเหยียนซาน
ตู้ม!
กระแสลมกรรโชกได้ระเบิดใส่ทหารม้าเกือบ 20,000 พวกคนเถื่อน ที่อยู่ริมขอบต่างก็ถูกกระแสลมอันรุนแรงซัดเข้าจนพุ่งไปชนกับกําแพงภูเขาของภูเขาเหยียนซาน ไม่รู้ว่ามีชีวิตอยู่หรือตาย
โชคดีที่ทหารกองพันทหารค่ายไม่ได้รับผลกระทบมากนัก!
“ใครกัน?”
ถัวปาหง ได้แสดงความโกรธออกมา
เกาชุน มองไปที่ บุคคลตรงหน้า แรงระเบิดนั่นมาจากหอกเงิน มันสามารถทําให้ทหารม้าเกือบ 20,000 นายแตกพ่ายในพริบตา
อีกอย่างจะต้องรู้ว่า กองทัพทหารม้าพวกคนเถื่อนเหล่านี้ ได้ปลดปล่อยพลังปราณออกมาและสร้างรูปแบบกองทัพ แต่คนผู้นี้กลับทําให้เกาชุน รู้สึกตกใจ
ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาได้ไปถึงระดับ 3 ขั้นปรมาจารย์แล้ว
การกระทําเช่นนี้ได้ ความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย ย่อมต้องมากกว่าตัวเขาเองอย่างแน่นอน!
เมื่อฝุ่นระเบิดหายไป ทุกคนก็มองเห็นชายหนุ่มที่ทําลายกองทัพทหารม้า 20,000 นาย เขาสวมใส่ชุดเกราะสีเงินและขี้ม้าสีขาวที่ดูเป็นเอกลักษณ์พิเศษ
ทั้งตัวเขามีลวดลายราวกับสายรุ้งไม่ว่าเขาจะยืนอยู่ที่ไหนเขาก็เจิดจรัสอย่างมาก!
“ฉางซาน,จ้าวซีหลง?”
ดวงตาของเกาชุน ขยับเล็กน้อย ฉางซาน เป็นเมืองเล็ก ๆ ในมณฑลเฮยเสียน
คนผู้นี้ มาจาก มณฑลเฮยเสียน ทั้งยังมีความแข็งแกร่งที่เหนือกว่าระดับ 3 ขั้นปรมาจารย์ เป็นไปได้หรือไม่ว่าคนผู้นี้คือคนที่เสี่ยวจือพบก่อนหน้านี้?
เสี่ยวจือ บอกว่า เขาพบกับคนผู้นึงมาก่อน ทั้งอีกฝ่ายยังมีความแข็งแกร่งไม่ธรรมดา
” ข้า จ้าวซีหลง หรือจะเรียกว่า จ้าวหยุน ก็ได้ ยินดีที่ได้พบแม่ทัพเกา!” จ้าวหยุน ได้ควบม้ามายืนข้าง ๆ เกาชุน พร้อมกับทักทายตามมารยาท
เมื่อ เกาชุน เห็นมารยาทของ จ้าวหยุน เขาก็รู้ทันทีว่า จ้าวหยุน ไม่ใช่ทหาร แต่เป็นเพียงผู้ฝึกยุทธ์
“ฮ่าฮ่า,พี่จ้าว กล่าวเกินไปแล้ว พระคุณที่ช่วยชีวิตข้าในวันนี้ ข้าเกาชุน จะจดจําไม่ลืม แต่วันนี้ ข้ามีคําขอหวังว่าพี่จ้าว จะเห็นด้วย!”เกาชุน ได้ทักทายตามมารยาทในแบบชาวยุทธ์
“ถ้าแม่ทัพเกาขอให้ข้าช่วยฆ่าพวกคนเถื่อนเหล่านี้ ข้า จ้าวหยุน ก็ไม่ปฏิเสธ!” จ้าวหยุน ได้กล่าวพูดเสียงดัง
มณฑลเฮยเสียนคือบ้านเกิดของเขา!
ตอนนี้มันถูกยึดครองไปแล้ว!
“ฮ่าฮ่า,ความหวังดีของพี่จ้าว ข้าเกาชุน ขอรับมันเอาไว้ แต่สิ่งที่ข้าจะขอไม่ใช่สิ่งนี้” เกาชุน หัวเราะออกมา
” หืม?”
จ้าวหยุน รู้สึกงุนงงเล็กน้อยเขาได้กล่าวถามทันที” แม่ทัพเกาต้องการให้ข้าทําสิ่งใดนั้นหรือ?”
เกาชุน ได้มองไปที่คนเถื่อนเกือบห้าหมื่นชีวิตที่เหลืออยู่ตรงหน้าเขาได้กล่าวพูดเสียงดัง”วันนี้ข้า เกาชุน จะขอสู้ตายกับพวกคนเถื่อน แม้ว่าจะไม่รู้ว่าจะหยุดพวกมันได้หรือไม่ก็ตาม”
“แต่ทว่า สิ่งที่ข้าต้องการให้พี่จ้าวช่วย คือ ให้ท่าน รีบไปยังมณฑลเอินหลง บอกผู้คนระหว่างทางให้พวกเขาเตรียมพร้อมรับมือตั้งแต่เนิ่น ๆ เพื่อสู้รบกับพวกคนเถื่อน!”
เกาชุน ไม่ได้ตั้งใจให้ จ้าวหยุน ร่วมรบกับเขาที่นี่
เพราะเขารู้ดีว่าการโจมตีของจ้าวหยุนก่อนหน้านี้ ที่ฆ่าทหารไปได้เกือบ 20,000 นายเหตุผลเพราะจ้าวหยุน ได้โจมตีที่เผลอและไม่ได้ถูกปราบปรามโดยรูปแบบกองทัพ หากไม่ใช่เพราะรูปแบบกองทัพนักรบระดับ 3 ขั้นปรมาจารย์ หรือเหนือกว่า คิดจะฆ่าทหารม้าเกือบสองหมื่นคนในทันที่ย่อมไม่ใช่เรื่องยากเกินไป
แต่ตอนนี้พวกคนเถื่อนเห็นจ้าวหยุนแล้ว ถ้า จ้าวหยุน ต้องการดึงประสิทธิภาพการรบออกมาเหมือนเดิม ย่อมไม่สามารถทําได้
พลังปราณแท้จริงในร่างกาย ย่อมถูกระงับ แม้ จ้าวหยุน จะแข็งแกร่ง หากถูกหยุดปราณแท้จริงเอาไว้ ก็ยังยากที่จะรอดภายใต้การโจมตีของทหารม้านับหมื่น
การอยู่สู้ต่อกับพวกคนเถื่อนที่นี่ถือเป็นทางตันเท่านั้น!
เกาชุน จะไม่ยอมให้ จ้าวหยุน อยู่ที่นี่ และตกตายไปพร้อมกับเขา!
เมื่อ จ้าวหยุน ได้ยิน ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความซับซ้อน เขาได้โค้งคํานับทันที”ถ้าอ๋องมณฑลเฮยเสียน เซียงรุ่ยหราน มีความคิดเด็ดเดี่ยวยอมเสียสละตนเองเพื่อส่วนรวมปานนี้ พวกคนเถื่อนทางตอนเหนือ ก็คงไม่สามารถทลายการป้องกันของสามมณฑลทางตอนเหนือได้ แต่…”
จ้าวหยุน มองไปที่ เกาชุน และ พูดอย่างเคร่งขรึม” ข้า จ้าวหยุน ไม่เคยรักตัวกลัวตาย ดังนั้นหากแม่ทัพเกาสู้อยู่ที่นี่ และใช้ชีวิตเป็นเดิมพัน ข้า จะหนีไปคนเดียวได้อย่างไร!”
“วันนี้”
เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ พวกคนเถื่อนทางตอนเหนือและกล่าวเสียงดัง” ข้าจะฆ่า ถัวปาหง ชําระหนี้วิญญาณนับล้านที่ถูกสังเวยไปในมณฑลเฮยเสียน!”
“พี่จ้าว พวกคนเถื่อนพวกนี้ มีมากกว่าพวกเรา หากท่านไม่รีบไปตอนนี้เกรงว่าจะไม่ทันการ” เกาชุน ได้เกลี้ยกล่อม” ท่านไม่ใช่แม่ทัพของอาณาจักรหนานหยานท่านควรไปจากที่นี่เพื่อหลีกเลี่ยง”
“ฮ่าฮ่า, แม่ทัพเกา ข้าเข้าใจความหวังดีของท่าน” จ้าวหยุน ได้หัวเราะออกมา” ศัตรูตอนนี้มีเพียง 50,000 นายเท่านั้น และ รูปแบบ กองทัพของพวกเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่ากองทัพของอาณาจักรอื่น ๆ ในหยูโจว ข้าพอมีแผน!”
เกาชุน สะดุ้งทันที เขากําลังจะถาม แต่ ถัวปาหง ที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ”ไอ้เด็กสารเลว กล้าที่จะฆ่าทหารม้า 20,000 นายของข้า วันนี้เจ้าจะต้องชดใช้”
ถัวปาหง ไม่ได้หวาดกลัว จ้าวหยุน เลย
เพราะเขา รู้ดีว่า สาเหตุที่ เด็กคนนี้ แข็งแกร่งเป็นเพราะ รูปแบบกองทัพ ไม่ได้กดดันเขา มิฉะนั้นอีกฝ่ายคงไม่สามารถระเบิดพลังปราณแท้จริงจัดการกับกองทัพทหารม้าของเขาได้
ตอนนี้เขาได้เตรียมการเสร็จเรียบร้อยแล้วหากคิดจะทําแบบเดิมฝันไปเถอะ!
จ้าวหยุน มองไปที่ ถัวปาหง จากนั้น ก็มอง ไปที่ เกาชุน และยิ้มออกมา” แม่ทัพเกา ท่านยังสามารถสู้ต่อได้หรือไม่?
เกาชุน รู้ดีว่าตอนนี้คงไม่อาจเกลี้ยกล่อมจ้าวหยุนให้จากไปได้ดังนั้นเขาจึงหยุดพูดไร้สาระและหัวเราะออกมา”ไม่ใช่แค่ข้าที่สู้ต่อได้ ทหารกองพันทหารค่ายเองก็ยังไหว!”
“ใช่ถูกแล้ว,พวกเรายังไหว!” ทหารที่บาดเจ็บจํานวนมาก พวกเขาได้ตะโกนออกมาโดยไม่มีความหวาดกลัวใด ๆ
