MPESIH-ระบบจักรพรรดิไร้เปรียบ - ตอนที่ 297
ตอนที่ 297 ฮั่วชูปิงตกอยู่ในการปิดล้อม
เดิมพวกคนเถื่อนขาดแคลนลูกศรหยุดปราณมาก
แต่ตอนนี้หลังจากพวกมันยึดครองมณพลเฮยเสียนได้ เนื่องจากเซียงรุ่ยหรานหลบหนีไปโดยไม่มีการต่อต้านใด พวกมันจึงได้ลูกศรหยุดปราณนับแสนดอกในโกดังเก็บของ
ตอนนี้ พวกคนเถื่อนกําลังจะโจมตีเมืองฉางซาน พวกมันจึงให้หน่วยสอดแนมพกลูกศรหยุดปราณมาด้วยกันถูกพวกนักรบฆ่า
ดังนั้นทหารม้าหน่วยสอดแนมทั้งสามร้อยคนจึงมีลูกศรหยุดปราณมากกว่าสามพันดอกเพียงพอที่จะสอยนักรบจํานวนมาก
“โจมตี!”
หัวหน้ามองไปที่ หรานเหมิน และ ฮั่วชูปิง เขาตะโกนพูดด้วยรอยยิ้ม
จ็บ!
เสียงอันแหลมคมของลูกศรหยุดปราณได้แหวกว่ายอากาศพุ่งไปยังหรานเหมินและชั่วชูปิง
หม!
หรานเหมิน ตะคอกออกมาด้วยความโกรธเขาถือหอกสองคมในมือซ้ายและพุ่งเข้าใส่ลูกศรหยุดปราณ
พลังปราณของเขาได้ปะทุออกมาอย่างรุนแรง
สิ่งเหล่านี้เป็นเพียง ลูกศรหยุดปราณธรรมดาที่พบได้มากที่สุด มันไม่มีประโยชน์สําหรับหรานเหมินที่เป็นนักรบระดับ 7 ขั้นเชื่อมจิตวิญญาณ
หากคิดจะปราบปรามหรานเหมิน จะต้องเป็นลูกศรหยุดปราณระดับปฐพีขึ้นไป
แน่นอนว่าหากเป็นลูกศรหยุดปราณนับแสนดอกก็สามารถควบแน่นกลายเป็นรูปแบบลูกศรสามารถยับยั้งหรานเหมินได้
แต่ลูกศรหยุดปราณที่มาจากคนเถื่อนสามร้อยคนนี้เป็นเพียงเรื่องตลกสําหรับหรานเหมิน
“เป็นไปได้ยังไง?”หัวหน้าทีมสอดแนมคนเถื่อนมองไปที่ฉากนี้ด้วยความตะลึงงัน
ทําไมกัน?
นี่คือลูกศรหยุดปราณ เป็นหนึ่งในอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของพวกกองทัพ แม้แต่ยอดฝีมืออย่างขั้นปรมาจารย์ก็ยังยากที่จะต้านทาน แต่หรานเหมินกับฮั่วชูปิงกลับสามารถป้องกันมันได้?
สมาชิกหน่วยสอดแนมทุกคนราวกับเห็นผี
“ถอย,รีบถอย!”
หัวหน้าทีมหน่วยสอดแนมไม่ใช่คนโง่ เขาพอจะคาดเดาความแข็งแกร่งของหรานเหมินได้ว่าคงไม่สามารถหยุดได้ด้วยจํานวนคนสามร้อยคน
ดังนั้นเขาจะต้องรีบกลับไปรายงานกองทัพหลักและพามาฆ่าสองคนนี้
“คิดจะหนี?อย่าได้เพ้อฝัน!”
ม้าของฮั่วชูปิงเป็นม้าที่ดี มันเป็นสหายของเขาที่มณฑลเล่ยหยางที่มอบให้ ความเร็วของมันนับว่าเร็วมาก เมื่อเทียบกับม้าพวกคนเถื่อน
“ตายซะ!”
ฮั่วชูปิง ได้เหวี่ยงหอกในมือออกไปด้วยความรุนแรง
ฟวับ!
ร่างของพวกคนเถื่อนหลายสิบคนได้ถูกนั่นเป็นชิ้น ๆ
“ตายซะ,ตาย!”
ฮั่วชูปิ ได้ตะโกนขึ้น ในมือของเขาได้วาดฟันออกไปแทงทะลุร่างคนเถื่อนตรงหน้าซ้ําแล้วซ้ําเล่า
ร่างของพวกคนเถื่อนได้ระเบิดออกเป็นเศษเนื้อกระจุยกระจายเปื้อนเสื้อผ้าของฮั่วชูปิง
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่ง แต่พวกคนเถื่อนก็หนีเร็วมาก ระหว่างที่ฮั่วชูปิง ฆ่าพวกคนเถื่อนเหล่านี้ พวกคนเถื่อนที่อยู่ข้างหลังก็หนีไปไกลแล้ว
หรานเหมินไม่ได้ขยับ เขาสามารถเห็นได้ชัดว่า ฮั่วชูปิงเกลียดชังพวกคนเถื่อนเหล่านี้มากแค่ไหน
ตรงกันข้าม หรานเหมินดีกว่ามาก
เขาถูกบังคับให้ออกจากบ้านเกิดมณฑลเฮยเสียน ญาติเพียงคนเดียวของเขาก็คือแม่ โชคดีที่นางไม่ได้ประสบอุบัติเหตุ
กลับกันสมาชิกในครอบครัวของฮั่วชูปิง ทั้งหมดถูกสังหารโดยพวกคนเถื่อน ความเกลียดชังเหล่านี้ไม่อาจวางลงได้
เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ถ้าแม่ของเขาถูกสังหาร บางทีเขาอาจจะบ้าคลั่งกว่าฮั่วชูปิงด้วยซ้ํา
ดังนั้นเขาควรจะปล่อยให้น้องชายของเขาระบายความโกรธที่สะสมมาลงใส่พวกคนเถื่อนทั้งหมด
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
หอกในมือของฮั่วชูปิงโบกครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่โจมตีออกไปย่อมสังหารคนเถื่อนอย่างน้อยห้าถึงหกคน
ยิ่งไปกว่านั้นร่างของพวกคนเถื่อนไม่มีใครเหลือดรอดโดยสมบูรณ์
สภาพที่ดีที่สุดก็คือถูกนั่นออกเป็นสองส่วน
นี่สามารถจินตนาการได้ว่า ฮั่วชูปิงโกรธแค้นพวกคนเถื่อนมากแค่ไหน
ในไม่ช้า คนเถื่อนตรงหน้า ฮั่วชูปิงก็ถูกตัดศีรษะทั้งหมด เขาไม่ลังเลที่จะไล่ตามพวกคนเถื่อนที่หลบหนีไปก่อนหน้านี้
หรานเหมิน ขมวดคิ้วแน่น ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากเขื่อนเพิ่งเฮยปา ถ้าฮั่วชูปิงไล่ตามไปเขาจะถูกค้นพบโดยทัพหน้าพวกคนเถื่อนที่นั่นมีทหารอย่างน้อยห้าถึงหกหมื่นนายย่อมไม่ใช่เรื่องดี
ดังนั้นเขาจึงพยายามตะโกนเรียกให้ฮั่วชูปิงหยุด แต่ก็ไม่เป็นผล
“ทหารห้าถึงหกหมื่นนายแล้วอย่างไร แม้จะมีนับล้านข้าก็จะฆ่าพวกมันให้หมด!”
“ดูเหมือนว่า ข้าคงไม่อาจช่วยระบายความโกรธแค้นในใจของเขาได้”
หรานเหมินไม่ได้หยุด ฮั่วชูปิงในทางกลับกันเขารีบตามไป
“ฆ่า!”
ชั่วชูปัง ได้ไล่ล่าพวกคนเถื่อน หอกของเขาแทงทะลุร่างของอีกฝ่ายด้วยพลังปราณที่แข็งแกร่ง
“ฆ่า!”
หลังจากไล่ล่าคนเถื่อนอีกคน ฮั่วชูปิงก็เอาชีวิตของอีกฝ่ายอีกครั้ง
ไม่นาน หน่วยสอดแนมพวกคนเถื่อนสามร้อยคนก็เหลือเพียงคนเดียว
แต่คน ๆ นี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เพราะเวลานี้เขาเห็นกองทัพหลักของเขา และปีศาจที่ตามมาเบื้องหลังก็ยังตามเขามาอยู่
ที่ม!
“ฮ่าฮ่า,นักรบแห่งอาณาจักรหนานหยาน รอก่อนเถอะ รอข้าเหยียบย่อาณาจักรหนานหยาน ของเจ้าให้แตก ถึงตอนนั้น ข้าจะเสวยสุขกับหญิงงามทั่วอาณาจักรหนานหยาน…”
ฟุบ!
ก่อนที่เขาจะพูดจบเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาหรือ ๆ ก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างกายของเขาก็ถูกสับเป็นชิ้น ๆ
ฮั่วชูปิง ได้หยุดม้าและมองไปที่ทางข้างหน้าอย่างเย็นชา
ที่นั่นมีทหารม้าไม่ต่ํากว่า 100,000 คน!
มันมากกว่าที่พวกเขาคาดประมาณไว้เท่าตัว
“เชี่ย!”
ถ้วปาฟู หัวหน้าทัพหน้าของพวกคนเถื่อน 100,000 นาย มองไปที่ ฮั่วชูปิง ที่ยืนอยู่ตรงหน้ากองทัพไม่ถึงสามร้อยเมตรด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว
การสังหารคนของเขาในระยะไม่ถึงสามร้อยเมตรห่างจากทัพหน้า 100,000 นายของเขา นี่ไม่ใช่การตบหน้าเขาถัวปาฟูโดยตรงหรอกหรือ?
ไม่ได้เขาจะปล่อยมันไปไม่ได้
ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความโกรธ!
เขาถัวปาฟู เป็นถึงน้องชายของผู้นํา ถัวปาหงมีสถานะสูงส่ง ทุกคนในเผ่าต่างก็ยกย่องบูชาเขาไม่มีใครกล้าตบหน้าเขาถึงขนาดนี้
เด็กสารเลวนี่ต้องตาย!
“กองทัพทั้งหมดโจมตี,ฆ่าไอ้เด็กสารเลวนั่นให้ข้าซะ!”
เพียงพริบตาเดียว กองทัพนับแสน ก็พุ่งไปข้างหน้า
ใบหน้าของ ฮั่วชูปิง ดูเคร่งขรึม เขาไม่ได้มีความหวาดกลัวใด ๆ
เขารู้ดีว่าตอนนี้ ไม่สามารถหนีไปได้อีกแล้ว!
เพราะกองทัพที่มีข้าศึกมากเกินไป ท้ายที่สุดจะมาพร้อมกับรูปแบบกองทัพที่สามารถยับยั้งพลังปราณแท้จริงในร่างกายของเขาได้อย่างสมบูรณ์
แต่ชั่วชูปิง ไม่เสียใจเลย สําหรับพวกคนเถื่อนเหล่านี้สมควรถูกฆ่า!
ต้องฆ่าเท่านั้นเขาถึงจะสงบใจได้
สําหรับการหันหลังหนี?
เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้!
แม้ว่าเขาจะอายุยังน้อย แต่ฮั่วชูปิงก็ไม่ใช่เต่าที่คอยหลบหัวหดอยู่ในกระดอง เขามักจะก้าวไปข้างหน้าและเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญไม่มีวันถอย
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเข้าใจว่าถึงแม้เขาจะถอยไปก็คงไม่อาจรอดไปได้
