MPESIH-ระบบจักรพรรดิไร้เปรียบ - ตอนที่ 304

ตอนที่ 304 ต้องการสร้างกองทัพทหารค่ายหนึ่งแสนนาย

เมื่อ ลู่เฟิง ได้ยินคําถามของเกาชุนเขาก็ยิ้มออกมา”ข้าได้ยินมาจากปรมาจารย์ท่านนึ่งว่าคนผู้นี้เป็นชายหนุ่มที่กล้าหาญและแข็งแกร่งหากเขาสามารถมาทํางานภายใต้คําสั่งของข้าได้แล้วล่ะก็ในอนาคตย่อมเป็นเรื่องที่ดี”

เกาชุน ได้ถอนหายใจออกมา ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะเป็นคนที่พิเศษอย่างแท้จริง

แต่เขาก็ไม่ได้ถามเพิ่มเติม

ลู่เฟิง ได้มองไปที่ เกาชุน และ พูดขึ้น”ทหารค่ายเหลือกันกี่คน?”

“930 คนพะยะค่ะ”เกาชุน ได้ตอบกลับด้วยเสียงเบาเล็กน้อย

ทหารค่ายชั้นสูง 8,000 นาย ตอนนี้ เหลืออยู่ไม่ถึงพันคน การสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่มาก

การแสดงออกของ ลู่เฟิง ที่เดิมมีความสุข ก็จมลงทันที

การสูญเสียทหารค่าย 7,000 กว่าคน ไม่ได้แตกต่างไปจากการสูญเสียทหารราบธรรมดา 700,000 นาย!

บางทีนี่อาจจะดูเกินจริงไปบ้าง แต่สถานะในใจของลู่เฟิงที่มีต่อทหารค่าย 7,000 นาย ไม่ได้ต่ําไปกว่ากองทัพ 700,000 นาย

เหตุผลง่าย ๆ ก็คือ ยากนักที่ อาณาจักรจะสามารถสร้างกองทัพที่ยอดเยี่ยมที่สุดขึ้นมาได้

เช่นเดียวกับ ทัพพยัคฆ์ลายของอาณาจักรหงเป่า ที่มีชื่อเสียงทางตะวันตกเฉียงใต้ของหยูโจว

ทหารค่ายเองก็เป็นทหารราบที่ทรงพลังที่สุดของอาณาจักรหนานหยาน แม้จะเผชิญหน้ากับทหารม้าเหล็กก็ไม่ต้องหวั่นเกรง

แต่การต่อสู้ที่ภูเขาเหยียนซาน นั้นเป็นความเสียหายที่ไม่อาจประเมินได้ โชคดีที่ ทหาค่ายสามารถปกป้องปราการด่านอย่างภูเขาเหยียนซานเอาไว้ได้ จน จ้าวหยุนปรากฏตัวเข้าช่วยเหลือได้ทัน

ดังนั้นนี่จึงแสดงให้เห็นว่าทหารค่ายนั้นทรงพลังมากแค่ไหน!

ความตั้งใจเดิมของ ลู่เฟิง ก็คือ ให้กองทัพทหารค่าย เป็นกองทัพที่ทรงพลังที่สุดของอาณาจักรหนานหยานและสร้างความตกใจให้กับอาณาจักรโดยรอบ

แต่ตอนนี้ เหลือคนอยู่ไม่ถึงพันคนทําให้กองทัพที่น่ากลัวเช่นนี้สูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

เขาได้สูดลมหายใจเข้าลึกและพูดขึ้น”เกาชุน หลังจากการสู้รบครั้งนี้จบลงข้าจะมอบหน้าที่ให้เจ้าไปเกณฑ์ทหารในทุกพื้นที่ของอาณาจักรหนานหยานมาก่อตั้งกองทัพทหารค่ายอีกครั้ง!”

ลู่เฟิงมองไปที่ เกาชุน และ พูดต่อ”ข้าจะมอบทรัพยากรทั้งหมดที่เจ้าต้องการแต่ข้ามีเพียงคําขอเดียวนั่นก็คือต้องสร้างกองทัพทหารค่ายขึ้นมา 100,000 นาย!”

“นี่…”

เกาชุน ทําสีหน้าลําบากใจ

“หรือว่าเจ้าทําไม่ได้?”ลู่เฟิง ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เกาชุน ได้ยิ้มอย่างขมขื่น”ฝ่าบาท มิใช่ว่าข้าน้อยทําไม่ได้ แต่ทรัพยากรที่ใช้ฝึกทหารเหล่านั้นจําเป็นต้องมีอย่างเพียงพอ”

“ทรัพยากรที่ใช้ฝึกกองทัพทหารค่ายแปดพันนายก่อนหน้านี้ เทียบเท่ากับ ทรัพยากรที่ใช้ฝึกทหารราบชั้นยอดนับแสนนายหากต้องการฝึกฝนกองทัพทหารค่ายนับแสนเกรงว่า ด้วยทรัพยากรของอาณาจักรหนานหยานตอนนี้คงจะไม่เพียงพออีกทั้ง ทรัพยากรส่วนใหญ่ก็นําไปฝึกประสิทธิภาพการรบของกองทัพอื่น ๆ มันย่อมต้องลดลงอย่างแน่นอนฝ่าบาทโปรดลองคิดทบทวนใหม่เถอะพะยะค่ะ”

การฝึกกองทัพทหารค่าย เป็นไม้เด็ดที่ยิ่งใหญ่ของเกาชุน แน่นอนว่า เขาสามารถฝึกให้ได้ไม่ว่าจะเป็น 100,000 คน , 200,000 คน 500,000 คน หรือแม้แต่ ล้านคน

แต่เขาไม่สามารถทําเช่นนั้นได้

ในฐานะแม่ทัพของอาณาจักรหนานหยานและยังเป็นผู้บัญชาการทหารราบยังมีกองทัพอื่น ๆ ที่จําเป็นจะต้องใช้ทรัพยากรอยู่อีกเขาไม่สามารถลดทรัพยากรฝึกฝนกองกําลังอื่น ๆ เพื่อกองทัพทหารค่ายเพียงอย่างเดียวได้นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปควรจะทํา

ลู่เฟิง ได้ครุ่นคิดเล็กน้อยและตอบกลับ”เรื่องนี้ไม่ต้องรีบไว้เราค่อยพูดคุยกันหลังสงครามจบถึงตอนนั้นค่อยมาดูกันว่าทรัพยากรที่มีจะเพียงพอไหม”

เกาชุน รู้สึก โล่งใจเมื่อได้ยิน เขากังวลว่า ลู่เฟิง คิดจะ สร้างกองทัพทหารค่าย 100,000 นายโดยใช้ทรัพยากรทั้งหมดที่มี

“เสี่ยวจือ เองก็ใกล้จะมาถึงภูเขาเหยียนซานแล้ว”ลู่เฟิง ได้พูดขึ้น

เดิมตอนแรกเขาวางแผนที่จะให้ เสี่ยวจือ นํากองทัพพยัคฆ์ที่เหลืออีก 50,000 นาย อ้อมไปด้านข้างของพวกคนเถื่อนและเตรียมปะทะกับพวกมัน

แต่พอคิดได้เขาก็ล้มเลิกความคิด

เนื่องจากภูเขาเหยียนซานมีความสําคัญอย่างมากหากจู่ๆ พวกคนเถื่อน ระดมกําลังทหารบุกโจมตีภูเขาเหยียนซานต่อพวกเขาคงไม่อาจป้องกันได้ด้วยกําลังเพียงอย่างเดียวของเกาชุน

ดังนั้น เขาจึงต้องให้ เสี่ยวจือ ไปที่นั่น

เกาชุน ได้พยักหน้าและตอบกลับ”ถ้าแม่ทัพเสียวจือเดินทางไปถึงที่นั่น มีแม่ทัพเสียวจออยู่ภูเขาเหยียนซานก็คงไม่ต้องกังวลอีกแล้ว”

ลู่เฟิง เองก็ถอนหายใจออกมา ยังไงก็ตาม เขายังคงรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ของภูเขาเหยียน

ซ่าน

แต่ยังไงก็ตาม โชคดีที่ เสี่ยวจือ กําลังไปที่นั่น

หลังจากคิดได้เสร็จเขาก็มองไปที่ เกาชุน”เกาชุน ตอนนี้ เจ้ารีบกลับไปที่ภูเขาเหยียนซานก่อนแม้ว่าเสี่ยวจือจะใกล้ไปถึงที่นั่นแต่ข้ากอดกังวลไม่ได้ถ้าเกิดพวกคนเถื่อนบุกโจมตี ไม่ว่ายังไงก็ตามจะต้องปกป้องภูเขาเหยียนซานให้ได้!”

“ข้าน้อยน้อมรับบัญชา!”

เกาชุน ได้ปฏิบัติตามและออกไปทันที

ลู่เฟิง ถอนหายใจออกมา”สิ่งสําคัญก็คือการป้องกันเรื่องนี้ไม่อาจละเลยได้!”

สามมณฑลทางตอนเหนือนั้นกว้างใหญ่ทั้งยังมีทหารม้าคนเถื่อนเหลือมากกว่าหนึ่งล้านคนและพวกเขาสามารถระดมกําลังพลเข้าโจมตีที่ใดก็ได้ในสามมณฑลทางตอนเหนือ

ลู่เฟิงมีกองทัพในมือไม่มากนักแต่เขายังมีสถานที่ให้ปกป้องอีกมากมายมณฑลหนานฉ่โชคดีที่ยังอยู่ที่นั้นมีทหารรักษาการณ์อยู่ประมาณ 100,000 นายแม้ทหารม้าคนเถื่อนต้องการบุกโจมตีก็คงไม่อาจโค่นล้มได้ในระยะเวลาอันสั้น

แต่มณฑลเฉินหลง ไม่ได้มีกองกําลังทหารมากนักมันยากที่จะป้องกันอยู่แนวหน้านับประสาอะไรกับที่อื่น

สิ่งเดียวที่ทําให้ ลู่เฟิง สบายใจก็คือให้เสี่ยวจือนํากองทัพพยัคฆ์ปกป้องภูเขาเหยียนซาน

“ยังไงก็ตาม จะต้องหาทางจัดการกับพวกคนเถื่อนเพื่อดึงความสนใจพวกมันจะได้ไม่กล้าแบ่งกองกําลังไปโจมตีที่อื่น!”

ในแววตาของลู่เฟิงได้ปรากฏความประกายขณะที่เขากําลังจะลงไปสั่งการก็มีเสียงรายงานดังขึ้น”ฝ่าบาท,แม่ทัพลิโป้ต้องการขอเข้าเฝ้าพร้อมกับชายหนุ่มสองคน”

“ลิโป้?”

ลู่เฟิง รู้สึกดีใจมาก”ดูเหมือนว่าจะมีข่าวดีเรื่องเพื่อนเฟิงเฮยปาให้เขาเข้ามา”

“ขอรับ!”

ไม่นาน ลิโป้ก็เข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มร่างกํายําสองคน

“ข้าน้อย ลิโป้! ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญอายุยิ่งยืนนาน”ลิโป้ได้คุกเข่าลงข้างหนึ่ง

เขาได้ทําตามมารยาททั่วไป

“ข้าน้อย หรานเหมิน”

“ข้าน้อย ฮั่วชูปิง”

“ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญอายุยิ่งยืนนาน”

หรานเหมิน และ ฮั่วชูปิงได้หมอบกราบลงกับพื้น

พวกเขาทั้งสองได้ทําตามมารยาทของสามัญชนที่เข้าเฝ้าจักรพรรดิ

“หรานเหมิน?”

“ฮั่วชปิง?”

ลู่เฟิง รู้สึกมีความสุขอย่างมาก เขารอคอยการมาถึงของราชาสวรรค์หรานเหมินผู้เริ่มต้นสงครามคนนี้มานานแล้ว

สองวันก่อนหน้านี้ เขาเพิ่งจะเรียก ฮั่วชูปิง ออกมาได้

เขาไม่คิดเลยว่าหรานเหมินและฮั่วชูปิงจะติดตามลิโป้มาพบเขา

อย่างไรก็ตามเขารู้จักตัวตนของ หรานเหมินและฮั่วชูปิงแต่เขาไม่สามารถบอกกับคนอื่นได้

เขามองไปที่ ลิโป้และกล่าวถาม”เพิ่งเชี่ยนสุภาพบุรุษทั้งสองคนนี้คือ?”

“เอ่อ…”

ลิโป้ ได้ชี้ไปที่ หรานเหมิน และ ฮั่วชูปิง ก่อนที่จะกล่าวแนะนํา”ทั้งสองคนนี้เป็นพี่น้องกันคนทางซ้ายคนนี้ถ้าพคือหรานเหมินเป็นพี่ใหญ่ส่วนชั่วชูปิงคนทางขวาเป็นน้องเล็ก”

ทั้งสองกลายเป็นพี่น้องกัน?

ลู่เฟิง รู้สึกแปลก ๆ ในใจ เมื่อคิดถึงประวัติของทั้งสองคนที่ประสบความสําเร็จอย่างมากในชาติที่แล้วของพวกเขาถือว่าเป็นเรื่องแปลกมากที่พวกเขาจะกลายเป็นพี่น้องกัน

ลิโป้ ได้ชี้ไปที่ หรานเหมิน และ พูดขึ้น”ฝ่าบาท หรานเหมิน คนนี้ ไม่ได้อยู่ภายใต้คําสั่งของข้าน้อยแต่เขาได้บุกเข้าไปต่อสู้อย่างกล้าหาญกับพวกคนเถื่อน ก่อนหน้านี้ พวกเราได้ร่วมต่อสู้ด้วยกันร่างของพวกคนเถื่อนที่เสียชีวิตภายใต้คมหอกของน้องหรานคนนี้ มีทหารม้าคนเถื่อนไม่ต่ํากว่า 20,000 นายอย่างแน่นอน”

“ส่วนน้องเล็กฮั่วชูปิง…”