MPESIH-ระบบจักรพรรดิไร้เปรียบ - ตอนที่ 313
ตอนที่ 313 แค่ของเหลือใช้
ถั่วปาหง มองไปที่ อาวุโสจู่ซินชู และตอบกลับ”อาวุโสท่านกังวลเกินไปแล้ว”
จู่ซินชู ได้สั่นศีรษะ”พวกคนเถื่อนของเราได้ยกทัพทหารม้า 1.5 ล้านนายเพื่อโจมตีสามมณฑทางตอนเหนือ ของอาณาจักรหนานหยานแต่ตอนนี้เรากลับสูญเสียกําลังพลไป 300,000 นายแล้ว”
“หนึ่งแสนถูกฆ่าในภูเขาเหยียนซาน และ อีกหนึ่งแสนสูญเสียชีวิตในเขื่อนเฟิงเฮยปา ข้าคิดว่าพวกเราไม่ควรประเมินลู่เฟิงต่ําเกินไป การต่อสู้ครั้งนี้ควรได้รับการพิจารณาในระยะยาวไม่เช่นนั้นก็รอจนกว่ากองทัพติดตามของพวกเราจะเดินทางมาถึงแล้วค่อยโจมตีอีกครั้ง”
“เผ่าฮาร์เรล เองก็ได้รับคําสั่งฆ่าจากลู่เฟิง พวกเขาโกรธมาก และกําลังยกทัพสองล้านนายมาที่นี่ในขณะนี้พวกเราเพียงแค่รอจนกว่าพวกเขาจะมาช่วยและค่อยเอาชนะกองทัพของลู่เฟิงพร้อมกัน!”
ใบหน้าของถั่วปาหงมืดมนเขาได้กล่าวตอบกลับอย่างโกรธเคือง”อาวุโสใหญ่ นักรบเผ่าถั่วปาของข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคนของเผ่าฮาร์เรล!”
จู่ซินชู ได้ขมวดคิ้วแน่น”ท่านผู้นํา ข้ารู้ว่าเจ้า กับ ฮาร์เรล ไม่พอใจกัน แต่ตอนนี้ ไม่ใช่เวลามามั่วคิดบัญชีความเกลียดชังส่วนตัวลู่เฟิง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ หากเราล้มเหลวหมายถึงความพ่ายแพ้ งานนี้มีแต่จะต้องชนะเท่านั้น!”
“ด้วยวิธีนี้ อาณาจักรที่โง่เขลา ที่ประกาศคําสั่งฆ่าออกไป จะได้รู้ลึกถึงความน่ากลัวที่แท้จริงของนักรบคนเถื่อนไม่เช่นนั้น…”
“พอได้แล้ว!”
ถั่วปาหง กล่าวพูดด้วยความโกรธ”อาวุโสใหญ่ข้าเคารพท่านในฐานะอาวุโสใหญ่แห่งนิกายประตูฉางเหออย่าให้มันมากเกินไปนัก นักรบคนเถื่อน 1.2 ล้านคนของข้าไม่มีวันแพ้ใครในเมื่อท่านดูถูกเผ่าถั่วปาของข้าวันนี้ข้าจะแสดงให้เห็นว่านักรบเผ่าถั่วปาของข้าเอาชนะ ลู่เฟิงยังไง!”
“กองทัพทั้งหมดฟังคําสั่ง!”
ถั่วปาหง เต็มไปด้วยความโกรธเขาตั้งใจจะสั่งให้กองทัพเข้าชาร์จ
แม้ว่า เขื่อนเฟิงเฮยปาจะอยู่ตรงหน้า แต่ก็ไม่ไกลมากนักอาจจะต้องสูญเสียกันบ้างแต่เขาก็ไม่คิดอะไร
เขาเชื่อมั่นในนักรบเผ่าถั่วปาของเขา
ซินชู มองไปที่ อีกฝ่ายพร้อมกับถอนหายใจ”ข้าหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นตั้งแต่ข้ามแม่น้ํา!”
แต่เขาก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย
เว้นเสียแต่ว่า ลู่เฟิง จะเป็นคนโง่ ที่คิดจะโจมตีแบบเผชิญหน้า
ยังไงก็ตาม ขณะที่ ทหารม้ากําลังข้ามแม่น้ําและเกิดมีพลธนูซุ่มโจมตี วกเขาก็ได้แต่รอความตายเท่านั้น
จุดดีอย่างเดียวของ ถั่วปาหงคือเขาไม่ใช่คนโง่เขาได้แบ่งกระจายกองทัพออกไปอย่างกว้างขวางไม่หนาแน่นเป็นพิเศษแม้จะอยู่ครึ่งทางการสูยเสียก็คงจะลดน้อยลง
ดังนั้น จู่ซินช จึงคิดว่า ทหารม้าคนเถื่อนของถั่วปาหงน่าจะสามารถเอาชนะลู่เฟิงได้
“ฝ่าบาท พวกคนเถื่อนเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว!”บนรถม้าลิโป้มองไปที่ศัตรูที่กําลังเข้าชาร์จด้วยรอยยิ้ม
“ข้าเห็นแล้ว!”
ลู่เฟิง ได้แสดงรอยยิ้มออกมาบนใบหน้าของเขา เขากังวลอยู่เสมอว่าพวกคนเถื่อนจะวิ่งไปที่ต้นน้ําของแม่น้ําเฟิงเฮยปาและปิดกั้นเส้นน้ําทําให้ทหารเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้น
แต่ตอนนี้เขาคิดว่าพวกคนเถื่อนนั้นโง่เกินไป
ในไม่ช้าทหารม้าคนเถื่อนก็มาอยู่ตําแหน่งตรงกลางของแม่น้ําเพิ่งเฮยปา
“ฝ่าบาทหากโจมตีในเวลานี้พวกคนเถื่อนจะต้องได้รับความเสียหายอย่างหนักแน่นอน”ลิโป้มองไปที่อีกฝ่ายทันที
ลู่เฟิง ได้สั่นศีรษะ”รอไปก่อน!”
หลังจากนั้นไม่นานทหารม้าคนเถื่อนก็อยู่ห่างจากริมฝั่งแม่น้ําไม่ถึงร้อยเมตร
“ฝ่าบาทสั่งโจมตีเถอะพะยะค่ะ!”ลิโป้ กล่าวอย่างวิตกกังวล”หากไม่โจมตีตอนนี้พวกคนเถื่อนจะขึ้นริมฝั่งแม่น้ํามาได้”
ลู่เฟิง มองไปที่ อีกฝ่ายและสั่นศีรษะ”ยังก่อน!”
“ยังจะรออีกเหรอ?”
ลิโป้ คิดในใจ และ พูดอย่างกระวนกระจาย”ฝ่าบาท หากพวกเรารอต่อไปพวกทหารม้าคนเถื่อนจะขึ้นฝั่งได้สําเร็จหลังจากนั้นพวกเรา…”
“เฟิงเชียน เจ้าไม่เห็นตําแหน่งเครื่องยิงเกาทัณฑ์งั้นเหรอ?”ลู่เฟิง ยิ้มออกมา
ลิโป้ ถึงกับผงะ เมื่อมองไปที่ ตําแหน่งเครื่องยิงเกาทันฑ์จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างวาบขึ้น”ฝ่าบาทเหตุผลที่พระองค์วางเครื่องยิงเกาทันฑ์ไว้ตําแหน่งหน้าสุดเป็นเพราะจะฉวยโอกาสตอนที่พวกมันขึ้นฝั่งสําเร็จ?”
ลิโป้ เป็นผู้ดูแลกองทัพทหารม้า เขาได้จัดวางเครื่องยิงเกาทันฑ์และพลธนูไว้ตามแผนการของลู่เฟิง
ลู่เฟิง ได้พยักหน้าและยิ้ม” ช่วงเวลาที่อีกฝ่ายประมาทมากที่สุด ย่อมทําให้เกิดความสูญเสียมากที่สุดนี่เป็นสิ่งดีกับเรา”
ในตอนนั้นลิโป้ก็ตระหนักได้ในทันที”ฝ่าบาททรงปรีชายิ่งนัก เป็นข้าน้อยที่กังวลเกินไป”
“เจ้าไม่ผิดหรอก เพียงแต่แค่ไม่ได้สังเกตุมันเท่านั้น”ลูเฟิง ยิ้มออกมา”เอาล่ะ ตอนนี้มารอกันเถอะรอให้พวกมันเคลื่อนไหวไปอีกร้อยเมตรข้างหน้า!”
ถั่วปาหง เห็นว่า คนเถื่อนของเขา อยู่ห่างจากริมฝั่งไม่ถึง ร้อยเมตร เขาก็หัวเราะเยาะออกมา”ดูเหมือนว่าลู่เฟิงจะไม่ค่อยเท่าไหร่ ที่ทัพของพวกเราสูญเสียไปมากกว่าสองแสนนายเป็นเพราะเกาชุนและลิโป้”
“ตอนนี้ ลู่เฟิง เป็นผู้บัญชาการกองทัพของอาณาจักรหนานหยาน ด้วยความสามารถแค่นี้กลับออกคําสั่งฆ่าอย่างไม่เกรงกลัวฟ้าดินจะเรียกว่ากล้าหาญ หรือว่า เสียสติดี?”
เขาหันศีรษะไปมองทาง จู่ซินชู และ พูดขึ้น”อาวุโสใหญ่ ดูเหมือนว่าท่านจะคิดเกี่ยวกับลู่เฟิงมากเกินไป!”
จู่ซินชู ได้ถอนหายใจออกมา”ดูเหมือนว่าข้าจะกังวลลู่เฟิงมากเกินไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าควรจะโจมตีตั้งแต่ครึ่งทาง!ดันปล่อยโอกาสให้ทหารม้าของเราข้ามแม่น้ําได้ หลังจากขึ้นฝั่ง พวกมันก็จบสิ้นแล้ว!”
“ที่ลู่เฟิงประสบความสําเร็จเช่นนี้ อาจเป็นเพราะแม่ทัพที่ทรงพลังภายใต้ของมัน ที่เหลือ ก็แค่พวกของเหลือใช้!”
“ฮ่าฮ่า,ใช่ เป็นเพียงแค่ของเหลือใช้กล้าที่จะท้าทายข้าถ้วปาหง…”
เจ็บ!
ก่อนที่ ถั่วปาหง จะพูดจบ เสียงแหลมก็ได้ดังขึ้น
ลู่เฟิง ได้ปล่อยคําสั่งยิงลูกศร
ถั่วปาหง ได้ยินเสียงแหวนกอากาศเขาถึงกับผงะไปชั่วขณะ แต่เขาสามารถบอกได้ว่า นี่คือเสียงของลูกศรเห็นได้ชัดว่ากองทัพของ ลู่เฟิง เพิ่งเริ่มโจมตีทหารม้าคนเถื่อนของเขา
“ฮ่าฮ่า…”
ถั่วปาหง หัวเราะออกมาเสียงดัง”ไร้สาระคิดจะโจมตีพวกข้าในตอนนี้หลังจากทหารม้าของข้าขึ้นฝั่งได้มาดูกันว่าลูกศรของเจ้ายังจะมีประโยชน์อยู่ไหม?”
หัวใจของจู่ซินชูรู้สึกบีบรัดจนพูดไม่ออกดูเหมือนว่าลู่เฟิงไม่ใช่คนโง่แต่โง่มาก!
จะมีประโยชน์อะไรที่เพิ่งมารีบยิงเอาป่านนี้?
มันไม่ใช่เรื่องขบขันเกินไปหรอกหรอ?
เห้อ.ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ เขาควรโจมตีสามมณฑลทางตอนเหนือโดยเร็วที่สุดและยึดดินแดนที่อุดมสมบูณณ์นี้ไปแล้วท้ายที่สุดพวกคนเถื่อนก็จะได้อยู่ในดินแดนที่อุดมสมบูรณ์นี้
ในเวลานี้ ทหารม้า คนเถื่อนที่เร็วที่สุดไม่ได้อยู่ในระยะยิงของลูกศรแล้วพวกเขาได้วิ่งขึ้นฝั่งแม่น้ําไป
คนเถื่อนคนแรกที่ขึ้นฝั่ง มองไปที่ทหารตรงหน้าด้วยรอยยิ้มกระหายเลือด ราวกับว่าหากเขาฆ่าพวกมันได้เขาจะได้รับค่าตอบแทนที่ไม่มีใครเทียบได้
ฆ่า!
สีหน้าของทหารของอาณาจักรหนานหยานไม่ได้เปลี่ยนแปลงในขณะที่ปล่อยให้พวกคนเถื่อนพุ่งเข้ามา
ทุกคนได้บรรจุลูกธนูและปล่อยเครื่องยิงเกาทันฑ์
ยิง!
ทั้งหมดได้ตอบโต้และยิงมันในทันที
จ็บ!
เจ็บ!
จ็บ!
ในชั่วพริบตา นอกจากเสียงลูกศรแล้ว เสียงกรีดร้องจํานวนมากก็ได้ดังขึ้น
ลูกศรจํานวนมากได้พรากเอาชีวิตนักรบคนเถื่อนไป!
