My Cold and Elegant CEO Wife ราชันย์หมาป่ากับ CEO ที่แสนเย็นชา - ตอนที่ 1089 กลับถึงบ้าน

ตอนที่ 1089 กลับถึงบ้าน
　　“ชั่วช้านัก,ผู้ใดกล้านำน้องสาวของข้าไปตุกไว้ใต้เตียง หากข้าทราบว่ามันเป็นใคร ข้าจะถลกหนังของมันซะ !” ใบหน้าขององค์หญิงสองเปลี่ยนไป นางสบถออกมาด้วยความโกรธกริ้ว
　　องค์หญิงสองรักถนอมและตามใจน้องสาวของนางมากแท้จริงแล้วองค์หญิงสามถูกทุกคนในวังมังกรตามใจและรักใคร่เอ็นดู ดังนั้นการที่ได้เห็นนางถูกยัดไว้ใต้เตียงทำให้องค์หญิงสองขุ่นเคืองอย่างยิ่ง
　　ฮัดเช้ย!
　　ฉิงเฟิงที่เพิ่งหลบหนีออกมาได้จามขึ้นมาทันทีเขาสงสัยว่าใครกันที่นินทาเขาลับหลัง
　　“ฮือออออออออ… ” เมื่อเห็นพี่สาวของนาง องค์หญิงสองก็เริ่มร้องไห้ ใบหน้าที่งดงามของเธอดูน่าสงสารมาก
　　องค์หญิงสองดึงน้องสาวของนางออกจากใต้เตียงและแก้มัดเชือกบนร่างอย่างไรก็ตามองค์หญิงสองถูกตรึงร่างไว้ด้วยเข็มแห่งมังกรอัคคีและยังไม่อาจขยับร่างกายได้
　　องค์หญิงสองเอาผ้าสีแดงที่อุดปากน้องสาวนางออกจากนั้นนางก็รู้สึกประหลาดเพราะนี่มันไม่ใช่ผ้าสีแดงธรรมดา แต่เป็นชุดชั้นใน ! ชุดชั้นในสตรี !
　　“ใครกันที่ทำแบบนี้!สารเลว ! มันกล้ายัดสิ่งนี้เข้าปากของน้องสาวข้า !”
　　องค์หญิงสองโกรธแค้นมาก
　　“ท่านพี่ร่างกายของข้าถูกควบคุมด้วยเข็มมังกรอัคคี ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ในตอนนี้” องค์หญิงสามกล่าว นางรู้สึกเหมือนเพิ่งรอดพ้นจากนรกหลังจากเห็นพี่สาวของนางมาช่วย
　　ครึ่งชั่วโมงต่อมา–
　　ในที่สุดเข็มมังกรอัคคีในร่างขององค์หญิงสองก็สลายไปเธอสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระแล้ว　　“ท่านพี่เป็นมนุษย์ชั่วช้าผู้หนึ่งที่มัดข้าไว้ มันขโมยลูกปัดต้านวารีไปด้วย พวกเราไปไล่ตามมันกันเถอะ” องค์หญิงสามเป็นกังวล นางฉุดลากพี่สาววิ่งออกไปนอกวังทันที
　　พวกนางต้องการจับฉิงเฟิงและทวงคืนสมบัติที่เขาขโมยไปจากวังมังกร
　　ทั้งสองคนรวดเร็วและใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงนอกวังองค์หญิงสามได้รับข้อมูลจากกระต่ายสมุทรว่าชายหนุ่มคนนั้นถูกนำตัวไปโดยงูตัวหนึ่ง
　　งูตัวนั้นก็คืองูกลืนฟ้าองค์หญิงสามเคยเห็นมันครั้งหนึ่งแล้วบนเรือของพวกเขา แต่นางก็คาดไม่ถึงว่างูตัวเล็กๆตัวนั้นจะสามารถอยู่รอดได้ในระดับความลึกนับหมื่นเมตร
　　องค์หญิงทั้งสองจึงเดินทางต่อไปถึงหุบเหวใต้มหาสมุทรพวกนางสามารถฆ่าสัตว์ปีศาจระดับต่ำได้อย่างรวดเร็วและผ่านเข้าไปได้อย่างราบรื่น
　　เนื่องจากองค์หญิงสองก็เป็นยอดฝีมือในขอบเขตจิตวิญญาณราชันเช่นกันดังนั้นสัตว์ประหลาดเหล่านี้จึงไม่สามารถทำอันตรายต่อนางได้
　　เมื่อองค์หญิงทั้งสองมาถึงพื้นผิวมหาสมุทรเรือโดยสารของฉิงเฟิงก็แล่นจากไปไกลมากแล้ว พวกนางไม่พบอะไรอีกเลย
　　มหาสมุทรก็เป็นเหมือนทวีปแต่ละพื้นที่มีอาณาเขตและอิทธิพลปกครองของตนเอง วังมังกรทะเลตะวันออกมีอาณาเขตคือทะเลตะวันออกเท่านั้น พวกนางไม่อาจข้ามไปอีกอาณาเขตหนึ่งได้มิฉะนั้นจะทำให้เกิดการต่อสู้และความขัดแย้งขึ้น
　　องค์หญิงทั้งสองลอยตัวอยู่บนผิวน้ำทะเลและก้นด่าสาปแช่งฉิงเฟิงก่อนที่จะถอดใจกลับวังมังกรอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
　　เรือโดยสารของฉิงเฟิงไปไกลมากแล้วแต่เขาก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายขององค์หญิงทั้งสองเบื้องหลัง
　　พวกนางทั้งสองยืนอยู่บนผิวน้ำในระยะไกลและดูเหมือนว่าพวกนางจะสาปแช่งเขาเป็นชุดเขาหลังจากด่าได้สักพักพวกนางก็กลับไป
　　มหาสมุทรครอบคลุมพื้นที่เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของโลกและยิ่งพื้นที่มีขนาดใหญ่เพียงใดก็จะยิ่งมีอันตรายมากขึ้นเท่านั้น
　　เรือโดยสารพบสัตว์อสูรทะเลที่แข็งแกร่งอีกตัวหนึ่งหลังจากที่แล่นออกไปได้หนึ่งร้อยไมล์กระนั้น ก่อนที่ฉิงเฟิงจะมีโอกาสลงมือ ลูกหมาสีดำก็ตบสัตว์อสูรทะเลตัวนั้นตัดหน้าไปเสียแล้ว
　　หลังจากที่ลูกหมาสีดำได้กินแก่นอสูรของราชาเต่าอสูรทะเลพลังและการโจมตีของมันก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว สิ่งมีชีวิตทั่วไปไม่สามารถเทียบกับมันได้
　　เรือโดยสารแล่นผ่านภยันตรายหลายอย่างซึ่งรวมไปถึงการโจมตีจากสัตว์ทะเลพายุฝนฟ้าคะนองและสภาพอากาศอันเลวร้าย อย่างไรก็ตาม หลังจากความพยายามของฉิงเฟิงและพรรคพวก พวกเขาก็สามารถเอาชนะอุปสรรคทั้งหลายทั้งปวงและกลับถึงหัวเซี่ยได้ในที่สุด　　การเดินทางไปยังเกาะแปซิฟิกครั้งนี้ได้ทำให้ฉิงเฟิงตระหนักรู้ถึงเรื่องสำคัญบางอย่างนั่นก็คือโลกใบนี้เริ่มฟื้นตัวขึ้น สมบัติและตัวตนทรงพลังต่างๆกำลังจะกลับมาในไม่ช้า
　　โลกใบนี้กำลังจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงมันจะไม่เหมือนโลกที่เขาคุ้นเคยอีกต่อไป หรือจะกล่าวด้วยคำที่เหมาะสมกว่านี้ก็คือ มันกำลังฟื้นฟูสู่จุดเดิมของมัน !
　　อารยธรรมของผู้ฝึกตนกำลังจะเพิ่มขึ้นมาบนโลกอีกครั้งมันจะส่งผลให้บรรดายอดยุทธ์ทั่วโลกยกระดับพลังสูงขึ้นอย่างก้าวกระโดด !
　　ในขณะนี้โลกมีอารยธรรมสองอย่างหนึ่งก็คืออารยธรรมสมัยใหม่เช่น เทคโนโลยี ส่วนอีกอย่างหนึ่งก็คืออารยธรรมของผู้ฝึกตนสมัยบรรพกาล และตอนนี้อารยธรรมทั้งสองกลับปรากฏขึ้นพร้อมกันในยุคเดียว โลกใบนี้จะแตกต่างจากเมื่อก่อน
　　…………..
　　เรือโดยสารแล่นเข้าเทียบท่าที่เมืองกวางโจวของหัวเซี่ยมันเป็นเมืองท่าเรือที่ใหญ่ที่สุดทางใต้ของประเทศ
　　เศรษฐกิจรุ่งเรืองและมีประชากรมนุษย์จำนวนมากพร้อมกับเทคโนโลยีที่ทันสมัยมันเป็นเมืองท่าที่ทันสมัยและพัฒนาอย่างมาก
　　ฉิงเฟิงเดินเข้าไปในใจกลางเมืองและตั้งข้อสังเกตถึงความแตกต่างอย่างมากระหว่างอารยธรรมสมัยใหม่กับอารยธรรมของผู้ฝึกตนพวกมันเป็นสองโลกที่แตกต่างกันแต่กลับดำรงอยู่บนโลกเดียวกัน ในเวลาเดียวกัน ยุคเดียวกัน
　　จากนั้นฉิงเฟิงและคนอื่นๆก็ไปที่สนามบินและจองเที่ยวบินเพื่อกลับไปยังเมืองตงไห่
　　หลังจากหกชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็กลับมาถึงและแทบจะในทันที ฉิงเฟิงก็รีบกลับบ้าน เขาคิดถึงหลินเสวี่ยมากเนื่องจากไม่ได้พบหน้าเธอมาหลายวัน
　　ฉิงเฟิงเดินทางกลับวิลล่าคนเดียวและบอกให้คนอื่นๆพักอยู่ในโรงแรมอย่างไรก็ตาม ลูกหมาสีดำกลับขอตามฉิงเฟิงกลับไปวิลล่าของเขาด้วย
　　เมื่อฉิงเฟิงและลูกหมาสีดำกลับถึงบ้านหลินเสวี่ยก็กำลังอยู่ในระหว่างการทำอาหาร
　　หลินเสวี่ยยังคงงดงามเช่นเดิมใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ ผิวของเธอเป็นสีขาวนวล ดวงตาของเธอสดใสและแวววาวราวกับอัญมณีสีดำ ริมฝีปากของเธออ่อนโยนนุ่มนวลและมีเสน่ห์ เธอมีรูปร่างที่สง่างามมาก
　　การทำอาหารของผู้หญิงช่วยขับเน้นความงามของพวกเธอมันมีออร่าที่อบอุ่นและเป็นกันเอง
　　ฉิงเฟิงเดินเข้ามาจากด้านหลังแล้วกอดหลินเสวี่ยไว้แนบแน่น
　　หลินเสวี่ยสะดุ้งตกใจแต่เมื่อใบหน้าอันทรงเสน่ห์ของเธอกำลังจะโมโหเธอก็ได้ยินเสียงของฉิงเฟิงว่า “ที่รัก ผมเอง”
　　เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยหลินเสวี่ยก็ดีใจมาก เธอหันกลับมาพร้อมกับน้ำตาเพราะเธอกลัวว่าเขาจะหายไป　　“ที่รัก,ในที่สุดคุณก็กลับมา ชั้นคิดถึงคุณ !” หลินเสวี่ยกล่าวด้วยความดีใจ
　　ฉิงเฟิงจูบหลินเสวี่ยทันทีหลังจากได้เห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอ
　　“
　　บัดสีบัดเถลิง….เจ้าสองคนนี้ช่างน่าไม่อาย
　　“
　　ลูกหมาสีดำมองฉิงเฟิงดูถูก เขากล้าทำสิ่งนี้ต่อหน้าลูกพี่หมาอย่างเขาได้อย่างไร !
　　หลังจากนั้นไม่นานฉิงเฟิงก็ปล่อยหลินเสวี่ย
　　“ที่รักคุณคงเหนื่อย พักสักหน่อยเถอะ ชั้นจะทำอาหารให้คุณเอง” หลินเสวี่ยกล่าว
　　หลินเสวี่ยทำก๋วยเตี๋ยวไข่มะเขือเทศให้ฉิงเฟิงฝึมือทำอาหารของเธออร่อยมาก ฉิงเฟิงคิดถึงช่วงวันเวลาเก่าๆจนเขาหยุดกินไม่ได้
　　“โฮ่งโฮ่ง …” ลูกหมาสีดำเห่าไปที่ฉิงเฟิงเห็นได้ชัดว่ามันไม่ต้องการให้เขากินจนหมด มันอยากให้เขาเหลือให้มันบ้าง
　　ฉิงเฟิงก็รู้ดีว่ามันกำลังหมายถึงอะไรแต่นี่เป็นอาหารที่ปรุงโดยภรรยาของเขา มันเป็นความเพียรพยายามของเธอและเขาจะไม่ยอมแบ่งให้ลูกหมาสีดำแน่นอน
　　ลูกหมาสีดำมีสีหน้าเศร้าสร้อยหลังจากได้เห็นใบหน้าของฉิงเฟิงมันหิวโหยและอยากกินอะไรบ้าง
　　ดังนั้นมันจึงส่ายหางและเดินไปหาหลินเสวี่ยมันบีบน้ำตาออกมาสองหยดจากดวงตาของมันและมองไปที่หลินเสวี่ยด้วยแววตาน่าสงสาร มันกำลังขอร้องให้เธอหาอาหารให้มันกินบ้าง
　　เมื่อเห็นน้ำตาของลูกหมาสีดำฉิงเฟิงก็หมดคำพูดและไม่รู้จะทำอย่างไร เขาคิดในใจว่า
　　ไอ้หมาจิ๋วตัวนี้แสดงเก่งนัก! มันเริ่มหลอกภรรยาของเขาเสียแล้ว ! 　　ฉิงเฟิงเหยียดขาขวาของเขาออกไปและเตะลูกหมาสีดำจนมันกระเด็นและร่ำร้องด้วยความเจ็บปวด