My Cold and Elegant CEO Wife ราชันย์หมาป่ากับ CEO ที่แสนเย็นชา - ตอนที่ 1175 หลบหนี

ตอนที่ 1175 หลบหนี
　　ปึง!
　　กระบี่วิญญาณเยือกแข็งของปิงหยาเฟยปะทะเข้ากับกระบี่ดาวตกของจางหยุนซื่อจนเกิดเสียงระเบิดดังกึกก้อง
　　ภูเขาน้ำแข็งที่เกิดจากการควบแน่นของพลังงานกระบี่และอุกกาบาตจากกระบี่ดาวตกได้ปะทะเข้าหากันท้องฟ้าและโลกสั่นสะเทือน อากาศระเบิดและความมืดปกคลุมไปรอบๆทำให้ฉากนี้ดูเหมือนมันเป็นจุดสิ้นสุดของโลก !
　　ทั้งสองคนนี้ต่างก็เป็นยอดฝีมือระดับจิตราชันขั้นที่สี่พลังการโจมตีของพวกเขานั้นทรงพลังอย่างยิ่ง
　　ตึงตึง !!
　　ปิงหยาเฟยและจางหยุนซื่อต่างก็ถอยกันคนก้าวน่าประหลาดใจที่ความแข็งแกร่งของทั้งคู่นั้นสูสีกัน　　“ให้ข้าช่วยเจ้าเอง”ซุนฮุนเทียนกล่าวและก้าวออกมา เขามองจางหยุนซื่อด้วยสายตาเย็นชา
　　ปึง!
　　ซุนฮุนเทียนเหวี่ยงคทาฟ้าในฉับพลันและทุบเข้าใส่จางหยุนซื่อ
　　ในเวลาเดียวกันกระบี่วิญญาณเยือกแข็งของปิงหยาเฟยก็แทงไปที่จางหยุนซื่อเช่นกัน พลังของการโจมตีประสานกันในครั้งนี้รุนแรงและน่าหวาดกลัวมาก มันส่งผลให้จางหยุนซื่อพ่ายแพ้ในพริบตาและร่างลอยกระเด็นไปไกล
　　“ประมุขมู่ฉิงจู,โปรดช่วยข้ารับมือกับพวกมันที” จางหยุนซื่อหันมากล่าวกับมู่ฉิงจู
　　แต่ก่อนที่มู่ฉิงจูจะตอบอะไรไปมู่เซียนเซียนที่ยืนอยู่ข้างๆก็กล่าวว่า “ท่านประมุข ท่านไม่ควรช่วยจางหยุนซื่อ หลี่ฉิงเฟิงเคยช่วยชีวิตศิษย์เอาไว้”
　　สีหน้าของมู่ฉิงจูเปลี่ยนไปหลังจากได้ยินคำพูดของมู่เซียนเซียนเขาถอยไปก้าวหนึ่งและกล่าวว่า “ท่านประมุขจาง ขออภัยด้วย ข้าไม่อาจช่วยท่านได้”
　　การแสดงออกของจางหยุนซื่อเปลี่ยนไปเขาต้องการลากมู่ฉิงจูเข้ามาเอี่ยวกับความขัดแย้งครั้งนี้ด้วยแต่อีกฝ่ายปฏิเสธ
　　“เคล็ดวิชาขุดโพรง!”
　　จางหยุนซื่อกล่าวเสียงดังในขณะที่หยิบยันต์ออกมา
　　เขาเผายันต์และโยนมันลงบนพื้นกลายเป็นแสงสีแดงร่างกายของจางหยุนซื่อเข้าสู่แสงสีแดงและหายตัวไป
　　“ชิหนีไปซะได้” ปิงหยาเฟยสบถออกมาด้วยความไม่พอใจ
　　ฉิงเฟิงตบไหล่ของปิงหยาเฟยและพูดว่า“ไม่ต้องกังวล พวกเราต้องการเพียงผลคริสตัลน้ำแข็ง เรื่องฆ่าเขาไม่ได้สลักสำคัญ”
　　เมื่อได้ยินคำปลอบโยนของฉิงเฟิงปิงหยาเฟยก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
　　จากนั้นฉิงเฟิงก็เดินไปที่ต้นคริสตัลน้ำแข็งและดึงผลคริสตัลน้ำแข็งทั้งสามลูกออกมา
　　ผลคริสตัลน้ำแข็งทั้งสามมีขนาดประมาณลูกแอปเปิ้ลและมีสีขาวเรืองแสงมันมีรัศมีสีขาวที่เปล่งประกายออกมาจากพื้นผิว เขาสามารถสัมผัสได้ถึงรัศมีอันแข็งแกร่งที่บรรจุอยู่ภายในได้ในทันที
　　ฉิงเฟิงมอบมันให้แก่ปิงหยาเฟยลูกหนึ่งและอีกลูกสำหรับงูกลืนฟ้าเขาไม่ได้แบ่งให้แก่ลูกหมาสีดำเพราะเขาคิดจะมอบมันให้คนอื่น
　　“มู่เซียนเซียนผลที่เหลือนี้ฉันมอบให้เธอ” ฉิงเฟิงเดินไปหามู่เชียนเชียนและส่งผลคริสตัลน้ำแข็งให้เธอ
　　เมื่อเห็นการกระทำของฉิงเฟิงมู่เซียนเซียนก็ตกตะลึง ผลคริสตัลน้ำแข็งเป็นผลไม้วิญญาณระดับที่สี่ขั้นจิตวิญญาณราชันและล้ำค่ามาก ทำไมเขายินดีมอบมันให้เธอ มันมีค่าเกินกว่าจะมอบให้กันง่ายๆเป็นของขวัญ เธอรู้สึกอึดอัดมาก
　　“รับไปเถอะเธอสมควรได้รับมัน” ฉิงเฟิงดึงมือนุ่มนิ่มของมู่เซียนเซียนและยัดผลคริสตัลน้ำแข็งให้เธอ
　　มู่เซียนเซียนหน้าแดงจากจากพฤติกรรมอุกอาจของฉิงเฟิง
　　ทุกคนรอบๆที่เห็นภาพนี้ต่างก็รู้สึกอิจฉามาก
　　อย่างที่คนว่ากันวีรบุรุษยากจะผ่านด่านสาวงาม เพียงมองไปที่ใบหน้าอันงดงามของมู่เซียนเซียนก็พอจะคาดเดาได้แล้วว่าเพราะเหตุใดชายหนุ่มถึงยอมมอบสมบัติล้ำค่าให้อีกฝ่าย
　　“บ๊อกบ๊อก” ลูกหมาสีดำเห่าด้วยความไม่พอใจ ทำไมเจ้างูเหม็นตัวนี้ถึงได้ไปผลหนึ่งแต่ลูกพี่หมาอย่างข้ากลับไม่ได้อะไรเลย ประท้วงโว้ย !
　　มันเรียกตัวเองว่าลูกพี่หมาอีกครั้งเพราะมันลืมไปว่าฉิงเฟิงเคยบอกไม่ให้พูดเช่นนี้ ในไม่ช้ามันก็สัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่พุ่งผ่านสายตาของฉิงเฟิง　　ป้าบ!
　　ฉิงเฟิงเดินไปหาลูกหมาสีดำและตบหัวมันจนหัวของมันแดงก่ำและปูดโปน
　　“ไอ้หมาถ้าแกยังกล้าเรียกตัวเองว่าลูกพี่หมาอีกฉันจะถอนขนแกให้เหี้ยน”
　　ฉิงเฟิงกล่าวกับลูกหมาสีดำ
　　ลูกหมาสีดำกลอกตาเมื่อได้ยินคำพูดของฉิงเฟิงมันไม่กล้าเถียงกลับเพราะรู้ตัวเองว่าไม่สามารถเอาชนะฉิงเฟิงได้
　　ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ลูกหมาสีดำจึงไประบายอารมณ์ใส่งูกลืนฟ้าแทน มันเดินไปที่งูกลืนฟ้าและใช้อุ้งเท้าน้อยๆฟาดเข้าที่หัวของอีกฝ่ายจนเกิดรอยแดงขึ้นทันที
　　“ไอ้…! แกกล้าดียังไงมาตบหัวข้าวะ ข้าจะสั่งสอนแกให้รู้สำนึก !”
　　งูกลืนฟ้าคำรามด้วยความโมโหในขณะที่มันเหวี่ยงหางเข้าหาลูกหมาสีดำ
　　สัตว์อสูรทั้งสองเริ่มต่อสู้กันและไม่มีใครยอมใคร　　ปึงปึง !!
　　ฉิงเฟิงเดินไปเตะทั้งลูกหมาสีดำและงูกลืนฟ้าเขากล่าวว่า “พวกแกสู้กันเองทำบ้าอะไร รีบไปช่วยฉันตามหาโลหิตมังกรน้ำแข็งได้แล้ว หลินเสวี่ยรอให้พวกเราไปช่วยอยู่”
　　ทั้งลูกหมาสีดำและงูกลืนฟ้าหยุดต่อสู้กันพวกมันจ้องกันตาเขม็งด้วยความโกรธ
　　“มู่เซี่ยนเซี่ยนพวกเราไปแล้วนะ ไว้เจอกันใหม่” ฉิงเฟิงโบกมือให้มู่เซี่ยนเซี่ยนในขณะที่เขาพาพรรคพวกจากไป
　　กลุ่มของฉิงเฟิงเดินทางต่อไปซึ่งเกาะน้ำแข็งแห่งนี้มีขนาดใหญ่มาก มันมีหิมะและก้อนน้ำแข็งจำนวนมากปกคลุมอยู่ทั่วเกาะ ยิ่งเดินทางลึกเข้าไปเพียงใด มันก็ยิ่งหนาวเหน็บขึ้นจนแม้กระทั่งฉิงเฟิงยังรู้สึกหนาวเย็น
　　“นายท่านทางนั้นมีแม่น้ำ” ปิงหยาเฟยชี้และกล่าวขึ้น
　　ฉิงเฟิงมองไปข้างหน้าตามที่เธอชี้และได้เห็นแม่น้ำ　　เป็นเรื่องแปลกที่เกาะน้ำแข็งมีแม่น้ำแม่น้ำนี้ใหญ่มาก ความกว้างของมันประมาณสามสิบเมตรและยาวจนไหลทอดแทบจะทั่วทั้งเกาะ
　　มีหลายคนที่ยืนอยู่ข้างแม่น้ำสายนี้ไม่ว่าจะเป็นประมุขนิกายสัตว์เหินหาว, หยางเฟยเทียน ประมุขนิกายกังฉิน หลิวซูฉิน รวมไปถึงองค์ชายวังมังกรทะเลตะวันออก, องค์หญิงสองและองค์หญิงสาม
　　นอกเหนือจากคนเหล่านั้นผู้คนจากวังมังกรทะเลเหนือและวังมังกรทะเลใต้ก็มารวมตัวกันที่นี่ด้วยเพราะแม่น้ำสายนี้ทอดยาวขวางทางของพวกเขาไว้
　　“ทำไมพวกนายถึงไม่ข้ามแม่น้ำไปยืนทำอะไรกัน ” ฉิงเฟิงคว้าตัวผู้ฝึกตนคนหนึ่งไว้และถามขึ้น
　　อย่างไรก็ตามฉิงเฟิงรู้สึกกระอักกระอ่วนในเวลาต่อมา เขาคว้าตัวคนมาแบบส่งเดชแต่ไม่คิดว่าจะเป็นผู้ฝึกตนหญิงคนหนึ่ง
　　ผู้ฝึกตนหญิงผู้นี้เป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ในวัยยี่สิบปี
　　“ไอ้หยา! เจ้าจับมือข้าทำไมเนี่ย ” หญิงสาวกรีดร้องออกมา เธอชักมือกลับและพูดเสียงดัง
　　เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวก็เริ่มมีบางคนหันหน้ามามองฉิงเฟิงสีหน้าอึมครึมไปด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ
　　��