My Cold and Elegant CEO Wife ราชันย์หมาป่ากับ CEO ที่แสนเย็นชา - ตอนที่ 1180 ป่าน้ำแข็ง

ตอนที่ 1180 ป่าน้ำแข็ง
　　หลี่ฉิงเฟิงเคยเป็นวูฟคิงแห่งทวีปหมาป่าโดยธรรมชาติแล้วเขาย่อมรู้ดีถึงการจัดการกับลูกน้อง วิธีหนึ่งในการปราบผู้ใต้บังคับบัญชาคือการให้รางวัลหลังจากลงโทษ
　　เขาเอาชนะซุนฮุนเทียนและทำให้อีกฝ่ายเป็นข้ารับใช้ของตนเองและในเมื่อซุนฮุนเทียนเป็นคนของเขาแล้ว ฉิงเฟิงก็จำเป็นต้องให้รางวัลในบางรูปแบบ
　　ฉิงเฟิงพากลุ่มของเขาเดินไปข้างหน้าในไม่ช้าพวกเขาก็พบปีศาจอินทรีน้ำแข็ง
　　ถึงแม้ว่าปีศาจอินทรีน้ำแข็งนั้นจะทรงพลังมากแต่ฉิงเฟิงก็แข็งแกร่งกว่าการต่อสู้สิ้นสุดลงอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาเอาชนะอินทรีน้ำแข็งภายใน 10 กระบวนท่า
　　ฉิงเฟิงใช้กระบี่แสงสีทองของเขาผ่าเปิดท้องของอินทรีน้ำแข็งที่ซึ่งเขาพบแก่นอสูร
　　“ซุนฮุนเทียนแก่นอสูรเม็ดนี้เหมาะกับนาย” ฉิงเฟิงกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเบาบางในขณะที่วางแก่นอสูรไว้ในมือของซุนฮุนเทียน
　　แสงแห่งความสุขปรากฏขึ้นในดวงตาของซุนฮุนเทียนในขณะมองไปที่แก่นอสูร
　　หลี่ฉิงเฟิงปฏิบัติต่อเขาดีมาก! คนๆนี้เพิ่งสัญญากับเขาอยู่หมาดๆว่าจะมอบแก่นอสูรให้ และก็ให้จริงๆ
　　ซุนฮุนเทียนนั่งลงบนพื้นและเริ่มซึมซับแก่นอสูรแก่นอสูรเม็ดนี้บรรจุไว้ด้วยพลังแท้อันยิ่งใหญ่ซึ่งหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายและเพิ่มพลังของเขา
　　10นาทีต่อมา ซุนฮุนเทียนก็ได้ดูดซับพลังทั้งหมดจากในแก่นอสูร
　　พลังของเขาเพิ่มขึ้นมากมายพลังแท้ที่ไหลอยู่ภายในร่างกายของเขาทำให้ร่างกายของเขาเปล่งเสียงปริแตกจากนั้นเขาก็ยืนขึ้นเมื่อจบกระบวนการ
　　ฉิงเฟิงนำกลุ่มคนเดินทางต่อไปข้างหน้าพวกเขาฆ่าศัตรูตามทางที่พบได้อย่างง่ายดายและยังไม่มีสิ่งใดขัดขวางพวกเขาได้
　　หลังจากเดินทางมาได้ประมาณ30 นาทีพวกเขาก็มาถึงเบื้องหน้าป่าแห่งหนึ่ง มันเป็นป่าน้ำแข็งที่มีต้นคริสตัลสีขาว
　　ต้นไม้แต่ละต้นสูงกว่า100 เมตรและเหยียดขึ้นไปบนท้องฟ้า ไม่มีผู้ใดทราบว่าต้นไม้เหล่านี้มีอยู่มานานแค่ไหน ในขณะที่พวกมันยังคงยืนหยัดอย่างภาคภูมิใจภายในป่าแห่งนี้มานาน
　　ต้นไม้เหล่านี้เป็นที่รู้จักกันในชื่อต้นไม้น้ำแข็งซึ่งมีอยู่บนเกาะน้ำแข็งแห่งนี้เท่านั้นพวกเขาไม่อาจดำรงอยู่ที่อื่นได้เพราะต้องการสภาพแวดล้อมที่เย็นจัดเพื่อความอยู่รอด พวกมันไม่ชอบความอบอุ่นและดวงอาทิตย์
　　“ระวังตัวกันด้วยมีอันตรายอยู่ในป่าน้ำแข็งแห่งนี้” ฉิงเฟิงกล่าวกับฝูงชน
　　เขาเป็นคนที่มีสัมผัสว่องไวต่อภยันตรายเขาสามารถรับรู้ได้ถึงอันตรายแต่ไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไรและมาจากทิศทางไหน ป่าน้ำแข็งใหญ่เกินไปและครอบคลุมพื้นที่เกือบครึ่งหนึ่งของเกาะ
　　เสียงเห่าหอนของสัตว์อสูรได้ยินเป็นระยะจากป่าน้ำแข็งดูราวกับมันกำลังปลดปล่อยความโกรธออกมา
　　ฉิงเฟิงพยายามก้าวเท้าเข้าไปในป่าน้ำแข็งอย่างไรก็ตาม เส้นทางกลับถูกปิดกั้น มีข่ายอาคมคลุมป่าน้ำแข็งแห่งนี้ไว้อยู่ !
　　ฉิงเฟิงเชี่ยวชาญในข่ายอาคมและเคยได้เรียนรู้มาบ้างจากความรู้ของเขา เขาสามารถบอกได้ว่านี่คือข่ายอาคมธาตุน้ำแข็ง
　　ข่ายอาคมน้ำแข็งนั้นประกอบไปด้วยต้นไม้น้ำแข็ง36 ต้นก่อตัวเป็นโดมรอบๆป่าและปิดกั้นเส้นทางเข้าเอาไว้
　　มันง่ายที่จะทำลายข่ายอาคมจำพวกนี้เขาเพียงแค่ต้องหาแกนกลางการก่อตัวของข่ายอาคม
　　ฉิงเฟิงมองไปข้างหน้าและตรวจดูต้นน้ำแข็ง36 ต้นอย่างระมัดระวัง ตำแหน่งที่วางต้นน้ำแข็งเป็นวงกลมสัมบูรณ์　　กลางต้นไม้เหล่านั้นมีต้นไม้สีขาวขนาดเล็กต้นหนึ่งต้นไม้สีขาวขนาดเล็กต้นนั้นเล็กกว่าต้นอื่นๆและแตกต่างจากต้นน้ำแข็งรอบๆ
　　อย่างไรก็ตามฉิงเฟิงรู้ได้ในทันทีว่าต้นไม้ต้นเล็กนี้ต้องเป็นแกนกลางของการก่อตัวข่ายอาคมแน่นอน หากทำลายต้นไม้ต้นเล็กนี้ได้ข่ายอาคมจะถูกทำลาย
　　“หนึ่งดรรชนีแยกสรรพสิ่ง!”
　　ฉิงเฟิงใช้ออกด้วยดรรชนีแรกของวิชาดรรชนีผู้พิชิต
　　ฉิงเฟิงยิงแสงสีเขียวออกมาจากปลายนิ้วของเขาลำแสงทะลุอากาศเป็นรูขนาดใหญ่และแยกต้นไม้สีขาวออกเป็นสองส่วน ต้นไม้สีขาวต้นเล็กนั้นร่วงลงกับพื้นพร้อมเสียงอันดัง
　　หลังจากต้นไม้สีขาวขนาดเล็กถูกทำลายลงข่ายอาคมก็ถูกทำลายไปด้วย ดังนั้นกลุ่มของฉิงเฟิงจึงผ่านเข้าไปในป่าน้ำแข็งได้ในที่สุด
　　ในขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในป่าฉิงเฟิงก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมา ป่าน้ำแข็งนั้นเย็นเฉียบจนแม้กระทั่งผู้ฝึกตนอย่างฉิงเฟิงและคนอื่นๆในกลุ่มยังต้องสั่นสะท้านและจามออกมาด้วยความรู้สึกเย็นเยือก
　　“มารดามันเถอะ! พี่หมาตัวนี้จะแข็งตายอยู่แล้ว ทำไมมันหนาวขนาดนี้วะ ”
　　ลูกหมาสีดำสบถออกมา
　　ที่นี่หนาวมากจนลูกหมาสีดำแทบจะแข็งตายแม้กระทั่งงูกลืนฟ้าที่ปรับตัวได้ดีกับทุกสภาพอากาศก็ยังรู้สึกว่ามันหนาวมาก
　　ป่าน้ำแข็งแห่งนี้เปรียบเสมือนถ้ำน้ำแข็งใต้ดินที่นำความหนาวเย็นเยียบมาแทรกสู่กระดูกสันหลัง
　　“ทำไมด้านหน้าถึงมีหมอก” ปิงหยาเฟยกล่าวขณะที่เธอชี้ไปข้างหน้า
　　มีหมอกสีขาวปรากฏขึ้นเบื้องหน้าพวกเขาหมอกแพร่กระจายไปทั่วป่าอย่างรวดเร็ว ทัศนวิสัยต่ำมากจนแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นหน้ากัน
　　“นายท่านท่านอยู่ไหน ทำไมข้าถึงไม่เห็นท่าน ” ปิงหยาเฟยอย่างหวาดกลัว
　　เธอตกตะลึงมากที่จู่ๆก็มองไม่เห็นฉิงเฟิง
　　เธอไม่เพียงแค่มองไม่เห็นฉิงเฟิงเท่านั้นแต่เธอไม่ได้ยินกระทั่งเสียงและไม่อาจสัมผัสได้กระทั่งพลังวิญญาณของเขา
　　ที่จริงแล้วฉิงเฟิงยืนอยู่ไม่ไกลจากปิงหยาเฟยมากนักอย่างไรก็ตาม เขาไม่เห็นอีกฝ่ายและไม่ได้ยินเสียงเช่นเดียวกัน
　　เขามองไม่เห็นและไม่อาจสัมผัสถึงการคงอยู่ของซุนฮุนเทียนลูกหมาสีดำและงูกลืนฟ้าได้เลย
　　หมอกนั้นแปลกประหลาดเกินไปมันเหมือนสูญญากาศที่แยกทุกอย่าง
　　ฉิงเฟิงมุ่นหัวคิ้วขณะที่เดินไปข้างหน้าเขาตัดสินใจออกจากหมอกเพื่อค้นหาปิงหยาเฟยและคนอื่นๆ
　　อย่างไรก็ตามฉิงเฟิงไม่รู้ว่าตนเองนั้นได้เดินไปคนละทิศทางกันปิงหยาเฟย หมอกหนาทำให้ผู้คนสูญเสียประสาทสัมผัสและเดินหลงทิศ
　　ฉิงเฟิงไม่รู้ว่าเขาเดินมานานเท่าไหร่เพราะเขาไม่อาจรู้สึกได้เลยว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใดแล้ว
　　ทันใดนั้นเองประกายแสงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าฉิงเฟิงมันเป็นรังสีจากดวงอาทิตย์
　　“ดวงอาทิตย์อยู่ข้างหน้า แสดงว่าฉันออกจากหมอกได้แล้วสินะ”
　　ฉิงเฟิงกล่าวอย่างมีความสุขในขณะที่เขาวิ่งไปข้างหน้า
　　ภาพตรงหน้าที่ปรากฏต่อสายตาคือผู้หญิงคนหนึ่งกำลังอาบน้ำอยู่
　　ผู้หญิงคนนั้นสวยมากใบหน้าของเธอมีเสน่ห์เหมือนดอกกุหลาบที่ผลิบาน ผิวของเธอขาวดั่งหิมะและไร้ที่ติ
　　ส่วนที่งดงามที่สุดของผู้หญิงคนนี้ก็คือดวงตาของเธอมันสวยงามพอที่จะดึงดูดใจทุกคนได้
　　ผู้หญิงคนนั้นมีผมยาวสีดำที่ตกลงมาถึงไหล่ขาวหิมะของเธอกระดูกไหปลาร้าขาวนวลเนียนเหมือนหยกและหน้าอกคู่โตที่ใหญ่มาก เธอส่งเสียงฮัมเพลงอย่างเย้ายวนใจ
　　ฉิงเฟิงขมวดคิ้วเมื่อเขาได้เห็นผู้หญิงที่งดงามคนนี้แสงแห่งความประหลาดใจเกิดขึ้นในใจของเขา ป่าน้ำแข็งเย็นเฉียบจับจิตมากเช่นนี้ แต่จู่ๆก็มีผู้หญิงอาบน้ำ !
　　“พ่อรูปหล่อทำไมเจ้าไม่มาตรงนี้ล่ะ มาซี่ พี่สาวใหญ่ผู้นี้ชอบเจ้านัก”
　　หญิงสาวสวยกล่าวเชื้อเชิญอย่างยั่วยวนใจในขณะที่เธอใช้นิ้วชี้ไปที่ฉิงเฟิง
　　สาวงามผู้นี้เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่เย้ายวนดั่งนางฟ้าแต่คำพูดคำจาของเธอช่างยั่วสวาทยิ่งกว่า
　　ไม่ว่าจะเป็นชายหน้าไหนย่อมโผเข้าหาสาวงามเช่นนี้และฉิงเฟิงก็เช่นกัน เขาค่อยๆเดินไปหาเธอ