My Cold and Elegant CEO Wife ราชันย์หมาป่ากับ CEO ที่แสนเย็นชา - ตอนที่ 538

เมื่อได้ยินดังนั้นฉิงเฟิงก็ตกใจ “เป่ยเหยียนจื่อ คุณบอกว่าตระกูลเป่ยถูกคนที่ชื่อเฮลคิงทำลายงั้นหรือ ?”

เป่ยเหยียนจื่อพยักหน้าและกล่าวว่า “อืม เฮลคิงเป็นเจ้านายของหลิวเฟยเหยียน เขาทำลายล้างตระกูลเป่ยและส่งหลิวเฟยเหยียนเข้ามารับตำแหน่ง CEO แทนชั้น”

เป่ยเหยียนจื่อสะกดความขุ่นเคืองของเธอที่มีต่อหลิวเฟยเหยียนเอาไว้ เธอคงจะฆ่าหลิวเฟยเหยียนไปนานแล้วถ้าหากหลิวเฟยเหยียนไม่ได้กุมความลับของเฮลคิงเอาไว้ เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรอ

เฮลคิง ?

ฉิงเฟิงขมวดคิ้วเพราะเขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกหนาวสั่นจากชื่อนี้ ราวกับว่าชื่อนี้ถูกกำหนดให้เป็นศัตรูแห่งโชคชะตาของเขา

ปึง !

ฉิงเฟิงโยนหลิวเฟยเหยียนออกไปและพูดอย่างไม่แยแสว่า “ฉันจะจัดการกับเธอในภายหลัง”

ฉิงเฟิงเดินไปหาเป่ยเหยียนจื่อและช่วยเธอลงจากเก้าอี้หลังจากแก้มัดให้เธอ

“ขอบคุณนะที่มาช่วยชั้น” เป่ยเหยียนจื่อกล่าวด้วยความซาบซึ้ง เธอรู้ว่าเธอคงจะตายไปแล้วถ้าฉิงเฟิงไม่ได้อยู่ที่นี่

ฉิงเฟิงโบกมือให้เธอและกล่าวว่า “ไม่ต้องคิดมาก พวกเราเป็นเพื่อนกัน นอกจากนี้ฉันก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้านังบ้าคนนี้เหมือนกัน”

“หลิวเฟยเหยียน, ฉันจะให้โอกาสสุดท้ายกับเธอ ฉันจะปล่อยเธอไปถ้าเธอบอกมาว่าเฮลคิงเป็นใคร ไม่งั้นเธอจะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์วันพรุ่งนี้” ฉิงเฟิงออกคำสั่งอย่างอุกอาจ

หลิวเฟยเหยียนตัวสั่นและใบหน้าซีดเซียวอย่างหวาดกลัว

“ชั้น.. ชั้นรู้เพียงแค่ชื่อเพราะว่าเขาสวมหน้ากาก นอกนั้นชั้นก็ไม่รู้อะไรแล้ว”

หลิวเฟยเหยียนกล่าว

ทันใดนั้นเป่ยเหยียนจื่อก็เต็มไปด้วยความโกรธ เธอเดินตรงไปหาหลิวเฟยเหยียนและตะโกนใส่เธอหลังจากตบหน้า

“เมื่อกี้เธอเพิ่งจะพูดว่าเขาหล่อเหลาดูดีไม่ใช่หรือไง ? ทำไมตอนนี้เธอถึงไม่รู้ละว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง ?”

หลิวเฟยเหยียนกุมหน้าและอยากจะด่าทอเป่ยเหยียนจื่อที่กล้าตบหน้าเธอ อย่างไรก็ตาม เธอไม่อาจหยุดตัวสั่นได้หลังจากที่เห็นฉิงเฟิงยืนอยู่ข้างๆเป่ยเหยียนจื่อ

ถึงแม้ว่าหลิวเฟยเหยียนจะไม่กลัวเป่ยเหยียนจื่อ แต่เธอกลัวฉิงเฟิงมาก ผู้ชายคนนี้จะต้องสนิทสนมกับเป่ยเหยียนจื่ออย่างมากแน่นอน ไม่งั้นเขาคงไม่มาช่วยชีวิตเธอ

“เป่ยเหยียนจื่อ ชั้นไม่เคยเห็นใบหน้าของเจ้านายจริงๆ ชั้นแค่จินตนาการถึงใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาภายใต้หน้ากากเฉยๆ” หลิวเฟยเหยียนกล่าว

เป่ยเหยียนจื่อยังคงรู้สึกโกรธหลังจากได้ยินที่หลิวเฟยเหยียนกล่าว แต่ฉิงเฟิงพูดตัดบทว่า “เป่ยเหยียนจื่อ เธอไม่ได้โกหก”

ฉิงเฟิงรู้ว่าหลิวเฟยเหยียนไม่ได้โกหกเพราะเขาสังเกตจากน้ำเสียงและการเคลื่อนไหวร่างกายของเธอ

“หลิวเฟยเหยียน และไอ้ยักษ์นั่น พวกเธอไปได้แล้ว” ฉิงเฟิงกล่าวกับทั้งคู่

หลิวเฟยเหยียนกล่าวอย่างแปลกใจว่า “นายจะไม่ฆ่าพวกเรา?”

ฉิงเฟิงส่ายหัวและพูดว่า “ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น ? เธอไม่รู้จักตัวการร้ายและไม่เคยเห็นหน้าเขา”

“หลี่ฉิงเฟิง, แล้วอย่าเสียใจภายหลัง” หลิวเฟยเหยียนรู้สึกโล่งใจขณะที่เธอรอดตาย

เธอลุกขึ้นยืนและเดินออกจากชั้นใต้ดินพร้อมกับผี11

อย่างไรก็ตาม ฉิงเฟิงได้แอบราดผงแป้งบางอย่างไว้ที่ตัวหลิวเฟยเหยียนก่อนที่เธอจะเดินออกไป ผงติดตามนี้มีเพียงฉิงเฟิงเท่านั้นที่สามารถตรวจจับได้ นี่เป็นเหตุผลที่ฉิงเฟิงปล่อยหลิวเฟยเหยียนไปอย่างง่ายดายเพราะมีผงแป้งนี้ เขาคาดว่าหลิวเฟยเหยียนจะต้องกลับไปรายงานต่อเจ้านายของเธออย่างแน่นอน

เป่ยเหยียนจื่อพยายามจะไปขวางหลิวเฟยเหยียนไว้หลังจากเห็นว่าเธอกำลังจะหนีไป แต่ฉิงเฟิงก็ห้ามเธอไว้และกระซิบบอกแผนการกับเธอ

เป่ยเหยียนจื่อดูประหลาดใจหลังจากได้ยินที่ฉิงเฟิงอธิบาย

“ฉิงเฟิงคุณฉลาดมากที่คิดติดตามเธอด้วยวิธีนี้”

ฉิงเฟิงยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “ตอนนี้คุณกำลังอยู่ในอันตราย ผมต้องพาคุณไปส่งที่โรงพยาบาลก่อน ถังจิงก็อยู่ที่นั่นด้วยซึ่งมีเย่หงตี้คอยปกป้องอยู่ พวกคุณจะปลอดภัยเมื่ออยู่ที่นั่น”

เป่ยเหยียนจื่อพยักหน้าขณะที่เธอตระหนักได้ถึงสถานการณ์ ตอนนี้เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกแล้วเพราะครอบครัวของเธอเสียชีวิตหมดยกเว้นเธอและน้องชาย โชคดีที่เธอหนีรอดมาได้ ส่วนน้องชายหายตัวไป

ฉิงเฟิงพาเป่ยเหยียนจื่อไปส่งที่โรงพยาบาล เมื่อเธอเห็นถังจิงที่นอนอยู่บนเตียงในห้อง เธอก็โผเข้าไปกอดถังจิงและเริ่มร้องไห้

“ท่านวูฟคิง, คุณรู้ตัวมือสังหารที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้หรือยังคะ ?” เย่หงตี้ถาม

เย่หงตี้ให้ความเคารพชื่นชมฉิงเฟิงเป็นอย่างยิ่งในขณะนี้ เนื่องจากฉิงเฟิงสามารถช่วยเป่ยเหยียนจื่อได้ในแทบจะทันทีที่ทราบข่าว นี่คือความไม่ธรรมดาของวูฟคิง

“เย่หงตี้, เธออยู่ที่นี่คอยปกป้องหลินเสวี่ยและเป่ยเหยียนจื่อไปก่อน ฉันจะติดตามหลิวเฟยเหยียนไปหาตัวบงการ” ฉิงเฟิงเดินจากไปหลังจากออกคำสั่งแก่เย่หงตี้

หลังจากที่เขาเดินออกจากโรงพยาบาล เขามุ่งหน้าไปยังแม่น้ำทะเลตะวันตกตามกลิ่นของผงแป้ง

แม่น้ำทะเลตะวันตกเป็นแม่น้ำที่ใหญ่ที่สุดในเมืองทะเลตะวันตก มันไหลผ่านหุบเขาที่สวยงามล้อมรอบไปด้วยวิลล่าหลายหลังทั้งสองฟาก

ในขณะนั้น ชายผู้หนึ่งในชุดคลุมสีดำหน้ากากกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในวิลล่าหลังแรก หลิวเฟยเหยียนและผี 11 ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ไม่มีใครสามารถมองเห็นว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไรภายใต้ชุดคลุมยาวสีดำของเขา เขาสวมหน้ากาก “ราชานรกจากขุมนรก (Hell King from the Hell)” ซึ่งทำให้เขาดูน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

ชายผู้สวมชุดดำและหน้ากากคนนี้คือเฮลคิง, ราชานรกผู้พรากชีวิตผู้คน บรรยากาศแห่งความเศร้าโศกและหนาวเย็นรอบๆตัวเขาทำให้อากาศแทบจะแข็งตัว

“นายท่านขอรับ พวกเราล้มเหลว หลี่ฉิงเฟิงช่วยเป่ยเหยียนจื่อออกไปได้” ผี11กล่าวขณะที่ตัวสั่น เห็นได้ชัดว่าเขาหวาดกลัวเฮลคิงผู้นี้เป็นอย่างมาก

“งั้นพวกเจ้ากลับมาทำไมในเมื่อล้มเหลว ?” เฮลคิงถามอย่างหนาวเย็นโดยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆราวกับผี

“นายท่าน หลี่ฉิงเฟิงปล่อยพวกเรามา” ผี11ตอบ

ทันใดนั้นเฮลคิงก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าผี 11 ในพริบตาและเอามือคว้าคอเขาไว้

“นายท่าน ! ยกโทษให้ข้าด้วย !” ผี 11 กรีดร้องออกมา

กร๊อบ !

เฮลคิงบีบคอผี 11 และเหวี่ยงร่างไร้วิญญาณของเขาทิ้งไปขณะที่จ้องมองอย่างเย็นชา

“นายท่าน ท่านฆ่าเขาทำไม !?” หลิวเฟยเหยียนดูหวาดกลัวด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

“ทำภารกิจล้มเหลวก็หมายถึงความไร้ค่า คนไร้ค่าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ?” เฮลคิงกล่าวอย่างโหดเหี้ยม

หลิวเฟยเหยียนหน้าซีดเผือดหลังจากได้ยินคำพูดของเฮลคิง เพราะเธออาจจะโดนหางเลขไปด้วยเนื่องจากทำภารกิจล้มเหลวเช่นกัน

ไม่นะ ชั้นยังไม่อยากตาย !

ปึง !

หลิวเฟยเหยียนก้มหัวคุกเข่าต่อเฮลคิงในขณะที่ร้องขอชีวิต “นายท่านผู้สูงส่ง ได้โปรดอย่าฆ่าดิฉันเลย… ครั้งนี้แผนการของดิฉันถูกหลี่ฉิงเฟิงขัดขวาง แต่คราวหน้าดิฉันให้คำสัตย์ว่าจะต้องฆ่ามันให้ได้!”