My Cold and Elegant CEO Wife ราชันย์หมาป่ากับ CEO ที่แสนเย็นชา - ตอนที่ 560

“พี่ใหญ่หลี่ ที่จริงแล้วฉันหลงใหลเพลงของเซียะเฟยเฟยมากเลยนะ เธอคือซุปเปอร์สตาร์ในวงการเพลงอย่างแท้จริง น่าเสียดายที่ฉันไม่มีตั๋วไปดูคอนเสิร์ตของเธอ… ” จางเสี่ยวเยวี่ยกล่าวด้วยความเศร้า

“ถ้าเธออยากไปจริงๆ ฉันก็สามารถหาตั๋วให้เธอได้นะ” ฉิงเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พี่ใหญ่หลี่ เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้หรอก ตั๋วชมคอนเสิร์ตของเซียะเฟยเฟยขายหมดแล้ว คุณจะไปหามาจากที่ไหน ?”

“อะไรกัน ? เธอไม่เชื่อพี่ใหญ่หลี่แล้วหรือ ?”

“พี่ใหญ่หลี่ ถึงแม้ว่าคุณจะมีทักษะที่เยี่ยมยอดทางด้านการต่อสู้และการแพทย์ก็ตามแต่คุณไม่สามารถหาตั๋วคอนเสิร์ตของเซียะเฟยเฟยได้หรอก” จางเสี่ยวเยวี่ยส่ายหัวเล็กๆของเธอและแสดงให้เห็นว่าเธอไม่เชื่อเขา

ฉิงเฟิงกินข้าวคำสุดท้ายเสร็จและกล่าวอย่างมั่นใจว่า “ไว้ใจฉันเถอะ เรื่องนี้ให้ฉันจัดการเอง ฉันจะหาตั๋วคอนเสิร์ตให้เธอได้อย่างแน่นอน”

ทั้งสองคนออกจากโรงอาหารหลังจากกินอาหารเสร็จ แล้วพวกเขาก็กลับมาทำงานต่อที่แผนกขายเพราะพวกเขายังมีงานค้างอยู่

ทันทีที่ฉิงเฟิงกลับมาถึงแผนกขายและยังไม่ทันจะนั่งลง เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากใครบางคนที่ชื่อลั่วหมิงซึ่งทำงานอยู่ในแผนกรักษาความปลอดภัย

ฉิงเฟิงคลับคล้ายคลับคลากับชื่อลั่วหมิง เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของลั่วเฮาซึ่งเป็นหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัย ลั่วเฮาเป็นคนรับลั่วหมิงเข้าทำงาน และเคยมาร่วมงานแต่งงานของลั่วเฮาอีกด้วย

“ลั่วหมิง คุณโทรหาฉันเรื่องอะไรหรือ ?” ฉิงเฟิงถาม

“พี่ใหญ่หลี่ เกิดเรื่องฉุกเฉินแล้วครับ ลั่วเฮาถูกทำร้าย !” น้ำเสียงของลั่วหมิงฟังดูกังวลจากทางโทรศัพท์

ฉิงเฟิงขมวดคิ้วและถามว่า “ลั่วเฮาโดนทำร้าย ? ทำไมพวกคุณไม่ตอบโต้ละ ? พนักงานรักษาความปลอดภัยมีคนตั้งเยอะแยะ”

“พี่ใหญ่หลี่ พวกมันมาจากโรงฝึกโดโจครับ พวกเราสู้พวกมันไม่ได้” ลั่วหมิงอธิบาย

“แล้วตอนนี้คุณอยู่ไหน ?”

“อยู่ที่โรงฝึกโดโจเจิ้นซิงครับ”

“เข้าใจแล้ว รอที่นั่นเดี๋ยวฉันจะรีบไป” ฉิงเฟิงวางสายและขอลากับจางเสี่ยวเยวี่ยก่อนที่จะรีบไปที่โรงฝึกเจิ้นซิง

โรงฝึกโดโจเจิ้นซิงอยู่ใกล้กับบริษัท Ice Snow มันเป็นสถานที่สำหรับผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้และเป็นที่รู้จักกันดีในละแวกนี้ มีหลายคนเข้ามาเพื่อเรียนรู้วิชาป้องกันตัวที่โรงฝึกโดโจแห่งนี้

…

ในขณะเดียวกันที่โรงฝึกโดโจเจิ้นซิง

ลั่วเฮากำลังนอนหมดสภาพอยู่บนพื้นพร้อมด้วยรอยฟกช้ำเต็มไปทั่วใบหน้า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกหลายคนก็นอนอยู่บนพื้นอย่างน่าสังเวช พวกเขาสามารถรับมือกับคนทั่วไปได้อย่างไม่มีปัญหา แต่ไม่ใช่กับเหล่านักสู้จากโรงฝึกโดโจแห่งนี้

ข้างๆลั่วเฮามีสาวสวยคนหนึ่งที่กำลังร้องไห้และกอดเขาเอาไว้ เธอคือภรรยาของลั่วเฮาฮงเสี่ยวนั่นเอง แท้ที่จริงแล้วฮงเสี่ยวคือตัวกระตุ้นที่ทำให้เกิดเรื่องระหว่างลั่วเฮาและโรงฝึกโดโจเจิ้นซิง

ฮงเสี่ยวมาที่บริษัทเพื่อนำอาหารมาให้ลั่วเฮา ขณะนั้นนายน้อยของโรงฝึกโดโจนามว่าถังซิงเห็นฮงเสี่ยวและพยายามจะลวนลามด้วยการจะแตะต้องตัวเธอ ลั่วเฮาที่มาเห็นพอดีก็รู้สึกโกรธที่ภรรยากำลังจะโดนลวนลาม เป็นเหตุให้ลั่วเฮาปะทะกับถังซิง

เห็นได้ชัดว่าลั่วเฮาไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของถังซิง ดังนั้นเขาจึงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เขากลับไปที่แผนกรักษาความปลอดภัยของบริษัท Ice Snow เพื่อรวบรวมพี่น้องหน่วยรักษาความปลอดภัยจำนวนหนึ่งและมุ่งหน้าไปบุกโรงฝึกโดโจเจิ้นซิงเพื่อแก้แค้น แต่ผลที่ออกมากลายเป็นหน่วยรักษาความปลอดภัยทั้งหมดโดนทุบตีจนพ่ายแพ้

“คนสวย สามีของเธออ่อนแอเกินกว่าจะเป็นคู่มือของฉัน มาอยู่กับฉันแทนเป็นไง?”

ชายหนุ่มตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆกล่าว

ชายหนุ่มคนนี้สูงประมาณ 1.8 เมตร หุ่นเฟิร์มกล้ามเป็นมัด ไหล่กว้างหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนหนุ่มที่สุขภาพดีและแข็งแรงมาก เขาคือนายน้อยของโรงฝึกโดโจเจิ้นซิง และเป็นตัวเลวร้ายที่แท้จริงในย่านนี้

รูปลักษณ์บนใบหน้าของฮงเสี่ยวเปลี่ยนไป เธอค่อยๆก้าวถอยหลังจากได้เห็นรูปร่างที่ใหญ่โตกำยำของถังซิง

“ที่รัก คุณไม่ต้องกลัว ผมอยู่ที่นี่ !” ลั่วเฮากล่าวขณะที่จับแขนของฮงเสี่ยวไว้

ฮ่าๆๆ !

ถังซิงระเบิดเสียงหัวเราะ เขาเลิกคิ้วดกหนาขึ้นและพูดอย่างน่ารังเกียจว่า “แกมันเป็นแค่เศษสวะที่ไม่สามารถแม้แต่จะรับหมัดเดียวของฉันได้ จะปกป้องฮงเสี่ยวงั้นเรอะ ? ถุ้ย ! น่าขันนัก มีเพียงผู้เข้มแข็งอย่างฉันเท่านั้นที่สามารถปกป้องเธอได้”

ถังซิงพูดกับลั่วเฮาขณะที่เดินเข้าไปหาเขา ลั่วเฮาผู้ซึ่งได้รับบาดเจ็บค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นและขวางถังซิงไว้ต่อหน้าฮงเสี่ยว

“ไอ้อ้วน ถือว่าแกโชคดีมากแล้วนะที่ฉันสนใจผู้หญิงของแก แกไสหัวไปซะดีกว่าเดี๋ยวฉันจะดูแลเธอเอง” ถังซิงแสยะยิ้มและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนาวเย็น

“ไม่มีทาง !” ถึงแม้ว่าใบหน้าของลั่วเฮาจะถูกทำร้ายจนปูดบวมแต่เขาก็ไม่ยอมสยบ เขาจะเรียกตัวเองว่าผู้ชายได้อย่างไรถ้าเขาไม่สามารถปกป้องผู้หญิงของตัวเองได้ ? เขายินดีตายตรงนี้มากกว่าจะถอยไปอย่างขี้ขลาด

ถังซิงแสยะยิ้มและเหวี่ยงหมัดเข้าหาลั่วเฮาอย่างฉับพลัน หมัดที่ราวกับค้อนเหล็กขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาลั่วเฮา เขาพยายามจะป้องกันด้วยมือขวา แต่หมัดของถังซิงแข็งแกร่งมากจนน็อคลั่วเฮาลงในทันที

ปึง !

หลังจากที่อัดลั่วเฮาจนล้มลงกับพื้นแล้วถังซิงก็ยกเท้าเหยียบที่หน้าอกของลั่วเฮาอย่างดุร้ายและกล่าวว่า “ขยะอย่างแกกล้าดียังไงมาต่อต้านฉัน ? ไอ้อ่อนเอ้ย !”

“เยี่ยมมากนายน้อย” บรรดาลูกศิษย์ในโรงฝึกโดโจเจิ้นเซิงต่างก็ส่งเสียงเชียร์ มีลูกศิษย์ในโรงฝึกนี้หลายสิบคนที่ติดตามถังซิงทำเรื่องชั่วๆ

ลั่วเฮาอ้าปากและถ่มเลือดออกมา เขาพยายามที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้งแต่ถังซิงนั้นลงมือหนักมากจนเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“ไอ้อ้วน จะยกผู้หญิงของแกให้ฉันดีๆหรือจะให้ฉันหักขาแก ?”

“ไม่มีวันซะหรอกไอ้ตัวบัดซบ ! รอก่อนเถอะ พี่ใหญ่หลี่ของฉันมาถึงเมื่อไรแกเละเป็นโจ๊กแน่”

“ฮ่าๆ พวกแกทุกคนมันเป็นแค่ขยะ พี่ใหญ่หลี่ที่ว่าของแกก็คงไม่ต่างกันหรอก ฉันจะอัดมันให้น่วมเลยถ้ามันมาถึง” ถังซิงแสยะยิ้มออกมา

ฉิงเฟิงที่เดินมาถึงก็ได้ยินคำพูดของถังซิงพอดี ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เขายกเท้าขวาเตะประตูโรงฝึกจนประตูแตกเป็นเสี่ยงๆและเดินเข้าไป

ใบหน้าของฉิงเฟิงดูเกรี้ยวกราดเป็นอย่างมากเมื่อเขาได้เห็นถังซิงเหยียบหน้าอกลั่วเฮา เพื่อนสนิทของเขาถูกทำร้ายและถูกเหยียบย่ำ ฉิงเฟิงโกรธจนแทบคลั่ง

“นายเป็นใคร นายกล้าพังประตูโรงฝึกโดโจเจิ้นซิง นายเบื่อชีวิตแล้วเหรอไง !?”

เมื่อถังซิงเห็นประตูที่แตกเป็นเสี่ยงๆ รูปลักษณ์บนใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่าโรงฝึกโดโจแห่งนี้ก่อตั้งมาหลายสิบปีและมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาพังประตูโรงฝึก

ประตูของโรงฝึกหมายถึงอะไร ? กล่าวอย่างตรงไปตรงมามันเปรียบเสมือนใบหน้าของโรงฝึก ประตูถูกพังก็หมายความว่าพวกเขาถูกตบหน้า ถ้าถังซิงไม่จัดการเรื่องนี้ให้ดี โรงฝึกโดโจเจิ้นซิงจะกลายเป็นตัวตลกในเมืองทะเลตะวันออก

“ฉันชื่อหลี่ฉิงเฟิง ขยะที่แกพูดถึงเมื่อกี้ยังละ ฉันให้เวลาแก 3 วิ เอาเท้าเน่าๆของแกออกไปจากหน้าอกของเพื่อนฉันและคุกเข่าขอโทษเขาซะ ไม่เช่นนั้นฉันรับรองว่าแกจะจดจำวันนี้ไปอีกนาน”

ประกายแห่งความเย็นชาปรากฏวูบในดวงตาของฉิงเฟิงขณะที่เขาเดินไปข้างหน้า

ถังซิงหยุดชะงักไปพักหนึ่งในตอนแรกที่ได้ยินฉิงเฟิงกล่าว จากนั้นเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างหนักจนแทบจะมีน้ำตาเล็ดออกมาด้วยความขบขัน

“แกชื่อหลี่ฉิงเฟิงใช่ไหม ? แกเป็นคนตลกดี แกว่าอะไรนะ ? ให้ฉันเอาเท้าออกจากหน้าอกไอ้อ้วนนี่และคุกเข่าขอโทษมัน ? ทำไมแกไม่ดูตัวเองซะก่อนว่าแกเป็นใคร ฉันเป็นบอสของโรงฝึกโดโจเจิ้นซิงที่โด่งดังแห่งนี้ แกจะต้องมีจุดจบเช่นเดียวกับไอ้อ้วนขยะเพื่อนแก โทษฐานที่มาหาเรื่องกับฉัน” ถังซิงกล่าวอย่างหยิ่งยโสและชี้นิ้วไปที่ลั่วเฮาและเหล่าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่นอนอยู่บนพื้น