My Cold and Elegant CEO Wife ราชันย์หมาป่ากับ CEO ที่แสนเย็นชา - ตอนที่ 645 จิตสังหารแห่งราชันรุ่นก่อน

　　เมื่อมองเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของหลินเสวี่ยฉิงเฟิงก็อึ้งจนพูดไม่ออก เขาคิดในใจว่า
　　“
　　บ้าชิบพวกเขาประสาทกลับกันหรือไง ใครจะกล้าฆ่าพ่อตาของตัวเอง
　　พวกคุณอยากกินอะไรก็กินตามใจแต่ไม่ควรพูดตามใจเช่นนี้
　　”
　　“ก็ชั้นได้ยินแม่ตะโกนว่าคุณฆ่าพ่อของชั้นนี่นา”หลินเสวี่ยชี้ไปที่มู่เสี่ยวหยุนด้วยใบหน้าที่ยังคงดูซีดเซียว
　　มู่เสี่ยวหยุนที่ยังงดงามดูอ่อนวัยเหมือนลูกสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นครือว่า
　　“ฉิงเฟิงฉันรู้ว่ามันเป็นความผิดของเขาที่ทำลายทรัพย์สินในบ้านของพวกเธอ แต่เธอก็ไม่ควรฆ่าแบบนี้ !”
　　ได้ยินเช่นนี้ฉิงเฟิงก็กลอกตาและกล่าวว่า“แม่ยาย ผมไม่ได้ฆ่าเขา เขาแค่หมดสติไป”
　　“หมดสติ ไม่จริง อย่ามาโกหกฉันเลย” มู่เสี่ยวหยุนยังคงมีสีหน้าสงสัย เธอดูไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยินจากปากฉิงเฟิง
　　“แน่นอนผมไม่ได้โกหกพวกคุณ ถ้าไม่เชื่อผมปลุกเขาขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยก็ได้นะ”
　　เพื่อทำให้ทุกคนเชื่อฉิงเฟิงจึงไปเอาน้ำใส่อ่างและเททั้งอ่างใส่พ่อตาของเขาท่ามกลางความตกใจของทุกคน
　　ซ่า
　　!!
　　หลินไห่ทะลึ่งพรวดพราดลุกขึ้นมาในทันทีหลังจากโดนน้ำเย็นสาดใส่เต็มตัวต้องยอมรับว่าน้ำเย็นเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการปลุกคนเมาหรือหมดสติ
　　“พ่อ!! พ่อยังไม่ตายเหรอ !” เมื่อหลินไห่เห็นหลินจื่อตื่นขึ้นมา เขาก็ถามด้วยความประหลาดใจ
　　เพี๊ยะ　　!
　　หลินจื่อตบหัวของหลินไห่และตะโกนออกมาว่า
　　“ไอ้เด็กบัดซบ! ฉันยังหายใจ แกสาปแช่งพ่อตัวเองได้ไงไอ้ลูกทรพี !”
　　หลินไห่ดูขมขื่นเมื่อเห็นหลินจื่อยังคงคึกคักเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอีกครั้งเขากล่าวว่า
　　“ผมก็แค่เป็นห่วงพ่อเมื่อกี้พ่อดูเหมือนตายแล้วนี่นา”
　　เมื่อหลินจื่อตื่นขึ้นมาทุกคนก็โล่งใจมู่เสี่ยวหยุนและหลินเสวี่ยสำนึกได้ว่าพวกเธอมองฉิงเฟิงผิดไป ดังนั้นพวกเธอจึงมองเขาด้วยสีหน้าขอโทษ
　　ฉิงเฟิงไม่ได้คิดเล็กน้อยที่ถูกแม่ยายและภรรยาเข้าใจผิดอย่างไรก็ตาม หลินจื่อดูไม่ค่อยพอใจนักและมีสีหน้าหงุดหงิดกับการถูกน้ำเย็นสาดจนเปียกโชก
　　“เจ้าลูกชายทำไมเธอถึงได้สาดน้ำเย็นใส่ฉันแบบนี้ละ ” หลินจื่อหันไปมองฉิงเฟิง เขารู้สึกโมโหที่เห็นเขาถึออ่างน้ำอยู่ในมือ
　　ฉิงเฟิงไม่ได้รู้สึกผิดหรืออยากขอโทษหลินจื่อกับการกระทำของเขาแม้แต่น้อย เขาอธิบายให้หลินจื่อฟังว่า “พ่อตา คุณเมามากจนขาดสติ ผมก็แค่ช่วยคุณ ขืนผมปล่อยให้คุณอาละวาดบ้านช่องคงพังพินาศมากกว่านี้”
　　หลินจื่อขมวดคิ้วและอยากจะต่อว่าฉิงเฟิงแต่มู่เสี่ยวหยุนก็มาห้ามไว้และกล่าวว่า
　　“พอแล้วๆคุณดูฝีมือคุณก่อนเถอะ คุณพังทีวี, ขว้างถ้วยชามแม้กระทั่งทุบโต๊ะ ชั้นแน่ใจว่าขืนปล่อยคุณอาละวาดต่อไปคุณคงเผาบ้านไปแล้วถ้าฉิงเฟิงไม่หยุดคุณไว้”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของภรรยาหลินจื่อก็หันไปมองสภาพห้องนั่งเล่นและเห็นว่ามันพังพินาศเละเทะ
　　หลินจื่อรู้ตัวว่าเขามักจะเมาแล้วอาละวาดเขารู้สึกอายที่แสดงกิริยาเช่นนี้ต่อหน้าลูกเขยและทำลายข้าวของภายในบ้าน เขาอายจนอยากจะขุดรูหนี　　อย่างไรก็ตามแม้ว่าทุกอย่างจะเป็นฝีมือเขาแต่เขาก็ไม่เอ่ยปากขอโทษสักคำ เพราะเขารู้สึกเขินอายและกระดากปากที่จะพูด
　　“ที่รักคุณเปียกชุ่มไปทั้งตัวแล้ว ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนเถอะไม่งั้นจะเป็นหวัดเอา”
　　มู่เสี่ยวหยุนกล่าว
　　“อ่า… อืม … ได้ๆงั้นฉันจะไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเข้านอนละ” หลินจื่อยิ้มเจื่อนๆให้ฉิงเฟิงและรีบเผ่นไป
　　“ฉิงเฟิงเดี๋ยวฉันจะจ่ายเงินชดใช้ค่าเสียหายให้นะ” มู่เสี่ยวหยุนกล่าวหลังจากหลินจื่อเดินจากไป
　　ฉิงเฟิงส่ายหัวและกล่าวว่า“แม่ยาย ไม่ต้องหรอก พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ผมจะเก็บจากคุณได้อย่างไรกัน เดี๋ยวผมไปหาซื้อใหม่ได้”
　　เป็นที่แน่นอนว่าฉิงเฟิงจะไม่รับเงินค่าเสียหายจากแม่ยายตัวเองสำหรับเขาเงินแค่นี้เล็กน้อยมาก　　“เข้าใจแล้วงั้นฉันจะไปดูพ่อตาของเธอก่อน นอนพักผ่อนเถอะ” มู่เสี่ยวหยุนจางไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เธอก็รู้สึกขายหน้าแทนสามีตัวเองเช่นกัน
　　หลินเสวี่ยมองไปรอบๆห้องนั่งเล่นและรู้สึกหดหู่ข้าวของเครื่องใช้ที่เธอรักแหลกเป็นชิ้นและสภาพห้องก็รกเละเทะจนดูไม่ได้
　　ถ้าเป็นคนอื่นหลินเสวี่ยคงจะตบหน้าคนทำไปแล้วแต่ในเมื่อเรื่องนี้เป็นฝีมือของพ่อแท้ๆของเธอ เธอจึงไม่อาจทำอะไรได้
　　“ที่รักอย่าโมโหไปเลยฉันจะพาคุณไปซื้อของเข้าบ้านใหม่ก็แล้วกัน” ฉิงเฟิงกุมมือเธอไว้และกล่าวปลอบใจ
　　หลินเสวี่ยพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร
　　เนื่องจากฝีมือการอาละวาดของหลินจื่อทำให้ฉิงเฟิงและหลินเสวี่ยที่กลับเข้ามาในห้องรู้สึกหดหู่จนลืมความตื่นเต้นบนเตียงที่เพิ่งเกิดขึ้นไปหมดสิ้น
　　หลินเสวี่ยล้มตัวลงนอนในขณะที่ฉิงเฟิงนอนกอดเธอไว้เฉยๆเขาไม่ได้ฉวยโอกาสลูบคลำเธออีกเพราะรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดี
　　จากนั้นทั้งคู่ก็พล่อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
　　…
　　..
　　พื้นที่อุทยานแห่งชาติเอเวอร์เกลดส์ในทวีปเสือ
　　กาโตร์คิงอยู่ที่นี่ครั้งนี้เขาไม่ได้ฆ่าจระเข้ แต่ยืนกอดอกอยู่บนหลังของมันและสั่งให้มันเดินไปข้างหน้า
　　มันเป็นความประหลาดใจของทุกคนถ้ามีใครได้เห็นเขาออกคำสั่งกับจระเข้ยักษ์ได้ !
　　จระเข้เป็นสัตว์ที่ดุร้ายมากมันสามารถฆ่าคนได้อย่างง่ายดายและไม่อาจควบคุมได้
　　ไม่สิไม่ใช่ควบคุม แต่เห็นได้ชัดว่าเขาทำให้มันเชื่อง
　　ดวงตาสีฟ้าของกาโตร์คิงส่องแสงประกายอย่างคมกริบเขาดูอหังการและไร้เทียมทานเมื่อยืนกอดอกอยู่บนหลังจระเข้ยักษ์
　　เขาสั่งให้มันเดินไปมารอบๆและกลับไปที่ฝั่ง
　　เมื่อเข้ากลับมาถึงฝั่งก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาหาเขาทันที
　　“ท่านกาโตรคิงราชันมือสังหารหวังชีเค่อถูกวูฟคิงสังหารไปแล้วขอรับ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
　　“ไอ้เศษขยะ! มันยังมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าราชันมือสังหารแห่งทวีปเสืออีกหรือ แค่หมาป่าหนุ่มขี้โรคตัวเดียวยังจัดการไม่ได้ !” กาโตร์คิงแสยะออกมาและก้นด่า
　　ชายหนุ่มชุดดำคนนั้นขยับริมฝีปากเล็กน้อยและกล่าวต่อไปพร้อมกับก้มศีรษะลงว่า
　　“นายท่านมีอีกเรื่องหนึ่งนอกจากการตายของหวังชีเค่อขอรับ วูฟคิงได้ส่งสาส์นถึงท่านและป่าวประกาศไปทั่วทั้งโลกใต้ดิน เขาท้าทายท่านที่อารีน่าโลกใต้ดินในอีกสามวันข้างหน้า”
　　ท้าทายข้า
　　กาโตร์คิงแสยะยิ้มออกมาอย่างหนาวเย็นจิตสังหารที่รุนแรงพวยพุ่งออกมาจากร่างของเขาจนทำให้จระเข้ยักษ์และฝูงนกแตกฮืออย่างหวาดกลัว
　　“เจ้าโง่เป็นแค่คิงแห่งทวีปหมาป่าริอาจมาท้าทายข้างั้นหรือ สมัยข้าเป็นราชันเมื่อสิบกว่าปีก่อน มันยังดูดนมแม่อยู่เลย ช่างไม่ประมาทตน !”
　　“ท่านกาโตรคิงสาส์นท้าประลองได้ถูกป่าวประกาศออกไปแล้ว พวกเราจะรับคำท้าหรือไม่ขอรับ ”
　　“แน่นอนเจ้าไปที่อารีน่าโลกใต้ดินและประกาศออกไปว่า ข้า กาโตร์คิง อดีตราชันผู้นี้จะถลกหนังหัววูฟคิงด้วยมือของข้าเองในอีกสามวันข้างหน้า !”
　　“ครับนายท่าน”ชายหนุ่มชุดดำโค้งคำนับด้วยความเคารพและจากไป