My Cold and Elegant CEO Wife ราชันย์หมาป่ากับ CEO ที่แสนเย็นชา - ตอนที่ 646 หลินเสวี่ยเจอแบล็กเมล์

　　วันรุ่งขึ้นมู่เสี่ยวหยุนตื่นแต่เช้าบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าหลินจื่อสามีเธอเมาอาละวาดทำลายข้าวของเมื่อคืนจึงทำให้เธอต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาเก็บกวาด
　　“แม่ยายทำไมถึงตื่นแต่เช้า ” ฉิงเฟิงร้องทักมู่เสี่ยวหยุนเมื่อเห็นเธอกำลังยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดห้องนั่งเล่น
　　“อ้าวฉิงเฟิงตื่นแล้วหรือ ฉันก็แค่อยากจะทำความสะอาดห้องนั่งเล่นและเก็บกวาดให้เป็นระเบียบ” มู่เสี่ยวหยุนยังคงรู้สึกกระดากต่อการกระทำของสามี เมื่อคืนเธอได้ทำความสะอาดไปบางส่วนแล้ว แต่ยังคงมีเศษแก้วชิ้นเล็กๆตกหล่นอยู่ เช้านี้เธอจึงตื่นมาเก็บกวาดอีกครั้งเพื่อไม่ให้บาดเท้า
　　เมื่อเธอทำความสะอาดเสร็จก็ล้างมือและเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า
　　ตอนแรกฉิงเฟิงคิดที่จะทำอาหารเช้าเองและให้เธอไปพักผ่อนแต่แม่ยายของเขาไม่เห็นด้วยและยืนยันจะทำเอง เธอยังบอกให้เขาไปนอนต่อ
　　มู่เสี่ยวหยุนถือเป็นแม่ยายที่ดีเลิศทุกครั้งที่เธอมาที่นี่เธอจะเป็นคนทำกับข้าวเตรียมไว้ให้พวกเขาแต่เช้าเสมอ ไม่เหมือนแม่ยายบางคนที่ทำตัวราวกับราชินีรอก่อนปรนนิบัติจากลูกเขย
　　เป็นที่แน่นอนว่าฉิงเฟิงย่อมไม่ปล่อยให้เธอเตรียมอาหารคนเดียวเขาเดินตามเธอเข้าไปในห้องครัวเพื่อเป็นลูกมือ เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนทำอาหารได้เร็วขึ้น จากนั้นไม่นานพวกเขาก็ทำอาหารเช้าเสร็จ เป็นจานหลัก 4 จานและซุป 2 เนื่องจากวันนี้มีสมาชิกหลายคน พวกเขาจึงทำอาหารมากขึ้น
　　เมื่ออาหารเช้าพร้อมแล้วหลินเสวี่ยก็ลงมาพอดีรวมถึงหลินไห่ที่นอนบนโซฟาก็ตื่นขึ้นเช่นกันทุกคนมากันพร้อมหน้าหมดยกเว้นหลินจื่อ
　　ในความเป็นจริงหลินจื่อตื่นขึ้นมานานแล้ว แต่เขาอับอายเกินกว่าที่จะเสนอหน้าออกมา หลังจากที่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเขาเมาอาละวาดในบ้านลูกสาวลูกเขย ในฐานะอาวุโส มันเป็นเรื่องหน้าขายหน้าอย่างใหญ่หลวง ดังนั้นเมื่อตื่นขึ้นและได้สติเต็มที่เขาก็รู้ว่าตัวเองทำพฤติกรรมที่แย่มาก
　　มู่เสี่ยวหยุนรู้ว่าสามีกำลังคิดอะไรอยู่ดังนั้นเธอจึงเข้าไปในห้องหลินจื่อและบอกให้เขาออกมาทานอาหารเช้า แต่หลินจื่อปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมออกไปเด็ดขาด
　　เมื่อเป็นเช่นนี้ฉิงเฟิงและคนอื่นๆจึงต้องทานอาหารเช้ากันไปก่อนและปล่อยหลินจื่อไว้ตามลำพังในห้อง
　　หลังจากทานอาหารเช้ากันเสร็จหลินไห่ก็ออกไปมหาวิทยาลัย ส่วนฉิงเฟิงกับหลินเสวี่ยออกไปหาซื้อของเข้าบ้านด้วยกัน
　　หลินจื่อยอมออกมาเมื่อได้ยินว่าฉิงเฟิงและหลินเสวี่ยกำลังจะออกจากบ้านเขาถามมู่เสี่ยวหยุนว่า “ที่รัก เสวี่ยน้อยกับฉิงเฟิงออกไปแล้ว ”
　　มู่เสี่ยวหยุนบ่นว่า“พวกเขาออกไปแล้วตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหนเวลาคุณดื่มเหล้า ชั้นบอกหลายครั้งแล้วว่าไม่ให้คุณดื่มมาก แต่คุณก็ไม่ฟังชั้นเลย ดูสิคุณทำอะไรลงไปกับบ้านของลูกเขยและลูกสาวคุณ ”
　　หลินจื่อยิ้มเจื่อนๆด้วยความอายและกล่าวว่า“พวกเรากลับกันเถอะ”
　　ความจริงแล้วมู่เสี่ยวหยุนยังไม่อยากกลับแต่หลินจื่อก็รบเร้าเพราะเขากลัวการที่จะต้องเผชิญหน้ากับลูกเขยและลูกสาวของเขา
　　เมื่อคืนเป็นวันที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของหลินจื่อ…
　　โชคดีที่ฉิงเฟิงไม่ใช่คนใจแคบและไม่ด่าว่าหลินจื่อเพราะยังไงเขาก็เป็นพ่อตา แต่ถ้าเป็นคนอื่นฉิงเฟิงคงลงมือสั่งสอนไปแล้ว
　　หลินเสวี่ยไปที่โรงรถและขับBMW ของเธอออกมารับฉิงเฟิงที่บ้าน เขานั่งที่นั่งผู้โดยสาร จากนั้นก็ขับไปที่ห้างสรรพสินค้า
　　ซึ่งห้างนี้ตั้งอยู่ใกล้ๆกับสถานีรถไฟและสถานีรถประจำทางห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เก่าแก่และมีอายุกว่าหกสิบปี มันเป็นห้างค้าส่งเครื่องใช้ไฟฟ้ารายใหญ่ที่สุด มีเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชนิดภายในห้าง ที่นี่คุณสามารถหาทุกอย่างที่คุณต้องการได้
　　ทันใดนั้นมีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งวิ่งออกมาจากอีกฟากหนึ่งของถนนและทรุดตัวลงตรงหน้ารถของหลินเสวี่ยทันที
　　“ไอ้หยา! ชั้นเกือบตายแล้ว ! คุณขับรถห่วยมาก คุณจะฆ่าชั้นเหรอ !!” หญิงวัยกลางคนร่ำร้องออกมาขณะที่เอามือตีเข่าตัวเอง
　　เสียงของหญิงวัยกลางคนดังมากจนผู้คนรอบๆมามุงดูกันบางคนก็ล้อมรอบรถของหลินเสวี่ยไว้และไม่ปล่อยให้เธอไป
　　“ที่รักชั้นขับชนคนหรือเปล่า ทำไงดี ” หลินเสวี่ยกล่าว ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและซีดเผือด
　　มองไปที่ฝูงชนข้างนอกฉิงเฟิงก็กล่าวว่า “พวกเราลงไปดูหน่อย” 　　เมื่อพวกเขาออกจากรถผู้หญิงวัยกลางคนก็ร้องไห้หนักขึ้น เพราะเธอรู้ว่าหลินเสวี่ยจะต้องเป็นคนรวยเมื่อมองจากสวมเสื้อผ้าแบรนด์หรูและขับรถ BMW บีเอ็มดับเบิลยู เธอคิดในใจว่าวันนี้ตกปลาตัวใหญ่ได้แล้ว เธอรู้สึกมีความสุขมาก
　　“คุณคะเป็นอะไรหรือเปล่า ” หลินเสวี่ยถึงจะเย็นชาแต่เธอก็เป็นคนจิตใจดี ดังนั้นเธอจึงติดกับหญิงกลางคนนี้อย่างง่ายดาย เธอถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าหญิงวัยกลางคนกำลังร้องไห้อย่างน่าสังเวชอยู่บนพื้น
　　“อ่ะห้า! ผู้หญิงคนนี้สวยน่าดู ดูเหมือนจะโง่มากอีกด้วย” หญิงวัยกลางคนรู้สึกยินดีมากจนเธอเกือบจะหัวเราะเสียงดังออกมา แต่เนื่องจากเธอตั้งใจที่จะแบล็กเมล์หลินเสวี่ย ดังนั้นเธอจึงต้องเก็บอาการเอาไว้และแกล้งส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดออกมาแทน
　　“สาวน้อยเธอขับรถชนชั้นจนขาชั้นหักเห็นมั้ยเนี่ย ! ชั้นช่างดวงซวยนักกำลังซื้อของกับสามีอยู่ดีๆแต่ก็ถูกเธอขับรถชน” หญิงวัยกลางคนกล่าวและร้องอย่างน่าสังเวช
　　หลินเสวี่ยหน้าซีดและรู้สึกอับอายเล็กน้อยเธอคิดว่าเธอขับรถดีแล้ว แต่เธอก็ไม่รู้ว่าขับชนผู้หญิงคนนี้ตอนไหน
　　ผู้คนรอบข้างที่ได้เห็นหญิงวัยกลางคนร่ำร้องอย่างน่าสังเวชก็เริ่มแสดงความคิดเห็นออกมา
　　“ผู้หญิงคนนี้คุณสวยมากเลย แต่คุณก็ขับรถชนคนอื่น รีบๆชดใช้ค่าเสียหายให้เธอไปเลย”
　　“ใช่ๆคุณเห็นไหมว่าผู้หญิงคนนี้เจ็บปวดแค่ไหน ”
　　“ถูกต้องถูกต้อง รีบจ่ายเงินให้เธอไปหาหมอได้แล้ว ถ้าเกิดช้ากระดูกหักหรือเลือดออกภายในจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่นะ”
　　ฝูงชนรอบๆทั้งหมดต่างก็กล่าวโทษหลินเสวี่ยและขอให้เธอชดใช้
　　หลินเสวี่ยขมวดคิ้วและกล่าวว่า“คุณนาย คุณต้องการเท่าไหร่คะ ชั้นจะชดใช้ให้คุณ” 　　เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอก็รู้ว่าปลาติดเบ็ดแล้ว หญิงวัยกลางคนรู้สึกมีความสุขมาก เธอกล่าวว่า “เธอขับรถชนชั้นขาหัก เลือดคั่งหรือเปล่าก็ไม่รู้ ชั้นไม่ขอมากหรอก ล้านหยวนก็แล้วกัน”
　　หนึ่งล้าน
　　หยวน
　　หลินเสวี่ยขมวดคิ้วเธอคิดว่าแค่ไม่กี่ร้อยหยวนจนถึงพันก็น่าจะจบเรื่องนี้ได้แล้ว แต่หญิงวัยกลางคนที่อยู่ข้างหน้าเธอเรียกค่าเสียหายเกินความคาดหมายของเธอไปมาก
　　“สาวน้อยคนสวยเธอจะไม่จ่ายเหรอ เธอทำขาของชั้นหักนะ ทำไมเธอใจร้ายขนาดนี้ เธอไม่จ่ายเงินให้ชั้น !” หญิงวัยกลางคนร้องไห้มากขึ้นและร่ำร้องต่อหลินเสวี่ย
　　เมื่อฝูงชนเห็นหญิงวัยกลางคนร้องไห้พวกเขาก็โกรธแทนและเรียกร้องให้หลินเสวี่ยจ่ายเงินชดใช้
　　เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรกที่หลินเสวี่ยได้เผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ซึ่งมันแตกต่างจากการทำธุรกิจอย่างสิ้นเชิง คนเหล่านี้ไม่เพียงแค่หยาบคายแต่ก็ปัญหามากอีกด้วย
　　ยัยป้าบัดซบ
　　!
　　เธอกล้าดียังไงมา
　　แบล็กเมล์ภรรยาของฉัน
　　!
　　ฉิงเฟิงรู้สึกโมโหมากประกายเย็นเฉียบกระพริบผ่านดวงตาของเขา หลินเสวี่ยมีจิตใจบริสุทธิ์ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ถึงด้านมืดของจิตใจคน แต่ฉิงเฟิงคลุกคลีกับคนเหล่านี้มามากมายที่ทวีปหมาป่า เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงกลางคนคนนี้เป็นนักต้มตุ๋นมืออาชีพที่หลอกลวงและแบล็กเมล์คนไร้เดียงสา
　　“เฮ้ย! ยัยป้า คุณบอกว่าคุณขาหักและเลือดคั่งใช่ไหม ไหนเลือด ฉันไม่เห็นเลือดสักหยด ?” ฉิงเฟิงพูดอย่างแดกดันด้วยรอยยิ้มอันหนาวเย็น