My Cold and Elegant CEO Wife ราชันย์หมาป่ากับ CEO ที่แสนเย็นชา - ตอนที่ 850 สัตว์ประหลาดที่ไม่น่ามีอยู่จริง

　　ฉิงเฟิงรู้ดีว่าราชาอสูรสิงโตจะไม่โกหกเขาเมื่อได้ยินคำบอกเล่าพวกนั้น เขาก็ตกตะลึงกับความแปลกประหลาดและความน่ากลัวของเกาะทมิฬมากขึ้น
　　“ฮัลโหล….ฮัลโหล !” ฉิงเฟิงตะโกนออกมาเมื่อเห็นว่าสัญญาณขาดหายไปหลังจากเขากำลังจะพูดต่อ
　　บี๊บบี๊บ ปี๊บ
　　ฉิงเฟ็งรู้สึกหดหู่มากเมื่อเห็นว่าสัญญาณขาดหายไปเนื่องจากเขายังไม่รู้เลยว่าราชาอสูรสิงโตอยู่ตรงจุดไหนของเกาะ
　　………..
　　ในส่วนที่ลึกที่สุดของเกาะราชาอสูรสิงโตและราชาอสูรมังกรเขียวกำลังวิ่งหนีจากเสียงกรีดร้องของศพที่อยู่ข้างหลังเขา
　　“เจ้าสิงโตพวกเราแยกกันหนีเถอะ โอกาสรอดน่าจะสูงกว่า” ราชาอสูรมังกรเขียวกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว
　　ราชาอสูรสิงโตพยักหน้าและกล่าวว่า“ตกลงตามนี้ ข้าจะไปทางนี้ เจ้าไปทางนั้น”
　　ราชาอสูรสิงโตเริ่มแยกไปทางซ้ายในขณะที่ราชาอสูรมังกรเขียวออกวิ่งไปทางขวาอย่างบ้าคลั่ง
　　ดวงตาของศพที่แผ่กลิ่นอายแห่งความตายเริ่มเต็มไปด้วยความสับสนที่เห็นทั้งสองแยกกันหนีแต่แล้วดวงตาของมันก็ส่องแสงสีเขียวแปลกๆออกมาและไล่ตามราชาอสูรสิงโตที่หนีไปทางซ้าย
　　ซึ่งความจริงแล้วการที่ศพคนตายสามารถวิ่งได้ก็เพราะว่ามันถูกควบคุมโดยมนุษย์
　　ฉิงเฟิงเริ่มเป็นกังวลเกี่ยวกับราชาอสูรทั้งสองคนเนื่องจากจู่ๆ โทรศัพท์มือถือของพวกเขาก็ไม่มีสัญญาณ
　　เรือโดยสารกำลังแล่นไปในอีกไม่กี่ไมล์สุดท้ายด้วยความเชื่องช้าเป็นอย่างมากเนื่องจากซากเรือและซากศพที่ลอยขวางเส้นทาง
　　ทันใดนั้นเองฉินเซียนจื่อก็เดินไปหาฉิงเฟิงและกล่าวด้วยเสียงต่ำว่า“วูฟคิง นี่เป็นแผนที่ของเกาะทมิฬ ข้าขอมอบให้ท่าน”
　　แผนที่เกาะทมิฬ
　　ฉิงเฟิงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจตำหนักโห่วเย่อหวงตี้สมแล้วที่เป็นขั้วอำนาจชั้นสูง พวกเขามีแม้แต่แผนที่เกาะทมิฬ
　　“แล้วคุณไม่ต้องใช้แผนที่นี้หรือคุณหนูฉิน ”
　　“ข้ามีสำเนาอีกชุดข้าต้องการมอบให้ท่านตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วแต่ท่านไม่อยู่ ในเมื่อตอนนี้พบท่านแล้วก็เลยถือโอกาสมอบให้”
　　“ขอบคุณมากคุณหนูฉิน” ฉิงเฟิงรับแผนที่มาและกล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจ
　　ตอนแรกฉิงเฟิงคิดว่าการที่ฉินเซียนจื่อมาหานั้นเป็นเพราะต้องการพูดคุยกับเขาเล็กน้อยเท่านั้นเขาไม่รู้เลยว่าเธอมาหาเพื่อต้องการมอบแผนที่ให้
　　การมีแผนที่จะช่วยได้มากในการดำรงชีวิตบนเกาะทมิฬเพราะมันเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายและสัตว์มีพิษ
　　จากนั้นฉินเซียนจื่อก็เดินกลับไปหาพรรคพวกของเธอหลังจากมอบแผนที่ให้แก่เขาผู้อาวุโสเสื้อคลุมเทาขมวดคิ้วและกล่าวว่า “คุณหนู ท่านไม่ควรมอบแผนที่ให้แก่หลี่ฉิงเฟิง”
　　ฉินเซียนจื่อยิ้มตอบกลับการตำหนิของเขาว่า“ข้าศรัทธาในตัวเขา”
　　ผู้อาวุโสเสื้อคลุมเทาอ้าปากพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ในที่สุดเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเมื่อนึกถึงสถานะของฉินเซียนจื่อ
　　ฉินเซียนจื่อเชื่อมั่นในตัวฉิงเฟิงแต่ไม่ใช่กับอาวุโสเสื้อคลุมเทาเขาคิดว่าฉิงเฟิงคงไม่อาจมีชีวิตรอดไปจากเกาะทมิฬแห่งนี้ได้เพราะเขาไปมีเรื่องกับศาลากระบี่
　　“บอสครับผมว่าคุณหนูฉินต้องคิดซัมติ่งกับบอสแน่นอนเลยครับ ไม่งั้นเธอคงไม่มาหาบอสสองรอบเพื่อมอบแผนที่ให้” ลู่ซวนจี๋เดินไปข้างๆฉิงเฟิงและกล่าวด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
　　“ไปไกลๆเลยไป”ฉิงเฟิงกล่าวพร้อมกับเหลือบมองไปที่ลู่ซวนจี๋
　　ลู่ซวนจี๋แสยะยิ้มออกมาอย่างมั่นใจว่าฉินเซียนจื่อต้องตกหลุมรักบอสของเขาเข้าแล้วเช่นเดียวกับผู้หญิงคนอื่นๆ
　　ในที่สุดเรือโดยสารก็แล่นมาถึงหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
　　ทุกๆคนเริ่มรู้สึกได้ถึงความสยดสยองของเกาะแห่งนี้เมื่อมองในระยะใกล้ฉากที่เห็นตรงหน้าคือฉากแปลกๆที่ทั้งหมดเป็นสีดำ รวมไปถึงต้นไม้และดอกไม้
　　ผู้คนเริ่มลงจากเรือโดยสารทีละคนแล้วเหยียบเท้าลงบนเกาทมิฬซึ่งมันแตกต่างจากผืนดินแดนแห่งทวีปที่มีกลิ่นเค็ม
　　“หลี่ฉิงเฟิงถึงเวลาตายของแกแล้ว !” กู่เซียวและคนอื่นๆจากศาลากระบี่ขวางทางพวกฉิงเฟิงเอาไว้ทันทีที่เข้าสู่เกาะทมิฬ
　　ฉิงเฟิงรู้ดีว่าพวกมันจะไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆซึ่งพวกเขาวางแผนที่จะลงมือกับฉิงเฟิงมานานแล้วถ้าไม่ใช่ว่ามีพายุกลางทะเล ในที่สุดสัตว์ร้ายก็ต้องแยกเขี้ยวออกมา พวกมันต้องการจบเรื่องนี้ทันทีที่มาถึง
　　“กู่เซียวพวกเราต่างมาที่นี่เพื่ออุปกรณ์จิตวิญญาณ ใยต้องมีเรื่องแทนที่จะร่วมมือกัน ความขัดแย้งเช่นนี้รังแต่จะเพิ่มโอกาสให้พวกสัตว์ประหลาดอื่นๆเท่านั้น” ฉินเซียนจื่อขมวดคิ้วและกล่าว
　　ความจริงแล้วที่นี่ต่างก็เต็มไปด้วยความน่ากลัวนอกเหนือไปจากมนุษย์ด้วยกันดังนั้นการมาทะเลาะกันเองย่อมไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก
　　แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่เห็นด้วยกับฉินเซียนจื่อยกตัวอย่างเช่นนิกายดาบทมิฬและนิกายแวมไพร์ พวกเขาต่างสนับสนุนกู่เซียวในการฆ่าหลี่ฉิงเฟิงให้พ้นทาง
　　“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกันคุณหนูฉินการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาคือต้องตัดสินกันไปเลยเพื่อป้องกันการลอบทำร้ายในภายหลังเมื่อตอนที่พวกเราพบอุปกรณ์วิญญาณ”
　　เฮยอาวเดินออกมาข้างหน้าและกล่าวขึ้น
　　แน่นอนว่าเฮยอาวอยู่ข้างเดียวกับศาลากระบี่เพราะพวกเขามีศัตรูร่วมกันเขาต้องการยืมมือกู่เซียวฆ่าหลี่ฉิงเฟิง
　　ฮู่มฮู่ม ฮู่ม
　　ทันใดนั้นเองมีบางสิ่งกำลังส่งเสียงอยู่บนพื้นหญ้าในขณะนี้ราวกับว่ามันกำลังจะมุ่งตรงมาทางนี้
　　อ้ากกกกกก!!!
　　ผู้ฝึกยุทธ์รุ่นเยาว์คนหนึ่งกรีดร้องขึ้นมาทันทีในขณะที่ถูกทะลวงหัวใจเขาตายทันทีหลังจากตะโกนออกมาด้วยเสียงแหลม
　　ทุกคนหันกลับไปมองที่ต้นเสียงและพวกเขาก็ได้เห็นแมงมุมยักษ์ที่กำลังจ้องมองพวกเขาอย่างเย็นชาจากด้านหลังในขณะที่ปล่อยเสียงหัวเราะที่คมชัด
　　แมงมุมตัวนี้มีใบหน้าเป็นมนุษย์แต่ร่างกายเป็นแมงมุม มันมี 8 ขา ขาแต่ละข้างหนามากและถูกปกคลุมไปด้วยหนามดำพอที่จะทะลุผ่านร่างของมนุษย์ได้
　　อะไรกัน
　　แมงมุมหน้าคน
　　!
　　ฉิงเฟิงรู้สึกตกใจมากเมื่อเขาได้เห็นแมงมุมประหลาดตัวนี้เขาไม่เคยเห็นแมงมุมที่มีใบหน้าเป็นคนมาก่อนในชีวิต !
　　เคยมีเรื่องราวเล่าว่าแมงมุมหน้าคนนั้นสามารถส่งเสียงอย่างมีเสน่ห์ของสตรีเพื่อล่อลวงผู้ชายและกินหัวใจของพวกเขา
　　แต่แมงมุมพวกเขาเผชิญหน้าอยู่นี้แตกต่างจากตำนานเพราะมันโจมตีผู้คนตามความเชื่อของตัวเองและกินหัวใจของเขา
　　“อ่า…หัวใจอันแสนอร่อย” แมงมุมหน้าคนกล่าวอย่างเงียบงันเมื่อมันกินหัวใจของผู้ฝึกยุทธ์หนุ่มคนนั้นและเลียริมฝีปากด้วยความเอร็ดอร่อย　　แมงมุมหน้าคนพูดได้ด้วย
　　!
　　ฉิงเฟิงซาโต้ โยชิโกะ ทีมเขี้ยวหมาป่าและทุกคนในระแวกนี้ต่างก็ตื่นตระหนกเมื่อได้เห็นว่าแมงมุมหน้าคนตัวนี้สามารถพูดภาษาคนได้
　　นี่มันคือตัวบ้าอะไรกัน มันเป็นแค่แมงมุมยักษ์แต่ยังมีใบหน้าเป็นคน เท่านี้ยังหลอนไม่พอมันสามารถพูดภาษาคนได้อีกด้วย !
　　ทุกคนรวมไปถึงฉิงเฟิงต่างก็ตกใจและยกงวยกับสัตว์ประหลาดตรงหน้ายกเว้นแค่เพียงฮวาเซียนจือและฉินเซียนจื่อที่ยังคงยืนมองมันอย่างสงบราวกับว่าพวกเธอรู้แต่แรกแล้วว่าแมงมุมตัวนี้สามารถพูดได้