My Cold and Elegant CEO Wife ราชันย์หมาป่ากับ CEO ที่แสนเย็นชา - ตอนที่ 897 สังหารปรมาจารย์ข่ายอาคม

　　โยชิโกะบอกฉิงเฟิงทุกอย่างเกี่ยวกับข่ายอาคมหมอกลวงตาเพราะเธอเป็นชาวเกาะแปซิฟิกและรู้จักแกรนด์มาสเตอร์ยูกิผู้นี้เป็นอย่างดี
　　ฉิงเฟิงพยักหน้าแต่ดวงตาของเขาดูเย็นชา หมอกนั้นปิดกั้นทัศนวิสัยของคนส่วนใหญ่และสามารถมองเห็นได้ในรัศมีเพียงแค่ 20 เซ็นติเมตรเท่านั้น เขาได้ยินเสียงของโยชิโกะ แต่ไม่เห็นหน้าเธอเลย
　　อ๊า!
　　โยชิโกะส่งเสียงร่ำร้องออกมาเธอถูกชกที่ด้านหลังและร่างกายของเธอก็กระเด็นออกไปพร้อมกับเลือดจำนวนมาก
　　“โยชิโกะแกมันนังบ้า ! กล้าดียังไงไปอยู่กับผู้ชายหัวเซี่ย” เสียงของอาวุโสสองดังขึ้นท่ามกลางสายหมอก
　　ข่ายอาคมหมอกนี้ถูกสร้างขึ้นโดยแกรนด์มาสเตอร์ยูกิซึ่งอาวุโสสองและสามก็อยู่กับเขาเช่นกัน พวกเขาทุกคนรู้ว่าข่ายอาคมนี้มีการทำงานอย่างไรและสามารถเห็นทุกสิ่งที่ติดอยู่ภายในนั้นได้
　　ฉิงเฟิงในตอนนี้เหมือนคนตาบอดเขาไม่สามารถมองเห็นอะไรรอบๆตัวเขาได้เลย แต่ฝ่ายตรงข้ามจะเห็นเขาและโจมตีเขาได้อย่างง่ายดาย
　　“โยชิโกะเธอเป็นอะไรไหม ” การแสดงออกของฉิงเฟิงเปลี่ยนไปเหมือนได้ยินเสียงโยชิโกะถูกทำร้าย เขาเอ่ยถามขึ้นด้วยความร้อนใจ
　　“นายท่านชั้นยังไหว โปรดระวังการโจมตีของพวกเขาด้วย” โยชิโกะมีน้ำเสียงดูอ่อนแรง แต่เธอก็ยังเป็นห่วงฉิงเฟิง
　　“นังสารเลวแกยังมีหน้าเป็นห่วงมันอีกหรือ ” อาวุโสสองกล่าวอย่างดุร้าย
　　ในตอนแรกอาวุโสสองต้องการฆ่าฉิงเฟิงก่อนแต่การกระทำของโยชิโกะทำให้เขาโกรธมากขึ้น ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะฆ่าโยชิโกะก่อนแล้วค่อยฆ่าฉิงเฟิง
　　ผู้อาวุโสสองเข้าถึงตัวโยชิโกะได้อย่างง่ายดายและชกที่หน้าอกของเธออีกครั้งทำให้เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
　　การแสดงออกของฉิงเฟิงเปลี่ยนไปดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลในขณะที่เขาได้ยินเสียงโยชิโกะกรีดร้องอีกครั้ง
　　“ผู้อาวุโสช่วยผมจัดการกับหมอกนี่ที” ฉิงเฟิงเริ่มรู้สึกตึงเครียดจึงส่งเสียงขอความช่วยเหลือจากจักรพรรดิราตรี
　　จักรพรรดิราตรีคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า“ย่อมได้ อาคมหมอกนี้ปิดกั้นทัศนวิสัยของเจ้า ดังนั้นเจ้าจงหลับตาซะ จุดที่วางข่ายอาคมไว้อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ห่างไปสิบห้าเมตรจากจุดที่เจ้าอยู่ มันคือธงที่เจ้าแก่ยูกิถืออยู่ ทำลายธงซะหรือไม่ก็ฆ่ามัน จากนั้นหมอกจะหายไปเอง”
　　ฉิงเฟิงพยักหน้าและหลับตาลงหลังจากได้ยินคำแนะนำเขารู้ว่าการมองเห็นด้วยสายตาไร้ประโยชน์ในหมอก เขาต้องพึ่งพาความรู้สึกและการได้ยินเพื่อกำหนดระยะทางและการโจมตีของเขา
　　สิบห้าเมตรทางทิศตะวันออกเฉียงใต้
　　……
　　วูบ!
　　ร่างกายของฉิงเฟิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเหมือนดั่งสายฟ้าเขาพุ่งไปในทิศทางที่จักรพรรดิราตรีบอกในทันที
　　ยูกิยืนอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ห่างไปสิบห้าเมตรพร้อมด้วยธงอาคมที่ปล่อยหมอกสีขาวออกมาซึ่งในตอนนี้อาวุโสสองออกโจมตีโยชิโกะไปแล้ว แต่เมื่อเขาเห็นฉิงเฟิงพุ่งเข้าหาแกรนด์มาสเตอร์ยูกิก็ทำให้เขาประหลาดใจ
　　หลี่ฉิงเฟิงรู้ตำแหน่งของยูกิได้อย่างไรเขาไม่ได้เป็นปรมาจารย์ข่ายอาคม เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรู้ถึงจุดสำคัญของข่ายอาคม
　　ถึงแม้ว่ายูกิจะยังคงปฏิเสธที่จะเชื่อว่าฉิงเฟิงพบตำแหน่งของเขาแต่เมื่อเขาเห็นฉิงเฟิงพุ่งตรงดิ่งเข้าหาเขา เขาก็มีสีหน้าเคร่งขรึมและเตรียมล่าถอยไปหาที่ซ่อนตัว
　　อย่างไรก็ตามฉิงเฟิงรวดเร็วเกินไป เขาทิ้งภาพติดตาไว้ในอากาศขณะที่พุ่งผ่านหมอก ยูกิยังไม่ทันจะได้ขยับตัวไปซ่อนฉิงเฟิงก็มาอยู่ต่อหน้าเขาแล้ว
　　“ไปตายซะ!”
　　“
　　หมัดทลายนรกานต์
　　!”
　　ฉิงเฟิงคำรามลั่นและเหวี่ยงหมัดทลายนรกานต์ออกมามันเป็นวิชาหมัดเฉพาะของเคล็ดบ่มเพาะกายาแดนชำระที่ทรงพลังอย่างยิ่งและหนักหน่วงเหมือนขุนเขา
　　เอกลักษณ์ของเพลงหมัดทลายนรกานต์ก็คืออากาศจะไม่สามารถรองรับมันได้พลังของมันก่อให้เกิดหลุมดำไร้ก้นขนาดใหญ่ขึ้นมา
　　ยูกิตกใจมากเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความตายที่ใกล้เข้ามา มันแผ่กระจายออกมาจากเพลงหมัดทลายนรกานต์ ตัวเขานั้นเป็นเพียงปรมาจารย์ทางด้านข่ายอาคม เขาไม่มีพลังในการต่อสู้มากนัก
　　ยูกิต้องการจะหนีแต่เขาก็ไม่ได้รู้เลยว่าฉิงเฟิงนั้นมีความรวดเร็วเพียงใดยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากร้องขอชีวิต กำปั้นของฉิงเฟิงก็ปรากฏต่อหน้าเขาแล้ว มันร่วงหล่นลงบนร่างของเขาอย่างรุนแรง
　　ปัง
　　!!!!
　　ไม่ต้องแปลกใจร่างกายของยูกิระเบิดออกทันที มันกระเด็นกระจัดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับพัน ธงอาคมของเขาร่วงหล่นลงบนพื้นโดยไร้รอยขีดข่วน ปฏิเสธไม่ได้ว่าธงอาคมนี้เป็นสมบัติล้ำค่า มันไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้จะอยู่ภายใต้พลังอำนาจอันรุนแรงของเพลงหมัดทลายนรกานต์
　　“เจ้าหนูธงอาคมนี้เป็นของล้ำค่า มันช่วยให้เจ้าสามารถเรียนรู้ข่ายอาคมได้ เก็บรักษามันไว้ให้ดี” เสียงของจักรพรรดิราตรีดังขึ้นในหัวของฉิงเฟิง
　　ฉิงเฟิงเข้าใจในทันทีเขาหยิบธงอาคมขึ้นมาและซุกไว้ในเสื้อของเขา เขาต้องทำการศึกษามันในภายหลัง
　　ในเมื่อตอนนี้ฉิงเฟิงฆ่าปรมาจารย์ข่ายอาคมยูกิไปแล้วอาคมหมอกก็ไม่มีผู้ควบคุมอีกต่อไป มันหายไปอย่างรวดเร็วภายในพริบตา
　　ฉิงเฟิงได้เห็นอาวุโสสองกำลังยกกำปั้นของเขาเล็งใส่หัวของโยชิโกะทันทีที่หมอกหายไปเขาต้องการจะฆ่าเธอ
　　“แกกล้าดียังไง!” ฉิงเฟิงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
　　เช้ง
　　!
　　ฉิงเฟิงชักกระบี่เพลิงคะนองออกมาอย่างรวดเร็วและเหวี่ยงออกไปเบื้องหน้ากระบี่แปรเปลี่ยนเส้นแสงสีเขียวที่ฉีกกระชากอากาศโดยรอบและเฉือนเข้าใส่แขนของอาวุโสสองในพริบตา
　　ฉัวะ!
　　อาวุโสสองส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างหวาดกลัวแขนของเขาถูกฟันขาดในขณะที่เขากำลังจะโจมตีปลิดชีพโยชิโกะ ความเจ็บปวดทรมานทำให้เขาหน้าซีดและตัวสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
　　อาวุธวิญญาณระดับสูงสามารถใช้ออกด้วยพลังกระบี่อันทรงพลังได้แม้กระทั่งแกรนด์มาสเตอร์ขั้นสูงสุดก็ยังไม่อาจปัดป้องพลังนี้ได้
　　“เจ้าเจ้าฆ่าปรมาจารย์ข่ายอาคมไปแล้วงั้นหรือ !” เมื่อตระหนักได้ว่าหมอกขาวเริ่มจางหาย อาวุโสสองก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ
　　สิ่งสำคัญคือต้องรู้ก็คืออิซุยูกิเป็นปรมาจารย์ข่ายอาคมของตระกูลเคนโด้ ด้วยวิชาข่ายอาคมนี้ทำให้เขาเป็นคนที่มีอำนาจมากและตระกูลเคนโด้ก็ได้กลายมาเป็นหนึ่งในห้าตระกูลใหญ่ของเกาะแปซิฟิกก็เพราะเขา
　　แต่ตอนนี้ผู้แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลเคนโด้ถูกฉิงเฟิงสังหารไปแล้วสิ่งที่เห็นทำให้ดวงตาของอาวุโสสองเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
　　“ปรมาจารย์ข่ายอาคมลิเกนั่นน่ะหรือมันอ่อนแอเกินไป ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันหรอก”
　　ฉิงเฟิงยิ้มอย่างเย็นชาด้วยความรังเกียจ
　　“บ้าบอ! บ้าชัดๆ คนผู้นั้นเป็นหนึ่งในสมาชิกที่ทรงพลังที่สุดของตระกูลเคนโด้ของเรา เขาจะอ่อนแอได้อย่างไร !”ริมฝีปากของอาวุโสสองสั่นเทาด้วยความโกรธ เขาต้องการที่จะฆ่าฉิงเฟิงมากกว่าสิ่งใด
　　ฉิงเฟิงยิ้มเล็กน้อยเขาเดินไปหาผู้อาวุโสทั้งสองคนอย่างช้าๆด้วยจิตสังหารเต็มเปี่ยม
　　“จะเจ้าต้องการอะไร !” การแสดงออกของอาวุโสสองเปลี่ยนไป เขาถามด้วยความหวาดกลัว
　　ในฐานะผู้อาวุโสคนที่สองของตระกูลเคนโด้เขาไม่สมควรจะหวาดกลัวแต่ชายหนุ่มผู้นี้แข็งแกร่งผิดมนุษย์จนเกินไป เขารู้สึกหวาดกลัวอย่างแท้จริง นอกจากนี้ปรมาจารย์ข่ายอาคมก็ยังตกตายต่อหน้าเขาโดยที่หลี่ฉิงเฟิงไร้รอยขีดข่วน
　　“ต้องการอะไร แน่นอนว่าส่งแกไปหาบรรพบุรุษไง” ฉิงเฟิงยิ้มอย่างเย็นชา เขากำลังสงสัยว่าอาวุโสสองผู้นี้สมองมีปัญหาหรือเปล่า ทำไมเขาได้ถึงถามคำถามโง่ๆเช่นนี้ ?
　　“พวกแกทุกคนวางแผนจะฆ่าฉันตอนนี้ถึงตาฉันบ้างแล้วทำไมถึงถามไร้สาระว่าฉันต้องการอะไร ”
　　“เดี๋ยวก่อนหลี่ฉิงเฟิง ข้าเป็นถึงผู้อาวุโสสองของตระกูลเคนโด้ เจ้าฆ่าข้าไม่ได้ !”
　　อิซุนากาโนะกล่าวขึ้นในขณะที่ใบหน้าซีดเผือด
　　ฉิงเฟิงจ้องมองนากาโนะด้วยความรังเกียจเหยียดหยามหลังจากได้ยินสิ่งที่ชายแก่ผู้นี้พูดแล้วฉิงเฟิงจะไว้ชีวิตเขาหรือไม่ คาดว่าคงไม่แน่นอน