My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 539 ข้าไม่มีเวลาจะมาคุยกับเจ้า

　　เสียงสั่งการของอดีตจักรพรรดิได้ดังถึงหูของชู่เฉิงที่อยู่ด้านนอกชู่เฉิงจะต้องต่อสู้กับเลือดลมที่กำลังพลุ่งพล่านของตนในขณะที่นอนอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด พลังฝ่ามือเพียงแค่ครั้งเดียวทำให้ชู่เฉิงไม่อาจเคลื่อนไหวได้เป็นเวลานาน ความแตกต่างของพลังฝ่ามือมันมีมากเกินไป! เมื่ออยู่ต่อหน้าปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าชู่เฉิงก็ไร้ซึ่งพลัง ตัวเขาจะต้องอดทนเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ก่อนที่จะลุกขึ้นและกลับไปยังห้องโถงใหญ่อีกครั้ง…
　　หลิวเก้อมองไปที่ชู่เฉิง
　　เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ชู่เฉิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกซะจากต้องคุกเข่าต่อหน้าหอยสังข์
　　เมื่อหอยสังข์เห็นแบบนั้นนางดูสับสนก่อนที่จะไปซ่อนตัวอยู่ที่ด้านหลังหมิงซี่หยิน
　　หมิงซี่หยินหันไปพูดกับสาวน้อย“โอ้ เจ้าก็รู้สึกกลัวเหมือนกันสินะ หอยสังข์”
　　“ข้าไม่ได้กลัว”หอยสังข์ตอบกลับ
　　“ถ้าหากเจ้าเป็นศิษย์น้องเก้านางก็คงจะเตะเจ้านั่นไปแล้ว เจ้าน่ะยังขาดความกล้าหาญอีกนะ” หมิงซี่หยินพูดต่อ
　　ในแง่ของการเป็นเด็กสาวที่สนุกสนานกับการทรมานผู้อื่นทั้งหอยสังข์และหยวนเอ๋อต่างก็อยู่ในระดับเดียวกัน แต่อย่างไรก็ตามหอยสังข์ยังดูกล้าหาญน้อยกว่าเมื่อเทียบกับหยวนเอ๋อ
　　ก่อนที่หอยสังข์จะตอบอะไรลู่โจวก็ได้โบกมือก่อนจะพูดขึ้นซะก่อน “ที่นี่คือศาลาปีศาจลอยฟ้า ไม่ใช่พระราชวัง เจ้าไม่ควรจะเอาวิถีชาววังมาใช้กับพวกเรา”
　　หลิวเก้อพยักหน้าเห็นด้วย“ชู่เฉิง ขอบคุณพี่จีเร็วเข้า”
　　ชู่เฉิงรีบหันไปหาลู่โจว“ขอบคุณผู้อาวุโสที่ยั้งมือ”
　　หมิงซี่หยินกลอกตาก่อนจะพูดตอบ“ถ้าหากเจ้าเชื่อฟังข้า เจ้าก็คงจะไม่น่าอนาถเหมือนกับในตอนนี้หรอก”
　　“ท่านสี่ท่านพูดถูกต้องแล้วล่ะ” ใบหน้าชองชู่เฉิงแดงก่ำ มันเป็นดังสุภาษิตที่ว่า ‘ตีสุนัขให้ดูเจ้าของ’
　　แน่นอนว่าคำพูดนี้ใช้กับลู่โจวไม่ได้ตัวเขาไม่ได้คิดถึงหลิวเก้อเลย ลู่โจวที่สั่งสอนบทเรียนให้ชู่เฉิงเป็นเหมือนเพียงการเย้ยหยันหลิวเก้อก็เท่านั้น
　　“พี่จีทำไมท่านถึงต้องโกรธด้วย” หลิวเก้อถาม
　　“ข้าไม่มีเวลาให้กับเจ้า…”ลู่โจวมองหอยสังข์ก่อนที่จะกวักมือเรียกนาง
　　หอยสังข์เดินไปหาลู่โจวอย่างเชื่อฟัง
　　ลู่โจวรีบตรวจชีพจรของนางก่อนจะเบิกตากว้าง“ขั้นสัมผัสแห่งการควบคุม”
　　“ท่านอาจารย์ข้ามีพลังขั้นสัมผัสแห่งการควบคุมแล้วอย่างงั้นเหรอ”
　　แม้ว่ามันจะไม่น่าเชื่อก็ตามแต่ถึงแบบนั้นมันก็เป็นความจริง ลู่โจวพยักหน้าก่อนจะตอบกลับไป “ถูกต้อง เจ้าฝึกฝนตัวเองอยู่ขั้นสัมผัสแห่งการควบคุมไปแล้ว”
　　หอยสังข์ดูยินดี
　　ลู่โจวยังคงถามออกไป“แต่ใครสอนเจ้าให้ควบคุมพลังลมปราณด้วยเสียงกัน”
　　หมิงซี่หยินพูดต่อ“ท่านอาจารย์ ข้าไม่ได้สอนนาง…อาจจะเป็นศิษย์น้องแปดก็ได้” ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการโยนความผิดออกจากตัว
　　“ท่านอาจารย์ข้าเรียนรู้มันด้วยตัวเอง” หอยสังข์ตอบกลับ
　　“…”
　　“…”
　　ทั้งชู่เฉิงและกู่ยี่หรานต่างก็ตกตะลึง
　　ในตอนแรกชู่เฉิงคิดว่าหอยสังข์เป็นยอดฝีมือที่ปกปิดพลังวรยุทธที่มีมาโดยตลอดแต่ในตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้น สาวน้อยคนนี้จะต้องเป็นผู้ฝึกยุทธมือใหม่ไม่ผิดแน่! ยิ่งคิดว่าตัวเองพยายามท้าสู้กับสาวน้อยคนนี้ ชู่เฉิงก็ยิ่งละอายใจมากขึ้น
　　ลู่โจวตักเตือนนาง“อย่าได้รีบร้อนฝึกฝนไป เจ้าควรจะฝึกฝนพัฒนาวรยุทธของเจ้าก่อนที่จะฝึกควบคุมพลังด้วยเสียง”
　　“ข้าเข้าใจแล้วท่านอาจารย์”หอยสังข์ตอบรับ
　　จากนั้นลู่โจวก็หันไปหาแขกทั้งสามคนอีกครั้ง“เจ้าสี่ พาหอยสังข์ออกไปจากห้องโถงซะ”
　　“ครับท่านอาจารย์” หมิงซี่หยินรีบพาหอยสังข์ออกจากห้องโถงใหญ่
　　ชู่เฉิงและกู่ยี่หรานได้สบตากันทั้งคู่ก็สงสัยเช่นกันว่าพวกเขาควรจะออกจากห้องโถงใหญ่ด้วยไหม
　　หลิวเก้อได้สั่งการในท้ายที่สุด“ออกไปซะ”
　　“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”กู่ยี่หรานยืนขึ้นก่อนที่จะชี้ไปยังผู้คุ้มกันของอดีตจักรพรรดิ ทุกคนต่างก็ยื่นกล่องไว้ที่ด้านหน้าก่อนจะจากไป..
　　ไม่นานนักลู่โจวและหลิวเก้อก็เป็นเพียงสองคนที่ยังเหลืออยู่
　　“ฟังข้าซะ…เจ้ามาที่นี่ทำไม”ลู่โจวถามออกมา
　　หลิวเก้อถอนหายใจก่อนที่จะตอบกลับมา“เวลาช่างโหดร้าย 100 ปีมันเป็นเรื่องแค่พริบตา ข้ามาที่นี่ก็เพราะมีเรื่องถามท่านเป็นการส่วนตัว”
　　ลู่โจวยังคงนิ่งเงียบ
　　หลิวเก้อถามออกมาตรงๆ“ท่านฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบจริงหรือ พี่จี” สายตาหลิวเก้อกำลังจับจ้องไปที่ลู่โจวอย่างไม่ลดละ
　　ห้องโถงใหญ่เงียบชั่วขณะ
　　ผ่านไปครู่หนึ่งลู่โจวก็ตอบกลับด้วยคำถามแทน “ทำไมเจ้าถึงได้ถามแบบนั้นล่ะ”
　　“ท่านยังจำสุดยอดฝีมือผู้ลึกลับคนนั้นได้ไหมพี่จี”หลิวเก้อถามออกมา
　　“ถ้าหากเจ้าจะมาเพราะเรื่องนั้นเจ้าก็ไปซะเถอะ ข้าไม่มีเวลาจะมีเสียกับเจ้า” ลู่โจวที่พูดเสร็จลุกขึ้นยืน
　　การอัปเกรดระบบของตัวเขาจะเสร็จสิ้นภายในสองเดือนตัวเขาได้ใช้พลังวิเศษส่วนหนึ่งไปกับการใช้พลังฝ่ามือในก่อนหน้านี้แล้ว ลู่โจวต้องการเวลาฟื้นพลัง ตัวเขาไม่ต้องการใช้เวลาไปกับการพูดคุยอย่างเปล่าประโยชน์
　　“…”หลิวเก้อประหลาดใจเล็กน้อย ตัวเขาได้พูดต่อ “ยอดฝีมือผู้ลึกลับคนนั้นได้ขี่โลงศพมาจากดินแดนทางตอนเหนือ เขาข้ามดินแดนของชนเผ่าอื่นก่อนที่จะมาดินแดนหยานแห่งนี้…”
　　ลู่โจวจำลานนีชาวรั่วหลานที่มาพร้อมกับโลงศพสีแดงได้ดี ตัวเขาหยุดเดินก่อนที่จะพูดออกมา “เข้าเรื่องซะเถอะ”
　　“เหตุผลที่ราชสำนักของดินแดนหยานอยู่มาจนถึงตอนนี้ได้ก็เพราะความช่วยเหลือของสุดยอดฝีมือผู้ลึกลับคนนั้น…เขาได้บอกเอาไว้ว่าไม่ให้พวกเราพยายามฝึกฝนจนมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบมิเช่นนั้นจะต้องมีผลที่ไม่คาดคิดตามมาแน่”
　　ลู่โจวรู้สึกทึ่งตัวเขาหันไปมองก่อนจะถามออกมา “แล้วคนคนนั้นอยู่ไหนแล้วล่ะ”
　　หลิวเก้อส่ายหัว“เขาเคยอยู่ในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์เมื่อนานมาแล้ว สุดยอดฝีมือคนนั้นได้ทิ้งอะไรบางอย่างเอาไว้ก่อนจะจากไป ราชสำนักพยายามตามหาเขามากว่าหลายปีแล้ว แต่ถึงแบบนั้นพวกเราก็ไม่เคยพบเขาอีกเลย”
　　“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเชื่อยอดฝีมือผู้ลึกลับคนนึ้มากเลยสินะ”
　　“ข้าไม่เคยสงสัยในตัวเขามากกว่า”หลิวเก้อพูดเสริม “สวรรค์มีเจตจำนงและกฎเกณ์ข้ไว้เพื่อมนุษย์อย่างเรา และการที่พวกเราละเมิดมันจะพวกเราต้องจ่ายค่าตอบแทนคืนแน่ เดิมทีผู้ฝึกยุทธอย่างพวกเรามันก็ดีมากแล้ว อายุขัย 1,000 ปีมันไม่เพียงพอที่จะตอบสนองความโลภของคนเราอย่างงั้นเหรอ”
　　“ข้าไม่คิดแบบนั้น”
　　“แล้วท่านคิดว่ายังไงล่ะพี่จี ข้าอยากที่จะฟัง”
　　“ตามที่เจ้าได้บอกเอาไว้ผู้ฝึกยุทธควรจะพึงพอใจกับอายุขัยกว่า 1,000 ปี แต่ถึงแบบนั้นคนธรรมดากลับมีอายุเฉลี่ยเพียงแค่ 100 ปีเท่านั้น มันไม่เคยเลยที่จะมีความยุติธรรมระหว่างผู้ฝึกยุทธกับมนุษย์ทั่วไป ความไม่ยุติธรรมนี้เองไม่ได้ทำให้พวกเราผู้ฝึกยุทธละเมิดกฎของมนุษย์ทั่วไปอย่างงั้นเหรอ” ลู่โจวยังพูดเสริมต่อ “ถ้าเป็นแบบนั้นจริง การฝึกยุทธก็คงจะขัดต่อเจตจำนงของสวรรค์ตั้งแต่ต้นแล้ว”
　　“การฝึกยุทธนั้นขัดต่อเจตจำนงของสวรรค์อย่างงั้นเหรอ”หลิวเก้อได้ถามขึ้นมา “นั่นก็คงจะเป็นเพียงความเห็นของคนกลุ่มน้อยก็เท่านั้น”
　　“ชาวลัทธิขงจื๊อเกรงกลัวต่อบัญชาสวรรค์จึงต้องฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้นยังมีชาวพุทธที่กลัวกรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ไหนจะเป็นชาวลัทธิเต๋าที่ปรารถนามีชีวิตที่ยืนยาวอยู่เคียงคู่ฟ้าดินนั่นก็ด้วย นั่นน่ะมันไม่ขัดต่อเจตจำนงของสวรรค์เหรอไงกัน”
　　“…”หลิวเก้อพูดไม่ออก ตัวเขาเองก็เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ตลอดประวัติศาสตร์อันยาวนานที่ผ่านมา ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายต่างฝึกฝนตนก็เพื่อตัวเอง ฝึกฝนยุทธเพื่อที่จะแย่งชิงอำนาจ ฝึกฝนยุทธเพื่อความเป็นใหญ่ หรือฝึกฝนยุทธก็เพราะปรารถนาที่จะมีชีวิตที่ยืนยาว ไม่ว่าจะฝึกยุทธเพื่ออะไรแต่สุดท้ายแล้วผู้ฝึกยุทธทุกคนก็ได้ขัดต่อเจตจำนงของสวรรค์อยู่ดี
　　“นี่ก็คงจะเป็นความแตกต่างในเรื่องของความคิดเห็น…ท่านมีเหตุผลของท่านข้าเองก็มีเหตุผลของข้าเช่นกัน”
　　ลู่โจวลูบเคราก่อนที่จะถามต่อ“แล้วเจ้าจะบังคับให้ทุกคนต้องเชื่อความเห็นของเจ้าอย่างงั้นเหรอ”
　　หลิวเก้อพูดไม่ออกอีกครั้งตัวเขาจ้องมองลู่โจวอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตอบคำถามด้วยคำตอบ “เมื่อไหร่กันที่ท่านพูดจาฉะฉานได้ขนาดนี้ พี่จี”
　　เมื่อได้ยินแบบนั้นลู่โจวก็ค่อยก้าวเดินอีกครั้ง“ถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้ว”
　　หลิวเก้อยังคงพูดต่อ“ข้าก็แค่มาที่นี่ก็เพื่อที่จะยืนยันว่าท่านมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบรึเปล่าพี่จี ถ้าหากท่านมีจริง…ได้โปรดเห็นแก่ส่วนรวมด้วยเถอะ”
　　ลู่โจวหันกลับมาก่อนที่จะซัดพลังฝ่ามือใส่พลังฝ่ามือสีทองได้พุ่งไปหาหลิวเก้อ
　　หลิวเก้อกางแขนตัวเองออกมาก่อนที่จะเดินพลังลมปราณตัวเขาได้ใช้พลังสกัดกั้นพลังฝ่ามือของลู่โจวเอาไว้ได้ “พลังฝ่ามือนี่ถูกควบคุมพลังมาเป็นอย่างดี ดูเหมือนว่าวรยุทธที่ท่านมีจะก้าวหน้าอีกแล้วนะพี่จี”
　　ลู่โจวได้ใช้พลังในฐานะผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวสองกลีบโจมตีใส่หลิวเก้อดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจที่หลิวเก้อจะรับพลังฝ่ามือเอาไว้ได้
　　หลิวเก้อยังคงพูดต่อ“ถ้าหากมีใครฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบจริง เมื่อนั้นจะต้องเกิดหายนะอย่างแน่นอน พี่จี ท่านระวังไว้ให้ดี”
　　ลู่โจวคิดว่าสิ่งที่หลิวเก้อพูดเป็นแค่เรื่องขบขัน“ฟ้าจะถล่ม ดินจะทลาย? หรือน้ำจะท่วมโลกกันล่ะ?”
　　“ข้าเองก็ไม่รู้ว่าหายแบบไหนกำลังรออยู่แต่ข้าเชื่อสุดยอดฝีมือผู้ลึกลับคนนั้น…” หลิวเก้อยังคงพูดต่อ “มีหลายอย่างที่ข้าอธิบายไม่ได้ แต่เวลาจะบอกทุกอย่างเอง ได้โปรดเชื่อข้าเถอะพี่จี”
　　ลู่โจวนึกถึงโลงศพลึกลับตัวเขายังนึกไปถึงตำราลึกลับที่มาพร้อมกับโลงศพอีกด้วย ลวดลายเขตแดนพลังบนโลงศพและชุดเกราะขององค์รัชทายาทต่างก็คล้ายคลึงกัน หลิวจือเป็นผู้ที่มอบชุดเกราะตัวนั้นให้กับหลินซิน มันเป็นเครื่องพิสูจน์ได้อย่างดีว่าสุดยอดฝีมือลึกลับมีอยู่จริง แต่น่าเสียดายที่ตัวเขาไม่ใช่ผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบจริงๆ และเพราะแบบนั้นลู่โจวจึงไม่สามารถที่จะยืนยันเรื่องนี้ได้
　　พันธนาการที่สวรรค์ได้มอบให้กับมนุษย์ก็คืออายุขัยของขีดจำกัดอันยิ่งใหญ่ทุกสิ่งทุกอย่างต่างก็ถูกตีตรา
　　หลังจากที่ไตร่ตรองเรื่องนี้ได้พักหนึ่งลู่โจวก็พูดออกมา “โลกยุทธภพจะต้องมีคำตอบภายในสองเดือน” ถ้าหากจะพูดตามตรง ลู่โจวก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะใช้เวลาแค่ไหนกว่าที่จะมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบได้ ตัวเขาได้คิดคำตอบนี้ขึ้นมาหลังจากที่พิจารณาเวลาที่เหลือจากระบบ คงจะต้องมีใครพูดอะไรในช่วงเวลาอีกสองเดือนนี้เอง
　　“สองเดือน”
　　“ยุคแห่งการตัดดอกบัวทองคำมาถึงแล้ว…และข้าก็จะไม่ใช่ผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบเพียงคนเดียว”
　　หลิวเก้อตกตะลึงกับคำพูดของลู่โจวถ้าหากการตัดดอกบัวทองคำช่วยให้ผู้ฝึกยุทธมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบได้ ในตอนนี้ก็คงจะไม่มีใครหยุดยั้งอะไรได้แล้ว แม้แต่ลูกชายของหลิวเก้อย่างหลิวกู่เองก็ยังพยายามฝึกฝนเพื่อพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบเช่นกัน แล้วในตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรอีกถ้าหากหลิวเก้อยังคงรบกวนศาลาปีศาจลอยฟ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อ