My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 548 ข้าจะเติมเต็มความปรารถนาเจ้าเอง

　　เสียงของหลิวเก้อแหบแห้งตัวเขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะพูดออกมา “เครื่องรางเหล่านี้ถูกสุดยอดฝีมือผู้ลึกลับคนนั้นทิ้งไว้ให้ ข้าในตอนนี้เป็นอมตะ…แต่เมื่อผลของเครื่องรางหมดไป ข้าเอง…ก็ต้องตายเช่นกัน”
　　ลู่โจวมองดูเครื่องรางที่ดูเหมือนจะละลายหลอมรวมเข้ากับร่างกายของหลิวเก้อไปแล้วตัวเขาได้แต่ส่ายหัว “ข้าก็คิดว่าเจ้าจะมีดีอยู่บ้าง แต่ที่ไหนได้มันก็เป็นแค่ของโบราณ”
　　“เท่านี้มันก็มากพอแล้ว”หลิวเก้อโต้กลับ “พี่จี…ดูเหมือนว่าท่านจะรู้ว่าพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบมันชั่วร้ายยังไง มิเช่นนั้นท่านก็คงไม่ปิดผนึกความทรงจำเอาไว้สินะ”
　　“เจ้ารู้เรื่องคริสตัลความทรงจำของข้าอย่างงั้นเหรอ”
　　“ข้าจะไม่ยอมให้ใครมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบได้…ไม่สำคัญว่าท่านจะเป็นพี่นองของข้ารึเปล่าถ้าหากข้าสามารถห้ามปรามท่านได้ ข้าก็คงจะเกลี้ยกล่อมท่าน แต่ในเมื่อข้าห้ามปรามไม่ท่านไม่ได้ ข้าก็มีแต่จะต้องฆ่าท่าน” ทันทีที่หลิวเก้อพูดจบ ตัวเขาก็เคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง เหลือเพียงริ้วรอยสีแดงเท่านั้นที่ยังส่องแสง ท่ามกลางการจับจ้องของเหล่าสาวก หลิวเก้อก็ได้พุ่งเข้าหาลู่โจวอย่างรวดเร็ว
　　‘เร็วมาก!’
　　ทุกๆคนต่างก็คิดว่าการต่อสู้นี้ทวีความรุนแรง
　　จู่ๆลู่โจวก็ยกมือขึ้นมา ตัวเขาได้กางฝ่ามือขึ้นมา มือของลู่โจวได้ส่องประกายแสงสีฟ้าก่อนที่จะส่งพลังฝ่ามือขนาดใหญ่ออกมา พลังฝ่ามือขนาดใหญ่สีฟ้าได้พุ่งใส่หลิวเก้อ
　　ลู่โจวประคองฝ่ามือไว้อย่างมุ่งมั่นตัวเขาสัมผัสได้ว่าหลิวเก้อแข็งแกร่งจริงๆ นอกจากนี้ลู่โจวยังสัมผัสได้ว่าพลังวิเศษที่ตัวเขามีก็แข็งแกร่งขึ้น พลังฝ่ามือในครั้งนี้ได้กินพลังวิเศษไปหนึ่งในสี่ของตัวเขา
　　“อมตะอย่างงั้นเหรอ”ลู่โจวยกมือขึ้นก่อนที่จะมองไปที่มัมมี่หลิวเก้อ ลู่โจวมองเห็นเครื่องรางที่ละลายอยู่บนใบหน้าของหลิวเก้อ ที่บนตัวหลิวเก้อมีอักษรที่ดูป่าเถื่อนสลักเอาไว้ มันเป็นภาพที่แปลกประหลาดจริงๆ
　　“ท่าน…ท่านฆ่าข้าไม่ได้หรอก!”
　　“ไม่ลองก็ไม่รู้”
　　นิ้วทั้งห้าตั้งตรงมากขึ้น!
　　พลังฝ่ามือของลู่โจวกำลังปะทะเข้ากับหลิวเก้อที่กลางอากาศ
　　ผู้คนจากศาลาปีศาจลอยฟ้าไม่คิดว่าลู่โจวจะใช้พลังฝ่ามือเข้าปะทะซึ่งหน้าแบบนี้มันเป็นการเคลื่อนไหวที่ทั้งเยือกเย็นและยังเหี้ยมโหดอีกด้วย แต่ถึงแบบนั้นมันก็เป็นการเคลื่อนไหวที่ตรงไปตรงมาและน่าพึงพอใจในเวลาเดียวกัน ทุกคนต่างก็ประทับใจในสิ่งที่ได้เห็น ไม่มีใครรู้เลยว่าแท้จริงแล้วผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่เมื่อได้เห็นพลังที่ลู่โจวได้ใช้ออกมา ทุกคนก็ถูกย้ำเตือนอีกครั้งว่าพลังของผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบมันทรงพลังเกินกว่าที่จะจินตนาการจริงๆ เมื่อใดก็ตามที่ทั้งสองคนเคลื่อนไหว การเคลื่อนไหวนั้นก็ดูยิ่งใหญ่อยู่เสมอ มันดูเหมือนจะทำลายโลกทั้งใบได้เลย
　　นิ้วทั้งห้าของลู่โจวเกร็งตัวมากยิ่งขึ้นมันเป็นความรู้สึกที่แม้แต่ลู่โจวเองก็ยังไม่เคยสัมผัสมาก่อน ลู่โจวสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าพลังฝ่ามือนักบวชปีศาจของตัวเขากำลังบดขยี้หลิวเก้อ บดขยี้กระดูกและอวัยวะภายในทั้งหมดของอดีตจักรพรรดิเข้าไว้ด้วยกัน แต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็ไม่ได้ยินเสียงการแจ้งเตือนจากระบบ
　　ไม่นานพลังฝ่ามือก็จางหายไป
　　หลิวเก้อตกลงจากท้องฟ้าก่อนที่จะกระแทกพื้นอย่างรุนแรง
　　‘ยังไม่ตายอย่างงั้นเหรอ’ลู่โจวรีบร่อนลงมา ‘หรือฉันจะใช้การ์ดการโจมตีของเพชฌฆาตด้วยเลยดี?’
　　จนถึงตอนนี้ลู่โจวเหลือพลังวิเศษเพียง1 ใน 4
　　ร่างกายของหลิวเก้อที่ตกลงสู่พื้นเริ่มสองแสงประกายสีแดงเข้มออกมากระดูกของเขาขยับกลับเข้าที่ ร่างกายที่บิดเบี้ยวและอวัยวะภายในที่ได้รับความเสียหายเริ่มได้รับการรักษา
　　บนศาลาปีศาจลอยฟ้าปากของหมิงซี่หยินอ้าขึ้นเมื่อได้เห็นสภาพของหลิวเก้อ “นั่นมันวิชาโบราณบ้าบออะไรกัน”
　　ทุกๆคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของหมิงซี่หยิน
　　“ช่างน่าขยะแขยง!”
　　“ผู้คนในดินแดนหยานไม่มีใครเคยฝึกฝนวิชาอันชั่วร้ายที่นำคนตายกลับมาอีกครั้งได้แม้ว่ามันจะเป็นวิชาลี้ลับก็ตาม แต่ข้าก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าวิชาแบบไหนที่จะมอบความเป็นอมตะให้กับใครได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตามแต่ข้าก็ไม่เคยได้ยินอยู่ดี”
　　“ลวดลายเขตแดนพลังนั่นเหมือนกับลวดลายบนโลงศพของชนเผ่าอื่นไม่มีผิดหรือว่านี่จะเป็นวิชาลี้ลับของชนเผ่าอื่นกัน”
　　“ไม่น่าจะเป็นไปได้ถ้าหากชนเผ่าอื่นมีวิชาลี้ลับแบบนี้จริง พวกเขาก็คงจะใช้มันจู่โจมจนพิชิตดินแดนหยานของพวกเราไปนานแล้ว”
　　ไพ่ตายของหลิวเก้อและวิชาลี้ลับอยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน
　　ลู่โจวมองไปที่‘มัมมี่’ มันกำลังฟื้นคืนชีพกลับมาอีกครั้ง
　　หลิวเก้อพลิกตัวก่อนที่จะกระอักเลือดออกมาเต็มปากตัวเขากำลังหายใจอย่างติดขัด แม้ว่าจะดูบาดเจ็บมากแค่ไหนแต่หลิวเก้อก็ไม่ได้ดูเจ็บปวดเลย ที่ใบหน้าของเขามีเพียงรอยยิ้ม เครื่องรางที่หลิวเก้อใช้ได้ผล! หลิวเก้ออยู่ยงคงกระพัน เขาเป็นอมตะ! นี่เป็นเพียงการพิสูจน์คำพูดของหลิวเก้อเท่านั้น หลิวเก้อมองดูท้องฟ้าก่อนที่จะหัวเราะออกมา “ข้า…ตายไม่ได้”
　　ลู่โจวพยายามคิดหาจุดอ่อนของหลิวเก้อผู้ที่เป็นเจ้าของโลงศพได้บอกเอาไว้ว่าไม่มีใครอยู่ไปได้ตลอด ตัวเขาเหลือบมองไปที่หลิวเก้อก่อนจะพูดออกมา “เจ้าคงจะเชื่อสุดยอดฝีมือผู้ลึกลับคนนั้นสุดใจเลยสินะ…ข้าแน่ใจว่าเขาจะต้องบอกเจ้าแน่ว่าไม่มีใครสามารถอยู่ไปได้ตลอด”..
　　หลิวเก้อที่ได้ฟังแบบนั้นตกใจราวกับถูกสายฟ้าฟาดดวงตาของเขาเบิกกว้างก่อนจะเหลือบมองไปทางลู่โจว “ท่านเคยพบเขาอย่างงั้นเหรอ!”
　　ลู่โจวมองเห็นสีแดงเข้มที่ส่องอยู่บนร่างกายของหลิวเก้อตัวเขายกมือขึ้น ที่มือของเขามีอาวุธนิรนามปรากฏออกมา
　　อักษรสีดำกำลังหมุนวนไปรอบอาวุธนิรนาม
　　ดำและแดงกำลังเข้าห้ำหั่นกัน
　　ลู่โจวจำคำจารึกที่อยู่ภายในสุสานแห่งดาบของจักรพรรดิหย่งโชวได้“เจ้าอยู่ในสุสานแห่งดาบมาโดยตลอดอย่างงั้นสินะ”
　　หลิวเก้อยืนขึ้นก่อนจะตอบกลับมา“จะต้องใช้พลังหยินและหยางจำนวนมากก็เพื่อที่จะฝึกฝนให้ร่างกายให้ได้รับความอมตะ”
　　“ข้าไม่แปลกใจเลย”ลู่โจวพยักหน้า ร่างกายก็เปรียบได้ดั่งเรือ ถ้าหากผู้ใดต้องการความแข็งแกร่ง เรือลำนั้นก็จะต้องได้รับการปรับปรุงพัฒนา พลังจารึกที่อยู่ในสุสานแห่งดาบดูเหมือนกับพลังของเขตแดนพลังสีแดง
　　หลิวเก้อกางแขนออกมาก่อนที่จะหันหน้าไปบนท้องฟ้า“ไม่ว่าจะยังไงความจริงที่ข้าเป็นอมตะก็ยังเป็นความจริง!”
　　“เจ้าด่วนสรุปเกินไป”ลู่โจวประสานฝ่ามือเข้าด้วยกัน ตัวเขาได้ส่งพลังวิเศษที่เหลือไปที่อาวุธนิรนาม อาวุธนิรนามได้เปลี่ยนไปเป็นดาบพลังงานนับไม่ถ้วน ดาบพลังงานทั้งหมดตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างไม่หยุดพัก
　　หลิวเก้อเงยหน้าขึ้นมองตัวเขาตั้งใจที่จะหลบ แต่น่าเสียดาย ดาบพลังงานมีมากเกินไป หลิวเก้อหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “จีเทียนเด๋า ขีดจำกันอันยิ่งใหญ่ของข้าได้ผ่านพ้นไปแล้ว ข้าได้รักษาชีวิตเอาไว้ด้วยการดูดซับพลังชีวิตจากอักษรโบราณพวกนี้…ข้าได้รู้ความลับของดอกบัวทองคำที่มันจะดูดกลืนพลังชีวิตตั้งแต่ 300 ปีก่อน แต่ข้าเลือกที่จะไม่บอกท่านเอง!”
　　พรึ๊บ!พรึ๊บ! พรึ๊บ!
　　ดาบพลังงานกว่าหลายพันเล่มแทงทะลุหน้าอกของหลิวเก้อ
　　ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดนิ่ง
　　อาวุธนิรนามกลับมาอยู่ในมือของลู่โจวอีกครั้งตัวเขาเหลือบมองอาวุธนิรนามที่มีอักษรโบราณสีดำ แม้ว่าจำนวนของมันจะลดลงแต่ อักษรสีดำยังคงอยู่ ลู่โจวได้เฝ้ามองดาบพลังงานทั้งหลายที่แทงทะลุหน้าอกของหลิวเก้อต่อไป
　　หลิวเก้อมองไปที่หน้าอกของตัวเองอักษรสีแดงบนหน้าอกของเขาถูกอักษรสีดำบางตัวลบเรือนไป บาดแผลหลิวเก้อไม่เยียวยาตัวเองอีก แผลที่ถูกดาบพลังงานแทงทะลุมีเลือดไหลริน หลิวเก้อไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น “ไม่จริง…”
　　ลู่โจวย่อตัวลงเล็กน้อยก่อนที่จะจ้องมองไปยังหลิวเก้อ“ไหน ใครที่ไม่อาจถูกฆ่าได้…”
　　หลิวเก้อมองไปรอบตัวตัวเขากำลังพ่ายแพ้ ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังเลื่อนลอยไป แม่น้ำ ภูเขา ผู้คน ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกกำลังไหลผ่านความทรงจำของหลิวเก้อไป บาดแผลของเขายังคงไม่ถูกปิด หลิวเก้อเดินถอยหลังหลายก้าว สายตาตาของเขาดูว่างเปล่า หลิวเก้อได้ใช้แรงเฮือกสุดท้ายกางแขนออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ต้องฆ่า…ฆ่า…ฆ่า!” ไม่นานนักหลิวเก้อก็เริ่มหวาดกลัว “อย่าเข้ามา! ไปให้พ้น…” เลือดของหลิวเก้อไหลรินลงสู่พื้น ตัวเขาที่เดินถอยได้ทิ้งรอยเลือดเอาไว้เต็มทาง
　　“ข้าไม่อยากตาย…ข้าไม่อยากตายจริงๆ…เจ้าโกหก…เจ้าโกหกข้า” หลิวเก้อพูดต่อจนกระทั่งเสียงแหบแห้ง หลังจากคำพูดสุดท้ายของตัวเขา หลิวเก้อก็หยุดเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน เลือดได้ไหลออกมาจากรูทวารทั้งเจ็ด น้ำตาได้ไหลรินมาจากดวงตาบนใบหน้า
　　ลู่โจวไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆตัวเขาจ้องมองหลิวเก้ออย่างเย็นชา
　　“นี่ข้าผิดอะไร”
　　เกิดความเงียบไปชั่วขณะ
　　หลิวเก้อดูเหมือนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ตัวเขาหัวเราะก่อนที่จะเอามือไขว้หลัง “พี่จี ช่วยสงเคราะห์ข้าจะได้ไหม”
　　“คริสตัลอยู่ที่ไหน”
　　“ท่านควรไปถามจากพวกราชวงศ์ของลั่วหลาน…”
　　“ย่อมได้ข้าจะเติมเต็มความปรารถนาของเจ้าเอง!” ลู่โจวได้ใช้พลังฝ่ามืออีกครั้ง
　　พลังฝ่ามืออันใหญ่ยักษ์ได้ตกลงจากท้องฟ้า
　　หลิวเก้อได้ยืนหยัดสมชายชาตรีตัวเขายิ้มพร้อมยอมรับพลังฝ่ามือ “ข้าหวังว่าชาติหน้าพวกเราจะกลายเป็นพี่น้องกันอีกครั้ง!”
　　ตู๊ม!
　　ฝ่ามือสละปัญญาได้ปะทะเข้ากับร่างกายของหลิวเก้อร่างของเขาแหลกสลายไปตามสายลม
　　“ติ้ง!สังหารเป้าหมายสำเร็จ ได้รับรางวัลแต้มบุญ: 2,000”
　　…
　　ในขณะเดียวกัน
　　หวางซื่อเจียและกู่ยี่หรานได้ต่อสู้กันจนไปถึงทิศตะวันตกของภูเขาทองไม่มีใครรู้เลยว่าพวกเขาต่อสู้กันนานแค่ไหนแล้ว
　　ทั้งสองฝ่ายต่างก็ต่อสู้กันจนใกล้ที่จะหมดพลังเต็มที
　　ในตอนนี้ทั้งสองคนกำลังยืนเผชิญหน้ากันอยู่
　　กู่ยี่หรานจ้องไปที่หวางซื่อเจียก่อนจะพูดออกมา“หวางซื่อเจีย เจ้าก็แค่คนแก่เท่านั้น ข้าสาบานว่าข้าจะฆ่าเจ้าในวันนี้เอง”
　　หวางซื่อเจียนั่งลงบนพื้นก่อนจะหัวเราะออกมา“โอ้ จริงๆ อย่างงั้นเหรอ”
　　“เจ้า…”กู่ยี่หรานพยายามเหยียดร่างกายตรง ตัวเขาได้พูดออกมาอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นเจ้าเกาะ แต่ทำตัวราวกับพวกอันธพาล ช่างน่าละอายซะจริง ข้าน่ะละอายแทนลูกเกาะของเจ้า!”
　　“ข้าจะบอกเจ้าตามจริงข้าน่ะได้เรียนรู้เรื่องนี้มาจากสาวกของข้าเอง…ผู้ที่หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีมากไปจะอยู่ไม่ได้นาน ท่าทางของเจ้าเหนื่อยไม่ใช่เล่นนิ เจ้าคงจะเหนื่อยแล้วสินะ…แต่ข้าไม่ ข้าจะเป็นคนจัดการเจ้าเอง!”
　　“ข้าเองก็เช่นกัน!ข้าจะเป็นคนสังหารตาแก่เลอะเลือนแบบเจ้าเอง!” กู่ยี่หรานได้กระทืบเท้าก่อนที่จะประสานฝ่ามือเข้าหากัน ตัวเขาได้ปลดปล่อยคลื่นพลังแผ่สวรรค์ออกมาจากตัว