แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ - บทที่ 1062 โลกที่มองกันที่หน้าตา

“แค่กๆ…นี่ฉันยังไม่ตายหรอ?”

มนุษย์แมงมุมเพิ่งจะลืมตาอย่างยากลำบาก พละกำลังมหาศาลกลุ่มหนึ่งก็โจมตีเข้าที่หน้าท้องเขา เขาพลันกรีดร้องเจ็บปวด ร่างกายขดงอเหมือนกุ้ง

“อยากตายงั้นหรอ? แม่เอ็ง ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกโว้ย! ถ้าแกจะตาย ก็ต้องโดนพวกฉันทรมานจนตายไปช้าๆ!”

เสียงด่ากราดของผู้ชายดังอยู่เหนือหัว ตามมาด้วยเท้าที่ฟาดเข้ามาแรงๆ อีกครั้ง

ท่ามกลางความเจ็บปวด มนุษย์แมงมุมพยายามมองดูรอบกาย

ที่นี่ดูเหมือนเป็นอาคารโรงงานแห่งหนึ่ง รอบข้างมีแต่เครื่องจักรขนาดใหญ่…ไฟฉายแบบพกขนาดใหญ่อันหนึ่งถูกวางไว้ไม่ไกล ส่องแสงเจิดจ้าจนพื้นที่โดยรอบสว่างไสว คนสิบกว่าคนบ้างนั่งบ้างยืน มุงดูอยู่ในระยะห่างที่ไม่ถือว่าไกลมาก…สายตาที่คนเหล่านี้มองมาที่เขามีหลากหลายอารมณ์ บ้างก็โกรธแค้น บ้างก็เย็นชา

ที่ทำให้เขาแปลกใจที่สุดคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แม่หนูตัวเล็กที่น่าจะอยู่วัยเพิ่งเข้าอนุบาล เวลานี้เธอถือกริชยาวเล่มหนึ่งไว้ในมือ พอเห็นเขามองมา เธอก็แลบลิ้นนิ่มนวลเลียคมดาบ จากนั้นก็ส่งยิ้มที่ทั้งอ่อนหวาน แต่ก็แฝงไว้ด้วยแววโหดเหี้ยมน่ากลัวให้เขา

ไม่นาน เขาก็มองเห็นหลิงม่อที่อยู่ด้านหลังกลุ่มคน…

แต่ทว่า เขากลับไม่เห็นซอมบี้พวกนั้น รวมถึงสัตว์กลายพันธุ์น่ากลัวตัวนั้นอยู่ที่นี่ด้วย

“พลั่ก!”

หลังจากโดนเตะไปอีกหนึ่งครั้ง ในที่สุดชายวัยสามสิบกว่าคนหนึ่งก็เดินเข้ามา และห้ามชายหัวเกรียนที่ทำท่าจะเตะเขาต่อ “เอาล่ะเย่ไค ใจเย็นหน่อย ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา”

เย่ไคสะบัดแขน หอบหายใจและหยุดซ้อมมนุษย์แมงมุม เขาจ้องหน้ามนุษย์แมงมุมอย่างขึ้งเคียด ด่ากราด “ถุย! ถือว่าให้เวลาไอ้ชาติหมาอย่างแกได้อยู่นานอีกหน่อยแล้วกัน!”

“หัวหน้า เขาฟื้นแล้ว” มู่เฉินเห็นเย่ไคเดินไปทางหนึ่ง จึงค่อยหันไปตะโกนบอกหลิงม่อ

“หัวหน้า? หัวหน้าของผู้รอดชีวิตทีมนี้งั้นหรอ…”

มนุษย์แมงมุมเจ็บปวดจนร่างกายกระตุกสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ได้ยินมู่เฉินตะโกน เขาก็พยายามเงยหน้าขึ้น

แต่พอเงยหน้ามอง ดวงตาที่เหลือข้างเดียวของเขาก็ต้องเบิกกว้าง…

คนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้า กลับเป็นหลิงม่อคนนั้น…

พอเห็นหลิงม่อกระโดดลงมาจากราวกั้นที่นั่งอยู่อย่างผ่อนคลาย แล้วยังเดินตรงมาทางเขา…มนุษย์แมงมุมที่จิตใจยังคงหวาดกลัวสุดขีดพลันตะโกนออกมาโดยสัญชาตญาณทันที “อ๊ากกกก…”

“ชู่ว…”

หลิงม่อกลับก้าวเพียงสองสามก้าวก็ถึงตรงหน้าเขา ซ้ำยังหยิบไฟฉายติดมือมาระหว่างทาง และส่องมาที่หน้าเขา

แสงไฟที่แยงตา กับสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มที่ซ่อนอยู่ใต้แสงเจิดจ้า ทำให้มนุษย์แมงมุมหุบปากทันที

“ชู่วว ถ้าฉันไม่บอกให้แกพูด แกก็เงียบซะ…” หลิงม่อพูดขึ้น

มนุษย์แมงมุมจ้องเขา แต่กลับตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร

หากมองขึ้นไปจากมุมที่เขาล้มอยู่บนพื้น ดวงตาของหลิงม่อเหมือนจะมีประกายสีแดงจางๆ ปนอยู่ด้วย…

คนคนนี้…จริงๆ แล้วเขาใช่คนหรือไม่?

“ต้องอย่างนี้สิ ฟังให้ดี ฉันจะถามอะไรแกหน่อย ถ้าแกตอบคำถามฉันอย่างดี ฉันจะทำให้แกตายอย่างไม่ต้องทรมาน” หลิงม่อพูดต่อ

ได้ยินคำว่า “ตาย” มนุษย์แมงมุมที่กำลังหวาดกลัวพลันสะดุ้ง เขาตัวสั่นสะท้านไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะ “หึหึ” สุดท้ายก็ค่อยๆ ใจเย็นลง

มนุษย์แมงมุมหางตากระตุกสั่น พูดเสียงต่ำ “แกจะถามอะไรฉันอีก? ถึงยังไง…ไม่ว่าแกจะถามอะไร สุดท้ายจุดจบของฉันก็คือต้องตายอยู่ดี…ในเมื่อเป็นอย่างนี้ แล้วทำไมฉันต้องตอบคำถามแก?”

“หึ…แกพูดถูกแล้วล่ะ แต่ว่าจะตายแบบไหน และต้องทนทรมานนานแค่ไหนก่อนตาย มันก็ขึ้นอยู่กับท่าทีของแก” หลิงม่อไม่คิดปิดบังความคิดอยากสังหารแต่อย่างใด เขาพูดเสียงราบเรียบ “อีกอย่าง แกก็อายุไม่น้อยแล้ว เรื่องแค่นี้ น่าจะคิดได้สิ…”

“ใครบอกแกว่าฉันอายุไม่น้อยแล้ว…” มนุษย์แมงมุมขึ้นเสียงสูง “ถ้านับกันจริงๆ ฉันเพิ่งอายุสามสิบพอดี…ทำไม เห็นหน้าฉัน แล้วก็คิดว่าฉันอายุเกินร้อยแล้วหรือไง?”

หลิงม่ออึ้งงันไปก่อน จากนั้นก็เผยสีหน้ากระจ่าง “เป็นเพราะแมงมุมพวกนั้นสินะ? ไม่น่าล่ะ…ฉันว่าอยู่แล้วว่าพวกมันไม่มีทางมาอยู่ในตัวแกโดยที่ไม่มีเงื่อนไขแลกเปลี่ยนแน่นอน…พอดีเลย…”

เขาล้วงขวดแก้วขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ยื่นออกไปแกว่งตรงหน้ามนุษย์แมงมุม ถามว่า “บอกมา นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

มนุษย์แมงมุมเหลือบมอง พลันตกใจไปทันที เขาทำท่าเหมือนจะยกมือขึ้นลูบตาตัวเอง แต่น่าเสียดายที่มองมือถูกพันธนาการแน่น

สิ่งที่อยู่ในขวดแก้ว กลับเป็นแมงมุมตัวใหญ่ตัวนั้น…

เพียงแต่ตอนนี้มันสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวไปแล้ว เหลือแต่เพียงเรี่ยวแรงกระตุกสั่นเป็นบางครั้ง

มนุษย์แมงมุมเบิกตากว้างจ้องไปที่มัน ลูกกระเดือกเกลือกกลิ้งขึ้นลง

หลังเงียบไปครู่หนึ่ง เขาพลันเผยสีหน้าหมดหวัง ถามขึ้นว่า “เรื่องอะไรที่ว่าคืออะไรล่ะ? จะถามอะไรก็ถามมาสิ”

“แมงมุมนี่มันยังไง? แล้วมันมาอยู่ในร่างแกได้ยังไง? ความจริงแกน่าจะรู้นะว่าฉันอยากถามอะไรแกบ้าง” หลิงม่อเค้นถาม

คิดไม่ถึง แมงมุมนี่กลับสามารถทำให้คนแก่เร็วได้ด้วย…นั่นทำให้หลิงม่อยิ่งรู้สึกสนใจมากขึ้นกว่าเดิม

“ทำไมล่ะ แกก็สนใจเจ้าตัวเปี๊ยกพวกนี้ด้วยหรอ? ก็ไม่แปลก ฉันที่เป็นแค่คนธรรมดายังอาศัยมันฆ่าคนใต้จมูกสัตว์ประหลาดอย่างพวกแกได้เลยนี่…”

“เชี่ย! แกอยากโดนฉันอัดอีกรอบใช่ไหม?!” เย่ไคเดือด

หลิงม่อกลับจ้องหน้าเขาโดยไม่พูดอะไร มนุษย์แมงมุมหัวเราะ ไม่นานก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าเลื่อนลอย “พวกมัน…ความจริงฉันก็ไม่รู้ว่าพวกมันมาได้ยังไง แต่ว่าตัวที่แกถืออยู่ น่าจะเป็นหัวหน้าฝูงของแมงมุมฝูงหนึ่ง…คิดว่าแกก็คงรู้ว่ามันอยู่ในหัวฉัน และมันก็เชื่อมต่อกับความคิดของฉัน แต่ถึงจะพูดอย่างนี้ ความจริงมันเป็นฝ่ายส่งข้อมูลให้ฉันเสียส่วนใหญ่ อย่างเช่นบอกข่าวสารบางอย่างให้ฉันรับรู้ หรือไม่ก็บอกความต้องการเรื่องอาหารของฝูงแมงมุมให้ฉันรู้ วิธีสื่อสารแบบนั้น…ฉันก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง เอาเป็นว่าไม่ได้สื่อสารผ่านคำพูด แต่เป็นการสื่อสารผ่านบางอย่างที่คล้ายการส่งสัญญาณ”

“แมงมุมหัวหน้าฝูงตัวนี้ปกติจะไม่กินของพวกนั้น สิ่งที่มันกิน มีแต่เลือดของฉันเท่านั้น เห็นมันตัวเล็กอย่างนี้ แต่กลับกินจุไม่ใช่เล่น…เพราะเหตุผลนี้ อายุขัยของฉันถึงได้ลดลง และดูแก่เร็วอย่างนี้ไงล่ะ” มนุษย์แมงมุมพูดอย่างสงบนิ่ง พอพูดถึงตรงนี้ เขาก็ช้อนเปลือกตามองหลิงม่อ “อีกอย่าง…เหตุผลที่ฉันอยากฆ่าพวกแกมีข้อเดียว คือพวกแกไม่ยอมออกไปจากที่นี่ซักที…ถ้าพวกแกยังอยู่ที่นี่ ช้าเร็วก็ต้องรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ ฉันคนเดียวอาจซ่อนตัวได้ง่าย แต่ความจริงทันทีที่เผชิญหน้ากัน ฝ่ายที่เสียเปรียบกลับยังเป็นฉันอยู่ดี สิ่งที่ฉันกลัวตั้งแต่แรก คือพอพวกแกเห็นสัตว์ประหลาดอย่างฉัน ยังไงก็ต้องฆ่าฉันแน่ แทนที่จะปล่อยให้เป็นอย่างนั้น สู้ฉันชิงลงมือก่อน…”

“แค่กๆ…” เขาไออย่างเจ็บปวดอีกครั้ง จากนั้นก็กระตุกมุมปากยิ้ม “เรื่องพวกนี้ไม่ใช่หรอที่แกอยากถาม? เอาล่ะ ฉันก็บอกแกไปแล้ว ถ้าแกจะฆ่าฉัน ก็รีบฆ่าซะ!”

พูดจบ เขาก็หลับตาแน่น

ทว่าดูจากริมฝีปากที่กระตุกสั่นไม่หยุดของเขาก็รู้แล้ว ความจริงเขากำลังกลัว…

แต่รออยู่หลายวินาที ความตายที่เขาคาดไว้กลับยังไม่มาเยือนซักที

ท่ามกลางความสงสัย เขาค่อยๆ ลืมตา ปรากฏว่าสิ่งที่เขาเห็น กลับเป็นหลิงม่อที่กำลังยิ้นเย็นชา และมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยามเต็มที่…

“ทำไมแกยังไม่ลงมืออีก!?” เขาคำรามอย่างบ้าคลั่ง

หลิงม่อโยนขวดแก้วในมือขึ้นลง บอกว่า “ทำไมแกถึงรีบตายขนาดนี้ล่ะ? หึ…ไม่น่าล่ะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วที่ฉันรู้สึกว่าท่าทางของแกดูผิดปกติ…” เขาพลันลดเสียงต่ำลง แล้วถาม “แกยังคิดจะหลอกพวกฉันอีกครั้ง ใช่ไหมล่ะ?”

มนุษย์แมงมุมเผยสีหน้าตื่นตะลึงออกมาทันที ทว่าไม่นาน เขาก็ฝืนหัวเราะเย็นชา “ถ้าแกยังอยากจะถามอะไร ก็รีบถามซะ! ถ้ายังทรมานฉันต่อไป…ฉันจะไม่ตอบอะไรแกอีก”

“งั้นก็ดี” หลิงม่อโยนขวดแก้วสูง แล้วคว้าหมับไว้ในกำมือ แล้วถามว่า “แมงมุมตัวนี้ เป็นตัวผู้ใช่ไหม?”

“แกจะถามเรื่องนี้ไปทำไม!” มนุษย์แมงมุมโมโห “แม่เอ็ง นี่แกคิดจะปั่นหัวฉันจริงๆ ใช่ไหม?”

“ใครจะไปมีเวลาทำเรื่องไร้สาระอย่างนั้น…ถ้าหากเป็นตัวเมีย ฝูงแมงมุมที่มันแพร่พันธุ์ออกมา ก็เล็กไปหน่อยน่ะสิ แมงมุมฝูงเล็กแค่นี้ จะกินสิ่งมีชีวิตทั้งอำเภอหมดได้ยังไง? ที่สำคัญคือ…” หลิงม่อพลันจ้องหน้ามนุษย์แมงมุมเขม็ง “แกคนเดียว จะสูบบุหรี่ และกินเหล้ามากมายขนาดนั้นหมดได้ยังไง? ฉันยังหาบุหรี่บนตัวแกไม่เจอซักมวนเลยนะ…แม้แต่บนนิ้วมือแก ก็ไม่มีร่องรอยของคนที่สูบบุหรี่มานานให้เห็น…”

—————————————-