แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ - บทที่ 1090 หนึ่งต่อหนึ่ง

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูว่าแกคิดจะสู้ด้วยวิธีไหน ส่วนเรื่องเจรจา…ฉันว่าพวกเราคงไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว สถานการณ์ของแกตอนนี้ ถึงคิดจะใช้โกดังอาหารมาขู่ฉัน ก็คงต้องใช้เวลามากกว่านี้ ไม่ใช่หรอ? ถ้าหากว่าแกสามารถสื่อสารและควบคุมแมงมุมพวกนั้นได้ทันที เกรงว่าคนพวกนั้นคงถูกแกควบคุมเหมือนหุ่นเชิดไปแล้ว ไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาแต่ละคนมีความคิดไม่ภักดีแบบนั้นหรอก”

หลิงม่อไม่ได้ปฏิเสธหรือยอมรับคำพูดของบลัดมาเธอร์ สาเหตุที่เขาไม่สั่งให้ทุกคนโจมตีทันที ก็เพราะระแวงว่าบลัดมาเธอร์จะมีแผนร้ายซ่อนอยู่หรือไม่ แต่มันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตตั้งนาน หลิงม่อฉวยโอกาสในระหว่างนั้นสังเกตมัน กลับไม่พบอะไรน่าสงสัยเลยแม้แต่น้อย

หรือว่ามันทำได้เพียงแค่พ่นใยแมงมุมอย่างเดียวแล้วจริงๆ? ยิ่งคิด หลิงม่อก็ยิ่งรู้สึกว่าแมงมุมตัวนี้มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่กลับคิดไม่ออกว่ามีปัญหาตรงไหน

เวลานี้ บลัดมาเธอร์หัวเราะขมขื่น บอกว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ก็คงทำได้เพียงต้องลงมือ…”

“จะเอาไง โจมตีเลยไหม?” ท่ามกลางความมืด เย่ไครีบยกปากกระบอกปืนขึ้น เล็งไปที่เงาดำขนาดใหญ่ตรงกลาง พลางถามเสียงต่ำ จุดที่หลิงม่อยืนอยู่นั้นถือเป็นตำแหน่งที่ดีมาก และระหว่างที่เขากับบลัดมาเธอร์กำลังคุยกัน พวกเย่ไคก็มีเวลามากพอให้หาตำแหน่งโจมตีที่ดีที่สุด เวลานี้ บลัดมาเธอร์ได้ตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมปากกระบอกปืนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

มู่เฉินเองก็วางนิ้วลงบนไกปืนเบาๆ เขาจ้องหลิงม่อเขม็ง พลางพยักหน้าพูดเสียงเบาว่า “ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม รอฟังสัญญาณ…”

หลิงม่อจ้องบลัดมาเธอร์เขม็ง กำลังจะปล่อยหนวดสัมผัสตามสัญชาตญาณ ทว่าทันใดนั้นกลับรู้สึกหนังศีรษะตึงชาทันใด คำว่า “ลงมือ” เมื่อมาถึงริมฝีปาก กลับเปลี่ยนเป็นคำว่า “ทุกคนระวัง!” แทน

เพิ่งจะสิ้นเสียงพูดของเขา สายตาของบลัดมาเธอร์พลันเปลี่ยนไป มันเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา ร่างกายพลันกระตุกสั่นครู่หนึ่ง เมื่อพื้นดินสั่นสะเทือน เสียงร้องเตือนของเหล่าซอมบี้สาวดังออกมาจากความมืดทันที “ระวังพื้น! มีแมงมุมไต่ออกมาเต็มไปหมดเลย!”

“แกคิดว่าที่ผ่านมาฉันเอาแต่วิ่งหนีอย่างเดียวงั้นหรอ? ตั้งแต่ตอนที่ฉันลากร่างกายที่กลายพันธุ์ไปของฉันออกจากห้องนั้น ฉันก็ตระหนักดีแล้ว เพื่อจะมีชีวิตต่อไป เพื่อจะสามารถมองสิ่งมีชีวิตอื่นเป็นเหมือนแมลงได้ ฉันจะทำทุกวิถีทาง ไม่เว้นแม้แต่วิธีชั่วๆ! อำเภอหลีหมิงเป็นของฉัน! โกดังอาหารก็เป็นของฉัน! เพื่อเปลี่ยนที่นี่เป็นรังของตัวเอง ฉันต้องลงแรงกายแรงใจไปขนาดไหน? เพื่อกวาดล้างซอมบี้สารเลวพวกนั้นให้สิ้นซาก ฉันต้องเสียเวลาไปขนาดไหน? แต่พวกแกล่ะ? คิดจะมาก็มา! แน่นอนว่าฉันจะฆ่าพวกแก และฉันก็จำเป็นต้องฆ่าพวกแก!”

บลัดมาเธอร์ตะโกนเสียงดัง ขณะเดียวกันก็พุ่งตัวเข้าไปหาหลิงม่อเต็มแรง ขณะเดียวกันหลังจากได้ยินเสียงที่ดังรอบกาย หลิงม่อก็เข้าใจแล้ว…ระหว่างวิ่งหนี เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ได้ซ่อนแมงมุมจำนวนบนตัวไว้ใต้พื้น ขณะที่มันกำลังพูดถ่วงเวลา แมงมุมตัวเล็กพวกนั้นก็ได้คลำทิศไปจนถึงตัวพวกเย่เลี่ยน และกำลังเจาะรูเพื่อมุดขึ้นไปเหนือพื้นอย่างรวดเร็ว

“พูดไร้สาระมาก็มาก แต่กลับทะเยอทะยานไม่เบาเลยนี่…แต่ว่าแม้แต่กับเรื่องอย่างนี้ แกก็ยังอุตส่าห์วางมาดภูมิฐานดูมีศีลธรรมอีกนะ เหตุผลที่แกฆ่าพวกฉันตั้งแต่แรกก็แค่เพราะอยากฆ่าต่างหากล่ะ!” หลิงม่อตอบสนองไม่เร็วไม่ช้า เสี้ยววินาทีที่ตระหนักได้ถึงความผิดปกติ เขาก็กระโดดลอยตัวเหนืออากาศทันที เวลานี้พอบลัดมาเธอร์พุ่งเข้ามา เขาจึงลอยตัวเหนือร่างของมัน และทิ้งตัวลงบนพื้นด้านหลัง

“หึๆๆๆๆ พูดเรื่องพวกนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันรู้ว่าแมงมุมพวกนั้นทำอะไรพวกพ้องของแกไม่ได้ แต่ขอแค่ถ่วงเวลาได้ชั่วคราวก็พอแล้ว เป้าหมายหนึ่งเดียวของฉัน ก็คือแก!” บลัดมาเธอร์โจมตีพลาดเป้าในครั้งแรก ทว่ากลับหมุนตัวกลับมาโดยเร็ว พลันทำท่าเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย ใยแมงมุมถูพ่นเข้ามา พร้อมกับที่มันกระโจนเข้ามาอีกครั้ง เมื่อมีใยแมงมุมและตัวมันโจมตีเข้ามาพร้อมกัน หลิงม่อจึงยากหลบเลี่ยง

“แกก็หมายหัวฉันไว้ตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือไง!” หลิงม่อพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของแมงมุมตัวนี้ เมื่อเห็นว่าหนวดสัมผัสยากจะเลือกจุดเกาะเกี่ยวเพื่อดึงร่างเขาหนี หลิงม่อจึงตัดสินใจปล่อยเสี่ยวเฮยออกมาตรงหน้า หลังจากที่เสี่ยวเฮยยื่นมือข้างหนึ่งมาที่เขา ร่างกายเขาพลันถูกห่อหุ้มไว้ด้วยหนวดสัมผัสหลายเส้น

ถึงแม้การตอบสนองทางร่างกายเร็วสู้บลัดมาเธอร์ไม่ได้ แต่การตอบสนองทางจิตของหลิงม่อกลับรวดเร็วสุดๆ เวลานี้หลังจากที่ละทิ้งการควบคุมร่างกายด้วยตัวเอง แล้วเปลี่ยนเป็นใช้พลังจิตควบคุมร่างกายแทน ตั้งแต่แวบแรก หลิงม่อกลับไม่รู้สึกว่าไม่คุ้นเคยแต่อย่างใด เมื่อจิตทำงาน ร่างกายของเขาก็โฉบหลบไปด้านข้าง หลังจากหลบใยแมงมุมพ้นไปอย่างเฉียดฉิว แมงมุมตัวนั้นก็พุ่งเฉียดร่างเขาไป อีกทั้งในเสี้ยววินาทีที่ทั้งสองเคลื่อนสวนกัน หลิงม่อยังเหวี่ยงหนวดสัมผัสเส้นหนึ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ทว่าเห็นชัดว่าบลัดมาเธอร์เองก็ได้รับบทเรียนจากการต่อสู้ที่ผ่านมาเช่นกัน มันยังคงเคลื่อนไหวต่อไป พร้อมกับเพิ่มพลังสัมผัสรู้ต่อคลื่นพลังรอบตัวให้มากขึ้นไปด้วย ถึงแม้มองไม่เห็นเสี่ยวเฮย แต่มันกลับรับรู้ตำแหน่งของเสี่ยวเฮยได้รางๆ หลังจากที่โจมตีพลาดสองครั้งติดกัน บลัดมาเธอร์พลันหมุนตัวกลับมาทันทีที่เท้าแตะพื้น และเล็งส่วนหางไปที่ตัวหลิงม่อ

“นี่ต่างหาก สิ่งที่ฉันเตรียมไว้ให้แกจริงๆ! แกพูดถูก ฉันต้องการเวลาจริงๆ แต่ในระยะเวลานี้ แกก็ไม่สามารถฆ่าฉันได้!” บลัดมาเธอร์พึมพำกับตัวเอง ขณะเดียวกันส่วนหางของมันพลันเกร็งค้าง …

“เชี่ย นี่แกจะพ่นขี้ใส่ฉันหรอวะ!” หลิงม่อเองก็สะท้านวาบในใจ

แต่หลังจากนั้น สิ่งที่บลัดมาเธอร์พ่นออกมา กลับเป็นวัตถุสีขาวก้อนใหญ่…

พวกนั้นมัน…ไข่แมงมุม!

ทันทีที่ไข่แมงมุมโปร่งแสงเหล่านั้นหล่นถึงพื้น ก็มีแมงมุมขนาดตัวเท่าฝ่ามือจำนวนมากมุดออกมาจากไข่ ดูจากภายนอก พวกมันไม่ต่างจากบลัดมาเธอร์ในร่างเล็กเลยแม้แต่น้อย

หลังจากพ่นไข่แมงมุมออกมา สีหน้าของบลัดมาเธอร์ดูอ่อนล้าลงไม่น้อย แต่ภายใต้การอำพรางของแมงมุมตัวเล็กพวกนี้ มันกลับพุ่งกระโจนเข้าใส่หลิงม่อทันที แมงมุมตัวเล็กพวกนี้ต่างจากแมงมุมตัวเล็กก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด ไม่เพียงมีความเร็วสูงกว่า ฤทธิ์เดชก็มากกว่า ขณะที่ตัวยังลอยอยู่กลางอากาศ พวกมันก็เริ่มพ่นใยออกมาแล้ว

เวลานี้ คลองสายตาของหลิงม่อมีแต่ใยแมงมุมลอยว่อนเต็มไปหมด…แมงมุมตัวเล็กพวกนี้มีอายุขัยที่สั้นมาก เมื่อพวกมันพุ่งมาถึงตรงหน้าหลิงม่อ ล้วนระเบิดไปพร้อมกับใยแมงมุมที่พ่นออกมา

ใยแมงมุมพวกนี้มีทั้งเลือดเนื้อและพิษแมงมุมผสมอยู่ พวกมันกลายเป็นกระสุนพิเศษที่มีความยืดหยุ่นจำนวนมาก หลิงม่อรีบสร้างหนวดสัมผัสจำนวนนับไม่ถ้วนขึ้นรอบกายทันที ขณะเดียวกันก็ให้เสี่ยวเฮยยืนขวางอยู่ข้างหน้า จึงมีโอกาสพอให้หายใจบ้างในที่สุด แต่ในตอนนั้นเอง เงาดำขนาดมหึมากลับทุ่มลงมาจากเหนือศีรษะหลิงม่อทันใด

ขาทั้งแปดข้างของบลัดมาเธอร์ราวหนามแหลมคม พวกมันล้วนเล็งมาที่หลิงม่อ “ฉันอยากรู้นักว่าตอนนี้แกจะหลบยังไงอีก!”

สวบ!

เสียงยามกระทบพื้น ดังสนั่นเสียดแทงแก้วหู!

แต่ตอนนั้นเอง บลัดมาเธอร์กลับค้นพบว่า บนใบหน้าของหลิงม่อ เหมือนมีรอยยิ้มประหลาดประดับอยู่…

หัวใจมันพลันเต้น “ตึกตัก” ในสมองพลันมีภาพจุดจบของการลอบโจมตีครั้งก่อนผุดขึ้นมา…

หรือว่า…