แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ - บทที่ 1132 คำว่าเดท มีความหมายลึกซึ้งกว่าที่คิด

เพิ่งสิ้นเสียงพูด เปลือกตาของซย่าน่าพลันปิดลง พร้อมกับร่างที่ล้มเข้ามาทางหลิงม่ออย่างหมดแรง

หลิงม่อยืนอยู่ในสภาพที่แขนข้างหนึ่งกอดหลี่ย่าหลิน หน้าอกมีร่างของซย่าน่าพิงอยู่ แล้วยังต้องหนีบเคียวดาบของเธอไว้ในแขนอีกข้างด้วย…

เมื่อกี้…

ที่ซย่าน่าทำแบบนั้น เธอทำตามสัญชาตญาณของเธอเอง หรือว่า…

หลิงม่อก้มหน้ามองซย่าน่าที่พิงแผงอกเขาอยู่ พลางคลี่มุมปากเบาๆ

ช่างเถอะ ไม่คิดแล้วดีกว่า…

หลังจากวางร่างหลี่ย่าหลินกับซย่าน่าไว้ด้วยกัน หลิงม่อก็อุ้มอวี๋ซือหรานมาวางไว้ใกล้ๆ กันด้วย ในขณะที่เดินไปถึงตรงหน้าดักแด้ก้อนโตก้อนนั้น เขากลับเหลือบเห็นชายเสื้อของใครคนหนึ่งแวบๆ

ชายเสื้อนั้นโผล่ออกมาจากกองกระสอบข้าวสาร พอถูกหลิงม่อมองเห็น มันก็หดกลับเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วราวรู้สึกได้

“เด็กโง่…”

ในเวลาหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี้ เย่เลี่ยนไม่ปรากฏตัวให้เขาเห็นเลยซักครั้ง

ซอมบี้ราชา…คงเป็นเรื่องยากที่จะก้าวข้ามจากซอมบี้ชนชั้นสูงไปถึงระดับนั้นได้…

กระทั่งหลังจากก้าวข้ามสำเร็จแล้วจะเป็นอย่างไรบ้าง หลิงม่อแทบเดาไม่ออกเลย…

แต่พอเย่เลี่ยนซ่อนตัวเงียบๆ หลิงม่อก็รู้แล้วว่าจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้นกับเด็กโง่ของเขาแน่ๆ และการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวก็สั่งสมมาเป็นเวลานานแล้ว จนกระทั่งวันนี้ อาจเป็นวันที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพก็ได้…

ทว่าจนถึงตอนนี้ เย่เลี่ยนก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ

นั่นทำให้หลิงม่อค่อนข้างร้อนใจ…

…………

“ขลุกขลักๆๆ!”

ลูกบอลสีเงินลูกหนึ่งกลิ้งเข้ามา ตามมาด้วยเงาร่างเส้นหนึ่งที่ปรากฏด้านข้าง

หลิงม่อนั่งลงบนลูกบอลลูกนั้น และหันไปมองด้านข้าง

เย่เลี่ยนกำลังนั่งกอดเข้าอยู่ด้านหลังกองกระสอบข้าวสาร ได้ยินเสียง ก็เพียงเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง

“ว่าไง คนสวย” หลิงม่อทักทาย

เย่เลี่ยนก้มหน้า ไม่พูดไม่จา

“เดทกันไหม?” หลิงม่อถามอีก

เย่เลี่ยนเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง แล้วก็หลุดยิ้มออกมาแวบหนึ่ง

แม้จะแค่แวบเดียว แต่หลิงม่อกลับอึ้งงันไปทันที

รอยยิ้มนี้…

ถึงจะยังดูทื่อๆ อยู่บ้าง แต่มันกลับแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายของรอยยิ้มจริงๆ!

รอยยิ้มในยามปกติของพวกเย่เลี่ยน ความจริงแล้วเป็นเพียงการเลียนแบบรอยยิ้มของมนุษย์เท่านั้น คนอื่นอาจมองความแตกต่างนี้ไม่ออก แต่หลิงม่อกลับรู้ดีแก่ใจ

อีกทั้ง เสี้ยววินาทีเมื่อกี้ ดวงแสงแห่งจิตของเย่เลี่ยนก็มีคลื่นความเคลื่อนไหวด้วย!

เป็นเพียงคลื่นเล็กๆ! แต่กลับทำให้หลิงม่ออึ้งไปนานกว่าหนึ่งนาที จนกระทั่งเย่เลี่ยนเป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้นก่อนเสียเอง…

“แล้วพี่…จะเดทแบบไหนล่ะ?” เย่เลี่ยนถามเสียงเบา

“เอ่อ…” หลิงม่อยังคงไม่หายอึ้ง

“ฉันลองนึกดูแล้ว…การเดทของมนุษย์เหมือนจะมีอยู่สามแบบนะ…นัดเจอกัน นัดเดทกัน นัดเอากัน…” เย่เลี่ยนพูดต่อ

“อันสุดท้ายไม่ใช่แล้วมั้ง…เป็นสาวเป็นนางทำไมพูดไม่น่าฟังแบบนั้นล่ะ! ถ้าจะพูดก็ควรเปลี่ยนคำสิ อย่างเช่น…โถ่ แล้วทำไมฉันต้องสอนเธอเรื่องแบบนี้ด้วยล่ะ…” หลิงม่อเถียงกับตัวเอง

เย่เลี่ยนจ้องหน้าเขาอย่างงงงันครู่หนึ่ง แล้วจึงค่อยๆ พูดว่า “พี่นั่งทับเฮยซืออยู่นะ…”

“อ้อ…” หลิงม่อตบ “ลูกบอล” ที่อยู่ข้างล่าง บอกว่า “มันไม่ถือสาหรอก”

ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่นานหลิงม่อก็ถามว่า “เด็กโง่…วิวัฒนาการของเธอ…เป็นยังไงบ้าง?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…” เย่เลี่ยนครุ่นคิด แล้วอยู่ๆ ก็ลุกพรวดขึ้นยืน

เสี้ยววินาทีที่เธอลุกขึ้น หลิงม่อพลันรู้สึกเหมือนตาลาย เหมือนเย่เลี่ยนที่อยู่ตรงหน้าเขาหายตัวไปอย่างรวดเร็ว แต่พอเขาเพ่งมองดีๆ กลับพบว่าเย่เลี่ยนยืนอยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้ไปไหน

“นี่มัน…” หลิงม่อก้มหน้ามองฝุ่นที่อยู่ใต้เท้าเธอ “ไม่ได้ลุกออกจากพื้น แล้วก็ไม่มีทางที่ฉันจะตาลาย ดังนั้นคำอธิบายหนึ่งเดียวก็คือ…ดวงตาของเธอ!”

เมื่อกี้สิ่งเดียวที่จะส่งผลกระทบต่อหลิงม่อได้ มีเพียงดวงตาของเย่เลี่ยนเท่านั้น…และเขาก็กำลังจ้องตากับเธอพอดี

“ก็หมายความว่า…อานุภาพของกล้องสลับลายแข็งแกร่งขึ้นแล้วงั้นหรอ? ไม่เพียงมองเห็นการเคลื่อนไหวของคนอื่นได้อย่างทะลุปรุโปร่ง แต่ยังอำพรางการเคลื่อนไหวของตัวเองได้ด้วย…แต่ว่า…ก้าวข้ามสำเร็จแล้วหรือยังนะ?” หลิงม่อคิดในใจ

หลังจากที่ลุกขึ้นยืน เย่เลี่ยนกลับไม่ขยับเขยื้อนไปมากกว่านั้น เธอเพียงพ่นลมหายใจเบาๆ หนึ่งครั้ง จากนั้นก็หันมามองหลิงม่อ

ทว่าแววตาของเธอ กลับทำให้หลิงม่อต้องอึ้งไปอีกครั้ง

เพราะแววตาของเธอ…แลดูสับสนมาก…

ราวกับว่ามีหลากหลายความรู้สึกพรั่งพรูออกมาพร้อมกันในเสี้ยววินาที แต่ขณะเดียวกันก็คล้ายกับยังคงไว้ซึ่งความเย็นชาและดุดัน…

ดวงตาของเธอยังคงเป็นสีแดง แต่กลับเป็นสีที่มืดมนขึ้นมาก…

เทียบกับซอมบี้ธรรมดาแล้ว สีดวงตาแบบนี้ กลับดูดุดันและโหดร้ายยิ่งกว่า

ราวกับเม็ดเลือดมากมายรวมตัวกันจนกลายมาเป็นสีนี้…

แต่ไหนแต่ไรวิวัฒนาการของซอมบี้คือการเริ่มนับศูนย์จากเลือดเนื้อและร่างกายอันว่างเปล่าอยู่แล้ว

และจุดนี้ ก็สังเกตได้จากสีดวงตาของพวกมันได้อย่างชัดเจน

แต่มันยังไม่จบ เย่เลี่ยน…ยังคงอยู่ในระหว่างการเปลี่ยนแปลง

เธอดึงดาบสั้นเล่มหนึ่งออกมา เล็บมือของมืออีกข้างค่อยๆ ยาวขึ้น มันไม่คล้ายกับการยาวที่เป็นไปตามการเจริญเติบโตปกติ แต่กลับเหมือนว่ามันกำลังดึงนิ้วมือที่งอเล็กน้อยให้เหยียดตรงช้าๆ หลิงม่อเห็นอย่างนั้นก็ให้นึกหวาดกลัว ทว่าในใจเขาเองก็รู้ดี ร่างกายของซอมบี้แตกต่างจากร่างกายมนุษย์มาก อย่าว่าแต่ทำให้เล็บยาวเลย ถึงจะมีอะไรงอกออกมาจากส่วนอื่นของร่างกาย ก็เป็นเรื่องที่ปกติมาก

เมื่อเล็บมือทั้งห้าล้วนหงิกงอคล้ายมีดคดโค้ง เย่เลี่ยนยกมือข้างที่ถือดาบสั้นขึ้น และฟันลงไปที่เล็บของตัวเอง

“เคร้ง!”

สะเก็ดไฟพลันปรากฏ!

เย่เลี่ยนทิ้งดาบสั้นที่เกิดรอยร้าวลงพื้น แต่กลับไม่พูดอะไร

หลิงม่อจ้องมองเล็บของเธอ ในใจพลันสะท้านวาบ…

หนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา เหมือนว่าวิวัฒนาการของเย่เลี่ยนกำลังก่อตัว…การก้าวข้ามที่แท้จริงของเธอเพิ่งจะเริ่มขึ้น ณ ตอนนี้ต่างหาก…

ทำไมต้องต่อหน้าเขา?

ทำไมต้องรอ?

หลิงม่อไม่มีเวลาถามออกไป เพราะเย่เลี่ยนในตอนนี้ เหมือนกำลังตื่นจากสภาวะงงงันและไร้เดียงสาในเมื่อครู่ และเข้าสู่สภาวะที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

เธอเหมือนซอมบี้ แต่บางครั้งเธอก็ให้ความรู้สึกอีกแบบรางๆ…

“มันคืออะไรกันแน่? อ๊ะ…ใช่แล้ว…” หลิงม่อพลันกระจ่าง “ก็เหมือนกับร่างแม่พวกนั้น…ที่สามารถแผ่กลิ่นอายอันดุดันน่ากลัวออกมา ขณะเดียวกันก็สามารถทำให้อีกฝ่ายสัมผัสได้ว่าพวกมันฉลาดมากด้วย…”

ซอมบี้ที่เคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณอย่างเดียว มีเพียงซอมบี้ระดับต่ำสุดเท่านั้น แต่ซอมบี้ที่มีสติปัญญาสูงเหล่านี้ กลับสามารถใช้ทุกอย่างที่พวกมันใช้ได้เพื่ออัพเกรดระดับพลังทำลายล้างให้ถึงจุดสูงสุด เหมือนเจ้าซอมบี้ร่างแม่ในโกดังอาหารแห่งนี้ที่พวกเขาเพิ่งสังหารไป ตอนที่มันกับแมงมุมหัวคนเป็นพันธมิตรกัน พวกมันสามารถทำลายอำเภอหลีหมิงจนไม่เหลือซาก…

ซอมบี้แบบนี้แหละ ที่อันตรายที่สุด…

“เด็กโง่รอก้าวข้ามต่อหน้าเราก็เพราะ…จะบอกเรื่องนี้ให้เรารู้งั้นหรอ?” หลิงม่อจ้องเย่เลี่ยน ในขณะที่ในใจเริ่มสับสนปรวนแปร…

สิ่งที่เย่เลี่ยนต้องการจะสื่อให้เขารู้นั้นชัดเจนมาก…ถ้าหาก…หลิงม่อรู้สึกว่าเธออันตราย เขาสามารถขัดขวางเธอได้ทุกเมื่อ…

บางทีในเวลาหนึ่งชั่วโมงที่แล้วเธออาจกำลังตัดสินใจเรื่องนี้อยู่ก็ได้ แต่การตัดสินใจนี้ กลับเกี่ยวโยงไปถึงอนาคตของเธอ…รวมถึง…สัญชาตญาณในการวิวัฒนาการของเธอด้วย…

ความปรารถนาในการวิวัฒนาการของซอมบี้นั้นมากจนไม่อาจคาดคิด แต่เธอ…กลับกำลังพยายามสื่อความหมายเรื่องนี้ให้หลิงม่อรู้ กอปรกับรอยยิ้มเมื่อกี้ของเธอ…

หลิงม่ออดเงยหน้าและถามเธอเสียงเบาไม่ได้ “เด็กโง่ นี่เธอ…นึกอะไรออกบ้างแล้วใช่ไหม?”

เย่เลี่ยนพลันสะดุดกึก…

—————————————————————————–