แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ - บทที่ 1169 ความน่ากลัวของความทรงจำที่ตื่นขึ้น

หลิงม่อที่ได้ยินคำพูดพวกนั้นพลันสะดุ้งเฮือกในใจ!

ไม่คิดเลยว่า…จะเป็นระดับสูงที่สุด…

แม้ว่าเขาจะคาดเดาได้ว่าเมล็ดพันธุ์ที่ฝังอยู่ในหัวใจนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ แต่คาดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่ามันจะเป็นสิ่งนี้!

อีกอย่าง…การที่ราชินีแมงมุมฝังเมล็ดพันธุ์ไว้ในนี้ นั่นหมายความว่าไม่มีทางขุดมันออกมาได้อีกแน่

แพ้แล้วงั้นเหรอ?

“ไม่!” หลิงม่อตั้งสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว “ถ้าหากเป็นสถานการณ์ที่แพ้ราบคาบจริงๆ ยัยนี่ก็คงไม่มัวพูดพร่ำเพรื่อกับเราอยู่อย่างนี้หรอก! ยิ่งไม่ต้องใช้ประโยชน์จากกับดักที่ทีมนิพพานวางแผนไว้ด้วย…ถ้าอย่างนั้น อะไรคือสิ่งที่บีบให้เธอต้องทำแบบนี้กันล่ะ…”

หลิงม่อพลันเงียบสงบลงอีกครั้ง เขาครุ่นคิดเงียบๆ อยู่อึดใจหนึ่ง จากนั้นก็พูดพร้อมเสียงหัวเราะเยือกเย็น “แกไม่มีความคิดที่จะฆ่าฉันจริง…เพราะว่าแกไม่สามารถฆ่าฉันได้ สิ่งที่แกทำได้ก็มีแค่จับกุมตัวฉัน…ไม่เพียงแค่นี้ แกยังจำเป็นต้องคิดหาวิธีทำให้ฉันยอมแพ้และให้ความร่วมมือด้วย…ใช่ไหมล่ะ?”

ใช่แล้ว นี่แหละคือจุดประสงค์ของเธอ! นี่ก็คือเหตุผลที่เธอยังไม่ลงมือทันที…

ความพิเศษของเมล็ดพันธุ์ต้นแบบนี้…มีโอกาสเป็นไปได้สูง…ที่ราชินีแมงมุมไม่สามารถกระตุ้นมันโดยตรงได้…

นี่ถึงเป็นเหตุผลที่มันถูกขนานนามว่าระดับสูงสุด!

แม้แต่การกระตุ้นก็ไม่สามารถทำได้ ถ้าอย่างนั้นเมื่อมันเริ่มเจริญเติบโต ผลลัพธ์ที่เกิดหลังจากนั้นต้องยากที่จะจินตนาการได้แน่!

“ใช่แล้ว…กำจัดความเป็นไปได้อย่างอื่นทิ้งไป นี่ก็คือคำตอบสุดท้าย…” หลิงม่อคิดในใจ

หลิวหยางเงียบไม่ปริปากพูดครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าว “อืม ใช่แล้ว มันถือได้ว่าเป็นหนึ่งในตัวอ่อนที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน…”

“เดี๋ยว! ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว…จู่ๆ ฉันก็ปวดขึ้นมากะทันหัน!” หลิงม่อรีบร้อนให้หยุดพูด

หลิวหยางกลับยังพูดตอบ “ทำไมล่ะ? พูดจากมุมมองปรสิต ตอนนี้มันก็เป็นตัวอ่อนหนึ่งจริงๆ…”

“งั้นเหรอ…ฉันคิดว่าแกจะพูดคำพูดน่ากลัวว่า ‘นี่เป็นโครโมโซมที่ฉันมอบให้แกในตอนนั้น’ อะไรพวกนี้เสียอีก…” หลิงม่อพูดพลางถอนหายใจโล่งอก

“…พูดแบบนี้…แกจะไม่ร่วมมืองั้นสินะ…เดิมทีฉันคิดว่าหลังจากที่บอกแล้วแกก็จะพะว้าพะวัง…แต่คิดไม่ถึงเลยว่ากลับผิดแผน ไม่เพียงแต่แกจะไม่กลัว แต่ยังมีกะจิตกะใจพูดเสียดสีฉันอีก” หลิวหยางกล่าว

“หึๆ…แกก็อย่าพูดอย่างนั้นไป ฉันไม่เชื่อว่าแกจะไม่คำนึงถึงจุดนี้ล่วงหน้า ดังนั้นยังมีไพ่อะไรอยู่ในมือก็รีบๆ เอาออกมาใช้ซะ ตอนนี้ที่ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ไม่ใช่ร่างจริงของแก ไม่มีอะไรที่ฉันต้องกลัว และถึงแม้ว่าจะเป็นร่างจริงของแก…”

“สเตลล่า” จู่ๆ หลิวหยางก็เรียกชื่อคนคนหนึ่งขึ้นมา

“หืม?” ทันใดนั้นก็มีร่างของคนคนหนึ่งปรากฏต่อหน้าหลิงม่อ…

นักวิจัยด้านชีววิทยาคนนั้น…

“ความทรงจำแรกสุดที่ตื่นขึ้นของฉัน มีส่วนหนึ่งที่เป็นของเธอ แต่ทว่าความทรงจำของอีกคนฉันก็นึกขึ้นได้ไม่น้อย แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าแกอาจจะอยากให้ฉันเรียกชื่อนี้มากกว่าล่ะมั้ง เพราะถึงยังไงพวกแกก็เคยรู้จักกันใช่ไหมล่ะ? พูดจากแง่ใดแง่หนึ่ง ฉันในตอนนี้ก็คือร่างผสานของพวกเธอ ดังนั้นพวกเราก็ถือว่าเป็นคนคุ้นเคยกันแล้ว” หลิวหยางกล่าว

หลิงม่อตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มเข้าใจมากขึ้น…การที่ราชินีแมงมุงแข็งแกร่งขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าไม่มีสาเหตุ…

ตอนนั้นที่นักวิจัยพวกนั้นทรมานตัวเอง ก็สามารถทำให้เกิดซอมบี้กลายร่างขึ้นมาได้แล้ว และราชินีแมงมุมไม่เพียงแต่เป็นซอมบี้กลายร่างกลุ่มแรก แต่ยังเป็นการผสานร่างของนักวิจัยสองคน…สิ่งมีชีวิตประเภทนี้ ถ้าหากความทรงจำตื่นคืนทั้งหมดแล้วล่ะก็ มันย่อมเป็นเรื่องที่น่าสยดสยองมากแน่!

“ถึงว่าล่ะทำไมปรสิตพวกนี้ถึงเกิดขึ้นมาได้! แต่อิงจากความเร็วของการฟื้นคืนความทรงจำ ตอนที่เธอฝังเมล็ดพันธุ์นี้ไว้ที่ฉัน ก็เพิ่งจะเป็นตอนที่เริ่มมีความสามารถด้านวิจัยบางอย่าง…ดังนั้นของสิ่งนี้ถึงถูกเรียกว่าต้นแบบ ถ้าหากว่าสิ่งที่ถูกฝังตอนนี้เป็นเมล็ดพันธุ์ระดับสูงสุดที่ผ่านการปรับปรุงของเธอแล้วล่ะก็ คิดว่าก็คงควบคุมฉันได้โดยตรงแล้ว…”

หลิงม่อคิดได้อย่างนั้นก็เริ่มเกิดอาการกลัว…แต่ทว่าหากคิดอีกอย่าง ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนั้นจริง แต่ตอนนี้ที่พวกเขาเจอกัน ตัวหลิงม่อเองก็แข็งแกร่งขึ้นมาก หากราชินีแมงมุมคิดจะลงมือจริงๆ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายๆ แล้ว

“ดังนั้น…แกจะเรียกฉันว่าสเตลล่าก็ได้” หลิวหยางกล่าว “เอาล่ะ จบแค่นี้แล้วกัน ฉันบอกแกไปขนาดนี้แกก็คงจะเข้าใจแล้ว ฉันมีความทรงจำที่ต่างกันของคนสองคนในเวลาเดียวกัน สำหรับฉัน การที่จะคงรักษาความสามารถในการคิดไว้ เมื่อเทียบกับซอมบี้ตัวอื่นแล้วเป็นเรื่องที่ลำบากกว่ามาก ถ้าหากฉันคิดได้เหมือนพวกมนุษย์แบบแกล่ะก็ ฉันอาจจะกลายเป็นเจ้าแห่งเมืองได้จริงๆ แต่สภาพฉันในตอนนี้ยังอ่อนแอเกินไป”

“เจ้าแห่งเมือง? เดี๋ยวนะ…แกพูดแบบนี้ อย่าบอกนะว่ามีซอมบี้ที่มีความสามารถแบบนี้อยู่จริงแล้ว?” หลิงม่อรีบถาม

“มี”

“อยู่ไหน?”

“มนุษย์สงสัยในสิ่งมีชีวิตน่ากลัวที่ไม่สามารถต้านทานได้ขนาดนี้เลยเหรอ? ทว่าถึงจะบอกแกไปก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง น่าจะอยู่ภาคกลางล่ะมั้ง…” หลิวหยางบอก

ภาคกลาง…หลิงม่อพลันตะลึงทันที…

ใช่แล้ว! ทำไมฉันถึงไม่เคยคิดนะ!

ภาคกลางมีประชากรมากที่สุด จำนวนซอมบี้ก็มากที่สุด!

ตัวเลขจำนวนมหาศาลขนาดนี้ ต้องมีสิ่งมีชีวิตทุกประเภทอยู่แล้วสิ!

ตอนแรกเริ่มซอมบี้พวกนี้แค่เอาชนะด้วยการอาศัยจำนวนที่มากกว่า แต่หากหนึ่งในนั้นมีซอมบี้ระดับสูงที่ความสามารถแข็งแกร่งเริ่มความทรงจำตื่นขึ้นมาได้ทีละคนๆ อีกทั้งสติปัญญาฟื้นคืนมาแล้วล่ะก็ พวกเขาก็จะกลายเป็นสุดยอดสัตว์ประหลาดที่ผ่านการรับรองโดยผู้เชี่ยวชาญน่ะสิ!

และผู้ที่เป็นราชันที่แท้จริงของสุดยอดสัตว์ประหลาดกลุ่มนี้…ไม่อยากจินตนาการเลยว่าจะน่ากลัวขนาดไหน!

วิสัยทัศน์ของตัวฉันเองยังตื้นเขินเกินไป!

ทว่าพูดตามจริงแล้ว สามารถบรรลุได้ถึงระดับราชินีแมงมุมอย่างนี้ เป็นไปได้ว่าในทั้งเมือง X อาจจะมีเพียงเธอคนเดียว ถ้าหากหลิงม่อยังคงไม่มีปฏิสัมพันธ์กับเธอต่อไป จนถึงตอนนี้เขาก็คงจะไม่รู้ข้อมูลพวกนี้…

“ยังไม่คิดเรื่องพวกนี้ดีกว่า…” จู่ๆ หลิงม่อก็ระแวดระวังตัว เพราะเขาสังเกตเห็นว่าม่านพลังสกัดกั้นที่เอาไว้จัดการหัวหน้าทีมนิพพานถูกปลดออกแล้ว…

แต่ในวินาทีเดียวกันนั้น ภายในสมองของเขาก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นกะทันหัน

“ว้าว เจ้านาย! ทั้งตกใจและแปลกใจมากเลยใช่ไหมล่ะ?”

เฮยซือเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจ ยังไม่ทันรอหลิงม่อตอบกลับ แบบร่างคร่าวๆ หนึ่งรูปก็ปรากฏขึ้นในหัวเขาแล้ว

“ฉันรู้ว่าสถานการณ์ทางฝั่งของเธอก็คงเร่งด่วน ดังนั้นฉันจะไม่มัวพูดไร้สาระด้วย…นี่คือแผนที่สถานการณ์ของเราในตอนนี้ รวมถึงจุดอ่อนของม่านพลังสกัดกั้นทั้งหมดที่ฉันเจอมาตลอดทาง! ไม่ได้มีเพียงแต่ม่านสกัดกั้นพลังจิต แต่ยังมีม่านสกัดกั้นประสาทสัมผัสทั้งห้าแบบนี้อยู่อีก! นอกจากนี้…ยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่สำคัญมาก…ผู้รอดชีวิตพวกนั้น ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่มนุษย์ล่ะนะ…”

ช่วงเวลาสำคัญที่สุด…ไม่คิดว่าจะได้แรงเสริมจากกองหนุนแบบนี้!

หลิงม่อที่มองดูจุดพวกนั้น พลันเผยรอยยิ้มออกมา

มีสิ่งนี้…โอกาสรอดชีวิตของพวกเขาก็เพิ่มมากขึ้นแล้ว!

“เฮยซือ…”

“หืม? มีอะไร นายยังมีเวลาคุยเล่นอยู่อีกเหรอ? งั้นก็ได้ ฉันจะพยายามคุยเล่นเป็นเพื่อน…”

“ขอบใจ ฉันรู้แล้วว่าเธอไม่ถือเป็นสุนัขตัวเมียไปซะทั้งหมด”

“ว้าว…ทำไมอยู่ๆ นายถึง…ก็ได้ ฉันไม่ใช่สุนัขตัวเมียแล้วโฮ่ง! เอาตามนี้แหละ! ฉันจะหาทางไปที่นั่น…นายห้ามตายโดยเด็ดขาด ฉันเกลียดที่จู่ๆ เส้นทางก็ถูกตัดขาดที่สุด…” เฮยซือพูดฮึดฮัด

“ไม่มีทางอยู่แล้ว…” หลิงม่อยืนอยู่ที่หลังมุมกำแพง สัมผัสถึงลมหายใจทั้งสองที่อยู่ไม่ไกล…หนึ่งในนั้นกำลังเล็งเป้าหมายมาที่เขาอย่างเต็มไปด้วยความรู้สึกกระหาย…